Alle foto's door Rebecca Rütten
De Duitse fotograaf Rebecca Rütten bracht drie maanden door in een hostel op een tropisch eiland, waar een hechte gemeenschap van backpackers leeft die er hun persoonlijke paradijs hebben gevonden – en waarvan sommigen er al jaren zitten. Haar boek Never-Never Land begint met idyllische foto's van onaangetaste landschappen en een varken dat een bad neemt in de zee. Dan sla je de bladzijde om, en zie je twee paar billen waar net de tekst "¿POR QUÉ NO?" ('waarom niet?') op is getatoeëerd. De foto's doen denken aan de film The Beach, maar dan met meer alcohol en minder zwaar bewapende wietkwekers.
Advertentie
Met haar boek heeft Rütten een treffend portret afgeleverd van de hedendaagse backpackerscultuur op een niet nader te noemen eiland voor de kust van Centraal-Amerika. De precieze locatie van het hostel wil ze niet onthullen, uit angst dat het eiland overspoeld wordt door hordes toeristen. Ik sprak met Rebecca over haar foto's.VICE: Je boek deed me erg denken aan The Beach, met dezelfde chaotische sfeer waarbij iedereen constant naar de tering is. Maakte je je nooit zorgen over het uitbundige hedonisme in het hostel?
Rebecca Rütten: Nee, niet echt. Ik had in januari 2014 een paar dagen in het hostel gezeten, en had er goede herinneringen aan. Iedereen was verkleed, de muziek was goed en luid, en het was echt een gemeenschap. Alles leek zo intens en de mensen waren erg fascinerend. Toch had ik eigenlijk toen al vraagtekens moeten zetten bij de excessen. Never-Never Land was een experiment voor me. Ik wilde erachter komen of deze levensstijl echt zo zorgeloos is als het lijkt.
Rebecca Rütten: Nee, niet echt. Ik had in januari 2014 een paar dagen in het hostel gezeten, en had er goede herinneringen aan. Iedereen was verkleed, de muziek was goed en luid, en het was echt een gemeenschap. Alles leek zo intens en de mensen waren erg fascinerend. Toch had ik eigenlijk toen al vraagtekens moeten zetten bij de excessen. Never-Never Land was een experiment voor me. Ik wilde erachter komen of deze levensstijl echt zo zorgeloos is als het lijkt.
Je hebt ook fragmenten uit je dagboek opgenomen in het boek. Daarin zie je ook dat je steeds dichterbij de groep komt te staan – was het moeilijk om voldoende afstand te bewaren?
Ik werd gelijk geaccepteerd door de groep, maar ik had wel altijd in mijn hoofd zitten dat ik er was voor een fotoproject. Ik hoorde er tegelijkertijd wel en niet bij. Na een tijdje werd het wel lastig om afstand te bewaren, omdat het internet het ook maar af en toe deed, en ik daardoor weinig contact had met mijn vrienden en familie thuis. Veel van de reizigers blijven daar een langere tijd. Iedereen was op zoek naar mensen die ze konden vertrouwen in die geïsoleerde omgeving, en dat droeg ook bij aan het gevoel van 'cabin fever' op het eiland. Als er nieuwe gasten kwamen, werden er gelijk duidelijke regels gesteld. Erbij horen en identiteit speelden een belangrijke rol. En ook meedoen aan de drankrituelen. Seksualiteit was alomtegenwoordig – iedereen had een partner thuis maar dook nog steeds het bed in met mensen daar.
Ik werd gelijk geaccepteerd door de groep, maar ik had wel altijd in mijn hoofd zitten dat ik er was voor een fotoproject. Ik hoorde er tegelijkertijd wel en niet bij. Na een tijdje werd het wel lastig om afstand te bewaren, omdat het internet het ook maar af en toe deed, en ik daardoor weinig contact had met mijn vrienden en familie thuis. Veel van de reizigers blijven daar een langere tijd. Iedereen was op zoek naar mensen die ze konden vertrouwen in die geïsoleerde omgeving, en dat droeg ook bij aan het gevoel van 'cabin fever' op het eiland. Als er nieuwe gasten kwamen, werden er gelijk duidelijke regels gesteld. Erbij horen en identiteit speelden een belangrijke rol. En ook meedoen aan de drankrituelen. Seksualiteit was alomtegenwoordig – iedereen had een partner thuis maar dook nog steeds het bed in met mensen daar.
Advertentie
Hoe lukte het je om al deze krankzinnige momenten vast te leggen?
