Zo voelt een besnijdenis als volwassene

Ik ben zelf nooit besneden, ondanks dat ik ben opgegroeid in het middenwesten van de Verenigde Staten, waar dit min of meer de norm is. Ik had namelijk hippie-ouders, die dat onzin vonden. Omdat ik dus een beetje een uitzondering was, vroegen vrouwen met wie ik wel eens seks had vaak hoe het nou voelt om onbesneden te zijn. Ik antwoordde natuurlijk dat ik niet anders wist. Ik kon mijn miereneter niet vergelijken met de super-Amerikaanse, keurig besneden penis, omdat ik er nooit een heb gehad. Ik heb maar één pik – en aan die pik zit een stuk voorhuid. Dat zal altijd zo zijn.

Omdat besnijdenissen doorgaans uitgevoerd worden op jonge leeftijd, bestaat er weinig vergelijkend onderzoek op het gebied van seks. Toch bestaan er mensen die zowel weten hoe het voelt om een voorhuid te hebben als dat ze weten hoe het is om besneden te zijn. De meeste mannen laten hun onbesneden penis voor de rest van hun leven onbesneden, maar er zijn ook mannen die op een bepaalde leeftijd besluiten om hier verandering in te brengen.

Er zijn doorgaans drie redenen waarom een man zich op latere leeftijd laat besnijden: om cosmetische of medische redenen, of als toewijding aan een religie. Een uroloog die ik sprak, die jaarlijks tussen de 50 en 75 volwassenen besnijdenissen uitvoert, zei dat de het daarnaast soms ook vanwege culturele redenen gebeurt. Sommige Filipijnen laten hun kinderen bijvoorbeeld pas besnijden als ze acht of tien zijn, omdat dat de traditie is. Dit is wel relatief zeldzaam.

Onder volwassenen gebeurt het vooral onder joden die zijn opgegroeid in de Sovjetunie, waar besnijdenissen verboden waren. Zo ook Leo, die weliswaar nog geen volwassene was, maar wel pas besneden werd op zijn dertiende.

Leo emigreerde toen hij vier was. Eenmaal in de VS omarmde zijn familie de kans om eindelijk hun religie te kunnen uiten.

"Toen ik elf of twaalf was wilden mijn ouders met me praten," vertelde hij. "Ik had nog nooit van besnijdenissen gehoord – er was toen geen internet of iets dergelijks – en ik had niet veel pikken gezien. Om eerlijk te zijn werd ik ook niet vaak hard en begon ik pas op mijn veertiende met masturberen."

"Ze vroegen: 'Wil je een bar mitswa?'" Dat wilde hij, maar daarvoor moest hij, in zijn woorden "wel het vel van mijn pik laten snijden". Uit solidariteit zouden zijn ouders varkensvlees links laten liggen.

"Ik sprak een dokter," vertelde Leo. "Hij zei dat ik onder narcose gebracht zou worden. Hij zei: 'Je zal hechtingen hebben en je raar voelen, maar na een week ben je weer de oude.'" Leo koos ervoor om het te doen. "Ik kan me niet herinneren dat het pijn deed, of dat het ineens anders voelde om hard te zijn. De hechtingen zagen er wel akelig uit en het litteken is altijd gebleven. Even later ontdekte ik de zelfbevrediging." Al met al was het een vrij normale procedure. Hij zei er geen spijt van te hebben, omdat het hem hielp "het type jood te zijn dat hij wilde zijn." Hij praatte er verder nooit over.

Dit geldt niet voor iedereen. De twintigjarige Ryan scheurde zijn voorhuid tijdens een dronken sekspartij en liet zich op aanraden van zijn arts besnijden. Toen ik hem sprak, zo'n vier weken na de besnijdenis, was hij nog steeds aan het genezen. Hij beschreef het als een pijnlijke ervaring, maar niet ondraaglijk. Hoewel hij sindsdien nog geen seks heeft gehad, zei hij het leven tot nu toe veel fijner te vinden.

Het ergste was om per ongeluk een stijve te krijgen, een paar dagen na de operatie, waardoor zijn hechtingen bijna uitscheurden. Met uitzondering van dit punt, beschreef hij de pijn als het gevoel van een verbrande huid. Hij was bijna volledig genezen en hij zei ernaar uit te kijken om zijn nieuwe gereedschap eens goed te testen.

Medische besnijdenis gebeurt niet alleen als gevolg van mislukte seksuele escapades. De negenentwintigjarige Tom bijvoorbeeld, werd twee jaar geleden besneden na jarenlang aan phimosis te lijden, waardoor de voorhuid niet volledig teruggetrokken kan worden over de eikel. Hierdoor kunnen erecties een pijnlijke bedoeling worden. Halverwege de twintig verergerde zijn probleem, tot het punt waarop zijn toompje tijdens het neuken en masturberen regelmatig inscheurde. Na pogingen om zichzelf op te rekken en te smeren met steroïdencrème, was hij er op een bepaald moment klaar mee, en besloot hij 1400 euro neer te tellen voor een besnijdenis.

In tegenstelling tot Leo, had Tom wel seks gehad en gemasturbeerd met en zonder voorhuid. Hij beschreef het als volgt:

"Hoewel de gevoeligheid eerst groter was, komt het plezier nu van meer kanten. Ik beleef er net zoveel, misschien wel meer plezier aan, nu ik geen last van mijn toompje meer heb, zoals voorheen. Masturbatie was leuker met voorhuid, omdat het een soort ingebouwd, glijmiddel vervangend mechanisme is, maar de seks vind ik fijner nu mijn eikel meer gestimuleerd wordt. Ik ruk nu wel soms met glijmiddel, ook al is dat niet per se nodig. Vroeger deed ik dat sowieso nooit."

Het is natuurlijk niet zo gek dat hij seks waarbij zijn toompje níét inscheurde chiller vindt. Toch gaan niet alle besnijdenissen even soepel. Hoewel je voorhuid enigszins hersteld kan worden met behulp van rekgewichten, blijft het een onomkeerbare procedure, waar sommige mannen enorm spijt van krijgen.

De 37-jarige Allan uit Nova Scotia werd besneden op zijn negentiende. Hij had al een tijdje pijnlijke seks dankzij de spanning op zijn toompje. Zijn toenmalige partner, die wel besneden was, raadde hem aan om er ook voor te gaan. Dit liep verkeerd af.

"Ze sneden erin met een scalpel en hechtten het. Het was vreselijk; er zaten van die grote hechtingen in, zoals je vaak in low-budget horrorfilms ziet. Het deed pijn en het was erg ongemakkelijk," vertelde hij. "De eerste keer dat ik een stijve kreeg scheurde ik een hechting, waardoor de boel vervolgens geïnfecteerd raakte. Het was een nachtmerrie. Toen het genas zat mijn lul onder de littekens. Toen hebben we hem maar de naam Frankenstijve gegeven.

Volgens Allan is hij ook aanzienlijk minder gevoelig, sinds de besnijdenis. "Het is een verschil van dag en nacht," zei hij. "Ik moest mijn banaan opnieuw leren pellen, om het zo maar te zeggen. Het was alsof ik opnieuw moest leren lopen."

Allan kreeg spijt en overwoog de gewichten, "maar het leek me erg veel gedoe en de resultaten waren niet altijd geweldig." De uroloog die ik sprak was hier ook niet over te spreken. "Het is voodoo," zei hij. "Ze rekken de huid wel op, maar je voorhuid komt echt niet terug."

Allans verhaal is echter een uitzondering. De uroloog vertelde dat dergelijke complicaties erg zeldzaam zijn. Besnijdenissen bij volwassenen zijn wel veel ingewikkelder dan bij kinderen: ze duren 30 tot 45 minuten, tegenover 30 tot 45 seconden bij kinderen. Hij heeft wel eens mensen besneden die het vrijwillig, uit cosmetische overwegingen lieten doen, maar hij raadt dit af: "Ik vraag altijd 'Waarom zou je?' Als je er geen last van hebt, blijf er dan gewoon af."

Besnijdenis blijft een kwestie waar veel om te doen is. Het is en blijft een permanente beslissing, die vaak niet door het kind zelf gemaakt wordt, maar door de ouders. Dit is het speerpunt van de antibesnijdenisactivisten, de 'intactivisten', die in januari 2014 een 'wetsvoorstel tegen genitale verminking bij mannen in de VS' indienden. Deze mensen zijn zo fanatiek dat de uroloog die ik sprak – die voorstander is van besnijdenis bij kinderen – vroeg om anoniem te blijven.

Anderzijds zijn er de standvastige voorstanders. Besnijdenis is een belangrijk overgangsritueel in veel culturen; binnen het jodendom gebeurt het al duizenden jaren. Ook sommige medische experts staan erachter. Het CDC beweerde vorig jaar dat besnijdenis de kans op een soa drastisch verlaagt: 30% minder kans op HPV, 30-35% op genitale herpes en 50-60% minder kans op HIV.

Het is een gevoelig debat. In 2007 werd nog maar 55% van de jongens besneden – het laagste percentage in decennia. Anderzijds liet de American Pediatrics Association in 2012 nog haar steun blijken, toen ze over de gezondheidsvoordelen begonnen en adviseerden dat "de keuze aan de ouders is."

Leo, Ryan, Tom en Allan herinneren zich allen hoe het was, voor en na hun besnijdenis, en hun ervaringen lopen uiteen. Maar één ding hebben ze gemeen: er is geen terugweg."Als er een manier was om het ongedaan maken, zou ik het meteen doen," aldus Allan.