Foto's van vluchtelingen met hun dierbaarste bezit

Of het nou de Syrische vrouw is die haar schildpad helemaal tot aan München meesmokkelde in haar broekzak, of het meisje dat haar kat meebracht naar het geïmproviseerde Griekse kamp Idomeni – iedereen die wordt gedwongen om zijn of haar thuis te ontvluchten moet zichzelf de vraag stellen: "Wat is er zo belangrijk voor me dat ik het niet kan achterlaten?"

Gabriel Hill, een fotograaf uit het Zwitserse Basel, nodigde (voormalige) vluchtelingen uit in zijn studio, waar hij normaal gesproken zakelijke portretfoto's maakt, en vroeg ze om het belangrijkste bezit mee te nemen dat ze op hun reis naar veiligheid meebrachten. Vaak is dat het enige wat ze mee hebben genomen.

Ik woon nu ongeveer twee jaar in Zwitserland. Mijn familie kon alleen mijn reis betalen, dus ik ben hier helemaal alleen. Het is erg duur om te vluchten, dus ze zullen niet in staat zijn om ook hierheen te komen.

Toen ik wegging van huis, gaf mijn vader me een mobiele telefoon mee. Deze telefoon en de kleren die ik droeg, waren de enige dingen die ik mee kon nemen.

Dankzij de mobiele telefoon kon ik contact opnemen met mijn familie en ze vertellen dat ik veilig was aangekomen. Het gaf met ook het gevoel dat ik niet alleen was. Het betekende alles voor me.

Als kind moest mijn vader vaak naar Afrika afreizen voor zijn werk. Toen ik drie jaar was, vroeg ik een keer aan hem of hij een levende aap voor me mee wilde nemen, maar hij kwam terug met een knuffelkonijn dat hij voor me had gekocht tijdens een overstap op de luchthaven van Zurich.

Ik nam dat konijn overal mee naartoe. Toen de oorlog begon, ging alles zo snel dat ik niet snapte wat er aan de hand was of kon bedenken wat ik mee wilde nemen toen we vluchtten. Zo kwam het dat ik mijn konijn vergat toen we weggingen. Mijn vader bleef achter, en ik stuurde hem zoveel brieven waarin ik dingen zei als: "Heb je mijn konijn gevonden? Ik mis je!"

Ik kan niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik mijn vader na drie jaar weer zag, in 1995. Mijn hele lichaam trilde toen ik zijn gezicht zag op de luchthaven van Zürich – en zag dat hij mijn konijn vasthield.

Vijf jaar geleden moest ik Iran verlaten. Ik kon alleen meenemen wat in mijn broekzak paste.

Een paar maanden later kwam ik in Zwitserland aan. Het grootste deel van de reis heb ik gelopen. Zo nu en dan moesten we een rivier oversteken in een rubberboot.

Ik heb alleen deze drie foto's meegenomen. Elke foto herinnert me aan een andere periode in mijn leven voordat ik moest vluchten – momenten waar ik warme herinneringen aan heb. Ik had meer dingen mee willen nemen als dat had gekund, maar dat was niet zo."

Eritrea ontvluchten duurde erg lang en was zeer vermoeiend. Ik moest dagenlang lopen, werd in verschillende landen gevangen gehouden en heb een van 's werelds grootste woestijnen overgestoken. Dat maakte de reis er niet makkelijker op. We hadden geluk, dat wel. Iedereen heeft het overleefd.

Ik heb wat persoonlijke dingen meegenomen, maar ik moest het grootse deel weggooien voordat we de woestijn overstaken, zodat ik zoveel mogelijk flessen water kon dragen. Ik bewaarde een klein boekje met telefoonnummers en een paar jeugdfoto's.

De telefoonnummers waren erg belangrijk, omdat ik een paar keer gevangen werd genomen en mijn gijzelaars losgeld moest betalen om me vrij te laten. Ik heb het geluk gehad dat ik een oom heb in Amerika – hij stuurde me geld. Dat maakte zijn nummer het belangrijkste in mijn leven."

Vijf jaar geleden moest ik weg uit Afghanistan. Ik was daar opgeleid als politieagent, maar kort nadat ik een baan kreeg, werd ik gedwongen om het land te verlaten.

Ik had een rugzak met mijn spullen bij me, maar de mensenhandelaren zeiden dat ik die weg moest gooien. Het enige wat er nog van over is, is dit kleine boekje van de politieschool en een ketting die mijn moeder me heeft gegeven.

Ik heb er altijd van gedroomd om politieagent te worden. Dit kleine boekje is het enige wat er van die droom is overgebleven.

