Het is niet makkelijk om een stoner in Peking te zijn

Een paar jaar geleden ging mijn buurman Luke* naar een vreugdevuurfeest op een berg net buiten Peking. Drie bussen vol feestgangers kwamen uit de hoofdstad, ruim voorzien van alcohol en wiet; sommigen hadden paddo's of LSD.

Maar de pret was tijdelijk. "Er was een mol," dacht hij. Op de terugweg werden de bussen bij een tolhuis tegengehouden door de politie. "Alle Chinezen moesten hun tassen pakken en de bus verlaten. Daarna doorzochten ze ieders tas, en een aantal Chinezen werden eruit geplukt en naar de gevangenis gebracht."

De toeristen werden niet bestraft. "Eén van de politieagenten kwam de bus in om naar ons te schreeuwen: 'Als je in China bent, dan moet je de Chinese wetten gehoorzamen!'," herinnerde Luke zich. Maar dat was alles. "Alle buitenlanders kwamen er ongestraft vanaf."

Hij had meer geluk dan de feestgangers bij 2 Kolegas, een bar met livemuziek en een goedkoop-bier-en-hipstervibe. Op een nacht in augustus blokkeerde de politie de uitgangen en verraste iedereen in het publiek met een onverwachte drugstest. De inval op 2 Kolegas kwam als ontnuchterende schok voor de met THC doordrenkte toeristengemeenschap. Moeten we de strenge Chinese antidrugswetten nu daadwerkelijk gehoorzamen?

Eén van de velen die te maken heeft met het recente politieoptreden is Jackie Chan's zoon, Jaycee, die zes maanden de bak in moest omdat hij betrapt werd met 85 gram wiet in zijn bezit. In de afgelopen vijf maanden zijn er 133 duizend verdachten gearresteerd en 43,3 ton aan drugs in beslag genomen, meldde de Xinhua News Service. In dezelfde periode heeft de politie in totaal 606 duizend verdachten gestraft.

De lokale bewoners gebruiken het liefst coke en pillen, maar de wietscene is stil. Buitenlanders kopen en verkopen alleen aan elkaar. Afgezien van een aantal overzeese Chinese mannen (uit Taiwan, Hong Kong, of in het buitenland geboren) en vrouwen met buitenlandse vriendjes kende ik geen enkele Chinees van het vasteland die regelmatig rookte.

"De lokale stonergemeenschap moet gesloten blijven," vertelde een Amerikaanse kennis me. "Het is niet zoals in sommige staten in de VS, waar je een boete van 220 euro krijgt voor alles onder de 30 gram. Als je 30 gram in China hebt dan beland je in een geheime gevangenis waar ze gestoorde medische experimenten op je uitvoeren."

Toch was ik erg nieuwsgierig. Christopher Hitchens schreef ooit dat hij drank aangeboden kreeg in bijna ieder huis waar hij kwam toen hij het door de Ayatollah-geregeerde Iran bezocht. Was er een vergelijkbare ondergrondse scene in China? Chinezen gebruiken Facebook en kijken porno, ook al is dat verboden door de overheid. Hoeveel Chinezen hebben geheime voorraden en warmtelampen?

Het antwoord is best wel veel. Achter een boel geheimzinnigheid gaat een kleine maar groeiende gemeenschap schuil waar ze wiet kweken, verhandelen, roken, en eten.

Sanlitun is het feestgebied van Peking, een te duur vagevuur van nepdrank en dure katers. Het is het yuppencentrum van de hoofdstad, met een Apple Store en gigantische 24-uurs Starbucks. Twee jaar geleden was ik voor het eerst in Peking, de zaken gingen goed en waren nog niet gemolesteerd door de overheid. Je kon niet door Sanlitun lopen zonder aangesproken te worden door iemand met een West-Afrikaans accent die vroeg: "Hey man, gaat het goed?"

Een voormalig collega – laten we hem Dick noemen – heeft een dealer die in een ambassade werkt maar zijn geld voornamelijk verdient met het verkopen van wiet. Volgens Dick hebben Afrikaanse dealers "niet het beste, of tweede beste, of zelfs vijftiende beste spul, maar het is een begin. Met een beetje geluk koop ik voor 50 euro twee gram halfgoede shit."

Afrikaanse dealers waren één van de eerste doelwitten van het politieoptreden. "Mijn dealer werd gepakt en zal de komende tijd niks verkopen," vertelde Dick me rouwig. Meerdere bronnen bevestigden dat in de afgelopen maanden de markt ondergronds was gegaan, of in ieder geval binnenshuis.

