Vintage foto's van Parijse prostituees

Alexandre Dupouy is een seksarcheoloog. De Franse verzamelaar heeft zijn leven gewijd aan het bij elkaar schrapen van wat hij "erotische en pornografische troep" noemt. In zijn winkel Les larmes d'Eros verkoopt hij nu al een halve eeuw foto's, schilderijen en seksspeeltjes. Het is een soort klein museum van de geschiedenis van seks in Frankrijk.

In 1975 werd hij opgebeld door een bevriende boekverkoper die zei dat hij een oude man had ontmoet die iets bijzonders aan Dupouy wilde laten zien. In de achterbak van een luxe bolide lag een doos vol zwart-wit foto's van naakte en lachende prostituees uit de jaren dertig. De man vertelde dat hij de meeste foto's had gemaakt in een bordeel aan de Rue Pigalle in het interbellum. Omdat hij zijn einde voelde naderen, wilde de man van de foto's af, maar wel op de voorwaarde dat hij anoniem zou blijven. Daarom staat hij nu bekend als Monsieur X.

Vier decennia later besloot Alexander Dupouy een deel van de collectie te publiceren in boekvorm. We spraken hem over prostitutie, pornografie en het boek Bad Girls.

VICE: Kan je de typische Parijse prostituee in het begin van de twintigste eeuw omschrijven?
Alexandre Dupouy: Meestal kwamen ze van het platteland naar Parijs om geld voor hun familie te verdienen. Als ze daar geen werk konden vinden, kwamen ze vaak vroeg of laat wel in aanraking met een madam die ze kost en inwoning bood. Toentertijd verdiende je in de prostitutie ongeveer tien keer zoveel als met een normale baan.

Hoe waren de arbeidsomstandigheden in die tijd voor een prostituee?
Het was eigenlijk gewoon topsport. Je kon het maar twee of drie jaar doen voordat je volledig kapot was. Er waren veel ziektes en weinig voorbehoedmiddelen. Condooms bestonden wel, maar waren niet verplicht. In plaats daarvan gebruikten de dames een soort spons om zichzelf te ontsmetten, wat natuurlijk totaal niet werkte.

Parijs werd ook wel de wereldhoofdstad van de prostitutie genoemd. Was dat ook zo?
Tegen de jaren twintig was het al wat minder geworden. Maar de eeuw daarvoor was dit zeker het geval. Er waren overal rosse buurten in Parijs. In het begin van de twintigste eeuw hadden mannen niet bepaald een spannend seksleven met hun vrouwen, en als je deel uitmaakte van de middenklasse trouwde je bovendien pas op je vijfendertigste. Iedereen had wel een foute oom die je zodra je puberteit begon inwijdde in de geneugten van het bordeel.

Wat was je reactie op de verzameling van Monsieur X?
Het was meteen duidelijk dat het hier om iets unieks ging, zowel qua kwantiteit als kwaliteit. Het waren honderden foto's, en ze gaven een geweldige indruk van het roerige leven op de Rue Pigalle.

Door naar de auto's op de achtergrond te kijken kon ik uitvogelen dat de foto's tussen 1925 en 1935 waren gemaakt. Enkele foto's waren gemaakt op een opvallend balkon, en zo kwam ik uiteindelijk achter het adres van het bordeel: Rue Jean Baptiste Pigalle 75.

Waren deze bordelen legaal?
Tot 1946 wel, maar de meeste grote bordelen gingen in 1925 al dicht. In de jaren dertig maakten de bordelen een verandering door. Het werden toen kleinere zaken waar vrouwen ook mochten komen, met een restaurant en een bar. In 1940, toen de bezetting begon, werden sommige bordeelhouders van collaboratie met de Duitsers beschuldigd.

Was dat ook zo?
Eén bordeel in de Rue de Provence werd wel gebruikt door de Duitsers, die de prostituees champagne en duur eten voerden.

Wat vind je van de huidige staat van de prostitutie in Frankrijk?
De prostitutie is enorm afgenomen. Ik denk dat dit vooral door veranderingen in het huwelijk komt. In de negentiende eeuw was de gemiddelde vrouw bijvoorbeeld nog niet zo behendig met haar mond. Tot de jaren zeventig was de seksualiteit heel anders, ook binnen relaties. Dat is waarom de prostituee uitsterft. Tegenwoordig zijn de klanten vooral sneue figuren: mensen die al tijden geen seks gehad hebben, mannen die graag vreemdgaan, en doorgedraaide miljonairs zoals Dominique Strauss-Kahn.