Dit was jullie Recyclart

In de VICE-reeks reeks 'NIGHTS TO REMEMBER' kijken we terug naar de wilde nachten in legendarische Belgische clubs die helaas niet meer bestaan.

Recyclart dwingen om te sluiten, dat was het hart uit de hoofdstad rukken zonder het minste greintje spijt. Het was de lont in het kruitvat vol verontwaardiging stoppen die het gevolg is van de verarming van alternatieve nachtleven in Brussel. Het was olie gieten op kokende initiatieven. Maar goed, we gaan niet nog eens terugkomen op het hoe en waarom, op alle teleurstelling die ermee gepaard ging en op de oproepen tot revolutie die weerklonken. Zelfs de hypotheses over de heropening laten we even links liggen.

Wat we wel hebben gedaan, is aan de habitués van Recyclart, Brusselse nachtraven en fans van het eerste uur vragen om ons hun beste herinnering aan Station Brussel-Kapellekerk te vertellen. Je voelt de nostalgie in hun verhalen, net als de bittere nasmaak van een pijnlijke break-up. Maar ook, vooral, de enorme dankbaarheid voor wat ze er allemaal hebben kunnen uit halen. Als we hen zo bezig hoorden, leek het wel alsof ze het over hun eerste liefje hadden. Maar we gingen dus niet emotioneel te worden. Nee, geen tranen hier!

“Mijn beste herinnering is denk ik ook mijn ergste. Het was het concert van Mykki Blanco en de boel stond op ontploffen. Het publiek was compleet over zijn toeren en Mykki ook. Hij was zodanig opgedraaid dat we backstage in de clinch gingen en hij de buitenwipper bedreigde met glasscherven. Nadien verdween hij tot de ochtend. De hele crew bezorgd, we konden hem nergens vinden. ’s Morgens dook hij gewoon op in het hotel alsof er niks gebeurd was.

Een ander voorval was die ene sms van een gast na een van mijn andere feestjes: “Er waren heel wat gays, maar als hetero heb ik de beste seksuele ervaring van mijn leven gehad, na jouw feestje, op een voetbalterrein.” Elke steen van dit gebouw is bedekt met druppels cultuur en zweet. Ik zou ze met plezier van de grond likken om er nooit iets van te vergeten.”

“Het was 2007, ik was kunststudente en moest een stage van een week vinden. Aangezien ik een luiaard was, hield mijn moeder zich bezig met aanvragen sturen naar cultuurhuizen in Brussel. Uiteindelijk werd ik geaccepteerd bij Recyclart, dat ik een beetje kende maar niet echt goed. Ik woonde in Waals-Brabant en was een jaar eerder eens in Recyclart geweest voor een concert van baby rockers, met een line-up die ik toen als tiener te zot vond: Plastiscines + Second Sex en Naast.

Mijn meest opmerkelijke herinnering zal toch altijd die ene onwaarschijnlijke namiddag blijven waarop we tonnen snoep kochten en kaarsen om de backstage in een gothic sfeertje te steken voor een metalband die dat weekend optrad. Uiteindelijk moest ik mijn jaar overdoen, maar ik verhuisde naar Brussel en begreep heel snel dat Recyclart een onvermijdelijke plek zou zijn voor het feestbeest dat ik ging worden. Die spekgladde vloer, die vuile toiletten, dat grote buitenplein waar sommigen gewoon wat Cara Pils kwamen hijsen… Recyclart was de perfecte plaats voor feestjes waar je je de dag nadien maar de helft van herinnerde.”

© Sasha Vernaeve

© Ulrike Biets

“Wat ik vooral geweldig vond aan Recyclart, was wanneer de boel helemaal uit de hand liep. Al die avonden op speed aan een snelheid van 130 BPM… Op een bepaald moment werden ze bijna de norm. En al die avonden die gewoon Berlijnse post-punk uit 1986 waren, maar dan de Brusselse versie uit 2006, overgoten met Cara Pils. Dat was too much voor mij. Ik ben dol op Marc Jacobs en Elzo Durt, de oorspronkelijke ploeg, met wie ik gewerkt heb en waar ik vrienden mee werd. Zij behoren trouwens tot de weinige mensen in dat wereldje waar ik respect voor heb. Het was net wanneer ze controle verloren dat Recyclart magisch werd voor mij: Black Lips, Michael Mayer, Tekel, Zombie Zombie, DJ Nurse, Eric Georg en Darko in de vroege uurtjes. Op twintig jaar tijd heeft Recyclart mij trouwens drie relaties, een paar avontuurtjes en een overvloed aan vriendschappen opgeleverd. Dat gezegd zijnde ben ik niet nostalgisch. Het is zelfs bijna goed dat het sluit. Het zal Brussel dwingen om dat soort nachtelijke plekken nieuw leven in te blazen. Het zal anders moeten, in een ander context, met een nieuw publiek. 2018, quoi.”