Ik had altijd op zijn minst een klein cameraatje in mijn tas. Het was moeilijk om alles vast te leggen, omdat ik er tegelijkertijd zelf ook van wilde genieten. Ik wilde ook overal aan meedoen. In het begin had ik veel motivatie, maar na een tijdje werden de slopende routine van het feesten en de constante ruzies steeds zichtbaarder voor me, en begon ik het project minder leuk te vinden. Ik zag steeds meer mensen met wie het niet goed ging, en mensen die zichzelf gewoon probeerden te verdoven. Als er zoveel middelen beschikbaar zijn draaien mensen na een tijdje door.Het hostel lijkt ergens diep in het regenwoud te liggen.
Het eiland is heel tropisch met allerlei schorpioenen, papagaaien en apen. Ik ben een keertje op een boa constrictor gestapt [lacht]. En er liepen ook allerlei huisdieren rond. Het landschap was ongelofelijk mooi, maar het had ook een gevaarlijke kant. Mensen raakten weleens gewond als ze naar de tering waren en dan de beesten gingen treiteren. We waren zo geïsoleerd, en in de ontwikkelende wereld kan je niet zomaar even naar de eerste hulp rijden. Dus dan namen ze gewoon heel veel pijnstillers en hoopten ze dat het vanzelf over zou gaan.
Ik had altijd op zijn minst een klein cameraatje in mijn tas. Het was moeilijk om alles vast te leggen, omdat ik er tegelijkertijd zelf ook van wilde genieten. Ik wilde ook overal aan meedoen. In het begin had ik veel motivatie, maar na een tijdje werden de slopende routine van het feesten en de constante ruzies steeds zichtbaarder voor me, en begon ik het project minder leuk te vinden. Ik zag steeds meer mensen met wie het niet goed ging, en mensen die zichzelf gewoon probeerden te verdoven. Als er zoveel middelen beschikbaar zijn draaien mensen na een tijdje door.Het hostel lijkt ergens diep in het regenwoud te liggen.
Het eiland is heel tropisch met allerlei schorpioenen, papagaaien en apen. Ik ben een keertje op een boa constrictor gestapt [lacht]. En er liepen ook allerlei huisdieren rond. Het landschap was ongelofelijk mooi, maar het had ook een gevaarlijke kant. Mensen raakten weleens gewond als ze naar de tering waren en dan de beesten gingen treiteren. We waren zo geïsoleerd, en in de ontwikkelende wereld kan je niet zomaar even naar de eerste hulp rijden. Dus dan namen ze gewoon heel veel pijnstillers en hoopten ze dat het vanzelf over zou gaan.
Hadden mensen weleens het gevoel dat ze uitverkoren waren ofzo? Vooral de backpackers die er al jaren zaten?
Dat waanidee heerste wel sterk. 'We ontmoeten hier de gekste mensen, we hebben de krankzinnigste ervaringen, het is een unieke ervaring op een magische plek' – dat idee. Sommige mensen daar denken dat ze ontsnapt zijn aan de 'normale mensen'. Ik snap het ergens wel, omdat er wel heel intieme banden tussen mensen ontstaan daar, ondanks alle uitspattingen. Maar het is niet de realiteit en zelfs de 'uitverkorenen' moeten op een gegeven moment weer terug naar het echte leven. Veel van de mensen daar zijn weggerend van hun problemen thuis, die alleen maar groter worden terwijl zij weg zijn. Veel van hen gaan alleen naar huis om geld te verdienen en komen dan weer terug naar het hostel. Als ze weggaan, kan de realiteit nogal overdonderend zijn. Toch hebben veel van de mensen die ik later nog eens heb gezien wel op de een of andere manier weer hun weg teruggevonden naar het echte leven.
Dat waanidee heerste wel sterk. 'We ontmoeten hier de gekste mensen, we hebben de krankzinnigste ervaringen, het is een unieke ervaring op een magische plek' – dat idee. Sommige mensen daar denken dat ze ontsnapt zijn aan de 'normale mensen'. Ik snap het ergens wel, omdat er wel heel intieme banden tussen mensen ontstaan daar, ondanks alle uitspattingen. Maar het is niet de realiteit en zelfs de 'uitverkorenen' moeten op een gegeven moment weer terug naar het echte leven. Veel van de mensen daar zijn weggerend van hun problemen thuis, die alleen maar groter worden terwijl zij weg zijn. Veel van hen gaan alleen naar huis om geld te verdienen en komen dan weer terug naar het hostel. Als ze weggaan, kan de realiteit nogal overdonderend zijn. Toch hebben veel van de mensen die ik later nog eens heb gezien wel op de een of andere manier weer hun weg teruggevonden naar het echte leven.
