Ik ging op zoek naar peyote in de Mexicaanse woestijn

In de herfst van 2012 verliet ik mijn appartement in Mexico-Stad. Ik reisde negen uur naar de woestijn van Chihuahua, om illegaal peyote op te graven en te gebruiken.

Ik groeide op in Connecticut en had wel gehoord over de drug, maar ik kende niemand die het had geprobeerd. Destijds wist ik niet eens echt wat het precies was. Net als zoveel tieners had ik de meeste psychedelica al wel geprobeerd voordat ik mijn diploma van de middelbare school haalde. Alleen peyote had in mijn ogen nog iets mysterieus.

Dus toen mijn vriend Luis vertelde over een afgelegen plek in Mexico waar mensen een psychedelische cactus opgraven en in de woestijn gaan zitten trippen, hoefde ik er niet lang over na te denken.

De wetenschappelijke naam van peyote is Lophophora williamsii. Het groeit grotendeels ondergronds en alleen de kroon zit boven de grond. Door de sterke, bittere smaak eten de meeste dieren hem niet op. De Huichol, een Mexicaanse indianenstam, gebruikt het tijdens religieuze rituelen om hallucinaties op te wekken.

De Huichol geloven dat de cactus ze geneeskundige krachten geeft en ze helpt om met hun goden te communiceren. Dat zegt Dr. Jay Fikes, een gepensioneerd professor antropologie bij de Yeditepe Universiteit in Istanbul werkte. De leden van de stam zijn animisten, dus ze geloven dat alle levende dingen een ziel hebben. De peyoteplant heeft dus zelf een geest en wijsheid die hij door kan geven.

Maar waarom wordt je er high van? Dr. John Halpern, assistentprofessor psychiatrie bij Harvard Medical School, doet momenteel veel onderzoek naar peyote. Hij zegt dat de cactus "mescaline bevat. Dat is een klassiek psychedelisch ethylamine hallucinogeen."

Peyote werd voor het eerst geïdentificeerd en bestudeerd door westerse dokters in het eind van de negentiende eeuw. Het werd in de Verenigde Staten illegaal verklaard in 1970, omdat het geen medicinaal doel heeft. In Nederland is het bezit van mescaline verboden, maar je mag wel een mescalinehoudende cactus hebben. Onder de Mexicaanse wetgeving mag niemand anders dan de Huichol de cactus opgraven of bezitten. Desondanks is er een levendige handel in de plant.

Real de Catorce was lang de plaats waar de peyoterituelen van de Huichol plaatsvonden. Nu is het het centrum van de handel in de psychedelische cactus en een pelgrimsoord voor psychonauten. Eens was het een oud mijnstadje. Aan het eind van de negentiende eeuw woonden er zo'n 40.000 mensen. Toen werd er volop zilver gemijnd. Na de zilvercrash in 1893 bleven er minder dan 1.000 permanente bewoners over. Het stadje ligt op een plateau van 2.750 meter in het noorden van de staat San Luis Potosí.

Real de Catorce biedt oneindige woestijnuitzichten en (verlaten) gebouwen in de stijl van het wilde westen. Weinig mensen komen naar Real voor het uitzicht. Ze zijn hier om te trippen op de lokale cactus. Het unieke toerisme in Real is de laatste jaren overal al beschreven, van NPR tot in National Geographic. De cactuseters leveren de cafés, hotels en bars veel handel op.

Real en peyote kregen voor het eerst aandacht van experimenterende druggies na de publicatie The Teachings of Don Juan: A Yaqui Way of Knowledge uit 1968, van antropoloog en New Age-leraar Carlos Castaneda.

In het boek beweert Castaneda dat hij les kreeg van een Yaqui-sjamaan die hem liet zien hoe je peyote moet gebruiken om "een andere werkelijkheid" te verkennen. Hij vertelt hoe je er waarheden over de huidige maatschappij en ongelukkigheid mee ontdekt. In zijn publicatie schrijft hij fantastische verhalen over het praten met coyotes, hoe hij een kraai werd en leerde te vliegen. Door deze verhalen schoven veel wetenschappers zijn werk aan de kant. Het wekte wel veel interesse op bij mensen die ook een kraai wilden worden en over de woestijn wilden zweven.

