Mijn vagina maakte seks onmogelijk

Mijn vriendje van de middelbare school, David*, en ik probeerden echt alles. Glijmiddel, rode wijn, geurkaarsen, wiet, het album Glory Box van Portishead, ademoefeningen, clitorale stimulatie, pijnstillers, in elkaars ogen staren, de woorden "Ik hou van je, het is oké" herhalen. Niks werkte. Ik had een gezond tienerlibido, wat betekent dat ik ongeveer altijd geil was, maar als het op penetratie aankwam reageerde mijn lichaam als dat van een afgetakelde oude vrouw. Hoe nat en opgewonden ik ook was, op het moment dat het op neuken aankwam sloot mijn vagina zich als zo'n vleesetende plant op het moment dat er een vliegje op landt. Los van het vernietigende feit dat ik geen seks kon hebben, was de fysieke pijn even slopend. Seks proberen te hebben voelde alsof er heet zuur door mijn poen stroomde, met als bijkomend gevolg dat ik me daarna compleet eenzaam voelde. Ik voelde me compleet geïsoleerd, onwaardig en verneukt (in plaats van gewoon 'geneukt').

Ik kwam er al vrij snel achter waarom het altijd moeilijk zou blijven om seks te hebben: ik had vaginisme, een psychosomatische aandoening waardoor de bekkenbodemspieren onvrijwillig samentrekken op het moment dat er penetratie dreigt. Zowel vaginisme als erectiestoornissen zijn al eeuwen bekend als probleem, maar hoewel er voor mannen een eenvoudige blauwe pil is om hun piemel te laten steigeren, zijn er voor vaginisme slechts twee matige opties: therapie en dilators. Beide zijn subjectieve behandelmethoden, zonder duidelijkheid over wanneer penetratie mogelijk zal zijn. Vertellen over je vaginisme is ook niet echt een hele chille manier om tijdens een eerste date het ijs te breken, en het helpt ook niet echt dat het klinkt als een vreselijke geslachtsziekte.

Het idee van een vreemd object in mijn lichaam heeft altijd al onvrijwillige, spastische bewegingen veroorzaakt. Toen ik vijftien was probeerde ik mijn eerste tampon. Er waren 45 minuten, twee vrienden en een hysterische paniekaanval voor nodig, voordat mijn vriendin Erica er in de badkamer in slaagde om hem eruit te trekken.

Hoewel de aandoening niet goed is gedocumenteerd, is het één van de meest voorkomende seksuele stoornissen onder vrouwen. Dokters schatten dat ongeveer twee op de duizend vrouwen vaginisme hebben, maar omdat de meeste vrouwen zich schamen voor hun ingebouwde kuisheidsgordel zijn ze bang om hulp te vragen. Sommige vrouwen ervaren daardoor nooit penetratie, omdat ze het gevoel hebben dat ze seksueel onbekwaam zijn. Een paar jaar lang dacht ik dat ik één van hen zou zijn.

De meeste mislukte pogingen heb ik verdrongen, maar één van de ergste keren zal ik nooit vergeten. Het gebeurde op de avond van mijn achttiende verjaardag. David en ik waren in een hotel in Disneyland. Hoewel we het al twee jaar probeerden, hoopte ik – als een omgekeerd Assepoesterverhaal – dat mijn onpenetreerbare pompoen om twaalf uur 's nachts zou veranderen in een gouden, open koets. In de anderhalf uur dat we probeerden te neuken deden we tien verschillende standjes, had ik twee paniekaanvallen en probeerde ik met een zak ijs mijn vagijn te koelen. Er veranderde niks.

Er waren wel al waarschuwingssignalen in mijn leven, voordat ik doorhad dat ik 'het' nooit zou kunnen doen. Ik vingerde mezelf bijvoorbeeld nooit. Dat doe ik nog steeds niet. Het deed altijd pijn als ik het probeerde, maar ik dacht dat het iets was wat ik gewoon niet leuk vond. Toch wist ik wel gewoon wat het gevoel van seks was. Toen ik acht was ontdekte ik per ongeluk hoe chill het was om over mijn deken te wrijven. Ik was zo blij met mijn nieuwe ontdekking dat ik al mijn vriendinnetjes in groep vier belde en hen mijn nieuwe truc leerde (aan alle moeders die destijds bezorgd waren over hun hyperseksuele dochter: sorry nog daarvoor).

