Je bereikt in je leven een moment – meestal na je tienerjaren – waarop je denkt dat niets je meer kan verrassen. De 23-jarige Agne Kucinskaite dacht dat ze net op dat punt was, toen ze foto's begon te maken van Oost-Europese bouwvakkers in Engeland en Litouwen. Ze verwachtte voornamelijk verhalen over discriminatie, armoede en ellende aan te horen.
Het liep anders. "Ik ontmoette een Poolse man en begon hem wat vragen te stellen," zegt Agne over de begindagen van haar project. Ze bereidde zich voor op verhalen over isolement en slechte behandeling. "Maar hij glimlachte en zei dat hij een goede en simpele baan had, waar hij prima werd behandeld. Ik sprak met een andere arbeider; hij zei dat hij zich soms gegeneraliseerd en genegeerd voelde. Maar allebei vonden ze dat de bouwsector een van de meest tolerante omgevingen is voor immigranten."
Zo verdwenen haar vooroordelen over de bouw. Agne is Litouws en woont in Londen, waar ze fotografie studeert. Ze is geïnteresseerd in het ontdekken van identiteiten en dacht dat de bouwsector – een industrie waarvan ze vermoedde dat die voornamelijk bevolkt werd door Roemenen, Polen en Litouwers – een goede plek was om te beginnen.
Advertentie
De onderhandelingen met de opzichters van bouwterreinen verliepen stroef, maar in de lente van vorig jaar kon ze eindelijk beginnen met het schieten van haar serie. "In de zes maanden die ik heb besteed aan dit project, mocht ik maar tien keer een bouwterrein op. Meestal mocht ik niet langer dan een uurtje blijven," zegt de fotografe. "Het was vooral moeilijk om de bouwbedrijven in Engeland ervan te overtuigen me de bouwplaatsen op te laten, omdat de veiligheidsvoorschriften er veel strenger zijn dan in Litouwen.
Ondanks de moeilijkheden lukte het haar om een serie rauwe en helder belichte foto's te schieten. Een groot deel van de foto's is van zo dichtbij genomen dat ze bijna abstract lijken. Dat komt omdat niet alles en iedereen binnen het terrein op het beeld mocht komen te staan.
Gaandeweg leerde Agne om de mannen hun eigen verhalen te laten vertellen, vrij van haar eigen aannames. "Ik heb veel mensen op het terrein ontmoet die hoogopgeleid waren, of die geïnteresseerd waren in kunst en politiek. We hadden boeiende gesprekken, lachten veel en ze waren allemaal vriendelijk. Ik kwam er aan de hand van de gesprekken achter dat het niet makkelijk is om een antwoord te vinden op de vraag hoe Oost-Europese arbeiders tegen hun werk aankijken. En als het dat wel was, dan zouden de antwoorden niet zo simpel zijn."
