Hoe voelt het om iemand te doden?

De dood is iets dat in onze samenleving heel ver weg staat, ondanks alle verheerlijking van geweld in films en op het internet. Maar hoe voelt het nou echt om iemands leven te beëindigen? Wat zijn de dingen die Hollywood nooit laat zien als iemand een ander mens doodt? Na urenlang het internet uit te hebben gekamd en oneindig veel mensen te hebben gebeld, vond ik uiteindelijk vier mannen die op de een of andere manier iemands dood veroorzaakt hebben en daar ook over wilden vertellen. Dit zijn hun verhalen, in hun eigen woorden.

De automobilist

Het vreselijkste moment van mijn leven vond plaats in de zomer van 2014. Ik reed rond half tien 's avonds naar huis door een nogal donker deel van de stad, waar stripclubs en goedkope hotels zitten. Ik nam een bocht en opeens zag ik een oude man, ik schat dat hij achterin de vijftig was, met grijs haar en een slungelig postuur. Ik schrok, en dacht: shit, ik ga hem raken. Ik toeterde.Hij had nog aan de kant kunnen gaan, maar hij bleef gewoon doorlopen. Ik ging vol in de remmen en probeerde nog uit te wijken, maar ik raakte hem vol.

Ik hoorde piepende remmen, kreukend metaal en brekend glas, en dit allemaal gedurende één seconde. Ik sprong uit de auto om te zien hoe het met hem was. Hij was bewusteloos, en zijn rechterbeen was vanaf het scheenbeen geknakt. Voorbijgangers stopten, iemand vroeg me wat hij moest doen. Ik vroeg hem om de politie bellen.

Toen ik thuiskwam werd mijn vader gebeld door een agent. Hij vertelde dat de man was overleden. In de daaropvolgende dagen probeerde ik gewoon verder te gaan met mijn leven, ik vertelde het aan zo weinig mogelijk mensen. Maar mijn moeder had andere plannen. Ze vertelde het aan de hele familie. Twee weken later, op de bruiloft van mijn zus, kwam iedereen me omhelzen en me vertellen dat het niet mijn schuld was. Ik wilde gewoon dat alles werd zoals hiervoor. Maar de dingen die je je niet wil herinneren zijn het moeilijkst om te vergeten. Ik denk nog elke dag aan die man. Wat zou hij nu aan het doen zijn als ik daar niet gereden had?

Waarschijnlijk krijg ik een boete voor een snelheidsovertreding, dat moet de rechter nog beslissen. Eén ding wat ik geleerd heb is dat je nooit zomaar ergens moet oversteken. Serieus, steek alsjeblieft alleen over waar het veilig is.

De soldaat

Ik kom uit een klein stadje. In 2005 had ik mijn eindexamen gehaald en gierde het testosteron door mijn aderen, dus gaf ik me op voor het leger. Ik ging vrijwillig bij de verkenningseenheid. Die gasten daar hebben zo'n instelling van 'wij zijn superieur omdat we voor niets uit de weg gaan'. Hierdoor heerst er een mentaliteit zoals op de middelbare school, waar bijvoorbeeld niemand als laatste nog maagd wilde zijn. Op een gegeven moment hadden we een wedstrijdje bedacht wie het eerste slachtoffer zou maken. Niemand dacht na over hoe het zou voelen om iemand te doden, en de nasleep ervan.

Voor mij gebeurde het in de nacht voor Moederdag, in 2007. Ik weet nog dat ik naast mijn teamleider en mijn kamergenoot stond, in een vuurgevecht met wat gasten die zich achter een mortier verschuilden. Ik tuurde door het vizier van mijn geweer, en toen iemand opeens opstond schoot ik. Het was net zo'n kartonnen pop die omhoog klapt op de schietbaan. Toen het stof was neergedaald, hadden we zes rebellen gedood. Twee anderen overleden later in een ziekenhuis.

De lichamen werden opgehaald door een bevriend leger, en wij keerden terug naar het kamp, waar we gefeliciteerd werden. Maar een paar weken later, naarmate de missie voortduurde, begon ik na te denken over de personen achter de verminkte gezichten. Ik vroeg me af of er ergens een jong Irakees meisje liep te huilen omdat haar vader nooit terug was gekomen, of dat er ergens een vrouw was die haar man nooit meer zou zien.

