Geert Broertjes fotografeert intieme momenten in zijn slaapkamer en op straat

Elke twee weken gaan VICE en New Dawn in gesprek met een toffe fotograaf. New Dawn is een tweemaandelijks magazine dat zich richt op alles dat met de boeiendste hedendaagse fotografie te maken heeft. Het schrijft over nieuwe ontwikkelingen, geeft talenten een podium, recenseert fotoboeken en presenteert portfolio's van opkomend Nederlands fotografietalent. Deze week: Geert Broertjes.

Geert Broertjes (1987) heeft in korte tijd met nogal wat tegenslagen te maken gekregen, waaronder het overlijden van zijn moeder. Om toch een beetje grip te krijgen op de glasharde vergankelijkheid van het bestaan, besloot hij zijn leven tot in detail vast te leggen. Hij gebruikt zijn camera bij alledaagse gebeurtenissen en bij intieme ervaringen in bed of het uitgaansleven. Het mag dan ook geen verrassing heten dat het werk van fotografen als Antoine d'Agata, Jacob Aue Sobol en Araki een inspiratie voor hem is – fotografen die allemaal nietsontziend zijn in de manier waarop ze hun leven fotograferen en de kijker daarin toelaten.

We spraken hem over het afgelopen jaar, zijn neiging om wildvreemden aan te spreken in duistere tentjes en over wat hij hoopt te vinden in afgelegen gehuchten.

VICE x New Dawn: Waar ben je opgegroeid?
Geert Broertjes: In een heel normaal rijtjeshuis in Amstelveen met m'n moeder, vader en zus. We hadden een comfortabel, normaal leven maar mijn ouders waren niet echt uitgesproken bemiddeld. Elk jaar was er dus wel de keuze: willen we een nieuw bankstel of gaan we liever op vakantie? Meestal werd het toch vakantie, en dan vertrokken we voor een maand of anderhalf met de auto richting Schotland. Een keer zijn we zelfs vijf maanden door heel Europa getrokken met een camper. Vanaf toen wist ik dat reizen het gaafste is wat je kan bedenken. Ik bedoel, hoe vaak kom je nou in Nederland een huifkar tegen met een beer achterop? Dat soort beelden zullen me altijd bijblijven.

Mijn moeder maakte altijd vakantiekiekjes om er vervolgens fotoboeken van te maken. Door die albums werd ik ervan bewust hoe fotografie een soort tijdsbeeld vastlegt. Je drukt op het knopje en het moment is verleden tijd, maar niet verloren. Het is de geschiedenis die je opneemt. Ik ging weleens met andere families op vakantie, maar ik snapte nooit dat er dan geen enkele foto werd gemaakt. Ik wilde een herinnering of tenminste op een of andere manier terug kunnen kijken en zo het verhaal dat erbij paste doen herleven.

Is dat ook het idee waarmee je nu op stap gaat?
Ik fotografeer geen documentaire projecten zoals je die ziet bij World Press Photo. Voor mij is fotografie meer een dagboek, maar dan in emotionele beelden. Mijn werk is een doorlopend persoonlijk project, een continu onderzoek naar mezelf, maar ook naar andere mensen en mijn interacties met hen.

Alle foto's © Geert Broertjes

Ik denk dat mensen te weinig kijken naar wat er om hen heen gebeurt. Ik heb precies hetzelfde hoor, bijvoorbeeld door altijd dezelfde route naar een vriend te fietsen, zonder dan goed om me heen te kijken. Op het moment dat je voor de deur staat heb je eigenlijk geen idee wat je onderweg tegen bent gekomen. Als ik m'n camera bij me heb zie ik juist alles. Fotografie is dan een dankbaar middel om op een vreemde plek zomaar iemand aan te spreken, zoals in een obscuur kroegje. Ik heb dan een doel: een portret maken, maar tegelijkertijd ben ik benieuwd naar het verhaal. Een camera geeft je ook een zekere legitimiteit om iemands wereld te betreden, zonder dat het meteen raar wordt gevonden. "Je lijkt me een bijzonder persoon, mag ik even bij jou thuis komen kijken?", dat soort dingen durf ik toch echt niet zomaar te vragen als het niet is om foto's te maken.

Wil je ook het verhaal van zo'n persoon vertellen?
Het gaat in eerste instantie om het beeld. Het is niet de bedoeling dat ik mensen opzadel met een voorgekauwd idee. Mijn werk is geen weerspiegeling van de werkelijkheid, maar juist iets waar je je fantasie voor moet gebruiken omdat de beelden iets mysterieus hebben. Daarom maak ik ook het liefst zwart-wit beelden.

Momenteel ben ik wel meer bezig met het verwoorden van een verhaal. Ik ben heel slecht met tekst, maar ik merk wel dat het soms helpt om het er ook bij te hebben, ter ondersteuning, om de foto beter te kunnen begrijpen. Uiteindelijk is mijn doel om te laten zien wat een idiote, prachtige mensen er op deze wereld rondlopen.

Wat fotografeer je het liefst?
Het afgelopen jaar was erg heftig door het overlijden van m'n oma, tante en moeder. Ik heb toen voornamelijk foto's van mijn toenmalige vriendin gemaakt, maar dat is nu klaar. Ik heb nu voor het eerst in mijn leven een plek voor mezelf, en geen zin om rekening te houden met andere mensen. Dat heb ik nog nooit eerder gehad, zoveel schijt aan alles, en het maakt mijn foto's veel beter. Als ik een avond uitga neem ik nu standaard mijn camera mee en begin ik schaamteloos te fotograferen: keihard flitsen en gaan. Ik probeer alleen de dingen te doen die ik leuk vind en dat wil ik vastleggen.

Dit is Geerts website: www.geertbroertjes.com.