FYI.

This story is over 5 years old.

Film

De Madammen van Mathilde is een vette documentaire en is nu gratis online te bekijken

Pieter De Vos maakte een documentaire over een miss-verkiezing voor daklozen met een kleine camera en een Go-pass. De film werd door de grote media opgepikt. Niet slecht voor een diy-project.

Pascale en Calimero zijn de hoofdpersonages van de film.

De Madammen van Mathilde is één van de meest interessante documentaires die vorig jaar werd uitgebracht en het is de Apocalypse Now van filmmaker en goede vriend Pieter De Vos. Anderhalf jaar lang filmde hij een miss-verkiezing voor daklozen. Zo'n verkiezing lijkt een cynisch idee maar de bedoelingen van de organisator, Mathilde, waren nobel. De film werd opgepikt door Acht tv, Humo, Focus Knack en Radio Eén terwijl Pieter de film maakte met een kleine camera in de ene hand, en een Go-pass in de andere.

Advertentie

De film is gratis te bekijken op het internet. Zeker kijken! Om je te prikkelen geef ik even mee dat er mensen doodgaan en dingen in de fik gestoken worden. Ik ging even bij Pieter op de koffie voor uitleg.

VICE: Hoe is het allemaal begonnen?
Pieter De Vos: Een reporter van De Wereld Morgen wilde een reportage maken over de miss-verkiezing en vroeg mij om het te filmen. Ik vond die verkiezing eerst een vreemd plan maar al snel bleek dat organisator Mathilde en haar dochter Aline heel toffe mensen waren. Mathilde heeft 25 jaar ervaring met daklozen en de verkiezing was een manier om hen psychosociale begeleiding te kunnen geven. Armoede is geen sexy thema maar met dit onderwerp als rode draad zou ik er wel een toffe film over kunnen maken. De titel alleen al, Miss Dakloos, houdt een conflict in!

Uiteindelijk heb je vijftien maanden gefilmd terwijl de verkiezing maar negen maanden duurde.
Ja, want na de verkiezing werd het pas interessant! Ik wilde me niet focussen op de verkiezing zelf maar op de dames. Mensen steken de straat over als ze een dakloze tegenkomen. Ik wilde me verplichten om die mensen te leren kennen opdat de kijker via mij met hen in contact zou komen.

Ik ben een keer met je meegegaan en vond het huis waar Mathilde letterlijk tussen de daklozen leeft, een geschift kot.
Een dakloos meisje dat de trap kwam afgelopen en haar polsen had overgesneden: dat was een doordeweeks tafereel! Het was een huis vol gebroken mensen die zijn uitgespuugd door de maatschappij. Mensen zonder geld, zonder persoonlijk netwerk die door de mazen van het sociaal vangnet zijn geglipt.

Advertentie

Pieter De Vos in zijn natuurlijke biotoop.

Jouw bankrekening was in die tijd ook aan de marginale kant.
Ik was net van school, had geen geld en draaide videoclipjes waarmee ik mijn huur bijeen schraapte.

Ik herinner me nog dat je op een bepaald moment er volledig door zat. We zaten hier aan tafel en het werd plots heel stil.
Ik had me geëngageerd om een kortfilm van een vriendin te monteren. Opeens begon ik na te denken. Ik had geen inkomen, ik was een documentaire aan't draaien waarvan ik geen idee had of het iets zou kunnen worden en ik ging een maand lang gratis monteren aan een kortfilm. Daarbij zat ik bijna iedere week tussen de daklozen wier verhalen je niet zomaar kan loslaten…

Dat gebrek aan middelen wekte wel sympathie en vertrouwen op bij de missen.
Ze wisten dat ik het moeilijk had om die film te maken. De missen hadden een onderkomen en kregen na een tijd ook dopgeld. Ze hadden daardoor een groter inkomen dan ik, en ze wisten dat! Wat ik had, was tijd. Als ik toekwam en ze hadden een slechte dag, dan dronk ik een Carapils mee en vertrok ik. Ik had geen draaiploeg die ik moest betalen. En ze voelden aan dat ik oprecht was. Soms zei ik tijdens het filmen: "Dat zeg je beter niet."

Calimero.

Je intervenieerde als maker?
Ik ben een keer naar Brussel Station Zuid gegaan met Calimero (één van de twee hoofdpersonages; een dakloze vrouw met een serieus drankprobleem) om haar oude omgeving te duiden. Zij kwam er oude maten tegen en zette het op een zuipen. Toen ben ik gestopt met filmen en heb ik haar letterlijk geëvacueerd. Ik heb kilometers tape van een zatte Calimero ongebruikt gelaten. Dat is een duidelijke keuze. Ik wilde een lucide vrouw laten zien. Dronkaards zie je iedere dag op straat. Als Calimero nuchter was, leek ze wel een lief grootmoedertje. Trouwens, haar drankprobleem spatte sowieso van het beeld af.

Wat vind je van de media-aandacht die je kreeg?
Ik ervaar het als iets vluchtig. Na drie jaar aan de film te werken (de montage duurde anderhalf jaar), was ik tevreden maar zenuwachtig om wat de wereld ervan zou denken. Op een festival in Spanje zei het afdelingshoofd van Tegenlicht (een reportage-programma van de VPRO) dat hij het een heel straffe film vond. Dan krijg je wel een goed gevoel. Ik wil de aandacht van Humo en anderen niet minimaliseren. Eens de film af was, zat ik met de vraag: "Wat nu?" Gelukkig is hij tot bij Acht tv geraakt en zij hebben een heel goede persmachine. Door hen hoefde ik zelf geen reclamebabbels te doen.”

www.mathildesmisses.org/nl/  Meer Pieter-pret:
http://www.docwerkers.be/