De Australische fotograaf Pani Paul begon in 2012 foto's te maken bij het skatepark in Mile End. We spraken hem voor zijn show op het Independent Photography Festival over de serie.Hoi Pani. Hoe ben je bij het skatepark in Mile End beland?
Pani Paul: Mile End was het eerste skatepark waar ik heen ging toen ik in 2009 aankwam in Londen. Ik had toen een beetje m'n interesse verloren in skaten en kende in Londen niemand die het deed. Ik ging pas een paar jaar later weer terug naar het park, toen ik wat mensen had leren kennen die me weer enthousiast maakten voor skaten. Ik heb altijd bewondering gehad voor fotografen die subculturen vastleggen. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat de scene bij Mile End net zo interessant was als het werk van andere fotografen die ik goed vind, en dat het iets was dat de moeite waard is om vast te leggen.
Pani Paul: Mile End was het eerste skatepark waar ik heen ging toen ik in 2009 aankwam in Londen. Ik had toen een beetje m'n interesse verloren in skaten en kende in Londen niemand die het deed. Ik ging pas een paar jaar later weer terug naar het park, toen ik wat mensen had leren kennen die me weer enthousiast maakten voor skaten. Ik heb altijd bewondering gehad voor fotografen die subculturen vastleggen. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat de scene bij Mile End net zo interessant was als het werk van andere fotografen die ik goed vind, en dat het iets was dat de moeite waard is om vast te leggen.
Advertentie
Hoe lang heb je erover gedaan om deze serie te maken?
De foto's zijn over een periode van drie jaar gemaakt, van 2012 tot 2015. Ongeveer een jaar geleden ontstond het idee om er een boek van te maken. Dat verschijnt binnenkort bij Palm.Waarom besloot je de foto's als rechttoe rechtaan portretten te schieten?
Ik heb deze stijl gekozen omdat ik zoveel mogelijk clichés wilde vermijden. Jonge mensen die poseren met skateboards is al zo vaak gedaan, en nu skaten weer populairder wordt, zie je dat steeds meer bedrijven daarop inhaken en proberen om hun merk te koppelen aan "coole jongerencultuur". Dat wilde ik vermijden. Door 'kale' portretten te schieten, en geen skateboards op de foto's te hebben, draait het in de foto's om de mensen en niet om het skaten. Dat vond ik belangrijk.Zie je je werk als journalistiek of biografisch?
Ik zou zeggen dat een journalistiek project is, maar ik zie ook veel van mezelf terug in de mensen die ik heb gefotografeerd, dus er zit ook ergens een biografisch element in.Bedankt, Pani.
De foto's zijn over een periode van drie jaar gemaakt, van 2012 tot 2015. Ongeveer een jaar geleden ontstond het idee om er een boek van te maken. Dat verschijnt binnenkort bij Palm.Waarom besloot je de foto's als rechttoe rechtaan portretten te schieten?
Ik heb deze stijl gekozen omdat ik zoveel mogelijk clichés wilde vermijden. Jonge mensen die poseren met skateboards is al zo vaak gedaan, en nu skaten weer populairder wordt, zie je dat steeds meer bedrijven daarop inhaken en proberen om hun merk te koppelen aan "coole jongerencultuur". Dat wilde ik vermijden. Door 'kale' portretten te schieten, en geen skateboards op de foto's te hebben, draait het in de foto's om de mensen en niet om het skaten. Dat vond ik belangrijk.Zie je je werk als journalistiek of biografisch?
Ik zou zeggen dat een journalistiek project is, maar ik zie ook veel van mezelf terug in de mensen die ik heb gefotografeerd, dus er zit ook ergens een biografisch element in.Bedankt, Pani.