Advertentie
Hoe denk je zelf over backpacken na deze ervaring?
Ik vraag me wel af waarom het vooral blanke jongeren uit de middenklasse zijn die proberen een utopie te bouwen in ontwikkelende landen, zonder daarbij de lokale bevolking te betrekken. Waarom kiezen ze landen die politiek zwak zijn? Omdat het weer er goed is? Omdat niemand je lastig valt? Backpacken was ooit mijn religie, ik dacht dat het de enige echte manier van leven was. Maar nu sta ik er kritischer tegenover. Ik weet nu wat een thuis betekent en dat een bepaalde worteling en reflectie noodzakelijk zijn. Ik zoek nu meer naar uitwisselingen en contact met mensen en dingen die ik nog niet begrijp. En ik wil uit mijn eigen bubbel breken. Het hostel is een bubbel. Alles dat vermakelijk is is welkom; alles dat kritisch is of vragen stelt – nieuws – wordt verbannen.
Ik vraag me wel af waarom het vooral blanke jongeren uit de middenklasse zijn die proberen een utopie te bouwen in ontwikkelende landen, zonder daarbij de lokale bevolking te betrekken. Waarom kiezen ze landen die politiek zwak zijn? Omdat het weer er goed is? Omdat niemand je lastig valt? Backpacken was ooit mijn religie, ik dacht dat het de enige echte manier van leven was. Maar nu sta ik er kritischer tegenover. Ik weet nu wat een thuis betekent en dat een bepaalde worteling en reflectie noodzakelijk zijn. Ik zoek nu meer naar uitwisselingen en contact met mensen en dingen die ik nog niet begrijp. En ik wil uit mijn eigen bubbel breken. Het hostel is een bubbel. Alles dat vermakelijk is is welkom; alles dat kritisch is of vragen stelt – nieuws – wordt verbannen.
Kan je wat vertellen over de stukjes tekst die de backpackers zelf hebben geschreven?
Ik zocht de interessantste mensen uit en wilde meer te weten komen over hun leven. Het is verbazingwekkend hoe naïef sommigen tegen hun tijd daar aankeken. Ze schreven dingen als "de beste ervaring van mijn leven." En dan zie je foto's van blote pikken en mensen die kotsen. Ik wist niet zeker of ik die stukjes tekst erin wilde doen, maar ik denk dat het wel karakter geeft aan het boek.Wat was het mooiste dat je daar hebt meegemaakt?
Ondanks alle negatieve kanten, kijken veel mensen die er zijn geweest wel met een warm gevoel terug op hun tijd in het hostel. Ze concentreren zich gewoon op de goede momenten waarop het klikte met de groep; de diepe gesprekken over de zin van het leven. De momenten dat iemand een gitaar tevoorschijn haalde en iedereen begon te zingen. Op die momenten had iedereen het gevoel dat ze op dezelfde golflengte zaten en de wereld samen begrepen.
Ik zocht de interessantste mensen uit en wilde meer te weten komen over hun leven. Het is verbazingwekkend hoe naïef sommigen tegen hun tijd daar aankeken. Ze schreven dingen als "de beste ervaring van mijn leven." En dan zie je foto's van blote pikken en mensen die kotsen. Ik wist niet zeker of ik die stukjes tekst erin wilde doen, maar ik denk dat het wel karakter geeft aan het boek.Wat was het mooiste dat je daar hebt meegemaakt?
Ondanks alle negatieve kanten, kijken veel mensen die er zijn geweest wel met een warm gevoel terug op hun tijd in het hostel. Ze concentreren zich gewoon op de goede momenten waarop het klikte met de groep; de diepe gesprekken over de zin van het leven. De momenten dat iemand een gitaar tevoorschijn haalde en iedereen begon te zingen. Op die momenten had iedereen het gevoel dat ze op dezelfde golflengte zaten en de wereld samen begrepen.
Advertentie
Bedankt, Rebecca.Bekijk hier meer werk van Rebecca. Never-Never Land is nu te zien in de Deichtorhallen in Hamburg.Lees ook:
De soorten backpackers die je tegenkomt als je gaat backpackenIn de beruchte Boliviaanse cocaïnebar heerst een gemoedelijke sfeer_[Door Tinder begreep ik Qatar opeens stukken beter
](http://www.vice.com/nl/read/door-tinder-begreep-ik-qatar-opeens-stukken-beter-374)_Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken:
