Muziekrecensies uit het nieuwe issue

Een boel van deze recensies zijn terug te vinden in ons nieuwste magazine. Check het hier!

Annabel Dream Reader
(Heavenly Recordings/Partisan)

Een wijs man zei ooit: "Een varken is anatomisch niet in staat om de lucht in te kijken." Die wijze man was ik, en 'ooit' was vlak voordat ik aan deze recensie begon, in de hoop nog een leuke draai te kunnen geven aan dit hartstikke-prima-doch-156-in-een-dozijn-psychsurfrockalbumpie door middel van triviale kennis. Tot uw dienst!

Strange Dreams LP
(Captured Tracks)

Een heleboel van deze tracks zijn al eens uitgekomen op een cassettebandje en toen hebben ongeveer 7 mensen dit gehoord, waarvan 2 per ongeluk. In januari komt de full length LP uit op Captured Tracks uit, en als Alex zo door blijft gaan met het oppoetsen van z'n nummertjes dan haalt hij de 11 luisteraars mak-ke-lijk!

Oui!
(Captured Tracks)

Het lijkt alsof Depeche Mode een cameo heeft gemaakt in een Transformers-aflevering, compleet met verlaagde moralistische robotstemmen. Na het eerste reclameblok zingen ze een lied dat alle facetten van de adolescentie omvat. Het gaat over uitgaan, praten met vreemde mensen onder de invloed van alcohol en drugs. Om je te waarschuwen wordt er af en toe nog iets gemompeld over eenzaamheid. Normaal ben ik niet zo van moralistische liedjes, laat staan tijdens een aflevering van The Transformers, maar uit dit EP'tje van Dinner trek ik maar al te graag lering.

Picture You Staring
(Arbutus)

Dit is het tweede album van TOPS, en ook met deze langspeler heb je in no-time je dreampopbingokaart vol. Melancholische teksten, dromerige zuchtzang, drumcomputers, zweverige melodietjes, de hele santenkraam. Ik ben daar eigenlijk wel weer klaar mee. De hoofdprijs van de dreampopbingo is een vleesschotel en hele grote vlag met daarop de tekst: "Stel je alsjeblieft niet zo aan."

Manipulator
(Drag City)

Hé, daar heb je Ty Segall weer met z'n malle streken een zijn onstuitbare drift om aan de lopende band albums te maken die de gemoederen van veertigers een paar maanden bezig weten te houden. Als je dan toch meedogenloos over de Afsluitdijk wil karren met dit album zo hard dat ze je stationwagen tot in Terschelling kunnen horen, neem dan de volgende tip ter harte: Als je je autogordel losmaakt zit er gewoon aan het uiteinde een superhandig ijzeren stukkie waarmee je perfect je biertjes kunt openknallen. Hoef je nooit meer te zoeken! ROCK ON!!!

Self Titled
(Fysisk Format (Cargo/Suburban))

Luister dit album op de fiets en je bent binnen no-time op de plek van bestemming, mocht je de deur uit zijn gegaan met de spoedeisende hulp als streven. De rustige nummers zijn best prima om even uit te hijgen van die helse fietstocht, maar driekwart van de nummers op dit album is superneurotisch en lijkt op dat nummer dat onder die 'Piraterij is een misdrijf'-reclame zit, maar dan vetter. Het is de speed in de espresso van Bart Chabot. Met songtitels als """"S en ::…….-_-_//#1 bevestigt Moon Relay hun complete lak aan grammatica, het alfabet en letters in het algemeen. Kom op, maak gewoon normale woorden, stelletje pretentieuze ~$)(#I@@2…._-! Wie denk je in godsnaam dat je bent, The Aphex Twins ofzo?

GREEN LANGUAGE
(Warp / V2)

Wat is toch de deal met Rustie? Iedereen stak complete troepen pluimvee in zijn reet na een toffe Essential Mix bij BBC Radio 1, waarin hij alle relevante dansbare genres van dat moment aan elkaar plakte. Heel vet enzo in 2012, maar twee jaar later is deze man toch vaak ergens onder het tapijt van festivallineups geveegd. Ik zie altijd best weinig mensen interesse tonen in wat hij doet. Is dit misschien doordat zijn eigen producties inmiddels best saai en played out zijn? En dat zelfs een featuring van Danny Brown daar niets aan kan veranderen, omdat die eigenlijk al veel vaker en veel beter samen heeft gewerkt met een Britse producer? Of is het misschien omdat Rustie wordt aangezien als een saai aardappelgerecht van de foodlineup?