Luis en ik wilden het zelf meemaken. Een paar dagen na hij er over vertelde, sprongen we in zijn tien jaar oude, witte rammelbak en reden we naar Real.

De laatste dertig kilometer reden we stapvoets over 's werelds stoffigste, hobbeligste weg, omdat anders de onderkant van de auto kapot zou gaan. Er waaide zo veel stof op, dat we bijna niets meer zagen.

Na die hel sloten we ons aan bij de rij voor een tunnel van 2,5 kilometer, waar maar één auto tegelijk door past. Die tunnel loopt door een berg en het is de enige manier om Real per auto te bereiken.

Op de stoffige hoofdstraat van Real vermengen verschillende subculturen zich. Oude mannen met grijze baarden en psychedelische theorieën staan naast Mexicaanse stadsjongeren die een feestweekend vieren met mescalshotjes. De bezoekers huren een paar dagen een gasthuis of blijven maanden in een appartement. Ze trekken de woestijn in om peyote te eten met het idee op een spirituele reis te zijn.

Je kunt de cactus van iemand op straat kopen en allerlei soorten peyotejam, -drankjes, en -zalfjes proberen waar je (misschien) high van wordt. Maar het echte doel van een reisje naar Real is zelf de plant op te graven in de woestijn.

De meeste peyote groeit in de woestijn rond de stad. Het duurt een uur voor je er met een auto bent, maar de rit is te zwaar voor een normale auto.

Voor tien dollar kregen we een lift in een 'willy'. Dat lijkt op een Land Rover, maar hij doet dienst als bus. Er passen acht passagiers in de binnenkant en acht op het dak. Binnen is het veiliger, maar het uitzicht en de koele wind op het dak zijn beter. Wij zaten op het dak en vergaapten ons aan de panoramische uitzichten en dode ezels langs de zandweg.

Tijdens het reisje sprak ik mensen die hun reis naar de woestijn al jaren planden. Ze wisten alles over peyote en de Huichol. Er waren ook mensen (zoals ik) die door Mexico reisden, over de peyote hoorden en besloten het zelf te checken.

De willy zette ons af en iedereen ging zijn eigen weg. We waren vanaf dat moment alleen in de Mexicaanse woestijn. Toen realiseerden we ons dat we geen idee hadden wat we zochten. We dachten dat het wel duidelijk zou zijn als we er waren, maar dat bleek niet waar. We hadden geen gereedschap, geen voorraden en geen idee.

"Uh, weet jij hoe peyote eruitziet?" vroeg ik.

"Nee, jij?" antwoordde hij.

"Nee," zei ik. "Heeft je telefoon ontvangst?"

"Nee. Shiiiiit," zei Luis.

Aangezien het illegaal is om peyote op te graven, geven de willybestuurders je geen informatie. Ze doen zelfs net alsof ze geen idee hebben waarom je in de woestijn gaat staan graven.

We liepen een tijdje rond als idioten. Toen zagen we een grote gast met een spiegelende zonnebril. Hij liep de grond te vegen met wat stokken. Zijn naam was Leon en hij had een hostel in Monterrey. Hij kwam regelmatig naar de woestijn in Chihuahua om peyote op te graven. Hij verkoopt het aan zijn gasten. Als een echte drugsvriend gaf hij ons een inleiding in het opgraven van de natuurlijke hallucinogenen.

De jonge planten zijn ongeveer zo groot als een golfbal en ongeveer vijf tot tien jaar oud. Oudere planten zijn zo groot als een honkbal, en misschien wel twintig jaar oud. De grotere cactussen zijn makkelijker te vinden, maar locals zeggen dat de kleinere krachtiger zijn.

In het begin wees Leon overal peyote aan. Hij zag het door gewoon de omgeving te scannen met zijn ogen. Luis en ik zaten op handen en knieën en zagen niets. Toen we eenmaal een kroon gevonden hadden, liet hij ons zien hoe je de aarde wegveegt, en de cactus voorzichtig losmaakt met een klein mesje. Je kunt ze niet met je blote handen opgraven, want de grond is ontzettend hard en droog. Peyote zit ongeveer anderhalve tot vijf centimeter diep in de aarde. Leon tilde de cactus in zijn geheel uit de grond. Hij sneed er een deel af, en liet de wortels intact. Die stopte hij terug in de grond en bedekte hij weer met aarde. Zo kan de plant zich herstellen. Dat is erg belangrijk, want de cactussen in Real worden veel sneller geoogst dan ze groeien.

