De man die de hoofdprijs won bij Weekend Miljonairs door vals te spelen

Het is 9 september 2001. Majoor Charles Ingram – die al snel en tot in de eeuwigheid bekend zal staan als de Hoestende Majoor – zit op het randje van een hoge kruk van roestvrij staal. Hij zit midden in een aflevering van Who Wants to Be a Millionaire? – de oorspronkelijke en Engelse versie van Weekend Miljonairs. Hij zit ook middenin het plegen van een van de klungeligste, en tegelijkertijd briljantste misdaad van de 21e eeuw.

Vraag na vraag, met behulp van de nietsvermoedende presentator Chris Tarrant en twee schimmige handlangers die verstopt zitten in het publiek, steelt de Hoestende Majoor een miljoen Engelse pond.

Het verhaal van de Hoestende Majoor is een verhaal dat zowel tijdloos in moraliteit is, als specifiek geworteld in het moment waarin het gebeurde. De poging om rond de 1,7 miljoen euro te stelen op televisie, met alleen wat dom geluk en een verschrikkelijk nep hoestje, is vijftien jaar later nog steeds fascinerend. Grotesk in z'n domheid, tragisch in z'n context, hilarisch in z'n uitvoering.

§

Who Wants to be a Millionaire? werd voor het eerst uitgezonden in 1998, en was gelijk een doorslaand succes. Op z'n hoogtepunt in 1999 keken negentien miljoen mensen naar het programma – een derde van de Britse bevolking. De combinatie van de voor die tijd futuristische set, de charmante Tarrant en de astronomische belofte van 1 miljoen pond – een prijs die nog niet eerder was uitgeloofd door een spelprogramma – maakte het de perfecte show voor het einde van het millennium. Het was een programma dat grote spanning en nog grotere beloningen beloofde. Misschien was het ook onvermijdelijk dat het op een gegeven moment de aandacht zou trekken van dubieuze figuren.

Majoor Charles Ingram deed in 2001 mee aan het programma, maar z'n vrouw was er al eerder dat jaar en won 37.000 euro. En dat was nog niet alles. Haar broer had ook al meegedaan aan het programma in december 2000. Na het schandaal werd er beweerd dat de familie Ingram 59.000 euro schuld had. Onder de zelfverzekerde buitenkant van de Majoor, z'n bekakte accent en z'n militaire houding, schuilde een stille wanhoop.

Charles Ingrams beurt begon behoorlijk slecht. Op het moment dat hij zich naar 4.700 euro had gestotterd, had hij al twee van zijn hulplijnen gebruikt, en kon hij niet op de naam van een personage uit de soap Coronation Street komen. Toen hij eindelijk de naam "Gail" sputterde, was de opnamedag voorbij, wat betekende dat Charles door zou gaan naar de volgende aflevering. Iedereen van het productieteam dacht dat hij snel klaar zou zijn.

Maar toen gebeurde er iets wonderlijks. In de volgende aflevering vocht de Hoestende Majoor zich genadeloos een weg naar de miljoen.

Inmiddels is wel bekend wat er echt is gebeurd: er was een duister plan bedacht om hem over de eindstreep te krijgen. Diana Ingram had iemand gevonden die hen kon helpen: Tecwen Whittock, een wetenschappelijk docent uit Cardiff die Diana kende uit het spelshowcircuit. Ze werkten met z'n drieën samen en bedachten een systeem om Charles naar de jackpot te krijgen. De majoor zou de vier mogelijke antwoorden oplezen, en Whittock zou bij het juiste antwoord hoesten. Als hij het hoestje hoorde, wist de Majoor dat hij de goeie te pakken had, en zou hij het antwoord geven.

Op zich is dat niet eens zo'n heel dom idee, maar wat fantastisch is om te zien wanneer je de aflevering terugkijkt, is hoe slecht ze het uitvoerden. Neem, bijvoorbeeld, het proces dat de Majoor doorloopt wanneer hij antwoord moet geven op de vraag: "Wie had een hit met het album Born To Do It, dat uitkwam in 2000?" Ingram besloot om de een of andere reden te zeggen: "Ik heb nog nooit gehoord van Craig David," voordat hij überhaupt Whittock of z'n vrouw een kans gaf om te hoesten. Vervolgens zegt de Majoor ook nog dat hij "denkt dat het A1" is. Als hij eindelijk doorkrijgt dat het antwoord Craig David is, moet hij opeens het roer compleet omgooien. Ondanks dat hij eerst A1 als z'n definitieve antwoord gaf, zegt hij uit het niets: "Nee, ik ga toch voor Craig David." Als Tarrant hem vraagt waarom hij opeens van gedachten is veranderd, zegt hij dat "het meeste dat ik gok toch fout is."

Dit patroon zet zich voort. De Majoor bekent telkens weer dat hij het antwoord niet weet, wat het proces alleen maar lastiger maakt. Hij blijft dingen zeggen als: "Ik weet niet wat het is," "ik weet zeker dat het dat niet is," of "daar heb ik nog nooit van gehoord" over antwoorden die hij uiteindelijk toch kiest. Hoe verder hij in het spel komt, hoe vreemder z'n gedrag wordt. Wanneer hij eindelijk bij de laatste vraag komt, en op het punt staat om een miljoen pond te winnen, oogt hij veel te kalm. Hij doorloopt z'n opties – voor het geld gaan, A, B, C en D, alsof hij niet kan beslissen wat hij als lunch wil eten. Als je het zo ziet krijg je het idee dat ieder ander mens hier nog wel mee weg had kunnen komen, maar niet de Majoor.

