Kun je doodgaan aan een kater?

Dit weekend zullen velen onder ons het terras bezetten en een stuk of twintig biertjes onder onze huig door naar binnen laten glijden. Daarna willen we een vette bek halen maar ons tegelijkertijd een beetje chique voelen, dus bestellen we een glas rode wijn bij de frietjes. De wijn gooien we per ongeluk over onze kleren, waarna we ons schamen en toch maar weer een rondje bier halen. De volgende ochtend worden we onder de net iets te klamme lakens wakker en denken: "In godsnaam, laat het zweet zijn en geen pis."

Na de constatering dat we ons al dan niet onder hebben gepist, grijpen we naar onze telefoon en googelen we die eeuwenoude vraag: kun je sterven van een kater?

Dr. James Siow , directeur van de toxicologie-afdeling van het Australische National Institute of Integrative Medicine, kan die vraag beantwoorden. Toxicologie is de wetenschap waarbij de effecten van gifstoffen op het lichaam worden bestudeerd.

Toen we hem belden en vroegen of je aan een kater kunt overlijden, antwoordde hij geruststellend: "Nee. Niet van een kater." Hij legde uit dat de meeste gevaren van het drinken zich op de nacht zelf voordoen, niet de ochtend erna. Maar hij waarschuwde wel: "Het is mogelijk om zo'n grote hoeveelheid alcohol te drinken dat het giftig wordt." Als je erin slaagt wakker te worden zonder alcoholvergiftiging, hoef je je overigens niet al te druk te maken.

Met andere woorden: als je weer bij bewustzijn bent, ben je waarschijnlijk buiten levensgevaar. Maar je zit ook weer niet helemaal gebakken, want katers kunnen andere problemen veroorzaken. Van alcohol moet je de hele tijd plassen, omdat het de toevoer van vasopressine, het antidiuretisch hormoon dat ervoor zorgt dat je niet de hele tijd wilt pissen, blokkeert. Als je heel veel plast verlies je zout en kalium, raakt de verhouding elektrolyten verstoord en worden je hart en nieren extra belast. Als je ook nog eens moet kotsen, wordt de impact van deze effecten verdubbeld. Dit alles leidt tot uitdroging, en dat kan wél je dood betekenen.

Maar laten we, afgezien van de fysieke klachten, ook de angst, depressie, en het noodlottige gevoel dat met de ergste katers gepaard gaat, niet over het hoofd zien. Siow legt opgewekt uit dat drank flink kan knoeien met bepaalde neurologische verbindingen: "Het hangt af van de persoon en de verschillende zenuwbanen, maar als je vatbaar bent voor angst of depressie, kan een kater dat sneller oproepen."

Dat komt voor een groot gedeelte vanwege het feit dat alcohol een kalmerend middel is, en zodra de alcohol wordt afgebroken en de verdovende werking afneemt, verandert het restant in aceetaldehyde.

Aceetaldehyde is de klootzak onder de chemische stofjes. Ten eerste omdat het de thiamine in je lijf vernietigt, en te weinig thiamine is één van de oorzaken die ervoor zorgen dat je je ziek voelt. Maar aceetaldehyde bemoeit zich ook met de dopamine in je lijf, dat is het stofje dat ervoor zorgt dat je zo gaat houden van al die invalide hondjes op je Instagram. Door dat ernstig gebrek aan die twee stoffen, raak je behoorlijk gedeprimeerd en gestresst.

Nogmaals: dat is klote, maar niet dodelijk. Eén kater kan niet veel uitrichten, tenzij je alsnog komt te overlijden door de gevolgen van uitdroging — maar een hele rits katers achter elkaar verzamelen is geen handig idee. Dat veroorzaakt op den duur schade aan het hart, een hoge bloeddruk en mogelijk een beroerte. Kortom, af en toe een alcoholvrij dagje is best verstandig.

Mocht je dit lezen terwijl je je in de greep van een vreselijke kater bevindt, dan is het goede nieuws dat je voorlopig waarschijnlijk nog niet de pijp uit gaat. Het slechte nieuws is dan wel dat je de komende uren nog een flinke lijdensweg te gaan hebt. Sterkte.