William Strobeck wil het gouden tijdperk van de skatevideo terugbrengen

In zekere zin waren de jaren negentig de mooiste tijd qua skatefilms: de overgeproduceerde vert video's van de jaren tachtig hadden plaats gemaakt voor rauwe streetclips vol roekeloos geouwehoer en overdreven hiphop. Halverwege de jaren negentig waren de camera's nog maar de helft van wat ze eerst waren, zowel in formaat als in prijs, waardoor je overspoeld werd door een vloedgolf aan amateurbeelden. Ineens leek het alsof alle tieners uit alle steden van Amerika zichzelf en hun lokale scene vastlegden. Deze video's weerspiegelden hoe klein en geïsoleerd de skatewereld toen was.

Toen skaten ten tijde van de millenniumwisseling alsmaar groter werd, veranderde ook de manier waarop het werd vastgelegd. VX-camera's werden vervangen door de hoogst mogelijke definities, en de filmers gebruikten ineens dolly's, kranen en allerlei andere Hollywoodgadgets. Ze doften een kunstvorm op die op zichzelf al prachtig is – stel je Kate Moss voor met een plamuurlaag make-up. Het werd de tijd van films met grote budgetten en met meer crew dan skaters, en spots werden ineens 'set' genoemd.

Binnen dit klimaat is William Strobeck, die vorig jaar cherry uitbracht voor Supreme, een briesje frisse lucht. Strobeck maakte eerder de veelbekeken video's over de Love Park-skatescene tussen 1997 en 2003, en hij begon in 2012 met cherry – in de hoogtijdagen van de Michael Bay-achtige producties. Strobecks veertig minuten lange meesterwerk bood tegengewicht hieraan, en richtte de schijnwerpers daar waar ze horen: op de skaters en hun kleurrijke karakters. Het resultaat was de meest authentieke en leukste video van 2014, die dicht in de buurt kwam van de authentieke sfeer van de jaren negentig.

Vorige week bestond cherry alweer één jaar, dus spraken we met Strobeck over de film en de teloorgang van karakter in de skatewereld.

VICE: Met cherry ben je medeverantwoordelijk voor die nieuwe look van te korte broeken en sportsokken. Hoe noemen jullie deze stijl?
William Strobeck: Ha! Je hebt het over dat stijltje van Dylan [Rieder] en Sean [Pablo]? Ik heb geen idee hoe het heet en ik snap niet waar mensen zich druk over maken. Toen ik aan kwam zetten en ze hadden die shit aan dacht ik: shit, deze gasten zien er vet uit en ze skaten verdomd goed.

Het lijkt alsof die kids van Fucking Awesome heel veel lol hebben, en ook dat jij lol hebt in het filmen.
Het is echt heel tof, ik hoop dat je dat ziet. Tuurlijk is het soms frustrerend om iedereen aan het werk te krijgen, dat is altijd wel zo. Deze gasten doen waar ze zin in hebben, in plaats van te doen wat anderen van ze willen, maar dat vind ik juist vet. Ik heb door de jaren heen veel andere crews zien filmen en dan gaat het van: "Laten we om elf uur 's ochtends afspreken en aan het werk gaan!" Voor het filmen van the red devil zat ik gewoon een maand lang in een hotel in LA, en dan sms'te ik ze als ik wakker werd. Dan hoor je misschien een paar uur niks, of er gebeurde de hele dag niks, maar tegenwoordig vind ik dat wel relaxt juist. Gewoon rustig aan, geen gehaast. In Philadelphia was het zo druk dat ik elke dag de hele dag aan het filmen was. Als Pappalardo niet aan het filmen was, dan [Josh] Kalis wel. En als Josh niet ging dan Stevie of Kerry [Getz] wel – er was geen tijd om te chillen. Je ziet in die video's dat er toen veel meer gaande was, nu voelt het allemaal veel losser en relaxt vind ik.

Hoe heb je het zelf het liefst?
Ik denk dat ik het liever op die losse manier doe. De beste manier om goede dingen te schieten is door de skaters totaal niet te pushen en gewoon te observeren. Ze weten het zelf wel wanneer ze iets willen filmen. Zoals deze Supreme-kids, zij kiezen dingen die ze zelf graag willen doen. Als iemand niet wil skaten, zal je me nooit horen roepen: "Dude, je wordt hiervoor betaald! Je moet, je hebt geen keuze!" Fuck dat. Als ze skaten, skaten ze. Een beetje rondhangen en er gewoon bij zijn is ook belangrijk, en ik vind het net zo tof om dit vast te leggen als het skaten zelf.

cherry was Supreme's eerste video na The Love Supreme van Thomas Campbell in 1995. Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?
Ik had al eerder wat dingen voorgesteld voor een video aan de gasten die er werken, maar daar is nooit iets van gekomen. Ik heb de film van Thomas altijd fenomenaal gevonden, hij heeft die tijd gewoon zo goed vastgelegd. Maar ik hoorde ook dat de skaters die erbij betrokken waren een echte skatevideo wilden, en niet een film met wat geskate erin. Iedereen vroeg zich af waarom Supreme nog nooit een echte skatefilm had gemaakt. Toen ging een vriend van me, Kyle Demers, er werken en hij vroeg mij voor een reclame met Tyshawn [Jones] en [Jason] Dill. Die was tof geworden, en dus vroeg Kyle hoe ik dacht over een langere film; dit leek me te gek natuurlijk. Het zou mijn eerste full-length video worden, en de eerste echte skatefilm van Supreme. Als ik ergens alles voor ging geven, dan was het wel voor dit.

