Mijn favoriete communistische spa is tegenwoordig een kapitalistisch zwemwalhalla

Een heel dorp ligt heerlijk te badderen in een stoofpotje van bil en balzweet bij 31 graden Celsius

Ik ben geboren in Petroșani – een klein, rustig en rotsachtig dorpje – dus toen ik verhuisde naar Oradea (een stad in het noordwesten van Roemenië) kon ik mijn geluk niet op. Wat ik met name bijzonder vond aan Oradea was de spa Băile Felix, die een paar kilometer van het dorpje af lag. Die plek was alles voor me, in een tijd waarin ik ook heel erg hield van kauwgom op de muur plakken en insecten eten.
 
Toen ik ouder werd besefte ik dat het in principe niks meer was dan een met vlees gevulde Sovjetloopgraaf. Vooral de geur van ranzige zonnebrandolie, het beeld van ouders die in het zwembad de hoofden van hun kinderen ontluisden en de transparante donuts – het enige eten dat er te koop was – staan me nog goed bij van het Roemeense spa-oord. Een investering van drie miljoen euro moest ervoor zorgen dat Băile Felix zou veranderen van de postapocalyptische puinzooi van mijn jeugd naar zomaar een waterpark gevuld met toeristen die denken dat het ravotten in dit water hun leverziekte gaat genezen.  
 
Ik bezocht onlangs deze nieuwe kapitalistische hotspot, om te kijken of de couleur locale ook maar iets was veranderd.

Kapitalisme - Communisme = 1 – 0. De winkels bij de ingang van het park waren volgestouwd met het beste dat de petrochemische industrie van China te bieden heeft. Eerst dacht ik dat de kartonnen schone achter de zonnebrand een spiegel was, alleen toen besefte ik dat ik kleding droeg en geen cup dubbel-D had.

Er was ook een etensstalletje, waar de verkooptechniek sterk afhankelijk was van de seksualiteit van de verkoper. Van de adonis links in het strakblauw tot de jongedame in de advertentie die zogenaamd aan de mais knaagde, voelde het alsof alle preutsheid van mijn communistische jeugd officieel was verdwenen.

Eenmaal binnen zat ik geïrriteerd op mijn strandstoel naar de mensen te staren die naar Băile Felix waren gekomen om hun intellectuele libido te bevredigen. Ongeveer de helft van hen was Vijftig Tinten Grijs aan het lezen, terwijl de rest hun goedkope namaak Disney- en Looney Toons-handdoeken aan het bewonderen waren. De vrouw op de foto deed beide.

Mannen met Speedo’s noemen deze positie ‘De Vuurtoren’. Het fenomeen komt meestal voor als de man feromonen vanuit de seksklieren onder zijn borsten begint te spuiten, wat kan leiden tot spontane orgasmes voor de vrouwelijke voorbijgangers. Een van de vrouwen op de foto moest even zitten om op adem te komen, en zich te kunnen herinneren hoe haar leven was voor het incident.

In de vier uur die ik nodig had om bijna in elkaar geslagen te worden voor het nemen van foto’s van halfnaakte mensen, vond de vrouw op de foto het nodig om de kleine stripverhalen op de achterkant van een zak Cheetos te lezen.

Tatoeages spotten aan de rand van het zwembad is als een wandeling door het rauwste deel van iemands brein. De leeuw-adelaar-tatoeage van deze man is een veelvoorkomend symbool van Roemeens nationalisme. Ik spotte ook veel Maltezer kruisen en een aantal tatoeages van slogans die erop aandrongen dat de helft van Roemenië door Hongarije geannexeerd moest worden.

Hierboven een overzicht van tijdelijke tatoeages die geen relatie hebben tot het nazisme, en je kan er gewoon eentje laten zetten onder het genot van een stoofpotje in de cafetaria.

Waar westerse mensen hun shirts gebruiken om een statement te maken, gebruiken de Roemenen hun waardeloze handdoeken. Dinamo is een populaire voetbalploeg die de gasten op de foto in het verleden weleens een glimlach heeft bezorgd. Veel andere badgasten spugen in het voorbijgaan echter op deze handdoeken. Voetbalfans zijn eigenlijk ook overal hetzelfde.

Je kon zien dat de spa een toffe plek was geworden, omdat er een fruitbar was: het toppunt van westers voedselimperialisme. De eigenaren hadden zelfs een paar handige modellen van fruit opgehangen om gasten kennis te laten maken met het concept ‘fruit’ – zie bijvoorbeeld de gigantische banaan op de muur.

De belangrijkste doelgroep van het park is natuurlijk kinderen, dus Băile Felix zou Băile Felix niet zijn als ze niet aan de kleinsten hadden gedacht. In dit geval hadden ze een verlaten hoekje voorzien van mechanische monsters die in de donkerste holten van je ziel staren. “Je moeder heeft je nooit gewild,” hoor je die duivelse eend al bijna zeggen.

Het was geen wonder dat die hoek vol mechanische monsters zo leeg was, want alle kinderen waren op de waterglijbaan brandwonden op hun billetjes aan het krijgen. Helaas kreeg ik hun teleurgestelde gezichtjes op het moment ze aan het einde van de glijbaan op hun neus vielen niet goed op de foto. Al met al was de tour door de nieuwe versie van mijn jeugdherinneringen interessant. Het kapitalisme, zelfs in haar Balkanvorm, heeft het zwemparadijs uit mijn jeugd in een best toffe plek veranderd. En hoe kun je eigenlijk ook niet houden van een regime dat je eindeloze keuzes in chocoladesoorten aanbiedt?