Yassin Yassin: Ik ben gewoon naar Irak gevlogen, en ben letterlijk de kantoortjes van deze milities binnen gestapt, om te vragen of ik mocht vastleggen wat ze aan het doen waren. Het was natuurlijk wel lastig. Veel van de mensen vertrouwden me niet helemaal – ze dachten: misschien ben je wel een spion. Maar een van mijn familieleden kende een tv-journalist die via via weer mensen kende, en zo kreeg ik m'n voet tussen de deur.Hoe zag een typische dag op de basis eruit?
Een typische dag is moeilijk te beschrijven, omdat elke dag weer anders was. Ik was er net voor de bevrijding van Falluja, dat in januari 2014 in handen viel van IS. Toen ik daar was, was Hashd Al Shaabi in de verdedigingsmodus, en ik was met hen aan de frontlinie terwijl zij probeerden om de vijand buiten de poort te houden.Hoe ging dat? Wat heb je gezien, of wat lieten ze je zien?
Elke militie bestaat uit twee teams: de soldaten en het mediateam, dat me meenam naar hun basis bij Camp Speicher in Tikrit. Ik heb een explosievenexpert ontmoet die met deze groep werkte – hij wilde om veiligheidsredenen niet op de foto – die me vertelde dat hij als tolk had gewerkt voor het Amerikaanse leger tijdens de Irakoorlog.
Er was een gast die Mali heette (hierboven) die ik ontmoette bij Camp Speicher. Hij was strijder van in de twintig uit het zuiden van Irak, en zat tegen de tijd dat ik hem fotografeerde al een jaar bij de beweging. Hij vertelde me over het pact dat hij had gesloten met zijn vier oudere broers: als hij zou overlijden, zou zijn volgende broer zijn plaats innemen, enzovoorts, tot ze allemaal dood waren. Hij was een aardige gast, en we hielden daarna ook nog contact. Maar tegelijkertijd zag ik ook een andere kant van hem. Ik vergat weleens dat hij een serieuze moordmachine was, totdat hij me de foto's en video's van zijn acties op het slagveld liet zien.Hoe vond je het om weer in Irak te zijn?
Het was gewoon erg treurig om te zien wat er gebeurd is met het land. Als je de omstandigheden ziet waarin mensen leven – met de corruptie, de vervuilde straten, de slechte voorzieningen – voel je je machteloos. Maar dit project heeft me wel één ding geleerd: de Irakezen hebben het momenteel erg moeilijk, maar het zijn enorm sterke en gepassioneerde mensen. Elke dag in Bagdad voelt als Russische roulette. Als je op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent, ben je weg. Maar dat houdt de mensen niet tegen. Ze kunnen niet thuisblijven en niks doen; ze moeten hun levens leiden.
Dit is Camp Speicher, de militaire basis die vernoemd is naar de Amerikaanse luitenant-commandant Michael Scott Speicher, die werd neergehaald en stierf tijdens de Eerste Golfoorlog.
Drie generaties van strijders. De jongste heeft een t-shirt van Manchester [City] aan.
Het persteam van Hashd Al Shaabi zegt dat dit is hoe ze het gebied rond het presidentiële paleis van Saddam in Tikrit aantroffen.
Dit is stamleider Sheikh Abdul Adheem, buiten een ‘mokib’ in Saqlawia in Centraal-Irak. Er staat hier dag en nacht een gratis buffet klaar, en de soldaten kunnen hier ook uitrusten en bidden. Hij werkt samen met een klein team, en de hele operatie wordt gefinancierd door donaties.
Sporen van kogelgaten en bloedspetters op de achtergelaten auto’s buiten het presidentiele paleis.
Dit is de satir (‘de beschermer’) – een zandmuur met een greppel erachter, die ervoor moet zorgen dat de bomauto’s van IS niet het territorium van Hashd Al Shaabi binnen komen.
Een sluipschutter maakt zich klaar om op wacht te gaan staan achter de satir, ongeveer 150 meter van waar ze denken dat er IS-sluipschutters zitten.
Hussein is een zeventigjarige soldaat van de Tayyar Al Risali-militie. Hij zegt dat hij IS eigenhandig wil uitroeien, om Irak te bevrijden van deze catastrofe. Hij zegt dat hij zich bij deze militie heeft gevoegd omdat hij te oud is voor het leger.
Een soldaat bewaakt een toren bij een autosloperij in Karma. Toen ik hem vroeg wat hij leuk vindt, zei hij dat hij ernaar uit kijkt om Falluja te bevrijden.