…And Star Power
(Jagjaguwar)

Het 'Fox'-gedeelte in Foxygen staat hoogstwaarschijnlijk voor 'sloddervos', omdat de akkoordjes aangeslagen lijken te worden met een halfslappe piemel, en er voor de zangpartijen een dronken tramconducteur is komen opdraven. Dit mag de pret absoluut niet drukken, want juist deze elementen maken het luisteren naar meer dan een uur aan softrock enigszins draaglijk. Anders is het net alsof je naar de Top 2000 zit te luisteren op pak 'm beet 29 december, en iedereen van onder de veertig jaar oud weet dat dit een soort Guantánamo Bay is voor je gehoororgaan.

You're Dead
(Brainfeeder)

De beste man strooit nog steeds met bakstenen en vraagtekens, en dat is heerlijk. Zoals een vriend het laatst omschreef: "Toen ik per ongeluk Flying Lotus op DOUR zag in 2006, was dat een beetje alsof er iemand een emmer bakstenen over mijn hoofd gooide. Of nee, beter een emmer met vraagtekens. Sindsdien heb ik me alleen nog zo vreemd gevoeld toen ik het Koningslied voor het eerst hoorde. Is daar eigenlijk en trapremix van?"

Tied To A Star
(Sub Pop - Konkurrent)

Het hardnekkige gerucht gaat dat J. Mascis eigenlijk kaal is en een zilvergrijze Rapunzelpruik heeft vervaardigd uit alle cd'tjes die hij in zijn leven beter niet had kunnen uitbrengen. Dit album is best dope, dus je zult het eerder nonchalant op de salontafel van een vriend met een welontwikkeld smaakvermogen zien liggen, dan verwerkt in de pruik van ome J. Vraag meteen een paar lekkere recepten aan die vriend van je, want de ijzige leegte in je bestaan die aangewakkerd wordt door het feit dat Ome J helaas nooit meer een nummer van het kaliber Sludgefeast gaat maken, is alleen maar op te vullen met lekkers uit de schijf van vijf, niet met een inwisselbaar album waarop Mascis zijn gitaar behandelt als een pasgeboren babypanda.

After The End
(4AD - Beggars)

Merchandise is van de ene op de andere dag opeens haast The War On Drugs-achtige pop gaan maken en dat klinkt best wel tof, ware het niet dat ze eerst nogal stoere postpunkers waren. Nu lijken ze gezwicht voor de middle of the road, omdat ze waarschijnlijk graag op plekken als het DWDD-festival willen spelen, om daar backstage witte wijn te nippen en te keuvelen over hun favoriete mineurakkoord. Prem is het er niet mee eens, Jan Mulder heeft een stijve en Nico Dijkshoorn zal een lofzang voordragen over zijn nieuwe favoriete band. Ze leefden nog lang, gelukkig en vooral best wel saai.

Television Man
(Captured Tracks)

Godverdomme, Captured Tracks is me toch een oase in de woestijn van saaie indielabels. Oase is eigenlijk nog een understatement, want als ik al uitgedroogd mijn zandmond zou spoelen in een oase zou ik me daarna best snel vervelen. Captured Tracks is een soort Dubai dat je blijft verbazen, want in een oase heb je geen indoor-skibaan, luipaarden die een Bugatti besturen of eilanden in de vorm van palmbomen. Dit album van Naomi Punk is weer zo'n steengoede release, en dat komt vooral door het effectenpedaal 'hou-je-mond-lul-ik-ben-je-opvatting-van-mooie-muziek-op-een-positieve-manier-aan-het-verneuken', dat op vrijwel elke track gretig ingetrapt wordt.

