Alle foto's door Éditions de l'Œil.
Filmregisseur Gérard Kikoïne wordt gezien als een van de grondleggers van de Franse porno. Kikoïne maakte tussen 1974 en 1984 tientallen pornofilms waarin hij de hedonistische kant vastlegde van een generatie die bevrijd was door de studentenrevolte van mei 1968, geëmancipeerd door de komst van de anticonceptiepil, en nog niet verwoest was door aids.Vorig jaar publiceerde Kikoïne een boek met honderden nooit eerder vertoonde foto's die achter de schermen zijn gemaakt op zijn filmsets, Le Kikobook. Ik sprak met hem over die gouden eeuw van de Franse porno.
Advertentie
VICE: Hoi Gérard. Waren de jaren zeventig nou echt een periode van non-stop gangbangs zoals onze generatie zich inbeeldt?
Gérard Kikoïne: Ah, de non-stop gangbangmythe! Nee, helemaal niet. Als je om negen uur 's ochtends op de pornoset aankomt, dan ben je alleen maar met werk bezig, neem dat maar van mij aan. Ik heb mijn functie als regisseur nooit misbruikt voor seks. Veel mensen in deze branche – voornamelijk in de traditionele filmindustrie – gaan naar bed met jonge actrices, maar dat soort dingen deed ik niet. Wij gedroegen ons beter dan de mensen in de "normale" filmindustrie. Hoe was het werk?
Nou, de rollen film waren heel duur. En we moesten per film twee versies maken: een liefelijkere versie die door de censuur heen zou komen en een heftigere versie die in specifieke bioscopen vertoond kon worden. Dus in feite was alles goed georganiseerd en voorbereid. Zelfs de heftige scènes werden nooit geïmproviseerd, tenzij de acteurs zich heel erg op hun gemak voelden. Elke scène was heel precies in elkaar gezet en de personages waren goed uitgewerkt. De pompbediende zag eruit als een pompbediende en de architect leek op een architect.
Gérard Kikoïne: Ah, de non-stop gangbangmythe! Nee, helemaal niet. Als je om negen uur 's ochtends op de pornoset aankomt, dan ben je alleen maar met werk bezig, neem dat maar van mij aan. Ik heb mijn functie als regisseur nooit misbruikt voor seks. Veel mensen in deze branche – voornamelijk in de traditionele filmindustrie – gaan naar bed met jonge actrices, maar dat soort dingen deed ik niet. Wij gedroegen ons beter dan de mensen in de "normale" filmindustrie. Hoe was het werk?
Nou, de rollen film waren heel duur. En we moesten per film twee versies maken: een liefelijkere versie die door de censuur heen zou komen en een heftigere versie die in specifieke bioscopen vertoond kon worden. Dus in feite was alles goed georganiseerd en voorbereid. Zelfs de heftige scènes werden nooit geïmproviseerd, tenzij de acteurs zich heel erg op hun gemak voelden. Elke scène was heel precies in elkaar gezet en de personages waren goed uitgewerkt. De pompbediende zag eruit als een pompbediende en de architect leek op een architect.
Dus het was allemaal heel professioneel.
Alles was in orde. De artdirector was erg strikt als het op licht of decoratie aankwam. En ik was ook erg precies als het ging om details. Vooral omdat er veel dialogen in de films zaten. Het heeft misschien iets te maken met mijn passie voor het Duitse expressionisme. Ik bewonderde de openingsscènes van Mike Nichols, de belichting van Stanley Kubrick en het subversieve van Lindsay Anderson. Iedereen waarmee ik samenwerkte hield van cinema.
Alles was in orde. De artdirector was erg strikt als het op licht of decoratie aankwam. En ik was ook erg precies als het ging om details. Vooral omdat er veel dialogen in de films zaten. Het heeft misschien iets te maken met mijn passie voor het Duitse expressionisme. Ik bewonderde de openingsscènes van Mike Nichols, de belichting van Stanley Kubrick en het subversieve van Lindsay Anderson. Iedereen waarmee ik samenwerkte hield van cinema.
Advertentie
Had je ook haters?
Nou, de Mouvement de libération des femmes (MLF, een Franse vrouwenrechtenbeweging) was niet zo dol op mijn werk. Het is ze nooit gelukt om een van onze films tegen te houden, maar dat was eigenlijk geen verassing: mijn films verheerlijken vrouwen juist. De actrices stonden centraal in het plot van mijn films. Er zat een bevrijdende factor voor vrouwen in verwerkt. En geen enkele vrouw werd gedwongen om mee te werken aan onze films – niemand kwam de set op met een pooier.Hoe waren de acteurs en actrices waar je mee werkte?
Ik werkte met een generatie van post-1968-hedonisten. Ze hielden ervan om plezier te hebben en zichzelf te uiten. En ze hielden van seks. Brigitte Lahaie had genoeg geld van haar familie; ze was gewoon op zoek naar plezier. De meeste acteurs speelden in mijn films omdat ze dat leuk vonden, en niet omdat ze de eindjes aan elkaar moesten knopen. 's Avonds konden degenen die daar zin in hadden meedoen aan een gangbang, maar overdag waren we gewoon aan het werk.Hebben veel mensen je films gezien?