Leon zei dat we hem pas moesten pellen en schoonmaken als we klaar waren om hem te eten, want hij droogt snel op. Als je hem pelt, ziet de binnenkant er groen, glimmend en nat uit. De textuur lijkt op die van een groene paprika.

Nadat we de harde buitenkant eraf hadden gehaald, en de cactus hadden schoongemaakt met water, waarschuwde Leon ons. "De smaak is veel erger dan paddo's," zei hij. Ik at de eerste op en ik vond het meevallen. In tegenstelling tot paddo's is de geur en smaak niet om van te kotsen. Het is alleen bitter. Ik kreeg er wel de droogste mond ooit van.

Ik at de peyote op een lege maag omdat ik de sterkst mogelijke ervaring wilde. Leon zei dat je voor een goede trip acht tot twaalf "knopen" moet eten. Ik zat propvol toen ik mijn twaalf stuks achter de kiezen had.

Ik wist dat ik tripte toen ik Luis of Leon hoorde praten. Ik moest heel diep nadenken om te snappen wat ze zeiden en als ik wat terug wilde zeggen. Gelukkig praatten we niet veel. Alles was versterkt. Ik had meer dorst, de woestijn was heter, en de grond was harder. Ik kan me goed voorstellen dat peyote een religieuze ervaring versterkt.

Dr. Halpern vertelde dat de cactus "waarschijnlijk hetzelfde werkt als andere hallucinogenen. Het beïnvloedt een serotoninereceptor met de naam 5-HT2A, een gedeeltelijke agonist. Die receptor heeft drie standen: uit, aan, en aan-met-psychedelische-effecten. We denken dat die functie een noodzakelijk onderdeel is voor een psychedelische ervaring. Een volledige dosis is 400 milligram peyote met een mescalinegehalte van 1 tot 3 procent."

"Met peyote zijn je emoties rauw," zei Dr. Fikes. Hij weet nog hoe er een stier werd geofferd tijdens een religieus ritueel, terwijl hij peyote had gegeten. Fikes kon letterlijk even niet meer ademen.

Zes uur lang had de peyote in golven invloed op me.

Bij vlagen was ik een beetje misselijk, maar dat kon zowel door de peyote of de hitte of de uitdroging komen. Als de gevoelens het sterkst waren, had ik herkenbare effecten die ik met psychedelica associeer. Ik dacht dat ik de leegte van de woestijn kon horen.

De eerste paar uren waren dromerig en ik kon me niet volledig concentreren. De latere uren waren helderder. De ervaring had geen helder begin, piek of einde. Ik voelde de volgende dag nog de dromerige effecten.

De willy terug naar Real was bijna leeg, dus we gingen op het dak liggen en staarden naar de lucht, terwijl we ons aan de reling vasthielden. Mijn lichaam was ontzettend ontspannen en ik had geen zin om te praten. Ik had het gevoel dat ik door de zon verbrandde, maar ik had geen behoefte daar iets aan te doen. Ik kon me moeilijk langer dan een paar minuten op een onderwerp concentreren.

Ik vond het kut dat we terug in de stad waren, en de goede, chille vibe van bovenop de jeep moesten verlaten. We wisselden onze contactgegevens uit met Leon en hij nodigde ons uit om snel eens bij zijn hostel te komen logeren. Het klonk leuk, maar ik wist dat we hem nooit meer zouden zien.

Na een paar uur door de ruïnes van Real te lopen, besloten we terug te rijden naar Mexico-Stad. We hadden wat extra peyote opgegraven om mee naar huis te nemen. Het was Luis idee om naar de woestijn te gaan voor de peyote, maar opeens werd hij bang dat we misschien wel werden aangehouden door de politie.

Ik moest mijn laatste knopen uit het raam gooien. Religieuze ervaring of niet, ik denk dat peyote je ook best een beetje paranoïde kan maken.