Eten is helemaal niet fun

Ook het tweede kookboek van Rens Kroes is een bestseller, en wie de acht verschillende quinoasalades van de Appie beu is kan altijd nog zijn lol op met tarwegrasshots. Zelfs mijn bloedeigen VICE heeft een eetwebsite gelanceerd. Ondertussen snap ik nog steeds geen fuck van eten.

Iedere avond denk ik: kut, ik moet weer avondeten. Het voelt als verloren tijd waarin ik iets leuks had kunnen doen. Daar word ik wel eens raar op aangekeken, want de voedselliefhebbers zijn inmiddels in de meerderheid. Een beetje omdat ze gelijk hebben: goed eten is inderdaad beter voor je. Maar vooral omdat ze mega zichtbaar zijn. Iedereen blogt zijn lekkere eten, en als er ook maar een greintje gezondheid aan een product te koppelen valt, gooit de voedselindustrie er direct een reclamecampagne tegenaan. Toch weet ik zeker dat ik niet de enige ben die eten ziet als verplichting in plaats van als een lifestyle. Ik vind dat we ons niet in het verdomhoekje mogen laten stoppen door de geradicaliseerde voedselfundamentalisten. Het is tijd voor een tegengeluid: eten is helemaal niet fun.

Brandstof, meer kan ik er niet van maken. Driemaal daags in de mond stoppen, anders ga je dood. Ik heb ook een globaal idee van wat ik het beste in mijn mond kan stoppen: groente goed, suiker slecht, koolhydraten mwah, vlees soms, vis top. Mijn moeder kookte altijd maaltijden in de aardappel, vlees, groente-sferen. Als ik zelf ga koken draait het meestal uit op groente en vlees. De groente kook ik en het vlees bak ik. Ik prop het in mijn mond zonder kruiden, smaken of sauzen.

Er bestaat ook gewoon te veel eten. Niet eens op de wereld; in de supermarkt alleen al. Op het moment dat ik door dat poortje van de supermarkt loop zakt de moed me in de schoenen. Ik weet niet wat ik moet kiezen, welke voedsels bij elkaar passen of hoe je ze samen tot iets lekkers kunt maken. Mijn wildste fantasie is misschien een ovenschotel, maar wanneer ik besef dat de Japanse of Braziliaanse keuken óók opties zijn, weet ik niet meer waar ik het moet zoeken. Van alleen al denken aan het kopen van een potje kruiden, dat ik vervolgens ook nog ergens een plek in mijn huis moet geven om later nooit meer te gebruiken, kan ik mild depressief worden.

Mijn lievelingseten is pizza. Pizza heeft een paar prachtige eigenschappen. Het komt naar mijn huis, warm en klaar om in mijn gelaat te duwen – ik maak hem inderdaad niet zelf –, hij smaakt heerlijk en na het eten heb ik geen honger meer, en ook geen afwas! Voor ander eten moet je eerst twee uur winkelen. Daarna moet je de dingen die je hebt gekocht vijf uur stoven, maak je acht verschillende pannen vies, en na afloop sta je een halfuur af te wassen. Vervolgens komt na een paar uur alles letterlijk weer als poep uit je reet.

Ik zou best graag gezond willen eten. Het liefst zou ik de verleidingen van de McDonald's-lunch voor eeuwig kunnen weerstaan. Daarom probeerde ik een tijdje geleden te eten als Rens Kroes (ik faalde), koop ik af en toe een kant-en-klare maaltijdsalade en doe ik soms boodschappen bij de Marqt, om bijvoorbeeld een gekke oud-Hollandse groente op de kop te tikken. Ook expirimenteer ik soms met een recept. Laatst bijvoorbeeld: de Tonijnsalade met kappertjes van Tonijnsalade.info (dat is echt een website). Maar om nou te zeggen dat ik bij het natafelen nog helemaal na zit sidderen van enthousiasme? Nee.

Iets anders dat me ervan weerhoudt mezelf onder te dompelen in de fascinerende wereld van de eetcultuur, is dat iedereen met verstand van zaken iets anders lijkt te roepen. De één zegt dat het menselijk lichaam alleen oergranen wil, volgens de ander moet je uitsluitend seizoensgebonden streekproducten nassen. De schijf van vijf, de voedselpiramide, het houdt niet op. Maak een fucking beslissing, eetcultuur. Nu loop ik radeloos producten met een biosticker in mijn mandje te laden. Jullie stellen de voedselindustrie in staat om misbruik te maken van mensen als ik.

Ik word niet geil van je foodporn en ik kan niet uit de voeten met je handige in-een-hand-omdraai-receptjes. Eten is als tuinieren, en sommige mensen hebben gewoon geen groene vingers. Ik heb niet de aanleg, tijd of interesse om me erin te verdiepen. Eten is niet meer dan eten en als je me écht wilt overtuigen van hoe fantastisch dat spul kan zijn, is dit misschien een tip: kook voor ons, laat ons de wonderen van de complexe eetcultuur proeven. We lusten alles en zijn gezellig. Laat ons tot die tijd alsjeblieft met rust.

Let op: we zijn overgestapt op een andere facebookpagina. Like VICE Nederland, want anders mis je dingen: