Ondanks de oorlogssfeer was het de afgelopen week best gezellig in Brussel

Het is geen stemmingmakerij om te zeggen dat de mensen op hun hoede zijn, de laatste tijd. Een kleine greep: vorige week donderdag werd de Rotterdamse burgermeester Aboutaleb in veiligheid gebracht vanwege een verdachte auto, vrijdag werd er in Zwolle, Huizen en Haarlem alarm geslagen, zaterdag werden twee mannen uit een KLM-vliegtuig gehaald, zondag werd h et gebouw van VTM ontruimd, maandag werd er in Arnhem en Sittard alarm geslagen, woensdag werden er bomexperts afgestuurd op een onbeheerde laptoptas in een trein naar Amsterdam en werden in Groningen seksclubs en nabij gelegen woningen ontruimd, en donderdag werd er in Enschede een gebouw ontruimd.

De grootste maatregelen golden desalniettemin in Brussel, waar vorige week zaterdag het hoogste dreigingsniveau (niveau 4) werd ingevoerd. Dat houdt in dat dreiging "ernstig en zeer nabij is". Metrostations, scholen, universiteiten en bijna alle cafés waren dicht, grote evenementen waren afgelast, op straat liepen bewapende soldaten en stonden er tanks en andere militaire voertuigen geparkeerd. Donderdag werd het dreigingsniveau teruggeschroefd naar 3.

Oud-VICE-collega Coby Hounjet woont in Brussel. We vroegen haar hoe ze de afgelopen week heeft beleefd, en of zij en alle andere Brusselaars al die tijd angstig binnen hebben gezeten met de gordijnen dicht. Volgens Coby viel het allemaal reuze mee.

Als je het wereldwijde web en alle andere media moet geloven, is Brussel sinds een week ongeveer de gevaarlijkste plek op aarde. Ik woon zelf in Brussel (naast Molenbeek), maar ik moet iedereen die een spectaculair verhaal verwacht teleurstellen. Het was allemaal een stuk minder eng dan het beeld dat in de media geschetst wordt.

Toen ik zaterdagmiddag wakker werd, na een avond flink te veel wijn drinken op een terras, zag ik ongeruste berichten van mijn ouders over de situatie in Brussel. Mijn eerste reactie was: 'Huh? Situatie in Brussel?' Blijkbaar was het opeens heel erg onveilig in mijn stad, maar ik had dat niet doorgehad, want ik sliep. Bovendien hoor je sinds de gebeurtenissen in Parijs elke vier minuten politiesirenes, dus daar was ik al aan gewend geraakt.

Nu hing er ook voor die verhoging van het dreigingsniveau al een rare sfeer, want op alle stations en in het centrum waar ik woon liepen opeens overal gewapende soldaten. Je verwacht op je dagelijkse tocht naar de Lidl gewoon niet dat er drie militaire vrachtwagens langsrijden. Ik haalde mijn schouders erover op en maakte voor mijn vriend een foto van soldaten die zaten te chillen op de stoep. Dat bleek niet te mogen. Blijkbaar was het uit veiligheidsredenen verboden om foto's van militairen te maken (dat zei één van de militairen althans, maar volgens mij wilde hij gewoon niet dat zijn baas zou ontdekken dat hij tijdens werkuren zat te chillen op de stoep). Hij keek toe hoe ik de desbetreffende foto uit mijn chatgesprek verwijderde. Ik was op dat moment blij dat mijn vriend niet Mohammed of zoiets heet, want dan zat ik hier nu waarschijnlijk met een enkelband.

Toen dreigingsniveau 4 van kracht werd, werd het allemaal nog wat vreemder. De straten waren verlaten (al moet daarbij gezegd worden dat het vreselijk hondenweer was), ik zag meer vuurwapens dan in de gemiddelde Arnold Schwarzenegger-film en zelfs mijn nachtwinkel, normaal mijn trouwe steun en toeverlaat op alle tijdstippen van de dag of nacht, was dicht. Dat je niet alleen de hele tijd politiesirenes, maar ook helikopters hoorde, maakte de oorlogssfeer compleet. Ook de metro's reden niet, waardoor ik een tas van vijf kilo naar het treinstation moest slepen. Toen ik hijgend en zwetend bij het station aankwam, stond er op het stationsplein een tank. Niet echt een warm welkom voor iedereen die een dagje Brussel wil doen. Toch had ik niet het gevoel dat de toeristen er heel bang van werden, want ik zag veel mensen vrolijk selfies maken met de tank op de achtergrond.