Ja! Tussen 1977 en 1982 werden er meer dan 4 miljoen kaartjes verkocht voor mijn films. Ze deden het erg goed en werden in ongeveer dertig landen gedistribueerd. We waren overal. En een percentage van de winst die we maakten met de ticketverkoop ging naar het CNC [een overheidsinstantie die Franse films promootte en produceerde]. Ons geld was meer dan welkom. Pornogeld! Hoe dacht de traditionele Franse filmindustrie over jou?
Ik denk dat de filmindustrie nog de ergste mening had over ons. Toen ik stopte met het maken van porno, werd ik op een zwarte lijst gezet. De Amerikanen wilden me wel, maar niemand in Frankrijk zag het zitten om met me samen te werken.
Nou, de Mouvement de libération des femmes (MLF, een Franse vrouwenrechtenbeweging) was niet zo dol op mijn werk. Het is ze nooit gelukt om een van onze films tegen te houden, maar dat was eigenlijk geen verassing: mijn films verheerlijken vrouwen juist. De actrices stonden centraal in het plot van mijn films. Er zat een bevrijdende factor voor vrouwen in verwerkt. En geen enkele vrouw werd gedwongen om mee te werken aan onze films – niemand kwam de set op met een pooier.Hoe waren de acteurs en actrices waar je mee werkte?
Ik werkte met een generatie van post-1968-hedonisten. Ze hielden ervan om plezier te hebben en zichzelf te uiten. En ze hielden van seks. Brigitte Lahaie had genoeg geld van haar familie; ze was gewoon op zoek naar plezier. De meeste acteurs speelden in mijn films omdat ze dat leuk vonden, en niet omdat ze de eindjes aan elkaar moesten knopen. 's Avonds konden degenen die daar zin in hadden meedoen aan een gangbang, maar overdag waren we gewoon aan het werk.Hebben veel mensen je films gezien?
Ja! Tussen 1977 en 1982 werden er meer dan 4 miljoen kaartjes verkocht voor mijn films. Ze deden het erg goed en werden in ongeveer dertig landen gedistribueerd. We waren overal. En een percentage van de winst die we maakten met de ticketverkoop ging naar het CNC [een overheidsinstantie die Franse films promootte en produceerde]. Ons geld was meer dan welkom. Pornogeld! Hoe dacht de traditionele Franse filmindustrie over jou?
Ik denk dat de filmindustrie nog de ergste mening had over ons. Toen ik stopte met het maken van porno, werd ik op een zwarte lijst gezet. De Amerikanen wilden me wel, maar niemand in Frankrijk zag het zitten om met me samen te werken.
Advertentie
Brigitte Lahaie in Parties Fines
Wat vind jij ervan dat porno tegenwoordig overal is?
Porno heeft zich altijd in golven en vlagen ontwikkeld. Ik regisseerde pornofilms voor in de bios – je ging naar een bioscoop en zag dan een penis op een doek van vier meter hoog. Daarna had je porno op videoband en tv. De eerste tv-uitzending van een pornofilm in Frankrijk was in 1985. Dat was een shock, zelfs voor mij. Een paar jaar eerder was het ondenkbaar geweest om porno op tv uit te zenden. Het feit dat porno zo toegankelijk is geworden komt door platforms als YouPorn, die hiermee een groter publiek aantrokken voor dit genre.Tegenwoordig komen mensen mij de hand schudden als ik uit eten ga. Dat zou vijftien of twintig jaar geleden nooit zijn gebeurd. We zijn op een punt gekomen waarop pornocultuur de creatieve industrie inspireert. Maar de complete toegankelijkheid van al het pornografische materiaal – het slechtste en het beste – zorgt ervoor dat mensen individuele oeuvres en regisseurs vergeten. Onze films zullen blijven voortbestaan, omdat we ze hebben gemaakt met plezier, vitaliteit en liefde en respect voor vrouwen.Le Kikobook is gepubliceerd door Les Éditions de l'Œil.Scroll naar beneden voor meer foto's:
Porno heeft zich altijd in golven en vlagen ontwikkeld. Ik regisseerde pornofilms voor in de bios – je ging naar een bioscoop en zag dan een penis op een doek van vier meter hoog. Daarna had je porno op videoband en tv. De eerste tv-uitzending van een pornofilm in Frankrijk was in 1985. Dat was een shock, zelfs voor mij. Een paar jaar eerder was het ondenkbaar geweest om porno op tv uit te zenden. Het feit dat porno zo toegankelijk is geworden komt door platforms als YouPorn, die hiermee een groter publiek aantrokken voor dit genre.Tegenwoordig komen mensen mij de hand schudden als ik uit eten ga. Dat zou vijftien of twintig jaar geleden nooit zijn gebeurd. We zijn op een punt gekomen waarop pornocultuur de creatieve industrie inspireert. Maar de complete toegankelijkheid van al het pornografische materiaal – het slechtste en het beste – zorgt ervoor dat mensen individuele oeuvres en regisseurs vergeten. Onze films zullen blijven voortbestaan, omdat we ze hebben gemaakt met plezier, vitaliteit en liefde en respect voor vrouwen.Le Kikobook is gepubliceerd door Les Éditions de l'Œil.Scroll naar beneden voor meer foto's:
