To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Alps.

Τα πάντα ήταν καλύτερα όταν ήμουν έφηβος˙ αυτό είναι το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος. Δεν ήταν μόνο τα Pokémon και η Gwyneth Paltrow που άγγιζαν την τελειότητα τότε, το ίδιο ίσχυε και για μένα. Ήμουν 17 ετών, πολύ πιο συμπαθής, πιο αστείος και γενικότερα πολύ πιο γαμάτος απ' ό,τι είμαι σήμερα.

Στα 17 μου ήμουν απλώς ασταμάτητος. Εκείνες τις ημέρες περίμενα πώς και πώς να έρθει η Παρασκευή, ώστε να βγάλω τη στολή του καθολικού σχολείου στο οποίο πήγαινα, να φορέσω τα πραγματικά κουλ ρούχα μου και να παρτάρω όλη νύχτα και μέχρι να ξημερώσει. Χόρευα μέσα σε κάτι βιεννέζικα καταγώγια λες και δεν κοιτούσε κανείς, ζούσα λες και τίποτα δεν μπορούσε να μου κάνει κακό και έπινα λες και τα hangovers ήταν κάποιος αστικός μύθος. Μετά ερχόταν η Κυριακή και προσπαθούσα απλώς να συμμαζέψω τα κομμάτια μου και να θυμηθώ τι είχε γίνει.

Σήμερα, πλέον, η ιδανική μου Παρασκευή περιλαμβάνει τσάι, ένα box set του Sex and the City και την επιλογή «play all episodes» χωρίς πολλά-πολλά. Το επόμενο πρωινό, το μόνο που πρέπει να θυμηθώ είναι σε ποιο επεισόδιο με πήρε ο ύπνος.

Είναι αμέτρητες πια οι φορές που νιώθω σαν σκιά του παλιού, καλού μου εαυτού. Ζω με τις αναμνήσεις των παλαιών καλών εποχών. Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι χαρούμενος με την άνετη, ημι-ενήλικη ζωή μου. Απλώς αναρωτιέμαι αν έχει μείνει μέσα μου έστω και λίγη από αυτήν τη νεανική φλόγα. Θα μπορούσα να ξαναγίνω 17 ετών, έστω και για μια ημέρα; Υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να το μάθω.

Αν και είναι αποκρουστικά νωρίς για Σάββατο, ξυπνάω απόλυτα ξεκούραστος και κάλλιστα θα μπορούσα να τραγουδήσω το Here Comes the Sun. Αυτό, όμως, δεν θα το έκανε ποτέ ο 17χρονος Michael, οπότε αποφασίζω να μείνω στο κρεβάτι για μερικές ώρες ακόμα.

Έχει μεσημεριάσει όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι, ψιλοζαλισμένος από τον υπερβολικό ύπνο. Σε μια κρίση νοσταλγίας, παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου.

«Έλα, μαμά, μόλις ξύπνησα και είναι μεσημέρι. Και δεν έχω φάει τίποτα ακόμα». Τα ξεστομίζω μαζεμένα σε μια προσπάθεια να της ανάψω όλα τα φιτίλια ταυτόχρονα.

Αντί όμως να μου πατήσει φωνές και γκρίνια, η μητέρα μου αντιδρά με σοκαριστικά ήρεμο τρόπο: «Μπράβο, παιδί μου», μου λέει. «Δουλεύεις πολύ σκληρά και σου αξίζει ένα πιο ξεκούραστο Σαββατοκύριακο».

Βαθιά απογοητευμένος που δεν συμμετέχει στο «Και πάλι 17» πείραμά μου, αποφασίζω να αλλάξω στρατηγική.

«Θα αξιοποιήσω αυτή μου την ενέργεια! Απόψε θα συναντήσω τους φίλους μου στο πάρκο και μάλλον θα πιούμε πολλά ποτά», της λέω με αρκούντως προκλητικό τόνο.

«Εντάξει τότε, να περάσεις καλά» μου λέει με χαρά και με αποχαιρετά. Δεν μου είπε καν να φορέσω καμιά μπλούζα. Λίγο αργότερα και χωρίς κανέναν λόγο, μου στέλνει μια φωτογραφία ενός σκύλου να κάθεται σε ένα μπαρ με τη λεζάντα «ο σκύλος θα μεθύσει απόψε». Απόγνωση. Μάνες, ρε φίλε.

Αφού ετοιμάζω το αγαπημένο πιάτο των εφηβικών μου χρόνων –μακαρόνια με κέτσαπ– αρχίζω να αναρωτιέμαι τι ακριβώς έκανα τα Σάββατα όταν ήμουν 17. Καταλήγω ότι ο 17χρονος εαυτός μου θα έβλεπε μαλακίες στην τηλεόραση και θα έπαιζε video games.

Μου φαινόταν ταιριαστό για το πείραμα, οπότε είπα να φορτώσω το Pokémon GO και να ξεκινήσω τη βόλτα μου στην πόλη, κυνηγώντας τη νοσταλγία και μερικά σπάνια Pokémon. Αυτό το κομμάτι του πειράματος ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο σε σχέση με το τηλέφωνο στη μάνα μου, μιας και κάποια στιγμή αφού απέκτησα το τρίτο μου Pidgey άρχισα να αισθάνομαι και πάλι σαν έφηβος και είπα μέσα μου πως ναι, τώρα θα ήθελα να γίνω σκατά. Ίσως και να φασωθώ με κάποιο άτομο.

Κατευθύνομαι προς το σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω μερικά από τα αγαπημένα ποτά της εφηβείας μου: Eristoff Ice και Eristoff Red. Και μόνο όμως που σκέφτομαι τα δύο αυτά απαίσια ποτά, το πρόσωπό μου κοκκινίζει. Εδώ που τα λέμε δεν μου έκανε εντύπωση. Από τα 16 μέχρι τα 18 μου, η κατανάλωση αυτών των άθλιων προϊόντων με ωθούσε συχνά σε κρίσεις εμετού, οι οποίες συνήθως λάμβαναν χώρα στον παρκινγκ έξω από ένα γραφείο γυναικολόγου το οποίο τότε ήταν το κλασικό σημείο που κατέληγα για να ξεράσω.

Στο σούπερ μάρκετ, πηγαίνοντάς το όσο πιο διακριτικά μπορούσα, παίρνω τα δύο ποτά και κατευθύνομαι γρήγορα προς το ταμείο, λες και ήθελα να μεταφέρω ένα πτώμα και δεν έπρεπε κανείς να με πάρει είδηση. Ήμουν τόσο απορροφημένος στον κόσμο του 17άρη που προς στιγμή αγχώνομαι αν θα μου ζητήσει ταυτότητα η ταμίας. Δεν το κάνει, όμως, γιατί είμαι 23 και μοιάζω για 32.

«Για κοιτάξτε τι έχω!» λέω χαρωπός στους φίλους, με τους οποίους έχω ήδη συναντηθεί στο πάρκο και έχω ξεκινήσει προθέρμανση. Βγάζω με ενθουσιασμό τα δύο μπουκάλια Eristoff από το Eastpak σακίδιό μου και τα παρουσιάζω στην παρέα με υπερηφάνεια. Με κοιτούν με τρόμο, σίγουρα επειδή δεν μπορούν να πιστέψουν πόσο γαμάτος και νέος είμαι και πάλι.

«ΝΑΙ, ΡΕ ΦΙΛΕ! Eristoff!» φωνάζω. Μόνο σιωπή. Αντιλαμβάνομαι ότι η σιωπή δεν είναι από χαρά, αλλά από αηδία. Εν συνεχεία εκδηλώνονται με διάφορους ήχους αηδίας και αποδοκιμασίας, τους οποίους συνήθως χρησιμοποιώ όταν παίζω επιτραπέζια ή όταν ακούω τη μουσική του David Hasselhoff. Προφανώς, δεν έχουν βιώσει καλές εμπειρίες με ποτά τα οποία έχουν ως βασικό συστατικό τη βότκα.

«Ρε Michael, μόνο ξερατό μου έχει βγει όταν έχω πιει αυτές τις μαλακίες», μου λέει η φίλη μου η Bianca, η οποία είναι η πρώτη που σπάει τη σιωπή. «Γιατί να θέλω να ξαναπιώ τέτοια πράγματα;». Η Bianca όμως μόλις έγινε 30, οπότε απλώς την αγνοώ και δεν της επιτρέπω να επιβληθεί επάνω στο νεανικό μου πνεύμα.

Ανοίγω λοιπόν ένα μπουκάλι Eristoff Ice και πηγαίνω την κουβέντα προς θέματα όπως το διάβασμα, το Pidgey και ο Professor Willow. Οι φίλοι μου κουνούν τα κεφάλια τους, ανταλλάσοντας όμως βλέμματα που λένε «ποιος κάλεσε τον Michael;»

Θα πίστευε κανείς πως έπειτα από δύο Eristoff Ice και τρία σφηνάκια Eristoff Red θα είχα αρχίσει να την ακούω, αλλά θα έκανε λάθος. Ίσως τα κυβικά μου ως πότη έχουν ανέβει, γιατί σε αντίστοιχη φάση στα 17 μου θα μιλούσα μεθυσμένα και θα έλεγα σε όλους πως τους αγαπώ. Αυτήν τη στιγμή νιώθω ικανός να πιλοτάρω ένα 747.

Αρχίζω να θυμάμαι γιατί όλος ο κόσμος σιχαίνεται τα vodka mixers. Έχουν γεύση ελαφριά και «ω, τι καλά που είναι τα φρουτάκια», ένας συνδυασμός που σε ξεγελάει και νομίζεις πως είσαι στα ίσα σου, αλλά μετά σου σκάει η σφαλιάρα στη μάπα. Πριν από μία ώρα μπορούσα να πετάξω αεροπλάνο. Τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ψάξω πανικόβλητος μια σακούλα για να ξεράσω. Αποφασίζω να μην πιω για μισή περίπου ώρα.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πόσοι έφηβοι αράζουν στο πάρκο. Νόμιζα ότι τέτοια ώρα μόνο βαποράκια και ανώμαλοι συχνάζουν εδώ, αλλά έκανα λάθος: υπάρχουν περισσότεροι έφηβοι εδώ από όσους συναντάς σε μια συναυλία των 5 Seconds of Summer. Απλώς κάθονται στο γρασίδι, πίνοντας και καπνίζοντας. Σημειώνω στο βάθος του εγκεφάλου μου: «Τα cool παιδιά γουστάρουν τα πάρκα!»

