Ali Mobasser schiet analoge foto’s van nietsvermoedende Britten

Ali Mobasser had een behoorlijk onrustige jeugd. Hij werd geboren in Amerika, en tegen de tijd dat hij acht was had hij in Iran, Saoedi-Arabië, Costa Rica en het Verenigd Koninkrijk gewoond. Om de Iraanse Revolutie in 1979 te ontvluchten werd hij naar Londen gestuurd om bij zijn tante en vader te gaan wonen. De stad werd later het onderwerp en de inspiratie voor zijn prijswinnende fotografie.

Voor zijn met een award bekroonde serie Afsaneh: Box III maakte hij foto's van de identiteitsbewijzen en schoolrapporten van zijn tante. Maar Reflections, zijn recentste werk, is een serie van straatfotografie die geïnspireerd werd door zijn zoontjes "totale gebrek aan angst om zich in de wereld om hem heen te storten." Ik sprak met Ali over zijn straatfoto's.

VICE: Je hebt beeldende kunst gestudeerd. Hoe ben je in de fotografie beland?
Ali Mobasser: Ik durfde geen echte kunstenaar te worden. Ik had het gevoel dat ik niet genoeg issues had, omdat kunstenaars altijd "issues" nodig hebben om iets over of mee te maken. Ik was een jaar of twintig, en had helemaal geen grote problemen. Ik fotografeerde sowieso al veel, dus na de universiteit besloot ik de fotografiekant op te gaan en ging ik aan de slag als assistent. En op die manier kon ik ook een beetje kunstenaar zijn – maar het duurde wel even voordat ik mezelf een fotograaf durfde te noemen.

Je hebt gezegd dat Reflections geïnspireerd is op je zoons "totale gebrek aan angst". Kan je me daar meer over vertellen?
Ik begon deze foto's te maken rond de tijd dat hij uit de kinderwagen was. Wat er gebeurde was dat hij vaak ervandoor ging en dan vol in allerlei sociale situaties dook. Ik kon nooit zomaar voor iemand gaan staan en een foto maken. Dus dan ging ik achter hem aan en riep ik dingen als: "Ferris, kom hier! Sorry, hoor." En terwijl dat gebeurde maakte ik dan een foto.

Ik denk dat straatfotografie erg moeilijk is omdat je kwetsbaar bent. Je wordt weleens betrapt. De krachtigste beelden zijn voor mij de beelden waarbij ik betrapt werd en ze me aankijken met zo'n blik van: "Wat doe je?" Het is alsof je iets stouts doet, iets stiekems. Ik gebruik een Rolleiflex-camera, en die kan je de ene kant op houden terwijl je de lens de andere kant op richt, en mensen weten dan niet wat je aan het doen bent omdat ze niet weten dat het een camera is of hoe die werkt.

Is er weleens iemand boos geworden?
Ja, zij [hierboven]. Ik deed maar enorm vriendelijk en probeerde het een beetje weg te lachen, maar ze was er niet blij mee. Ik legde uit dat ze er fantastisch uitzag. Er kwam nog een gast bij die haar bij me weg begon te trekken, maar zij riep telkens: "Delete het, delete het!" Toen begon ik uit te leggen dat het analoog was. Dus zo kwam ik er toch nog wel mee weg.

Heb je nooit het gevoel dat je te ver bent gegaan?
Ik stap gewoon midden in de situatie en maakt een foto. Soms vraag ik me wel af of ik de juiste foto heb gemaakt; of dit iets is dat ik moet laten zien. Maar daar denk ik niet over na als ik de foto aan het nemen ben. Ik maak hem gewoon, en dan besluit ik achteraf of ik de foto ga gebruiken. Sommige foto's vind ik niet bij mezelf passen. Ik probeer niet gemeen te zijn. Ik neem misschien wel die kutfoto, maar dan kijk ik ernaar en als ik het gevoel heb dat het niet eerlijk is om 'm te gebruiken, dan doe ik het niet – hoe goed de foto ook is.

Bedankt, Ali.