Ik ging in Libië aan boord van een schip dat ons naar Italië zou brengen. Ik kon niks meenemen, behalve de kleding die ik aan had en een klein stukje papier met het telefoonnummer van mijn familie erop, zodat ik contact met ze kon opnemen zodra ik was aangekomen in Italië. Ongeveer halverwege sloeg het schip om en zonk het. Mijn kleren waren doorweekt en werden zo zwaar dat ik ze uit moest trekken. Ze verdwenen in de zee, samen met dat stukje papier met het telefoonnummer van mijn familie erop. Ik overleefde het, samen met tweehonderd anderen. Meer dan 250 mensen op dat schip zijn verdronken.

Maanden nadat ik was begonnen aan mijn vlucht vond ik iemand in Zwitserland die mijn familie kon bereiken. Ze dachten dat ik de oversteek niet had overleefd. Dit stukje papier met hun telefoonnummer erop was het belangrijkste dat ik had.

Ik moest mijn huis van het ene op het andere moment verlaten. Helaas was er geen tijd om iets mee te nemen.

Vijf jaar geleden vluchtte ik uit Afghanistan. Toen ik wegging, kon ik niks meenemen, behalve de kleding die ik droeg.

Ik was nog erg klein toen mijn vader werd vermoord, dus ik heb nog nauwelijks herinneringen aan hem. Hij droeg altijd een gouden ketting en na zijn dood heeft mijn moeder die aan mij gegeven.

Ik ben in mijn eentje naar Zwitserland gekomen en deze ketting is alles wat ik nog van mijn familie en mijn thuisland heb. Hij betekent alles voor me – de ketting geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben, alsof mijn vader altijd bij me is.

Ik had wat dingen van thuis ingepakt, maar de smokkelaars zeiden dat we alles moesten weggooien. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om deze foto van mijn moeder weg te doen, dus verstopte ik 'm onder mijn kleren. Ik heb mijn moeder niet meer gezien sinds mijn vertrek, dus deze foto van haar is me erg dierbaar.

Ik moest mijn huis in Sri Lanka verlaten in 1984. Ik heb het grootste deel van de reis gelopen, maar om in Zwitserland te komen heb ik ook in een boot, een vliegtuig en een trein gezeten.

Ik kon niet veel meenemen naast de kleding die ik droeg. Omdat ik mijn familie moest achterlaten, zijn deze foto's het enige dat belangrijke voor me, en gelukkig kon ik ze bij me dragen. Op de foto's zie je mijn ouders, mijn broer en mijn zus – die ondertussen is overleden.

In 1959 vluchtte ik met mijn vader, moeder, mijn zus, en mijn opa en opa van Tibet naar India. Ik was toen twee jaar oud, al weet ik mijn exacte geboortedag niet. Ik kwam met mijn vader en opa en oma in India aan – we zijn mijn zus en mijn moeder onderweg verloren.

De belangrijkste spullen die we tijdens onze vlucht bij ons hadden, waren de fakkels die de bergpas over de Himalaya verlichtten.

Ik deed er bijna negen maanden over om in Zwitserland te komen. Ik wilde een boot nemen van Turkije naar Griekenland, maar we werden steeds gepakt door de kustwacht in Griekenland en teruggestuurd naar Turkije. Ik probeerde het vijf keer – één keer zonk de boot.

Van alle dingen die ik heb meegenomen, is deze mobiele telefoon het enige wat ik nog heb. Mijn moeder had hem voor me gekocht net voordat ik Afghanistan ontvluchtte – ze betaalde er drieduizend Afghani (zo'n veertig euro) voor. Dat is de helft van het maandelijkse inkomen van mijn familie.

De telefoon was de enige manier om mijn familie te laten weten waar ik was en dat het goed met me ging. Mijn moeder maakte zich grote zorgen, dus zo nu en dan een belletje hielp om haar gerust te stellen. De telefoon gaf me een veiliger en minder eenzaam gevoel."

Ik ben oorspronkelijk Palestijns, maar ik ben gevlucht vanuit Libanon. Een paar jaar geleden ben ik van de islam bekeerd tot het christendom. Een priester gaf me deze Bijbel. Tijdens mijn reis raakte de boot waarop ik zat in de problemen, en gaf onze smokkelaar het bevel om al onze spullen overboord te gooien. Op de een of andere manier is het me gelukt om de Bijbel te verbergen. Het is mijn dierbaarste bezit en geeft me kracht in moeilijke tijden. Hij is doordrenkt met zeewater en heel vies, maar ik zou geen nieuwe willen hebben.

Ik woon hier in Zwitserland in een opvang met vooral moslims – alleen mijn familie weet dat ik ben bekeerd. Daarom kan ik mijn ware aard niet laten zien – ik leef een dubbelleven."

Gabriel's project ImPORTRAITS is geselecteerd voor de Swiss Photo Award 2016 als een van de zeven beste Zwitserse werken binnen de categorie 'free'. Zijn werk is tot eind augustus te bekijken in de Galerij Parzelle 403 in Basel, als je toevallig in de buurt bent.