Volgens Chinese kopers zijn de Oeigoeren de volgende makkelijke optie. Naar verluidt gebruiken zij hasj al eeuwenlang als medicijn.

Op een barbecue in de buurt van 2 Kolegas ontmoette ik een stille, incidentele roker die wilde dat ik hem Wang Er noemde. "Ik werkte ongeveer een half jaar in Sjanghai. Dat is geen streng politieke stad, dus daar kan ik wiet kopen. In Sjanghai verkopen veel Oeigoeren wiet."

Ik vroeg of hij zich zorgen maakte om gepakt te worden. "In de hoofdstad is het serieus. Je gaat vijftien dagen, een half jaar, of zelfs langer de gevangenis in als je wordt betrapt op het verkopen van drugs. Maar in Sjanghai maakt het niet zoveel uit. Sommige dealers verkopen wiet voor de discotheken en de politie loopt voorbij zonder het erg te vinden."

Maar de Moslimse wiet is duur. Een joint bij een discotheek in Sjanghai kost 100 yuan (14 euro) en geeft je een zwakke, tien minuten durende high. Een paar gram kost 300 yuan.

Mark* is een persoon waarvan je niet verwacht dat hij drugs gebruikt. Hij werkt als leidinggevende voor een groot bedrijf en spreekt nauwelijks Engels, maar hij kent belangrijke dagelijkse uitdrukkingen zoals "wiet," "hasj," "cocaïne," en "heroïne."

Mark was 22 toen hij zijn eerste joint rookte en schat dat hij ongeveer tien tot twintig keer per jaar rookt. "Meestal halen we het bij clubs of optredens," zei hij tijdens de lunch. Meestal wordt hij van wiet voorzien door zijn vrienden. "Als je drugs hebt dan deel je het met mij, en als ik drugs heb deel ik het met jou. Het is net als hoe je elkaar op eten trakteert. Typisch Chinees." Blijkbaar heeft Mark gulle vrienden; hij zei dat hij slechts één keer voor zichzelf heeft moeten kopen, van "een zwarte man in de buurt van het Chaoyang park."

De laatste keer dat Mark rookte was ongeveer twee maanden geleden op een personeelsfeestje buiten Peking. "Na het eten dronken mijn collega's veel bier. Om een uur of vier rookten we wiet met een Amerikaanse collega. Ik rookte ongeveer twee joints," zei hij. "Binnen mijn bedrijf kan dat."

Mark is niet de enige voor wie zakelijkheid en plezier goed samengaan. "Al mijn vrienden roken," zei Danielle*, een vastelander die ik via Luke ontmoette. De meeste mensen in haar vriendenkring zijn experimentele acteurs of muzikanten. "We praten er niet zoveel over, we doen het gewoon," zei ze. "Mijn vrienden, vrienden van vrienden, er zijn veel van ons die onder druk leven, maar we gaan er toch mee door."

Danielle kreeg een reputatie als waaghals toen ze een lokaal café omtoverde tot persoonlijke kweekplaats. De geheime tuin, letterlijk onder de neuzen van klanten, bloeide een hele zomerperiode en maakte van haar een held voor haar kunstige vrienden. (Ze stond erop dat het café niet bij naam genoemd werd en het personeel weigerde om er iets over te zeggen.)

Iedereen die ik interviewde had een ding in gemeen: hun interesse in wiet was gewekt door Westerse culturele import.

Mark werd nieuwsgierig naar wiet op de middelbare school, muziek was zijn gateway drug: "We keken films en documentaires over Amerikaanse bands en wilden drugs proberen," zei hij. "Daarom zijn er conservatieve Chinezen die de Amerikaanse cultuur beschuldigen dat het ons verkeerde dingen leert." Lucy raakte geïnteresseerd na het lezen van Jack Kerouac.

In deze context kan het antidrugsbeleid van China gezien worden als een deel van de terughoudendheid van de overheid om de intellectuele en culturele deuren van het land te openen. Maar het heeft Peking absoluut niet veranderd in een drugsvrij gebied. Het politieoptreden zou deze maand aflopen, dus daarna kunnen de stoners in Peking iets makkelijker uitademen.

* De namen zijn gewijzigd.

We gaan verhuizen naar een andere facebookpagina! Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: