FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Ik nam een kijkje in de villa van Nicolas Cage en kwam compleet depressief weer naar buiten

Als je de kans krijgt om een kijkje te nemen in de privéwereld van een wandelende grap, doe het niet. Het zal de grap voorgoed verpesten.

Mijn vier favoriete dingen in deze wereld zijn 1) koopjes 2) de huizen van rijke mensen 3) beroemdheden die al zo lang beroemd zijn dat ze elke grip op de realiteit zijn verloren en 4) door de spullen van andere mensen snuffelen.

Ik was dan ook dolgelukkig toen ik hoorde dat er een inboedelverkoop zou zijn in een huis van Nicolas Cage, dat in beslag was genomen vanwege z’n recente financiële problemen. Kun je je een beter huis voorstellen om in rond te snuffelen? Ik bedoel, dit is een man die z’n laatste centen uitgaf aan dinosaurusbotten en albinoslangen.

Advertentie

Van tevoren stelde ik me een compleet gekkenhuis voor. Niet zoiets als je in Mijn Leven in Puin ziet, maar meer de beheerste, gepolijste krankzinnigheid van iemand die dinosaurusbotten koopt. Ik verwachte geheime tunnels, een trapezekamer en een bureau dat ooit van de Unabomber was geweest ofzo.

Helaas zag elke kamer in het huis er ongeveer zo uit.

Een supersaaie mix van mediterrane en oriëntaalse spullen, net zoals elk ander Beverly Hills-paleis dat ergens in het begin van deze eeuw ingericht werd door een binnenhuisarchitect (zie ook: het Osbourne-huis, en elke realityshow die ergens tussen 2000 en 2009 opgenomen werd).

Hetzelfde gold voor z’n bezittingen. Gewoon de standaard protserige rijke-mensen-spullen. Ongeveer hetzelfde als de dingen die arme mensen in hun huis hebben eigenlijk, maar dan gekocht in een winkel waar nergens een prijskaartje aan zit en je een glas champagne van het huis krijgt.

Er lagen ook wel wat persoonlijke spullen. Zoals een paar honderd exemplaren van een stripboek dat Nic schreef met z’n zoon over een gereïncarneerde soldaat die na orkaan Katrina in New Orleans aan de slag ging als detective (of iets in die richting), waarvan ik niet wist dat het bestond.

En deze schattige rugzak die vermoedelijk van die rare gothic zoon van hem is. “Rammastein”!!!

Toen kwam ik bij de kledingkast. Dit is de gang naar de kast trouwens: de kast zelf nam een paar kamers in beslag. In totaal was de walk-in closet groter dan mijn hele appartement.

Advertentie

En dat is waar ik één van Nicolas Cage z’n oude lange onderbroeken vond. Ik besloot er eentje mee te nemen als hi-la-risch verjaardagscadeautje voor iemand, ooit.

In de kast lag ook dit. Ik weet niet of je het op de foto kunt zien, maar het zijn een brandweerhelm en twee zweepjes (van die zweepjes die je moeder kocht na het lezen van 50 Tinten Grijs; niet het soort zweepje dat je gebruikt voor paardrijden ofzo).

Aan de ene kant is dat precies wat ik hoopte te zien in het huis van Nicolas Cage. Het is raar en grappig en iets wat je hem zo kunt zien doen in z’n vrije tijd. Maar ik voelde me er ook een beetje vies en voyeuristisch door. Ik kon het gevoel dat ik keek naar dingen die ik eigenlijk niet zou mogen zien niet van me afschudden.

Ik bedoel, dit is toch creepy? Dat het ondergoed van Nics ex-vrouw daar ligt en mensen erdoorheen wroeten en misschien één van haar strings kopen voor een dollar?

En zo voelde ik me de rest van de middag.

Ook toen ik door de bibliotheek liep en dit vond. Wat op zich natuurlijk hilarisch is.

Maar toen keek ik in de doos die ernaast stond en zag ik dit. Een opvoedboek over hoe je om moet gaan met kinderen die “out of control” zijn, dat bovenop andere zelfhulpboeken lag over dingen als leren leven met Tourette en beter communiceren met je naasten en hoe je rimpels tegenhoudt en bleh.

Het was eigenlijk een beetje deprimerend, allemaal.

:(

En, “God Wants You to be Rich”.

Advertentie

Dit is het huis waarin Nic zich door een echtscheiding heen worstelde. Waar hij omging met iemands geestelijke problemen. Waar hij zich zorgen maakte over dagelijkse dingen als geld en rimpels. En het huis dat nu in beslag werd genomen omdat hij niet met geld om kan gaan.

Ik voelde me een parasiet, op zoek naar flauwe grapjes tussen de spullen van een depressieve en geruïneerde man, terwijl om me heen mensen stiekem kamers in glipten waarop duidelijk “do not enter” op stond.

Dit was m’n breekpunt. Een wc-bril met een kussentje erop. Waarom had een man als Nicolas Cage dit in z’n huis? En waarom zitten er scheuren in? Ik voelde me alsof ik keek naar de fysieke manifestatie van z’n depressie.

De gedachte dat Nicolas Cage op dit ding heeft gezeten, terwijl jaren van scheten en plas uit de scheuren sijpelden en tegen z’n dijen lekten, terwijl z’n huwelijk uit elkaar viel en zijn moeilijk opvoedbare kind ten onder ging aan een combinatie van Tourette en OCD, was te veel voor me. Ik voelde me de grootste eikel ter wereld, en moest er weg.

Wat ik probeer te zeggen is: als je de kans krijgt om een kijkje te nemen in de privéwereld van een wandelende grap, doe het niet. Het zal de grap voorgoed verpesten. Niemand wil dat zijn LOLs een menselijk gezicht krijgt. Ik probeerde net dat "NOT THE BEES!" filmpje te kijken, en ik moest niet eens glimlachen. Het enige waar ik aan kon denken was Nics zielige droomhuis vol met souvenirs van z’n mislukkingen.

Uiteindelijk kon ik mezelf er niet eens meer toe zetten om z’n oude thermalonderbroek te kopen.

Maar ik heb wel dit verlengsnoer meegenomen. Ik had een nieuwe nodig, en voor vier dollar was het te mooi om te laten liggen.