Waarom ik (meestal) nog steeds niet aan pijpen doe

In het afgelopen jaar heb ik keer op keer dezelfde vraag gekregen: "Hé, ben jij niet dat meisje dat niet aan pijpen doet?" Het gebeurt op feestjes. Als ik een drankje bestel aan de bar. Op Tinder. Misschien zou ik me hier niet over moeten verbazen, aangezien ik het hele internet vorig jaar heb verteld dat ik niet aan pijpen doe, maar ik dacht eerlijk gezegd niet dat het zo'n big deal zou zijn.

Dat had ik verkeerd gedacht. In het stuk schreef ik dat ik, na jaren van mannen die verwachtten dat ik hen pijpte zonder dat daar een wederdienst tegenover stond, er gewoon genoeg van had. Als mannen blijkbaar verwachten dat seks ze een orgasme oplevert, zonder dat ze daarvoor iets terug hoeven doen, dan kon ik dat ook.

Hoe vervelend het ook is om voor altijd geassocieerd te worden met pijpbeurten (of het gebrek daaraan), ik ben wel blij dat er een discussie is ontstaan over de oneerlijke verhoudingen als het gaat om het krijgen en geven van genot tijdens seks tussen heteroseksuele partners. Het schrijven was ook therapeutisch voor me. Ik ben nu wat minder boos dan ik toen was, en een stuk blijer met mezelf en met hoe ik tegen seks aankijk. En hoewel het ietwat ongemakkelijk is als gasten me een berichtje sturen op Tinder en zeggen dat ze weten wie ik ben – dat meisje dat niet pijpt – is het voordeel daarvan dat ze in ieder geval weten waar ik sta, en het blijkbaar ergens daar wel mee eens zijn.

Toch moet ik iets bekennen. Sinds ik dat stuk heb geschreven, heb ik wel gepijpt. Alsjeblieft, hordes van haters, vat dit niet op als een soort overwinning. Ik zwoer dat ik nooit meer zou pijpen zoals ik ook regelmatig zweer dat ik nooit meer een heel stokbrood in één keer ga opeten – diep van binnen wist ik dat het uiteindelijk wel weer een keer zou gebeuren. Als ik tegenwoordig besluit om wel te pijpen, is dat onder bepaalde voorwaarden – namelijk, dat mijn partner daadwerkelijk de tijd heeft genomen om mij te beffen, me klaar heeft laten komen, en mijn seksuele behoeften respecteert. Ik pijp wanneer iemand dat verdiend heeft. Het probleem is alleen dat dit zelden gebeurt.

Als een man me het gevoel geeft dat mijn leven een nummer van Weeknd is, ga ik niet aan z'n lul zuigen. Als je me niet terug appt, verdien je ook niet mijn mond om je pik. Aan de andere kant, als een man me behandelt als een vrouw wiens behoeften hij respecteert en mij eerst beft, tuurlijk, dan overweeg ik wel om hem ook te pijpen. Maar om op dat punt te komen is altijd een enorme strijd. Penetratie is leuk, maar het maakt niet uit hoe lang, gekromd, of dik je lul is – het gaat gewoon niet gebeuren bij mij. Dat geldt ook voor genoeg andere vrouwen – het is de clit of niks. In andere woorden, als een gast en ik seks hebben maar ik hem niet pijp, kan hij nog steeds klaarkomen. Als we seks hebben en hij beft me niet, dan kom ik niet klaar.

Een paar maanden voordat ik dat eerste artikel schreef, was ik aan het daten met een man die elke keer dat ik het hem vroeg weigerde om me te beffen. Zijn smoes? Hij doet dat alleen als hij in een serieuze relatie zit. Tegelijkertijd maakte hij wel duidelijk dat hij van mij verwachtte dat ik hem zou pijpen. Hij leek niet te begrijpen – of er niets om te geven – hoe hypocriet dat is.

Sindsdien heb ik geleerd om m'n poot stijf te houden. Ik had niet zo lang geleden afgesproken met een oude vlam van me, die toevallig in de stad was. Nadat we een beetje gezoend hadden, vroeg hij of ik een condoom had. Ik zei dat ik graag wilde dat hij me eerst befte, waarop hij antwoordde: "Dat doe ik wel nadat we seks hebben gehad." Die zin heb ik eerder gehoord, en het eindigt er bijna altijd mee dat de man in kwestie opeens "te moe" is om me te beffen. Ik zei dat ik liever had dat hij het eerst deed, en dat dit de seks erna alleen maar ten goede zou komen, maar hij zei 'nee'. Dus ging ik weg.

Het is al veel te lang sociaal geaccepteerd om cunnilingus te vermijden. Ik hoor constant mannen zeggen: "Nah, dat is niks voor mij." Maar als een vrouw besluit om dezelfde houding aan te nemen ten opzichte van pijpen, veroorzaakt dat opeens een storm van kritiek. En als ik de officieuze woordvoerder voor cunnilingus moet worden om dat te veranderen, dan is dat maar zo.

Natuurlijk snap ik ook wel dat nooit meer pijpen een beetje extreem is, wat ook de reden is dat ik mijn eigen regel heb overtreden. Ik pijpte voor het eerst in een jaar weer nadat een man waar ik sterke gevoelens voor had me zo goed had gebeft dat ik bijna overwoog om een medaille voor hem te kopen. We hadden geen relatie, maar het ging wel die kant op, en hij gaf me de aandacht en het respect dat ik nodig heb van mijn romantische partners. Hem pijpen voelde anders dan de keren dat ik het in het verleden met tegenzin had gedaan bij andere mannen. Ik vond het leuk om hem te plezieren, omdat ik wist hoe leuk hij het vond om mij te plezieren.

Pijpbeurten zijn een privilege, geen recht. Als mannen gaan begrijpen wat er nodig is om een vrouw klaar te laten komen, zal ik zonder klagen aan het pijpen slaan. Maar tot die tijd blijf ik mijn mond open trekken – niet om er een penis in te stoppen, maar om te pleiten voor meer gelijkheid tussen de lakens.