Het is inmiddels meer dan vier jaar geleden dat het Italiaanse cruiseschip Costa Concordia kapseisde. Op 13 januari botste het schip, dat 4200 mensen aan boord had, op de rotsen net voor de kust van het eiland Giglio. De botsing veroorzaakte een scheur van zeventig meter in de boeg van het schip, waardoor het uiteindelijk kapseisde. Er stierven 32 mensen bij de ramp; de rest van de passagiers werden succesvol geëvacueerd. In februari vorig jaar werd de kapitein van het schip Francesco Schettino veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor dood door schuld.
Advertentie
Het duurde na de ramp nog twee jaar voordat het wrak werd verplaatst naar de haven van Genua, waar het nu zal worden gestript en verkocht als schroot. Fotograaf Jonathan Danko Kielkowski ging stiekem aan boord om foto's te maken. We spraken hem over hoe hij op het idee kwam om het vernielde schip te fotograferen en hoe het voelt om op een spookschip te zijn.
VICE: Hoe kwam je op het idee om de Costa Concordia te fotograferen?
Jonathan Danko Kielkowski: Ik ben al gefascineerd door het schip sinds de ramp – ik vind het boeiend hoe zoiets gigantisch ten onder kan gaan door een domme fout en een paar scherpe rotsen. En ik vond het bergingsproces ook interessant: de technische kennis die nodig was om het schip van de rotsen en weer rechtop te krijgen, en hoeveel geld en mankracht daar in ging zitten. Het kostte meer dan een half miljard euro. Toen het schip in Genua aankwam, besloot ik een kijkje te gaan nemen.En toen ben je gewoon aan boord geklommen?
De eerste keer lukte het niet. Toen werd ik betrapt door de kustwacht en werd ik weggestuurd. Ik probeerde het twee weken later weer, en toen lukte het wel.Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Het schip lag vast aan een drijvende pier in zee. Op een bepaald punt was het maar tweehonderd meter van de kust naar de pier, dus zwom ik er gewoon heen. Ik had een klein rubberbootje dat ik achter me aantrok waar ik m'n camera en kleren in had en zwom daarmee naar het schip.
Jonathan Danko Kielkowski: Ik ben al gefascineerd door het schip sinds de ramp – ik vind het boeiend hoe zoiets gigantisch ten onder kan gaan door een domme fout en een paar scherpe rotsen. En ik vond het bergingsproces ook interessant: de technische kennis die nodig was om het schip van de rotsen en weer rechtop te krijgen, en hoeveel geld en mankracht daar in ging zitten. Het kostte meer dan een half miljard euro. Toen het schip in Genua aankwam, besloot ik een kijkje te gaan nemen.En toen ben je gewoon aan boord geklommen?
De eerste keer lukte het niet. Toen werd ik betrapt door de kustwacht en werd ik weggestuurd. Ik probeerde het twee weken later weer, en toen lukte het wel.Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Het schip lag vast aan een drijvende pier in zee. Op een bepaald punt was het maar tweehonderd meter van de kust naar de pier, dus zwom ik er gewoon heen. Ik had een klein rubberbootje dat ik achter me aantrok waar ik m'n camera en kleren in had en zwom daarmee naar het schip.
Advertentie
En je werd niet betrapt?
Ik zwom er op een zondagnacht heen. Er was niemand in de buurt. Ik wachtte buiten tot de zon opkwam, en toen ging ik naar binnen. Ik bleef tot 's middags op het schip.Wat was je eerste indruk van het schip?
Het was best surrealistisch. Ik was volledig gefocust op mijn fotografie, omdat ik dacht dat ik misschien maar een half uur of een uur zou hebben. Ik had van tevoren plattegronden opgezocht en een paar plekken uitgekozen die ik echt wilde zien. Ik ging gewoon op de automatische piloot aan het werk. Pas na een uur realiseerde ik me dat ik er echt was.Hoe was het? Was je niet bang?
Nee, ik was niet bang. Het was heel vredig, maar het had soms ook iets griezeligs. De gangen zijn heel smal en de plafonds zijn erg laag. Als je door een gang liep, lagen er vaak overal koffers en kinderwagens en zelfs rolstoelen. Je kon overal de paniek nog voelen.
Ik zwom er op een zondagnacht heen. Er was niemand in de buurt. Ik wachtte buiten tot de zon opkwam, en toen ging ik naar binnen. Ik bleef tot 's middags op het schip.Wat was je eerste indruk van het schip?
Het was best surrealistisch. Ik was volledig gefocust op mijn fotografie, omdat ik dacht dat ik misschien maar een half uur of een uur zou hebben. Ik had van tevoren plattegronden opgezocht en een paar plekken uitgekozen die ik echt wilde zien. Ik ging gewoon op de automatische piloot aan het werk. Pas na een uur realiseerde ik me dat ik er echt was.Hoe was het? Was je niet bang?
Nee, ik was niet bang. Het was heel vredig, maar het had soms ook iets griezeligs. De gangen zijn heel smal en de plafonds zijn erg laag. Als je door een gang liep, lagen er vaak overal koffers en kinderwagens en zelfs rolstoelen. Je kon overal de paniek nog voelen.
Had je er geen moeite mee om foto's te maken van het schip? Er zijn toch meer dan dertig mensen omgekomen bij de ramp.
Ik vond het belangrijk om de zichtbare sporen van de ramp vast te leggen voordat ze worden uitgewist. Ik had eerder al officiële toestemming geprobeerd te krijgen, maar het werd me al snel duidelijk dat ze niet wilden dat het vastgelegd zou worden – het bedrijf wil dat het hele gebeuren vergeten wordt. Ik vond dat het moest worden gedocumenteerd. Er zijn nog zoveel vragen die niet beantwoord zijn.
Ik vond het belangrijk om de zichtbare sporen van de ramp vast te leggen voordat ze worden uitgewist. Ik had eerder al officiële toestemming geprobeerd te krijgen, maar het werd me al snel duidelijk dat ze niet wilden dat het vastgelegd zou worden – het bedrijf wil dat het hele gebeuren vergeten wordt. Ik vond dat het moest worden gedocumenteerd. Er zijn nog zoveel vragen die niet beantwoord zijn.
Advertentie
Jonathans foto's worden gepubliceerd door White Press. Je kan zijn boek CONCORDIAhier bestellen.
