Kohei Yoshiyuki fotografeert voyeurs die neukende mensen in het park bespieden

Kohei Yoshiyuki is een Japanse fotograaf die vooral bekend is van zijn fotoserie The Park, waarin mensen toekijken hoe anderen seks hebben in de parken van het Tokio van de jaren zeventig. De beelden roepen precies de combinatie van hilariteit, depressie en huivering op die je verwacht van foto’s van mensen die zich in de bosjes verstoppen om met zichzelf te spelen—en dat is mooi.

De foto’s waren vorig jaar te zien in galerie Open Eye in Liverpool, en werden tentoongesteld in een verduisterde ruimte. Bij binnenkomst kreeg je een zaklamp aangereikt die je moest helpen je weg te vinden door de expositie, en die je de voyeurs liet zien in hun natuurlijke omgeving: de duisternis. Het was een griezelige maar ook intieme ervaring, die een extra laag aan het project toevoegde door ook van jou een voyeur te maken.

 
The Park werd samen met een andere beroemde fotoserie van Yoshiyuki tentoongesteld. Love Hotel is een serie gruizige stillsvan verborgen cameraopnames die gemaakt zijn in één van de vele love hotels in Tokio (hotelkamers die per uur worden verhuurd aan prostituees en hun klanten). Ik belde Kohei op om te vragen waarom hij mensen vastlegt wanneer ze op hun kwetsbaarst zijn. VICE: Hoi Kohei! Waarom ben je eigenlijk begonnen met het fotograferen van voyeurs?
Kohei Yoshiyuki: Ik liep een keertje ’s avonds laat door een park in Shinjuku toen ik op een tafereel stuitte. Een stel was seks aan het hebben en werd bekeken door een paar andere mensen. Die ervaring inspireerde me om te proberen deze schokkende en fascinerende nachtscènes vast te leggen.

Wist iedereen in die tijd wat er gebeurde in de parken?
Ik wist alleen van horen zeggen dat dit soort dingen in de parken van Tokio gebeurden. Een park is een plek waar je overdag kinderen en hun moeders ziet relaxen, maar hetzelfde park kan de achtergrond zijn voor een totaal andere wereld zodra het donker wordt. Dat vond ik iets geweldigs.

Hoe lang heb je aan het project gewerkt?
De foto’s van de stelletjes en de mannen die hen begluurden heb ik gemaakt tussen 1971 en 1973. Voordat ik begon met fotograferen was ik meestal ongeveer een half jaar bezig om het project te organiseren.

Als je wist waar je de voyeurs kon vinden, waarom duurde het dan zo lang voordat je kon beginnen?
Ik moest er altijd eerst voor zorgen dat de voyeurs gingen geloven dat ik niet een fotograaf, maar gewoon één van hen was. Anders zou ik in elkaar geslagen zijn, of zou de film uit m’n camera worden getrokken. Tijdens de voorbereiding besteedde ik ook veel tijd aan het kiezen van de beste technieken en apparatuur om deze donkere scènes vast te leggen. Ik gebruikte een infraroodflitser en -film, wat in die tijd nog beschouwd werd als een soort fotografie voor gevorderden. Waren het altijd heteroseksuele stelletjes die aan voyeurisme deden?
Ik had in 1979 een tentoonstelling in een galerie in Tokio waar de foto’s die ik begin jaren zeventig maakte werden getoond. Na die expo besloot ik om een boek te publiceren en wilde ik nog wat meer beelden hebben. Rond die tijd hoorde ik over homokoppels die elkaar in een park ontmoetten. Ik begon datzelfde jaar nog foto’s te maken van hun nachtelijke escapades.

Zijn de foto’s allemaal in hetzelfde park genomen?
Ik schoot vooral in Shinjuku Central Park, maar soms ook in Yoyogi Park. De foto’s van de homokoppels zijn gemaakt in een park in Aoyama, in een ander deel van de stad. Maar alle parken liggen dicht bij het centrum van Tokio.

Wat vind je zo fascinerend aan voyeurisme?
Mijn interesse lag niet zozeer bij voyeurisme op zich. De scènes die ik fotografeerde fascineerden me als geheel: de stelletjes die seks hadden in het park, de mensen die hen bekeken of zelfs aanraakten, het achtergronddecor en de stedelijke omgeving. Het waren situaties die nog nooit waren gefotografeerd en ik dacht dat het onderwerp een interessante serie zou vormen.

Waarom was voyeurisme zo populair in Japan in de jaren zeventig? En is dat nu nog steeds zo?
Vroeger waren parken echt een onmisbaar onderdeel van de stad. Het waren zeldzame blinde hoeken in de stadsjungle waar mensen zich vrij konden gedragen. Voyeurisme is een soort spelletje voor de voyeurs: ze doen het voor de spanning. Het risico is juist de fantasie.

Kwam je alleen maar mannelijke voyeurs tegen?
Vrouwen kunnen ook genieten van voyeurisme, maar ze zijn realistischer en willen het risico niet lopen. Ik weet niet of voyeurisme nu nog zo populair is, maar we leven tegenwoordig in een surveillancemaatschappij en mensen voelen zich meer in de gaten gehouden, denk ik. Ja. Wat is het raarste dat je gezien hebt terwijl je aan The Park werkte?
Diefstal was altijd grappig. Er waren niet alleen voyeurs in het park, maar ook tasjesdieven die zich verstopten in het donker. Ik zag een keer een vrouw die zo opging in haar avontuurtje dat ze zonder het te merken haar eigen tas wegschopte. Een overvaller probeerde de tas te jatten. Ik zag dat hij steeds dichterbij kwam zonder dat hij doorhad dat hij bespied werd door andere mannen. Toen hij de anderen uiteindelijk zag, rende hij geschrokken weg. De wat professionelere dieven werkten in groepjes en probeerden de voyeurs weg te jagen. Werden de parken gezien als ranzige plekken?
Alle taferelen in mijn foto’s zijn raar, zoals je zei, maar toen ik ze maakte had ik het gevoel dat de stelletjes en de voyeurs handelden naar een onschuldige vorm van verlangen. Dus ik denk dat het rare van de jaren zeventig veel primitiever was dan het rare van de jaren tachtig, toen de seksindustrie zich meer ontwikkelde.

Foto's door Kohei Yoshiyuki, uit de serie The Park, 1979. Gelatine Zilver Print © Kohei Yoshiyuki, met dank aan Yossi Milo Gallery, New York.