Ik was toen al zo lang in Irak dat ik me geen zorgen meer maakte over de dood. Ik was niet bang, ik accepteerde alles gewoon. Maar toen ik me besefte dat ik een persoon volledig van de aardbodem had geveegd, voelde dat als een psychologische marteling. Opeens voelde ik de dood weer in mijn nek hijgen.

De zoon

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik vier was, maar ik bleef mijn vader altijd zien. Met de feestdagen dineerden we altijd samen. Op oudjaarsavond en op Onafhankelijkheidsdag praatte ik altijd met mijn vader over geschiedenis, en keken we op de pier naar het vuurwerk boven San Francisco. Tot vorig jaar.

Op een gegeven moment hielden zijn longen er mee op, en kreeg hij niet genoeg zuurstof meer. De dag voordat we hem naar het ziekenhuis brachten, was er een afspraak met zijn dokters om te beslissen wat de volgende stap was. Hij wilde niet aan de beademing, maar dat was eigenlijk het enige wat ze konden doen.

Ongeveer vier uur voordat hij overleed hielp ik hem overeind te komen in bed. Hij pakte mijn handen en zei: "Ik… ik denk dat ik de zuurstof af wil sluiten," en omhelsde me. Hij deed zijn masker af, en ik zorgde dat de zuster wegging. Toen hielp ik hem op zijn rug, en hield ik zijn hand vast.

Ik weet niet meer wanneer zijn ogen stopten met bewegen, maar ze gingen niet dicht. Hij ademde nog, nu langzamer, maar hij vocht er niet meer tegen, hij was niet langer hier. Toen merkte ik dat zijn hand helemaal ontspannen was, nog slapper dan wanneer je gewoon slaapt. In mijn hoofd bleef ik herhalen: mijn hele leven lang ben je er voor me geweest, en ik ben er voor jou tot het einde . Ik besefte me al meteen hoe erg ik onze gesprekken ging missen.

Daarna liep ik door de kamer met mijn handen in mijn haar, en vroeg ik mezelf af: wat de fuck moet ik nu? Ik stopte zijn spullen in een vuilniszak, en nam ze mee naar buiten. Ik twijfel er niet over dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het was zijn wil; ik heb hem er slechts mee geholpen. Ik ben hem enorm dankbaar dat hij die keuze niet aan mij over heeft gelaten.

De tiener

Dit speelde zich allemaal af op het platteland van Florida. Ik was achttien en ik zat alleen thuis te internetten. Rond negen uur 's avonds hoorde ik dat het raam in de woonkamer ingeslagen werd.

Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik twijfelde. Ik pakte het jachtgeweer dat onder mijn bed lag, en laadde hem met de vier patronen die op mijn nachtkastje stonden. Ik ging klaar zitten terwijl ik de politie belde om te vertellen dat er een inbreker was. Net toen ze vertelde dat ik niet moest tegenstribbelen, kwam hij mijn kamer binnen. Mijn shotgun was gericht op zijn romp. Ik laadde hem door, en schreeuwde tegen de inbreker dat hij op moest rotten. Hij stond daar maar een beetje, te staren alsof hij iets van plan was. Plotseling bewoog hij om een pistool uit zijn broekband te pakken.

Het gekke is dat ik geen seconde twijfelde. Zodra zijn hand het heft aanraakte schoot ik. Het eerste schot sloopte zijn borstkast en ruggegraat. Hij stortte in. Het tweede schot knalde een groot deel van zijn hoofd eraf. Ik hoorde de telefoniste door de hoorn roepen. Ze was geschokt, en erg opgelucht toen ze mijn stem hoorde. Ik vertelde dat ik in orde was, en de inbreker dood. Ze bleef aan de lijn totdat de politie arriveerde.

Daarna liep ik de tuin in met mijn opa. Ik huilde en ik moest overgeven. Het begon tot me door te dringen dat ik iemands leven beëindigd had, en dat was erg moeilijk te accepteren. God heeft de mensen het leven gegeven, en het is tegen de natuur om dit van iemand af te nemen. Maar als ik het opnieuw moest doen, zou ik het niet anders hebben gedaan. Ik blijf mezelf en mijn geliefden beschermen. Lees ook: We vroegen iemand hoe het is om geraakt te worden door de bliksem
Geboren tussen de doden: de kinderen die ter wereld kwamen tijdens een gruwelijke aardbeving
Memento Mori: leven tussen de doden

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: