Beeldhouwkunst, smokkelroutes en begraven hasj: een gesprek met een van de eerste grote Engelse drugssmokkelaars

FYI.

This story is over 5 years old.

Drugs

Beeldhouwkunst, smokkelroutes en begraven hasj: een gesprek met een van de eerste grote Engelse drugssmokkelaars

Francis Morland kwam uit een goede familie die regelmatig dineerde met prinses Margaret, maar hij besloot zijn leven om te gooien en drugssmokkelaar te worden.

Francis Morland in zijn tuin

Organisatorische vaardigheden en een reputatie als iemand waar niet mee te sollen valt zijn tegenwoordig onontbeerlijk als je grote hoeveelheden drugs wilt smokkelen. Het beheren van scheepsladingen smokkelwaar te midden van zowel een oorlog tegen drugs als een oorlog tegen terrorisme is geen peulenschil. Ik kan me voorstellen dat het ook relatief moeilijk is om andere criminelen van die scheepsladingen af te houden, gezien de pakken-wat-je-pakken-kan-mentaliteit van de moderne drugswereld. In de jaren zestig en zeventig was het echter een heel ander verhaal. Een paar van de belangrijkste mensen waren 'gentlemansmokkelaars', leden van de high society die alles riskeerden voor een beetje spanning en wat avontuur op volle zee. Ze waren niet bijzonder goed georganiseerd en voldoen niet aan het stereotype van de typische gewelddadige crimineel. Francis Morland was zo'n smokkelaar. Hij was de erfgenaam van een industrieel fortuin, en daarom leek de jeugd van Francis totaal niet op die van de typische drugshandelaren van vandaag. Zijn moeder was een gerenommeerde moderne kunstenares, zijn vader was een vooraanstaand arts en zijn familie bezocht vaak diners met de Britse prinses Margaret en andere prominente figuren. Moreland trad in de voetsporen van zijn moeder en werd een vooraanstaand lid van de sculptuurbeweging 'New Generation'. Daarna vervoerde hij enorme hoeveelheden drugs over de hele wereld, en werd hij de eerste herkenbare drugsbaron van het land. Ik sprak met hem om erachter te komen waarom iemand met deze achtergrond zo'n belangrijke crimineel werd. VICE: Hoe raakte je voor het eerst betrokken bij het smokkelen?
Francis Morland: Ik begon met het kopen van drugs voor vrienden. Daarna kwam een vriend van me terug uit Marokko met wat drugs verstopt in een Citroën, en ik wilde iets soortgelijks doen. Van het een kwam het ander, en daarna groeide het gewoon. Er was niet echt een drugsscene voor die tijd, en er hing een gevoel van opwinding en enthousiasme omheen. Ik hield er altijd al van om risico's te nemen, dus het sprak me wel aan. Was het geld een motiverende factor?
Een deel van de opwinding kwam voort uit het feit dat je veel geld kon verdienen aan smokkelen. Toen ik begon was het rendement enorm hoog – je verdiende je investeringen dertig keer terug – dus hoezeer je het ook verneukte, je kon nog steeds veel verdienen. Ik was bezorgd over de risico's, maar tegelijkertijd ook achteloos. Wat waren de belangrijkste smokkelmethoden die je gebruikte?
Ik had een aantal verschillende methoden. Ik verstopte drugs in accordeons en sculpturen om het naar Amerika te smokkelen, ik verstopte het in Citroëns om door Europa te smokkelen en ik gebruikte jachten om het te vervoeren.