In een documentaire over het incident, A Major Fraud, werd onthuld dat de Ingrams na het winnen van de hoofdprijs schreeuwende ruzie hadden in de studio. Er wordt gespeculeerd dat het de bedoeling was dat de majoor eerder zou stoppen; hij had niet voor de volle miljoen moeten gaan. Als hij bij 75.000 euro was gestopt, had hij de familieschuld volledig kunnen afbetalen en was hij er waarschijnlijk mee weggekomen. Dus waarom deed-ie dat niet?

Dat weet natuurlijk niemand zeker, maar het lijkt wel alsof er een knop bij hem omging. Hij was al zo ver dat hij gewoon dacht: fuck it, we gaan ervoor. In zijn ogen zie je langzamerhand, vraag voor vraag, een soort waanzin kruipen. Het was alsof deze ongelukkige, zachtaardige man, die z'n hele leven overschaduwd werd door z'n dominante militaire vriendjes, er genoeg van had om altijd maar te doen wat anderen willen. Hij sloeg door, en besloot het heft in eigen hand te nemen.

Uiteindelijk kwam die laatste vraag en de vier woorden die hem een miljoen opleverden: "Ik ga voor Googol." Als je het nu terugkijkt, zie je een man die langzaam beseft wat hij zojuist heeft geflikt. Hij wist dat hij het juiste antwoord gaf, maar hij wist ook dat hij voor een arsenaal aan camera's en miljoenen kijkers had vals gespeeld. Hij was dolgelukkig, en tegelijkertijd doodsbang. De Majoor was klaar om te janken, te lachen, om met z'n vuist een gat in de muur te slaan. Geen hulplijnen meer, alleen een man en zijn miljoen – en hij had nog nooit zó het gevoel dat hij leefde.

Zonder Charles Ingram zou het schandaal inmiddels wel vergeten zijn. Maar het is zijn karakter dat het verhaal zo fascinerend maakt. Kijk de hele aflevering naar z'n gezicht. Het is onmogelijk te zeggen welke emotie het sterkst is: paniek of opwinding. Dit is een man die vol opwinding toekijkt terwijl hij over de schreef gaat. Hoe verder hij komt, hoe meer het hele plan uit de hand loopt; hoe meer hij er op een rare manier van geniet. Op het einde is het moeilijk te zeggen waar hij meer op hoopt – ermee wegkomen of gepakt worden.

Natuurlijk werd hij uiteindelijk gepakt. De miljoenenprijs werd niet uitbetaald, en na een rechtszaak van vier weken werden majoor Charles Ingram, Diana Ingram en Tecwen Whittock veroordeeld voor misleiding en fraude. De Hoestende Majoor kreeg twintig maanden celstraf, Whittock en Diana Ingram kregen allebei twee jaar voorwaardelijk. Daarnaast kregen ze een boete van 135.000 euro. Zijn titel werd ook ingetrokken door de tuchtraad van het leger, na zeventien jaar trouwe dienst.

Tot op de dag van vandaag zeggen Charles en Diana dat ze onschuldig zijn. Twee journalisten, James Plaskett en Bob Woffinden, schreven een boek over hun vermeende onschuld, en ook schrijvers zoals Jon Ronson hebben vraagtekens gezet bij het bewijs in deze zaak – maar het lijkt allemaal een beetje te laat. Zelfs als z'n onschuld bewezen wordt, zal hij in de harten en gedachten van mensen voor altijd de Hoestende Majoor zijn.

In de jaren na Who Wants to Be a Millionaire? bleef het leven van de familie Ingram bizarre sprongen nemen. Hun optredens bij programma's als Wife Swap en Hell's Kitchen (Gordon Ramsey gaf ze een hoestsnoepje) lieten zien dat hun verlangen naar beroemdheid blijkbaar alleen maar aangewakkerd was door het schandaal. Als je dat nog niet bizar genoeg vindt, kan je altijd even kijken naar Charles in een aflevering van This Morning uit 2003, waarin hij regressietherapie ondergaat en bekent dat hij gelooft dat hij in z'n vorige leven David Huggott was, een officier die een sleutelrol speelde in de overwinning van de Britten in de Eerste Wereldoorlog.

Maar hun leven achter de schermen was allemaal wat minder fantastisch. Ingram heeft meerdere keren z'n leven na de show beschreven als een "hel".

De Hoestende Majoor verscheen aan de vooravond van de gouden eeuw van reality-tv. Er werd steeds vaker aan de kijkers verteld dat iedereen op tv kon komen, als ze maar bereid waren om er alles voor te doen. Tegelijkertijd gaven de gigantische bedragen die je kon winnen bij programma's als Who Wants to Be a Millionaire? het publiek het gevoel dat iedereen rijk kon worden, als ze bereid waren het spelletje mee te spelen. De Majoor was het maniakale product van deze cultuur. Een aristocraat, een gerespecteerde militair, die zichzelf verlaagde tot vals spelen in een oppervlakkige quizshow. Een man die recht in de camera keek, en z'n eigen ziel zag terugstaren.

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: