De Parijzenaren die voor veel geld extreem kleine kamertjes huren

In Amsterdam is het behoorlijk moeilijk om als jong mens aan een woning te komen, getuige bijvoorbeeld de '[Naam] zoekt kamer in Amsterdam'-epidemie op Facebook die inmiddels al jaren voortwoekert (andere epidemieën zijn in de tussentijd gekomen en al weer redelijk onder controle, zoals ebola – om maar iets te noemen). Een maandelijkse zevenhonderd euro ophoesten voor een kippenhok in Slotervaart is helemaal niet iets vreemds, want waar wanhoop is kan grof geld verdiend worden.

Hoe dan ook, dit probleem bestaat niet alleen in de Nederlandse steden – met name Amsterdam – maar ook in bijvoorbeeld Londen (nog wel erger zelfs) en in Parijs. Het gekke is dat Parijzenaren het op de een of andere manier voor elkaar krijgen om van hun bedompte minikamertjes iets leuks en fleurigs te maken. Onze France VICE-collega Félix Macherez maakte er deze fotoserie over. Ook schreef hij er iets bij.

Voor ik naar Parijs verhuisde, woonde ik midden in de woestijn van Californië en betaalde ik ongeveer 220 euro per maand voor een huis met zes slaapkamers. Daarvoor woonde ik op Réunion Island – een plek waar het fenomeen 'tussen vier muren wonen' eigenlijk nauwelijks bestaat.

Ongeveer anderhalf jaar geleden verhuisde ik naar Parijs, waar ik momenteel een extreem klein appartement huur dat me een fortuin kost. Ik probeer zoveel mogelijk buiten te zijn, want binnen voelt het of de muren op mijn huid geplakt zitten. Die woonsituatie inspireerde me wel om een fotoserie te maken over chambres de bonne.

Chambres de bonne zijn kleine omgevormde ruimtes op de bovenste verdieping van appartementen die zijn opgesplitst in een groot aantal kleine studio's. Ze deden in 1830 hun intrede en zijn een goed voorbeeld van de sociale hiërarchie in de stad. De rijken leefden in enorme flats op de lagere verdiepingen, terwijl bedienden in extreem bescheiden kamertjes op de hogere verdiepingen woonden. Tegenwoordig worden die chambres de bonne meestal verhuurd aan jonge, arme studenten en mensen met een laag inkomen.

Heel vaak voldoen de kamers maar op het nippertje aan het minimum dat de Franse wet voorschrijft: een oppervlak van 8,9 meter en/of ongeveer 6 kubieke meter. Ik was nieuwswierig wie er tegenwoordig in dit soort hokken wonen, en ging op zoek naar deze mensen, om te kijken of ik hun kamers kon bezoeken en met ze mocht praten over de belachelijke geldbedragen die ze moeten betalen om daar te mogen wonen.

Cathé komt uit Uruguay. Ze woont al vier jaar in Parijs en behaalde kortgeleden haar bachelor in Plastic Arts. Ze besloot om volgend jaar naar Zuidoost-Azië te vertrekken omdat Parijzenaars "sneller leven dan de tijd. Alles gaat zo snel – ik moet weg uit deze tornado."

We zijn al een jaar bevriend, maar dit was de eerste keer dat ik haar kamer zag. Kijkend naar de psychedelische foto's die overal op de muur waren geplakt, begon ik te begrijpen waarom haar persoonlijkheid niet altijd helemaal past in met een hectische stad als Parijs.

Arnaud was de derde huurder die ik fotografeerde. Hij heeft twee grote passies: feesten en klimmen. Goede toegang tot het dak gaf de doorslag, toen hij het huurcontract ondertekende. De daken van Parijs lenen zich niet alleen goed voor het drinken van bier met je vrienden, je kunt er ook goed op klimmen.

Op de dag dat we elkaar ontmoetten had hij niets te drinken en waren we te lui om het trappenhuis door te moeten om iets te halen, dus in plaats daarvan ging we een wandeling over de daken maken.

Van alle mensen die ik ontmoette leek Johanna de beste plek te hebben. Haar studio lijkt meer dan twintig vierkante meter groot – het is goed ingericht, heeft een hoog plafond en een enorm raam dat de kamer een soort glans geeft. Ze kan ook op het dak eten, waar ze een geweldig uitzicht over de stad heeft. We dineerden dan ook op het dak, voor ik deze foto van haar nam.

Naarmate je ouder wordt krijg je over het algemeen steeds meer en duurdere spullen– dat lijkt een soort vast patroon van het leven. Maar in een chambre de bonne geniet minimalisme de voorkeur boven zoveel mogelijk spullen verzamelen. Je kan ook niet anders. Dominique was van iedereen die ik voor deze serie ontmoette de oudste, dus ik verheugde me erop om zijn kamer te zien. Hij is tekenaar en heeft verder nog wat bijbaantjes om extra geld te verdienen.

Hij vertelde dat hij zijn extreem kleine appartementje een paar jaar geleden kocht. Hij vindt huren hetzelfde als "geld in een bodemloze put gooien". He renoveerde de ruimte en wist zelfs een badkuip in z'n kamer te proppen. Trots vertelde hij dat hij tv kan kijken als hij in bad zit.

Clara is een Zweedse au pair met veel liefde voor mode. Haar situatie is bijna exact hetzelfde als in de jaren dertig van de negentiende eeuw: ze werkt voor de rijke huisbazen, die op de eerste verdieping wonen.

Ze betaalt geen huur, maar moet als tegenprestatie voor de kinderen van de familie zorgen.

Ghislain vond het prima dat ik een foto van zijn kamer kwam nemen, maar hij begreep niet waarom ik wilde dat hij er ook opstond. Hij was er niet per se blij mee in de serie opgenomen te worden, ook nadat ik uitlegde waarom ik de huurders op de foto wilde hebben.

Om eerlijk te zijn denk ik dat de reeks niet gewerkt zou hebben zonder mensen die in die gefotografeerde ruimtes wonen. Zonder hem had zijn kamer ook gewoon een onderdeel van een slecht motel kunnen zijn.

Het is illegaal om een ruimte van minder dan negen vierkante meter te huren, maar het is oké zolang het om minstens zeven kubieke meter gaat. Dat was bij deze kamer het geval. Als wij mensen de parkietjes van grote reuzen waren geweest, zouden onze kooien er ongeveer zo hebben uitgezien. In een kamer als deze moet van elke centimeter overwogen worden hoe hij optimaal benut wordt.

Roksana is Pools, ze houdt van koken en het gekookte eten opeten met vrienden – alleen haar keukentje leent zich niet echt voor dikke kookfestijnen.

Anca is Amerikaans. Ze zocht werk in Parijs en liep deze flat "per toeval" tegen het lijf. Ik ging bij haar langs om 9 uur 's ochtends, vlak voor ze naar haar werk ging. Van alle kamers die ik ben langsgegaan was deze de grootste. Ik dacht nog: tjemig, zeventien vierkante meter, dat is wel héél veel. Daarna voelde ik me gek over deze gedachte.

Het viel me meteen op hoe symmetrisch Victorienne haar kamer had ingedeeld. Ik ging voorzichtig op een stoel zitten – als de dood dat ik de opstelling zou ruïneren. Ik vertelde over mijn project en ze zag het totaal zitten. Ook ging ze gelijk zelf zitten – op haar bed met haar glaasje thee in haar hand, voor de foto.