Dus toen hebben we het er in anderhalf jaar uitgestampt. Een van de meest bizarre dingen is dat eigenlijk alles wat we gefilmd hebben ook daadwerkelijk gebruikt is voor de film. Er is amper wat overgebleven. Oorspronkelijk zou het een korte video worden zoals Tim & Henry's Pack of Lies, maar naarmate de tijd vorderde en er steeds meer mensen aan boord kwamen, werd het toch nog veertig minuten. Ik vind de lengte precies goed.

Je bent nu 36. Hoe is het om altijd met al die tieners te hangen?
Precies zoals je verwacht. Deze kids hebben zo veel persoonlijkheid: ze zijn allemaal enthousiast, maar nog wel gewoon een stelletje debielen. Dat is leuk om om je heen te hebben. Ik ben door de jaren heen aardig uitgeblust geraakt, maar hun energie en geouwehoer werkt verfrissend. Kids die zich misdragen, echt tof vind ik dat. Het maakt niet uit hoe oud je bent, dat verveelt nooit. Het voelt net als de tijd waarin ik zelf opgroeide. Het is precies hetzelfde, alleen ben ik nu een stuk ouder. Toch voel ik me niet oud.

Het was mijn taak om deze kids vast te leggen voor Supreme, in mijn eigen stijl. Ik vind dat het tijd is om de schijnwerpers eens op wat andere mensen te richten, en deze kids zijn perfect voor dit type aandacht.

Nu we het over kleurrijke personen hebben, je hebt veel met Anthony PappalardoenBrian Wenning gewerkt. Er is sindsdien zoveel veranderd: Pops is nu broodmager en Wenning is een reus. Als je ze naast elkaar zou zetten lijken ze net op het cijfer 10. Hoe voel je je over wat er met hun gebeurd is?
De jaren dat ik met ze filmde waren pittig, en het is raar om te beseffen dat ik ze eigenlijk niet veel meer zie. Ik spreek Anthony af en toe nog wel, we zijn nog steeds vrienden, maar van Wenning heb ik al heel lang niets meer gehoord. Ze kregen allebei op jonge leeftijd al enorm veel aandacht, dat zal het zijn geweest. Zij twee waren echt twee East Coast straatratten die alleen maar aan skateboarden dachten.

Toen ik voor Alien Workshop begon te filmen kreeg ik een lijst met de nummers van AVE, Dill, Freddy [Gall] en Dyrdek. Ik was enorm fan van iedereen dus ik vond het eng om ze te bellen – daarom belde ik Wenning en Pappalardo, zij waren toen nog vrij onbekend. Voordat ik het wist hing ik elke dag met ze en werden ze enorm populair omdat ze zo goed waren. Er kwamen allerlei gestoorde deals en bakken met geld op ze af, en toen begon het te veranderen. Ze waren altijd beste vrienden, maar toen ontstond er concurrentie onderling, en ineens mochten ze elkaar niet meer en was het van "als hij er is kom ik niet meer". Het werd gewoon heel raar.

Ze zijn allebei vrij intens, dat heb je al eerder gezegd: "Karakter is deel van het trucje." Zo heb ik het ook altijd gezien. Mijn favoriete skaters – Grosso, Cardiel, Rowley – hadden allemaal een intense persoonlijkheid. Maar het lijkt alsof de skateboardindustrie tegenwoordig dat karakter eruit probeert te wieden en de focus op het skaten zelf wil leggen. En dan vragen ze zich af waarom gesponsorde producten niet verkopen.
Dat wordt volgens mij allemaal van bovenaf besloten, je zou het misschien niet zeggen maar er komt echt veel politiek bij kijken. Soms lijkt het doorgestoken kaart, zo van "We willen dat zij deze wedstrijd sponsoren, maar dan moet deze dude winnen zodat hij het sponsorgeld terugwint."

Laatste vraag: het lijkt alsof er tegenwoordig alleen nog supergepolijste beelden of waardeloze, slecht gefilmde shit bestaat. Waar denk jij dat het heen gaat met de skatevideo?
Er wordt zoveel meer gefilmd tegenwoordig, en je ziet dat mensen daardoor een niche gaan zoeken. Je ziet Palace met hun VHS-video's, en Ty Evans met zijn next level HD-films. Maar er is al zo veel gedaan, hoe ga je tegenwoordig nog iets nieuws brengen? Er wordt veel gekopieerd, kids denken dat het de manier is om ergens te komen. Ik hoop dat dit stopt, en dat de kids overal gewoon gaan skaten en kloten, een keer wat nieuws proberen, en dat dan online zetten. Misschien dat de merken dan de weerstand tegen de bedrijfscultuur zien en wie weet kunnen we dan terug naar de kern van het skaten, naar waarom we er ooit allemaal mee begonnen zijn.