© Ulrike Biets

Mijn eerste herinnering is niet eens echt de plek zelf. Als puber woonde ik niet in Brussel, ik zat vast in Lebbeke, een Vlaams boerengat. Zodra ik in de hoofdstad kwam, schuimde ik alle coole winkels af en verzamelde ik alle gratis folders en magazines die ik kon vinden. Ik was gefascineerd door de agenda van Recyclart. De afbeeldingen en de vormgeving waren echt verzorgd, dat maakte indruk op mij. Ik duidde in balpen alle evenementen aan waar ik naartoe wilde, maar uiteindelijk ging ik er nooit heen. Die flyers stapelden zich op in mijn kamer en ik knipte er afbeeldingen uit om mijn cursussen mee te versieren. Toen ik in 2014 eindelijk naar Recyclart ging voor een feestje, was ik allesbehalve teleurgesteld. Alles was er: de edgy esthetiek, het uiteenlopende aanbod, het gemengde publiek. Toen ik verhuisde, moest ik alle agenda’s weggooien. Het brak mijn hart.”

“We hebben de leukste VICE party ter wereld georganiseerd tussen die muren. Ik heb vage herinneringen aan problemen met van die vuurwerkstokjes. Ik denk dat Mauro de hele nacht heeft moeten draaien met maar twee CD’s, tot mijn vrienden uit Londen zijn afgekomen om over te nemen. Tiany Kiriloff stond in de rij om binnen te kunnen, ik herinner het mij omdat mijn toenmalig vriendje nogal onder de indruk was van die griet. Ik weet niet juist hoe, maar we zijn de dag erna geëindigd in een IBIS dicht bij het Zuidstation.”

© Ulrike Biets

“Sorry, ik ga heel eerlijk zijn, maar ik heb echt geen tijd om de honderden prachtige herinneringen in mijn hoofd op een rij te zetten. Maar ik heb wel deze foto’s van de EXIT 54 feestjes in 2013 en 2014, toen we toen frontal showcases organiseerden.”

© Niels Coppens

“Mijn eerste avond in Recyclart geldt meteen als een van mijn mooiste herinneringen. Je weet wel, zo’n mooie zomeravond zoals ze in de films bestaan. Vive la Fête stond geprogrammeerd. We konden niet meer bewegen. We dansten als sardientjes in een blik en iedereen werd zot. Heel de wijk moest zelfs afgezet worden. Daarna heb ik een tijdje achter de bar gewerkt. Ik ben verliefd geworden op de plek, en later heb ik het geluk gehad om er mijn kunstgalerij Outlandish in onder te brengen. Shout-out naar Vincent Beekman, trouwens, die echt het verschil heeft gemaakt in de ontwikkeling van die hele kunstscene. Recyclart was voor mij een inspirerende plek in het hartje van Brussel, waar alles kon. Het was een vreemd huwelijk tussen skaters, kunsthandelaars, mensen uit de wijk en muzikanten. Alles wat zich hier ooit heeft afgespeeld was feestelijk, onverwacht en verrassend.”

© Recyclart

“Ik herinner mij twee specifieke dingen. Het eerste is een feestje waarbij er naast de hoofdact op het podium ook DJ's stonden in de doorgang naar de toiletten. Iedereen had meteen in de mot dat de muziek in die hoek een pak beter was. En dus wrong iedereen zich massaal in de veel te kleine ruimte tussen de vrouwen- en de mannentoiletten om te dansen. Niemand trok zich iets aan van de stank en de constante passage van mensen die effectief naar het toilet moesten. Op een bepaald moment ben ik tegen een luidspreker geknald omdat er door al dat geduw een soort kettingreactie ontstond die mij helemaal naar voren katapulteerde. Het deed echt pijn maar ik ben gewoon blijven dansen, zoals iedereen.

Daarnaast herinner ik me een avond dat ik er werkte en er een vrij obscure band uit Marokko in de zaal speelde. De muziek was echt geweldig maar helaas was er geen kat. Dus is de band van de zaal naar het café verhuisd, waar wel een beetje volk was. Ik ontmoette een man in het café die letterlijk uit een sekte kwam en de hele tijd een kop thee met zijn twee handen vasthield. Een wat oudere vrouw knielde plots en begon op de grond te dansen alsof ze God had gezien. De muziek was best wel bezwerend, maar toch. Een beetje later kwam een meisje, vermoedelijk haar dochter, haar uit haar trance halen door haar op de grond een knuffel te geven. Ze ademden allebei diep in en uit en stonden dan samen recht, waarna die griet voorzichtig haar moeder naar een stoel begeleidde. Die vrouw heeft de rest van de avond verdwaasd voor zich uit zitten kijken.”

“Ik ging vaak naar de Extra Fort-avonden waar fotografen carte blanche kregen om over hun werk te spreken. Die avond was het een goede vriend van mij die zijn foto’s presenteerde. Hij had voor stilte gekozen en stelde zijn beelden tentoon met enkel muziek op de achtergrond. Het was de eerste keer dat kunst mij deed huilen. Het was zo ontroerend. Niet echt emotioneel maar wel aangrijpend. Ik was onder de indruk van hoe ik dankzij die eenvoudige foto’s getuige was van een prille relatie tussen twee personen, die ik dan doorheen de beelden stilaan weer zag uitdoven. Het is niet veel, maar het liet een spoor in mijn ziel na en het heeft mijn perceptie op kunst in het algemeen veranderd.”

