FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

We spraken een poppenmaker die angstaanjagende baby’s van siliconen maakt

Leida Pieters maakt levensechte baby's van siliconen. Ze zijn gruwelijk eng, maar sommige mensen zien de poppen als hun eigen kinderen.
Foto via leidapieters.nl

Iedereen houdt van baby's. Ze zijn klein, zacht en belichamen onze hoop op een betere toekomst. Jammer dat ze ook alles onderschijten , je elke nacht wakker houden en geen respect hebben voor andere mensen in het openbaar vervoer. Gelukkig kwamen enkele slimme ondernemers met een oplossing: de siliconen baby. Voor iedereen die van baby's houdt, zolang ze niet leven.

Leida Pieters is een 61-jarige vrouw uit Deventer die samen met haar man, Cor, siliconen baby's maakt. Cor maakt mallen van handgemaakte babypoppen, die hij samen met zijn vrouw in siliconen giet, zodat de baby lekker echt aanvoelt. Leida zorgt dan voor de afwerking: de oogjes plaatsen, haartjes aanbrengen, de huid kleuren, enzovoort. Het eindresultaat is een babypop die eruitziet en aanvoelt alsof het elk moment kan beginnen te ademen, of er net mee is gestopt. Leida, met haar twintig jaar aan ervaring in de babypoppenwereld, legde ons uit hoe het in godsnaam kan dat er mensen zijn die dit soort doodenge baby's in huis halen.

Advertentie

Wat een schatje! (foto via)

VICE: Waarom maakt u levensechte babypoppen?
Leida Pieters: Ik kom uit een groot gezin met zeven kinderen. We hadden nooit speelgoed; we waren met te veel en daar was gewoon geen geld voor. Toen ik op latere leeftijd een poppenbeurs bezocht was ik meteen verkocht. De poppen daar waren zo mooi en die mensen maakten ze allemaal zelf. Ik dacht: dat kan ik ook. Nadat ik het thuis geprobeerd had bleek dat ik gelijk had. Toen ik er mee begon wilde ik gewoon mooie poppen maken, maar nu leg ik echt mijn hart en ziel erin om de poppen zo realistisch en knuffelbaar mogelijk te maken.

Verkopen ze goed?
Het duurt ongeveer vier weken om een pop te maken. Daarom verkoop ik meestal ook maar één pop per maand en vraag ik er best wat geld voor. Afgelopen weekend verkocht ik er nog een voor 995 euro. Dat is duur, maar er zit ook een hoop tijd en geld in. Op poppenbeurzen verkoop ik er soms wel een paar per dag.

Waarom geven mensen zo veel geld uit aan zo'n pop?
Sommigen verzamelen ze voor de lol, maar er zijn ook mensen die nooit kinderen hebben kunnen krijgen en daar op deze manier troost in zoeken. Zo'n tien jaar geleden had ik een goede klant uit Texel die om die reden mijn poppen verzamelde. Dat waren toen nog niet eens van die siliconen poppen, dus heel levensecht zagen ze er nog niet uit. Ze verzamelde die poppen, tot haar man van haar scheidde. Uiteindelijk had ze zo'n 32 poppen verzameld (en vond ze trouwens ook een nieuwe man). Toen Man Bijt Hond haar kwam filmen zei ze tegen de verslaggevers dat ze niet over 'poppen' mochten praten, maar over 'haar kinderen'.

Advertentie

Gisteren bestelde een vrouw nog een van mijn baby's. Toen ze het geld naar me stortte zat er ook een berichtje bij voor de pop: 'nou, schatje, misschien ben je aan het einde van de week wel bij mama'. Daar moet ik dan wel even om lachen, maar er zit ook wel iets tragisch in.

Brrr. (foto via)

Uw klanten zien die poppen dus als hun eigen kinderen?
Precies. Ze kleden ze aan, wassen hun kleertjes en op feestdagen krijgen ze een speciaal kostuumpje aan. Ik werd ooit gebeld door een vrouw die een van mijn poppen had gekocht en het de naam Nienke had gegeven. Ze klaagde erover dat "Nienke haar speentje niet in haar mond wil" en dat "Nienke al enkele dagen diarree heeft", weet je wel? Zij beschouwde die pop echt als haar kind.

Speelt u dat spelletje dan mee?
Ja, dat doe ik wel. De mensen putten daar troost uit. Die vrouw uit Texel leed er bijvoorbeeld echt onder dat ze geen kinderen kon krijgen. Ze slikte antidepressiva en kwam nooit buiten. Toen ze die poppen had slikte ze geen antidepressiva meer en liep ze weer vrolijk met haar rollator rond.

Een verpleeghuis in Utrecht heeft ook al een paar van mijn poppen gekocht voor hun demente inwoners. Die worden daar echt gelukkig van, als ze zo'n pop in hun armen hebben.

Iemand trekt haar nepbaby andere kleertjes aan

Vragen mensen u ooit om een bestaande baby, of een kind dat ze ooit hebben verloren, na te maken?
Dat vragen ze wel eens, maar om dat te doen moet je er echt vreselijk goed in zijn.
Het kan wel gebeuren dat één van mijn poppen toevallig op een al bestaand kind lijkt. Een paar jaar geleden had ik een pop gemaakt en die op de website te koop gezet. Diezelfde avond kreeg ik een telefoontje van een vrouw. Ze was moeder van een tweeling, maar haar zoontje was onlangs gestorven. Helemaal in tranen vertelde ze me hoe erg mijn pop op haar overleden zoontje leek. Ze moest die pop hebben en ik zei dat ik hem voor haar zou achterhouden. De volgende dag, toen ze de pop kwam halen, begon ze weer te huilen zodra ze hem zag, omdat hij zo ontzettend op Jantje leek. Toen ik haar de pop verkocht legde ik haar uit dat ze nooit het duimpje in de mond mocht laten zitten als ze de pop vervoert, omdat het duimpje heel makkelijk afbreekt. Ze zei dat ze erop ging letten en vertrok zielsgelukkig. Enkele dagen later werd ik opgebeld door een andere vrouw, die in een crematorium werkte.

Een crematorium?
Ja, dat vond ik dus ook vreemd. Ze zei dat ze aan het werken was aan die pop, maar dat zijn duimpje was afgebroken. Ze vroeg of ik geen nieuw handje kon opsturen. Ik vroeg wat die pop in godsnaam in een crematorium deed. Blijkbaar had de vrouw aan wie ik de pop had verkocht, Jantjes moeder, ook een zilveren hartje gekocht. Daarna had ze aan de vrouw van het crematorium gevraagd om Jantjes as in het hartje te stoppen, en dat hart in de pop te plaatsen. Ik schrok me dood toen ik het hoorde, maar om die vrouw niet te kwetsen heb ik toch maar een nieuw handje opgestuurd.

Deze baby heet 'te mooi om waar te zijn' (foto via)

Begrijpt u dat sommige mensen uw poppen eng vinden?
Dat begrijp ik heel goed. Vooral mensen die zelf een kindje verloren zijn schrikken als ze ze zien. Sommigen beginnen te huilen. Toen ik afgelopen weekend op een poppenbeurs in Antwerpen stond hoorde ik veel mensen zeggen dat ze de poppen zo prachtig vonden, maar ik hoorde ook een mevrouw zeggen dat ze het net opgewarmde kinderlijkjes vond.