De enige informatie over vaginisme de ik had, op het moment dat ik er behoefte aan had, kwam van mijn therapeut, WebMD, Wikipedia, Yahoo Answers, en – vreemd genoeg – mijn moeder. Vaginisme is niet genetisch bepaald, maar mijn moeder heeft het ook gehad. Er was in die tijd nog zo weinig over de aandoening bekend, dat haar dokters besloten dat het het beste was om haar te verdoven en met een neppiemel te penetreren. Toen ze me dit vertelde kromp mijn vagina ineen als een rozijntje, niet alleen omdat ik mijn moeder net hoorde beschrijven hoe ze ooit gepenetreerd werd, maar ook omdat ik me besefte dat ik me op een dag ook onder verdoving zou moeten laten neuken door mijn gynaecoloog. Hoewel mijn moeder opgroeide in Australië in de jaren tachtig. Dat was natuurlijk wel een beetje anders.

Net als mijn moeder weet ik niet hoe ik er uiteindelijk overheen ben gekomen. David en ik gingen uit elkaar; onze tienerliefde hebben we nooit kunnen bezegelen met een goede pot seks. Ik was achttien en ik ging uit van een leven zonder seks, zonder ooit te zullen begrijpen wat het betekent om je te 'verbinden' en zonder ooit eigen kinderen te kunnen krijgen. Tenzij ik op zoek was naar extreem christelijke jongens zou ik nooit een fijne date kunnen hebben. Er was echter maar één kutopmerking van een of ander kutterig vriendje voor nodig, om mijn vaginale muren af te breken en het beest te temmen.

Sean was mijn leidinggevende op werk, van 22 jaar. Hij had een matige tatoeage van de band Bright Eyes en was nogal een wilde jongen. Ik was 18, en had een Pavement-ringtone en een nog onbevlekte ziel. Hij wist van mijn aandoening, maar de meeste mannen dachten dat ik loog of zagen het juist als een leuke uitdaging. Op dit punt in mijn leven interesseerde seks me geen reet. Niet dat maagdelijkheid zo heilig voor me was – in integendeel. Het was mijn grootste last.

Hoewel hij me in het begin herhaaldelijk vertelde dat het hem niet uitmaakte dat we geen seks konden hebben, raakte hij steeds gefrustreerder. "We zitten niet meer op de middelbare school hoor," zei hij een keer, nadat ik hem een laffe trekbeurt aanbood. Hij draaide zich om. Ik huilde. David was een jonge jongen toen we aan het daten waren en bleef altijd begripvol en geduldig. Sean was ouder, meer ervaren en een stuk bokkiger.

De volgende dag was het Pesach. Waarschijnlijk is dat één van de minst seksueel opwindende feestdagen, maar na de seideravond met mijn familie vroeg Sean nonchalant of ik "het wilde doen". Ik trok mijn lange rok omhoog en hield mijn shirt aan zodat ik er na nog een mislukte poging vandoor kon gaan, maar het gebeurde. Het gebeurde daadwerkelijk.

Het was de grootste anticlimax en levensbevestigende ervaring die ik ooit heb gehad. Het was hoe ik het nooit voor me had gezien: het was zeven uur 's avonds, mijn familie zat in de kamer naast ons en Bulls on Parade van Rage against the Machine (zijn keus) was de achtergrondmuziek. We zaten nog vol van de gekookte eieren met mierikswortel, maar het betekende desondanks alles voor me. Het ging niet om hem, of de tijd, of het feit dat ik mijn maagdelijkheid verloor terwijl ik naar Rage Against the Machine luisterde. Ik voelde me eindelijk seksueel gezond – niet voor iemand anders, maar voor mezelf.

Afhankelijk van de situatie heb ik nog steeds moeite met seks, maar meestal lukt het. Zelfs in het heetst van de strijd kan seks pijn doen en oncomfortabel voelen, ongeacht de hoeveelheid glijmiddel en voorspel. Hoewel mijn moeder me altijd heeft bijgestaan, kan een dochter maar een beperkt aantal keer bij haar moeder huilen om het feit dat ze niet kan neuken. Als vaginisme zonder schaamte en veroordelingen in het openbaar kon worden besproken, zou ik me minder als uitzondering en last hebben gevoeld. Ik zou me veiliger en zelfverzekerder over mijn beperking hebben gevoeld. Geen vrouw, op welke leeftijd dan ook, zou bang moeten zijn voor haar vagina.

*De namen in dit verhaal zijn veranderd

Lees ook:

Ik stoomde mijn vagina schoon

Mijn vagina werd high van wietglijmiddel