Ik wil terug naar de tijd dat Winona Ryder niet wist wat ironie was

Op 00:55 hoor je de beste quote die Hollywood geproduceerd heeft.

De meesten onder jullie herinneren zich ongetwijfeld de cultklassieker Reality Bites uit 1994. De scène waarin Ethan Hawke Winona Ryder het hof maakt met de slagzin: "Just you and me and five bucks", heeft mijn verdere bestaan bepaald. Ethan leerde me dat ik geen grote flappen nodig heb om gelukkig te zijn. Een ander e scène die in mijn geheugen gegrift staat, is het moment waarin Winona bij een krant solliciteert en de chef-redacteur haar erop wijst dat ze niet de nodige vaardigheden in huis heeft. Winona smeekt voor de job waarop de krantenbaas haar een laatste vraag stelt. "Definieer ironie." Winona staat met de mond vol tanden.

Ze kende de betekenis niet van ironie! Eerlijk gezegd word ik nostalgisch naar de tijd dat ik noch Winona een idee hadden wat ironie was. De hype rond ironie heeft al mijn levensvreugde weggezogen en eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ikzelf ook schuldig ben aan het succes ervan.

Vorige week las ik dat de Mega Erotica Beurs zou doorgaan in Antwerpen. Automatisch rinkelde mijn ironie-alarm als een old school Nokia 3310 met tijgerskin. Ik bedacht meteen: dit is zo marginaal dat het terug grappig is. Ik betrapte mezelf op ironie. Desalniettemin hield me het niet tegen en legde ik mijn zondagskrant terzijde om foto's te trekken van lelijke strippers. Ik ben een slaaf. Ik ben geketend. Ironie is een kwaadaardige latex bodybuilder met overontwikkelde kuiten en hij eet mij als ontbijt.

Ik kwam aan in mijn ukkie, betaalde tien euro inkom en wandelde in rechte lijn naar het podium. Op het moment dat ik aankwam stak een stripper haar hoofd tussen de benen van een vrijwillig slachtoffer.

Shampoo van het Kruidvat met de prijs er nog op.

Zij danste op de Moulin Rouge. Op de brug van het nummer haalde ze er roze waaiers bij om het dramatisch effect te vergroten.

Op het einde van het liedje deed ze haar slip uit. Geheel toevallig dook op dat moment iedereen voor mijn lens.

Toen bedacht ik: is het niet nog ironischer om foto's te nemen van fotografen die ironische foto's nemen van strippers? Dit zijn Iphy en Thomas. Zij kwamen om dezelfde reden als ik.

Iphy nam de strippers backstage om ze te fotograferen.

Dit is een foto van mijn ironische aanwezigheid getrokken door een ironische fotografe. 

Nog ironischer is het om nooit binnen te gaan en een foto van de parking te nemen. Bij deze.

Het summum van ironie. Wat als ik zelfs niet naar de strippers ga en gewoon thuisblijf? In plaats van de krant lees ik de National Geographic en trek ik er een foto van.