Overjoyed
(Joyful Noise Recordings)

Wat een lekker zorgeloos* album! Zo zorgeloos dat ik die irritante jengelteksten graag op de koop toe neem. Na dertien jaar is er weer een album van de heren die bejubeld worden door ongeveer iedereen die in de jaren tachtig wel eens een feedbackende amp heeft opgenomen. Ze hebben voor dit album zelfs de moeite genomen om akkoorden in echte 'songs' te verwerken! *Met zorgeloos bedoel ik trouwens dat veel van deze nummers niet hadden misstaan in die laatste scene van Star Wars: The Return Of The Jedi, waarin iedereen opeens vet houterig danst om te vieren dat decennia van onderdrukking door een nietsontziend keizerrijk tot het verleden behoren. Mocht iemand binnenkort nog een keizerrijk omverwerpen dan ken ik nog wel een leuk bandje voor de after!

Murder Rate (prod. Mr. Collipark)
(Eigen Beheer)

Normaal gesproken worden hier uitsluitend albums besproken. Het probleem met albums is dat het teringlang duurt om te maken, en er eigenlijk zelden tot nooit een uitgesproken boodschap wordt verkondigd waarmee ik me echt kan identificeren. Lil B is niet vies van een mixtape op zijn tijd (vorig jaar rond kerst dropte hij nog een mixtape met 101 tracks, zijn vierde van het jaar) en kent de betekenis van het woord 'overwegen' niet. Anders zou je simpelweg geen tracks kunnen maken met kreten als 'Free Ukraine', 'Free The World', 'Stop the evil', 'If you don't twerk let me up the murder rate' op eenzelfde beat als The Whisper Song met ritmische samples van high school shootings. Zijn vorige hitje heette No Black Person Is Ugly van de mixtape The Ultimate Bitch en als Basedgod niet een van de allergrootste kunstenaars van onze tijd is eet ik een Newman uit het Stedelijk Museum op. #TYBG

iLoveMakonnen EP
(Eigen Beheer)

Er is zo veel geweldig aan iLoveMakonnen. Zijn naam is afgeleid van de echte naam van Haile Selassie, oftewel de oppergado van het rastafarigeloof. Die heette namelijk Tafari Makonnen, met voorzetsel 'Ras', wat zoveel betekent als hertog. Zijn teksten in een bijna overslaand stemmetje gaan over zijn voormalige drugsdealerbestaan, en dat hij noodgedwongen op dinsdagavond naar de club moest omdat hij in het weekend altijd de graveyard shift draaide. Ook wijdt hij een heel nummer aan de zakelijke mededeling dat hij géén MDMA meer verkoopt, maar wel nog jonko en coke heeft. Dan weet je dat. Het allervetste nummer Too Much is geproduceerd door Metro Boomin en klinkt alsof Gucci Mane in de teletijdmachine is gestapt om in de studio te chillen met Depeche Mode. Ijskoude new wave-zang over een tientonner van een trapbeat is het meest verrassende wat er ooit uit je laptopspeakers zal kruipen. Steek je computer in brand en geef jezelf aan bij de politie als je het nog niet gecheckt hebt.

Lese Majesty
(Sub Pop)

Je kunt al je cd-roms op alfabetische volgorde zetten. Je kunt kiezen om een emmer ijsblokjes leeg te kiepen over je lul omdat je het niet eens bent met het bestaan van bepaalde geslachtziektes. Je kunt naturelchips kopen. Je kunt je niezen inhouden. Je kunt iemand een After Eight-snoepje aanbieden. Je kunt je lul Jordi noemen. Al deze beslissingen zijn nog niet half zo gaar als de creatieve beslissingen die door Shabazz Palaces op dit album genomen zijn. Best vet dat je conscious rap uit het verdomhoekje van het stoffige boom bap probeert te trekken, maar dit is zo overdone dat het eerder lijkt op een rit in de botsauto's na een beregezellige vrijgezellenfeest dan een stap vooruit.

Lia Ices
(JagJaguwar)

Alsof Lana Del Rey in Peaking Lights is gaan zingen, en zich in plaats van melancholische klaagzang ook eens waagt aan vrolijke melodietjes vol tropische geluidjes. Lia Ices is de vrolijke tegenpool van Lana Del Rey. Trouwens,  ze zong ook al eens een liedje in de serie Girls, en dit lijkt me best een slechte move. Zo komt ze nooit los van het 'leuke vrouwelijke artiest'-label, want critici vergelijken haar met Kate Bush, Bat for Lashes en Cat Power. Slaat nergens op. Dit is seksisme van de bovenste plank. Mijn vergelijking overigens niet, want Lana Del Rey is geen leuke vrouwelijke artiest.