De meeste steden en dorpen in Madagaskar hebben de uitbraak van de pest die in augustus vorig jaar begon in het land onder controle weten te houden, maar rond de drieduizend mensen die op een vuilnisbelt buiten de hoofdstad Antananarivo wonen, komen nog veel in aanraking met de ziekte. De inwoners van "Ralalitra" ('stad van de vliegen') brengen hun dagen door met zoeken naar bruikbaar materiaal tussen het puin, ratten, en lijken. SAMVA, het private bedrijf dat door de regering is ingehuurd om de vuilstort te runnen, ontkent dat er mensen wonen en heeft journalisten en fotografen die proberen het leven op de vuilnisbelt vast te leggen bedreigd.
Advertentie
Deze foto's verschenen eerder in de Amerikaanse editie van ons magazine.
Sommige inwoners van de vuilnisbelt zijn ingehuurd om in een dichtbij gelegen porfiermijn te werken. Ze werken nu tien uur per dag en verdienen minder dan voorheen, maar zijn in ieder geval weg uit de smerigheid van de vuilnisbelt. Ze kunnen de rook van de vuilstort zien vanaf de mijn – een constante herinnering om hard te werken en niet te klagen.
Een man heeft een sjaal voor zijn mond gebonden als bescherming tegen de rook op een begraafplaats in Akamasoa, een buurt die gebouwd is door mensen die vroeger op de vuilnisbelt werkten. Een arts die hier als vrijwilliger werkte, meldde meerdere gevallen van pneumatische pest in dit gebied, door de giftige rook die van de vuilnisbelt komt.
In het midden van de bergen afval branden altijd vuren, waardoor giftige stoffen vrijkomen. De kinderen kunnen niet te lang op deze plekken blijven omdat hun schoenen anders smelten door de hitte.
Er woont een alsmaar groeiende gemeenschap van weeskinderen op de vuilnisbelt. De oudere kinderen zorgen voor de jongere kinderen, die recentelijk door hun ouders achtergelaten zijn of wees zijn geworden.
Rond de drieduizend mensen wonen en leven op de vuilnisbelt. Ze verzamelen plastic (dat verkocht wordt voor 4,5 eurocent per kilo) en metaal (dat 45 eurocent per kilo opbrengt). Veel van hen kwamen naar Antananarivo in de hoop op een beter leven, maar wonen nu op een gruwelijke plek waar veel gevallen van pneumatische pest voorkomen – de besmettelijkste vorm van de zogenaamde zwarte dood.Bekijk meer werk van Riccardo Bononi op zijn website.