Coober Pedy ligt 846 kilometer ten noorden van Adelaide, in de Australische outback, en is de hoofdstad van de wereld als het om de edelsteen opaal gaat. Coober Pedy staat bekend om de grote hoeveelheid mineralen, de ondergrondse woningen, en als tussenstop op weg naar Uluru, een enorme rotsformatie. De naam komt van de Aboriginal term kupa-piti, dat 'gat van blanke man' betekent. (Interpreteer dit hoe je wil.)
Advertentie
De Melbournse fotograaf Abigail Varney was niet geïnteresseerd in edelstenen of tussenstops. In plaats daarvan maakte ze een fotoserie van het stadje om vast te leggen op welke manier ruimte en verlatenheid invloed heeft op de sfeer. Het resultaat is Rough and Cut: een poging om verder te kijken dan de edelstenen en de bewoners, en om het kader van de unieke stad vast te leggen.VICE: Wat was je eerste indruk van Coober Pedy?
Abigail Varney: Het voelde als een filmset. Er was helemaal niemand en overal zag je opaalwinkels, die gesloten waren. We liepen over straat en toen verscheen er ineens een man, die vanuit zijn binnenzak opaalstenen verhandelde. Het voelde vrij absurd allemaal.
Abigail Varney: Het voelde als een filmset. Er was helemaal niemand en overal zag je opaalwinkels, die gesloten waren. We liepen over straat en toen verscheen er ineens een man, die vanuit zijn binnenzak opaalstenen verhandelde. Het voelde vrij absurd allemaal.
Heb je veel lokale bewoners leren kennen?
Ik heb erg veel verschillende mensen leren kennen. De manager van onze slaapplaats was erg lief en heeft ons over iedereen verteld. Er was een gast die Crocodile Harry heette, een andere heette Swampy en dan had je ook nog Crazy Joe, die een minimuseum vol rariteiten in z'n huis had.We zijn ook bij Crocodile Harry geweest – hij worstelde vroeger met krokodillen, en is naar verluidt de Casanova van de stad. Zijn huis ligt vol slipjes en liefdesbrieven. Hoe dan ook, iedereen was erg aardig. Ze waren behoorlijk verbaasd dat ik niet alleen maar een tussenstop maakte om naar Uluru te gaan, zo van "Huh, oh je wil hier gewoon echt zijn?".
Ik heb erg veel verschillende mensen leren kennen. De manager van onze slaapplaats was erg lief en heeft ons over iedereen verteld. Er was een gast die Crocodile Harry heette, een andere heette Swampy en dan had je ook nog Crazy Joe, die een minimuseum vol rariteiten in z'n huis had.We zijn ook bij Crocodile Harry geweest – hij worstelde vroeger met krokodillen, en is naar verluidt de Casanova van de stad. Zijn huis ligt vol slipjes en liefdesbrieven. Hoe dan ook, iedereen was erg aardig. Ze waren behoorlijk verbaasd dat ik niet alleen maar een tussenstop maakte om naar Uluru te gaan, zo van "Huh, oh je wil hier gewoon echt zijn?".
Waren er nog problemen waar je tegenaan liep als fotograaf?
Er is wel eens eerder gefilmd, dus ze waren wel gewend aan camera's. Als je over de hoofdweg loopt zie je een enorm ruimteschip – waarschijnlijk is er ooit een film opgenomen en hebben ze dat gewoon achtergelaten.
Er is wel eens eerder gefilmd, dus ze waren wel gewend aan camera's. Als je over de hoofdweg loopt zie je een enorm ruimteschip – waarschijnlijk is er ooit een film opgenomen en hebben ze dat gewoon achtergelaten.
Advertentie
Was het een bewuste keuze om deze mensen uit Rough and Cut te houden?
Ja, ik wilde wel het gevoel dat het bewoond was vastleggen, maar tegelijkertijd laten zien hoe verlaten het echt is. En dat was niet moeilijk, omdat er een groot deel van de tijd echt niemand is.
Ja, ik wilde wel het gevoel dat het bewoond was vastleggen, maar tegelijkertijd laten zien hoe verlaten het echt is. En dat was niet moeilijk, omdat er een groot deel van de tijd echt niemand is.
Dus volgens jou kan een landschapsfoto eigenlijk net zoveel zeggen als een portret?
Als je het op de juiste manier doet wel. Ik had in het begin het gevoel dat ik naar Coober Pedy moest om portretten te maken, maar het ging langzaam maar zeker steeds meer over de plaats zelf. Ik wilde de menselijke aanwezigheid fotograferen zonder daadwerkelijk mensen zelf te fotograferen. Dat was een leuke manier van portretteren.
Als je het op de juiste manier doet wel. Ik had in het begin het gevoel dat ik naar Coober Pedy moest om portretten te maken, maar het ging langzaam maar zeker steeds meer over de plaats zelf. Ik wilde de menselijke aanwezigheid fotograferen zonder daadwerkelijk mensen zelf te fotograferen. Dat was een leuke manier van portretteren.
