Hoe ik door mijn diabetes een eetstoornis ontwikkelde

Toen ik zestien jaar was, begon ik 's ochtends last te krijgen van de verschijnselen die anderen hebben als ze een avond flink hebben gezopen: ik voelde me duizelig en misselijk, werd gek van de dorst, mijn ogen waren vermoeid en ik was nauwelijks in staat om mezelf de trap op te slepen. Eerst dacht ik dat het kwam door de stress die mijn examens met zich meebrachten, maar toen ik steeds zwakker werd – ik was zestien kilo afgevallen in twee maanden, kon mijn dorst met geen water meer lessen, hoeveel ik ook dronk, en het duurde weken voor zelfs het kleinste sneetje was genezen – besefte ik dat er misschien iets serieus mis met me was.

Ik bleek diabetes type 1 te hebben, en ik leed aan een heftige vorm van ketoacidose, een ernstige aandoening die wordt veroorzaakt door een tekort aan insuline. Ik bracht de nacht dat ik dat ontdekte acht uur in het ziekenhuis door, terwijl dokters en verplegers aan de lopende band vreemde voorwerpen in mijn aderen stopten, telkens met verschillende hoeveelheden insuline. Toen ik na twee dagen weer thuis was, was ik helemaal opgezwollen, had ik overal blauwe plekken en pijn door de infusen, maar ik was klaar om te wennen aan mijn nieuwe leven: ik nam insuline. Ik at drie maaltijden per dag. Ik voelde me weer beter.

Al snel begon mijn lichaam zich te herstellen, en door het herstel kwam al het gewicht dat ik was verloren weer terug. Voor de diagnose was ik ziek geweest, maar was ik zonder er enige moeite voor te doen vrij mager. Na de diagnose paste ik geen van mijn spijkerbroeken meer. Ik kreeg een hekel aan de insuline-injecties.

"Als je geen insuline in je lichaam hebt, dan kan je lichaam geen calorieën opnemen. Dus als je een type 1 diabeet bent en je hebt geen insuline, dan kan je duizenden calorieën eten, maar verlies je alsnog gewicht, omdat je lichaam geen enkele calorie verwerkt," vertelt Asha Agar Brown, algemeen directeur van We are Diabetes, een organisatie voor type 1 diabeten die lijden aan een eetstoornis. "Als je insuline gaat spuiten, dan kan je lichaam gaan opzwellen, omdat je spieren en weefsel dan eindelijk weer voedingsstoffen op kunnen nemen. Als je bijna tien kilo bent afgevallen [voor de diagnose] en je gelijk weer aankomt, dan kan je je daarvoor schamen."

Toen Brown zelf werd gediagnosticeerd met type 1 diabetes, was er een makkelijke manier om weer af te vallen: door gewoon te stoppen met de insuline.

Het duurde niet lang voordat ze zich realiseerde dat dit werkte. Minder insuline nemen begon voor mijzelf als een experiment, en op een gegeven moment stopte ik er helemaal mee. Als ik de insuline niet meer nam, kon ik binnen drie dagen gemakkelijk zeven kilo afvallen. De vermindering van insuline werd een ritueel voor me, dat voortduurde tot mijn heupbotten en ribben zichtbaar werden, en ik in een roes belandde die ik alleen maar kan beschrijven als een intense verslaving.

Sondra Kronberg, een specialist in eetstoornissen en woordvoerder van de Amerikaanse Nationale Vereniging voor Eetstoornissen, vertelt dat diabeten sowieso al gericht zijn op voedsel, calorieën en porties, want elke maaltijd heeft invloed op het insulinepeil. Als iemand al een aanleg heeft voor een eetstoornis, "kan deze extra aandacht voor voedsel, die in eerste instantie wegens medische motieven is ontstaan, omslaan in een onbeheersbare obsessie."

De aandoening waar ik mee te maken kreeg heet diaboulimia, een combinatie van diabetes en boulimia. Er is weinig onderzoek naar gedaan, maar volgens Brown komt het verassend vaak voor. "Onder type 1 diabeten komt het bij een op de drie patiënten voor," vertelt ze aan VICE. Uit een onderzoek, waarvoor vrouwen met type 1 diabetes elf jaar lang werden gevolgd, blijkt dat dertig procent hun insuline maar beperkt nam (maar niet altijd met het doel om gewicht te verliezen). Een ander onderzoek wees uit dat type 1 diabeten twee keer meer kans hebben om een eetstoornis te ontwikkelen dan mensen die geen diabetes hebben.

Zonder insuline kon mijn lichaam niks meer. In de ochtenden nadat ik mijn insuline niet had genomen, stond ik op met een afschuwelijke misselijkheid. Ik kon me niet meer concentreren op school, want mijn zicht werd wazig door een verhoogd bloedsuikerpeil, dat vaak zo hoog was dat mijn insulinemeter het niet eens meer kon aangeven.

Brown, die ook tien jaar lang leed aan diaboulimia, voordat ze We Are Diabetes oprichtte, vertelde dat de gevolgen verwoestend kunnen zijn. Ze beschouwt zichzelf als een geluksvogel – "Ik heb mijn ogen en mijn voeten nog, ook al heb ik last van hevige spierpijn," – maar ze heeft via haar organisatie met mensen gewerkt die blind zijn geworden of hartproblemen hebben gekregen door hun insuline-inname te beperken. Zes mensen met wie ze heeft gewerkt, zijn uiteindelijk overleden aan de complicaties van de aandoening.

"Het niet nemen van insuline met het doel om af te vallen is erg gevaarlijk," vertelt Kronberg. Symptomen die op de korte termijn voorkomen zijn vaak moeten plassen, overmatige dorst, uitdroging en ketoacidose, de aandoening die ervoor heeft gezorgd dat ik in het ziekenhuis belandde toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd. Op de lange termijn, vertelt Kronberg, veroorzaakt het niet innemen van je insuline ook nierbeschadiging, hartaanvallen, beroertes, tandvleesontsteking, en onvruchtbaarheid. En als je er lang genoeg mee doorgaat, dan ga je dood.

En toch kon het me niks schelen. Het gevoel om zo makkelijk gewicht te kunnen verliezen was nergens mee te vergelijken, en mijn eetstoornis werd belangrijker dan mijn diabetes. De ene ziekte had de andere overtroffen.

Toen ik mijn insuline een jaar niet had genomen, en ik de trap niet meer op kwam zonder hartkloppingen, vertelde ik eindelijk aan mijn moeder wat ik had gedaan. Ik bleef een paar dagen in het ziekenhuis, met een infuus in mijn arm. Kort daarna stelde een psycholoog de diagnose diaboulimia.

Langzaam maar zeker begon ik weer insuline te spuiten. Ik geef toe dat ik er nog steeds mee worstel. Er zijn moeilijke momenten geweest en dagen waarop mijn angst voor mijn lichaam me zo verlamde, dat ik het huis niet uit kon. Gelukkig zijn er steeds minder van die dagen; elke dag probeer ik weer mijn best te doen.

En voor nu heb ik daar vrede mee.

Als je zelf worstelt met een eetstoornis, of iemand kent die dat doet, ga dan naar de website van Novarum, bel 020 590 47 10 of neem contact op met je huisarts.