“Wat ik onthoud van Recyclart? Wat de plek uitstraalt. Als je er bent, voel je dat die plek een afspiegeling is van Brussel en niet zomaar een plek in Brussel. Er was een heel duidelijke visie. Het was een open, pretentieloze, ongeremde plek die niet terugdeinsde voor dialoog: of het nu was met muziek, artiesten, wintergroenten, hout en staal of oudjes. Zelfs in een stad als Brussel. Dat is Recyclart van in het begin geweest voor mij, en dat zal zo blijven, waar we nu ook belanden.”

“Bijna tien jaar geleden, in 2009, speelde Kap Bambino, een van mijn favoriete bands, op de Nuits Botanique. De afterparty was in Recyclart, waar ze een DJ-set gaven met Mon Colonel van de Partyharders. Ik herinner me die set als nog smeriger, harder en intenser dan het concert dat ze eerder die avond hadden gegeven. Onze vrienden van de Brusselse band 1982 speelden die avond ook, off-stage, knal tegen de muur. Heel punk, heel DIY. Helemaal Recyclart. De zaal zat propvol, het volk was op dreef, er was overal confetti en niemand keek naar zijn smartphone.”

© Ulrike Biets

“Ik herinner mij dat ik jaren geleden helemaal ondersteboven was van het concert van Lightning Bolt. Daarnaast moet ik toegeven dat ik van Recyclart hou omdat het de enige plek is waar ik kon skaten tijdens mijn middagpauze. Het is ook de enige plek waar ik een workshop ‘stadswitloof’ kon bijwonen en enkele minuten later een bondage show kon zien. Ik heb er zelfs een tattoo laten zetten met mijn directrice en er een ketje van tien jaar bier leren tappen. Het was een plek waar ik me thuis voelde, wat er ook gebeurde. En ik denk dat dat het geval was voor veel mensen. We gaan het allemaal missen.”

© Recyclart

“Ik ben mijn autosleutel kwijtgespeeld in Recyclart. Of beter: ik ben de autosleutel van mijn vriend kwijtgespeeld. Hij was cameraman en had voor ongeveer 25 000 euro aan videomateriaal in zijn auto zitten. Hij was meteen van zijn werk naar het feestje gekomen. Het was een sleutel met zo’n drukknop, dus je moest maar een rondje van de parking te doen en op de knop te drukken om er vandoor te gaan met de auto en alles wat er in zat. Ik heb tot 2 uur ‘s ochtends gewacht om aan mijn lief te vertellen dat ik die sleutel kwijt was. Hij was razend omdat dat betekende dat hij bij de auto zou moeten wachten om er zeker van te zijn dat hij niet gepikt werd. Tegen 6 uur was heel het team — de nachtploeg, de backstage ploeg, mijn collega’s, het personeel van de toiletten en van de vestiaires — op de hoogte van mijn sleutelprobleem. Stel je een free booze avond voor en doe de afvalberg nadien maal vier: dat is waar we mee te maken hadden. Het aanwezige team was zo vriendelijk al het afval bijeen te rapen zodat ik er in kon zoeken. Ik heb letterlijk tonnen afval doorzocht voor ik uiteindelijk twee uur later de sleutel onder het podium vond. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe ik daar ben beland en ik denk dat ik het ook niet wil weten. Ik kan me enkel herinneren dat al het personeel super blij was voor mij en dat mijn lief en ik de avond hebben beëindigd in zijn auto. Het was de beste vrijpartij van mijn leven.”

“Er was de lanceringsavond van Rajasthan Street sounds LP, mijn project met muzikanten uit Rajasthan, in een bloedheet gestookte Studio Marcel. Er was het afrohouse-feestje toen de zaal overvol was, er waren kolkende Tropical Boobs parties met de Recyclart-kliek en de ongelooflijke feestjes van het Holiday festival met dat zwoele sfeertje. Vorig jaar was het de tiende verjaardag van Rebel Up! Compleet verbluffend, met concerten die het midden hielden tussen Turkse psychedelcia en afro bass. Er was zelfs een DJ in de toiletten, die natuurlijk compleet verbouwd werden door het publiek. En om dat allemaal te beheren, was er Dirk, die punker van een directeur van Recyclart die altijd dat tikkeltje te enthousiast was en ervan hield om op het podium te kruipen om bands aan te kondigen en het publiek op te ruien met primitieve kreten. Het verdwijnen van Recyclart voelt als een lobotomie. Dat allemaal omdat de stad haar nek niet heeft durven uitsteken. Nochtans weten we diep vanbinnen allemaal dat Recyclart zal herrijzen. We zien mekaar bij de opening.”

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België razendsnel op Instagram, Twitter en Facebook.

© Elke Vanoost