Het algehele gebrek aan angst vond ik opvallend. Het is uiteraard niet normaal dat een normaal zo bruisende en relaxte stad opeens vol staat met politiebusjes, zwaar gewapende mannen en legervoertuigen, maar ik kreeg overal het gevoel dat de meeste mensen, mezelf incluis, het een beetje overdreven vonden. Sommigen vonden het zelfs een goede aanleiding om er vrolijke foto's van te maken. Dat er mensen waren die hun trouwfoto's kwamen maken op de Grote Markt zegt een hoop. De bange en ongeruste berichten die ik kreeg, kwamen van mensen uit Antwerpen, Utrecht en Belgrado. Mijn Brusselse vrienden daarentegen postten foto's op Facebook met IS-woordspelingen, of zeiden verdrietig te zijn dat het concert van André Rieu was afgelast.

Misschien is het een typisch Brusselse mentaliteit om niet snel ergens van onder de indruk te zijn – dat zou kunnen. Mijn vrienden, die in hartje Molenbeek wonen, vonden het vooral klote dat ze niet gewoon met hun hond kunnen wandelen. Ik heb veel mensen gevraagd hoe ze zich voelden, en de meeste reacties waren ongeveer zo: " Brussel is zo niet. Op een perverse manier vind ik het zelfs wel spannend. Iedereen zit vol spanning te wachten of er iets gaat gebeuren. Ik zit trouwens in Laboureur te wachten, zullen we een pintje te drinken? " of"Ik vind dit een perfect excuus om binnen te blijven en de hele dag porno te kijken " of "Het zou me nog niet eens iets verbazen als het een gestoord complot is van de autoriteiten ".

Erg bang voor een terroristische aanslag is men volgens mij nooit echt geweest. Het is wel eens gezelliger geweest dan de afgelopen zeven dagen, maar voor een 'oorlogsgebied', zoals Brussel in de media is gepresenteerd, was het best gezellig. Zo was er voor de mensen die gewoon een pintje wilden drinken of iets wilden kopen deze facebookpagina in het leven geroepen, waarop je kunt zien welke cafés, winkels en andere soorten plekken er gewoon open zijn.

Waar iedereen wel steeds banger voor is, is dat er langzaam een politiestaat aan het ontstaan is. Als er op iedere hoek politieagenten en soldaten staan, is dat wel iets wat door je hoofd schiet. Gelukkig waren er dinsdagavond al een stuk minder soldaten en agenten te bespeuren. Er waren wel een hoop mensen bezig met het ophangen van belachelijk veel kerstverlichting (serieus, volgens mij heeft de stad Brussel het hele depot van de Xenos opgekocht) en op straat was het ook al weer drukker. Woensdag was het rustig, maar ik denk wederom dat dat meer aan het hondenweer te wijten was dan aan angst voor een terroristische aanval.

Donderdag ging het dreigingsniveau terug naar 3, de zon scheen en Brussel kwam weer helemaal tot leven. Er waren weer meer Peruanen met panfluiten dan soldaten op straat, er hing nog meer kerstdecoratie en de grootste zorg van de meeste mensen was het feit dat de opening van de kerstmarkt misschien uitgesteld zou worden. Ik werd wel grondig gefouilleerd voordat ik de Media Markt in ging, maar goed, dat was eigenlijk nog niet eens per se het vervelendste aan een bezoek aan de Media Markt.

De echte oorlogsstemming is inmiddels voorbij, al blijft het natuurlijk raar om met zo'n bliepding zwaar gecontroleerd te worden als je een winkel in wil. En zwaarbewapende soldaten op straat zien is en blijft vreemd. Maar Brussel is weer steeds meer de stad die ik en nog heel veel andere mensen kennen. Hopelijk kunnen we daar binnenkort op proosten met een lekker glaasje glühwein! (Dit hoop ik trouwens niet echt; als iets namelijk wel écht eng is, zijn het kerstmarkten).