De foto’s van Brian Finke lijken op stills uit actiefilms

Er komen anno 2014 veel nieuwe fotoboeken uit, maar US Marshals van Brian Finke is je tijd zeker waard: Finke werd één met de groep US Marshals die hij volgde, waardoor zijn foto's scènes uit actiefilms lijken. Plus: wat is er nou spannender dan een vervaarlijk uitziende vrouw met een pistool in een rokerige vliegtuigcabine? Kort geleden sprak ik Finke over zijn project.

VICE: Zou je dit documentairefotografie noemen?
Brian Finke: Ik noem mezelf een documentair fotograaf. Ik hou ervan om me in die sferen te bevinden – soms creëer ik een moment en soms leg ik hem vast. Ik bewerk de foto's minimaal: ik doe wel aan kleurcorrectie, maar pixels verplaatsen of iets dergelijks, daar doe ik niet aan.

Heb je het gevoel dat je de waarheid vertelt over deze mensen, of representeren ze alleen het idee dat je wil weergeven?
Als ik ervoor kies om iets in scène te zetten, dan is dat omdat ik het ooit heb gezien. Ik vraag niemand iets te doen dat ze normaal niet zouden doen, maar soms duurt het wat langer voordat het beeld in mijn hoofd en het beeld op het scherm samenkomen. Ik probeer altijd trouw te blijven aan de ware aard van het onderwerp.

Veel onderwerpen waarin ik geïnteresseerd ben vallen in principe in het hokje van traditionele journalistiek, maar de manier waarop ik ze vervolgens vastleg is totaal verschillend van de traditionele journalistieke stijl.

Sinds deze serie heb ik een aantal verzoeken gekregen om fotoreportages te maken die iets te maken hebben met vuurwapens. Onlangs kreeg ik een opdracht van WIRED, waarvoor ik werd gevraagd om John Mc​Afee te fotograferen. Drie dagen nadat ik terug was uit New York, sloeg hij op de vlucht omdat hij was beschuldigd van de moord op zijn buurman in Belize.

Soms ging je met de agenten naar echte invallen. Gingen de mensen die ze arresteerden akkoord met gefotografeerd worden?
Ik liet nooit iemands gezicht zien. Het project gaat over de agenten zelf, dus ik liet de verdachte of de omringende mensenmassa buiten spel.

Vertel me eens iets geks over één van de invallen.
Een keer gingen we eropuit om een vrouw te arresteren die beschuldigd werd van mensenhandel. Dat was in het noorden van LA. We waren onderweg naar een appartementencomplex waar we een prostituee zouden oppakken. Ze droeg een neongroen naveltruitje en hoge hakken, en had een massagetafel en alles. De agenten hebben een nogal duister gevoel voor humor – dat is denk ik de enige manier om zo'n grimmige baan uit te kunnen voeren. Een undercoveragent moest doen alsof ze ook bij het complex hoorde en moest op de massagetafel liggen. Als enige vrouw had zij de taak om de prostituee in de gaten te houden. Toen de missie voorbij was kwam ze naar buiten en vertelde ze triomfantelijk dat dit de eerste naakte prostituee was die ze ooit gezien had.

Hebben ze je wel eens gevraagd om te helpen met iets?
Mijn assistent en ik beïnvloeden de situaties nooit en zijn alleen op de achtergrond aanwezig. Wanneer ze een huis bestormden waren we altijd maar een paar meter achter ze. Ik vind dat fantastisch: de situaties zijn altijd uniek en het is constant vernieuwend. Soms wordt het te veel en kan het erg schokkend zijn. Maar het is te gek om dit soort momentopnames van verschillende werelden te zien.

Hoe verhoudt je persoonlijke werk zich tot je commerciële werk en je redactionele opdrachten?
Toen ik net klaar was met school pitchte ik vaak ideeën bij tijdschriften om projecten voor ze te doen. Nu ben ik niet meer financieel afhankelijk van mensen en kan ik naar buiten en het gewoon doen.

Een persoonlijk project leidt altijd tot een ander project. Zo heb ik ooit een project gedaan over stewar​dessen, wat me een campagne voor Delta opleverde. Ook toen ik ooit wat met sport deed kreeg ik ineens reclameopdrachten van Nike en andere sportmerken. Persoonlijk vind ik het ideaal als projecten op deze manier overlappen.

Worden je projecten niet steeds zwaarder?
Als ik een project doe, dan moet ik er verliefd op zijn en er een enorme interesse in hebben. Ik ben oprecht geïnteresseerd in al mijn projecten. De volgende gaat over videovixens en de productie van die video's. Ik gooi mezelf eigenlijk altijd in het diepe.

Meer foto's van Brian Finke zijn te vinden op zijn website, en het boek is hie​r verkrijgbaar.