Uiteindelijk moest je je straf uitzitten in Amerika. Hoe kwam dat?
We deden zaken met een Amerikaan die zei dat we drugs naar de Amerikaanse Maagdeneilanden moesten brengen om het daar te verstoppen. Hij vertelde ons dat het Amerikaans grondgebied was, dus hij kon koeriers van New York naar [het eiland] Sint-Thomas sturen om het op te pikken, en ze zouden niet gecontroleerd worden op de terugweg. Toen we bij de eilanden aankwamen, ontdekten we dat het een belastingvrije zone was, wat betekent dat je doorzocht mag worden. Dat betekende dat we die route niet konden gebruiken. De Amerikaan stal vervolgens twintig kilo, verborg het in een Land Rover en gebruikte een compleet stonede junkie om het te vervoeren. Verrassing, hij werd opgepakt en vertelde de politie en de douane wat ik deed. Ze waren naar ons op zoek toen we in New York aankwamen, dus ik had maar een dag of vijf daar. Ik was bezig om mijn boot te repareren in de jachthaven op 79th street, toen de douane langskwam. Ik had geen tijd om alles uit te laden. De bemanning maakte zich uit de voeten, omdat ik de fout had gemaakt om ze te betalen voordat ze klaar waren met lossen, dus ik moest alles zelf uitladen, het op een kar zetten en het met de auto naar een gehuurd appartement brengen. Daarna moest ik het naar de mensen in de stad brengen aan wie ik het zou verkopen. Het was een logistieke nachtmerrie. Wist iemand in de kunstwereld wat je deed voordat dat gebeurde, of kwam het als een totale schok?
Ik denk dat sommigen wel een idee hadden. Ik kan me niet voorstellen dat je veel gemeen had met de andere gevangenen, omdat je uit een andere wereld kwam.
Je moet het Amerikaanse strafrechtelijke systeem begrijpen. Ze hebben daar federale en staatsgevangenissen. Moord is geen federale misdaad, dus er waren daar mensen die wel moorden hadden begaan, maar geen mensen die veroordeeld waren voor moord. Zo had je bijvoorbeeld de maffia, en bankovervallers, omdat bankoverval een federale misdaad is, en mensen die zaten voor ontvoering, smokkelen, kannibalisme, het doodschieten van een Amerikaanse adelaar – dat zijn namelijk allemaal federale misdaden. Ik zat precies goed, omdat ik geen onderdeel van een groep was. Ik was geen Italiaanse Amerikaan, geen Poolse Amerikaan, ik was niet zwart, kwam niet uit Detroit of uit New York, dus ik kon bij iedereen gaan zitten. Hoe verschilde de smokkelaarswereld toen met hoe het nu is?
Het was chaotisch, amateuristisch en ongeorganiseerd. De drugs van nu zijn zo complex, en er zijn zoveel verschillende soorten. Toen ik smokkelde was er alleen cannabis en heroïne, en van heroïne wisten we niet zoveel. Ik heb gehoord dat er nog steeds een hoop hasj van jou begraven ligt op een Caraïbisch eiland. Is dat waar?
Het ligt op Fallen Jerusalem [een van de Britse Maagdeneilanden]. Het ligt er nu ongeveer 45 jaar en is waarschijnlijk compleet waardeloos, als er überhaupt nog iets van over is. Hoe is het daar in de eerste instantie terechtgekomen?
Ik loste een ton en begroef het in het zand. Toen ik wegging heb ik ook nog veertig kilo apart begraven, ergens anders op het strand. Als alles mis zou gaan, wist ik dat ik in ieder geval dat nog had.

Francis in zijn pottenbakkerij

Wat doe je nu je het smokkelen de rug hebt toegekeerd?
Ik ben steeds meer bezig met aardewerk. Ik keer terug naar mijn oorsprong. Je beeldhouwstijl is nogal onconventioneel. Denk je dat je levensstijl invloed heeft gehad op de manier waarop je werkt?
Ja, ik neem esthetische risico's bij het maken van mijn sculpturen. Ze zijn niet per se wat je 'veilig' zou noemen. Het smokkelen gaf me ook de mogelijkheid om vrij te zijn van financiële beslommeringen. Dat betekende dat als ik een beeld wilde hebben, ik het altijd kon maken of laten maken. Hoe voel je je over je smokkeltijd, als je het achteraf bekijkt?
Als ik had geweten wat er zou gebeuren, zou ik het natuurlijk niet gedaan hebben. Maar je bent een product van je ervaring, en ik kan me niet voorstellen wie ik nu zou zijn als ik een ander pad had gekozen, dat is allemaal hypothetisch. Bedankt, Francis.