Καταλήγω να πιάνω την κουβέντα σε μια παρέα από πραγματικά κορίτσια στην εφηβεία. Η προσπάθειά μου να αντλήσω λίγη από την εφηβική τους ενέργεια αποτυγχάνει παταγωδώς. Μου δίνουν μερικά tips για κουλ μέρη για να πιω και μετά εξαφανίζονται προς κάποιο άλλο σημείο του πάρκου.

Ανεξήγητα, το ένα τρίτο της παρέας μου αποφασίζει να με παρατήσει στο πάρκο. Μαζί με τους εναπομείναντες πηγαίνω σε ένα μαγαζί που μου σύστησαν οι νέες μου φίλες, ακριβώς στο κέντρο του Τριγώνου των Βερμούδων της νυχτερινής Βιέννης: το Kaktus Bar. Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό μου όταν το είχα επισκεφτεί στα 17 μου˙ αναφερόμουν μάλιστα σ' αυτό ως «πολύ cool μέρος».

Το συγκεκριμένο μπαρ είναι το μέρος όπου για παράδειγμα είχα φασώσει έναν τύπο που τον έλεγαν Gerald για καμιά ώρα, επειδή με κέρασε σφηνάκι τεκίλα. Αλλά καθώς εκείνος άρχισε να μου πιάνει τα γεννητικά όργανα, αναγκάστηκα να βάλω τέλος στο ρομάντζο μας. Μετά πήγα και ξέρασα με την ησυχία μου.

Τέλος πάντων, αυτό που αντίκρισα ήταν ένα μικρό δωμάτιο με ροζ φωτισμό, που ήταν λες και αγαπούσε ΠΟΛΥ την Katy Perry. Τα γκαρσόνια φορούσαν κοστούμια και οι πελάτες φαίνονταν να έχουν όλοι την ίδια ηλικία με εμένα. Μήπως έκαναν κι αυτοί το ίδιο πείραμα με εμένα;

Παραγγέλνω μια γύρα μπίρες για μένα και την παρέα μου, οι οποίες έρχονται σε χρόνο ρεκόρ.

«Πω πω, είσαι γρήγορος!» λέω στο γκαρσόνι.

«Αυτό λέει και η γκόμενά μου», μου απαντάει χωρίς δισταγμό. Πόσα σφηνάκια τεκίλα πρέπει να πιω ώστε να ξεχάσω ότι υπήρξε αυτή η βραδιά;

Σε μια στιγμή εφηβικής επανάστασης, μαζεύω όλα τα άδεια μπουκάλια μπίρας και τα κρύβω στο σακίδιό μου, όχι επειδή θέλω νιώσω τη χαρά του να κλέβω κάτι, αλλά επειδή ένας φίλος μου φτιάχνει σπιτική kombucha και θέλει άδεια μπουκάλια.

Μακάρι να μπορούσα να πω πως πάρταρα όλο το βράδυ και ότι κατέληξα λιπόθυμος στο πάτωμα του σαλονιού μου φορώντας τα παπούτσια μου. Λυπάμαι, αλλά δεν… Αφού περνάω κάτι λιγότερο από μία ώρα στο Kaktus Bar, αποφασίζω να πάω σπίτι, με το όνειρο να βυθιστώ μέσα σε μια μπανιέρα με αντισηπτικό τζελ και άγιο νερό.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξαναζήσω παλαιές δόξες, πηγαίνω στο πλησιέστερο McDonald's και ανάμεσα σε ένα τσούρμο έφηβους αγοράζω μια μερίδα πατάτες. Ακόμα όμως και αυτή η προσπάθεια αποτυγχάνει οικτρά. Οι πατάτες δεν είναι κακές αλλά είναι λίγο άνοστες και σίγουρα δεν είναι τόσο καλές όσο τις θυμόμουν. Περίπου όπως εγώ δηλαδή.

Ίσως τελικά να είμαι αφόρητα βαρετός. Ίσως το να είμαι 17 δεν ήταν τόσο καλό όσο θυμόμουν. Όσο έτρεχα το πείραμά μου αισθανόμουν ότι έχανα τον χρόνο μου, ότι θα ήταν καλύτερα να ήμουν στον καναπέ στο σπίτι μου.

Δεν θέλω ποτέ ξανά να είμαι 17 και αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερα ακόμα και την πρώτη φορά. Ακόμα κι αν υποδέχτηκα την αναβίωση των Pokémon με ανοιχτές αγκάλες, υπάρχουν μάλλον αρκετά πράγματα που καλό είναι να μένουν στο παρελθόν: ο 17χρονος εαυτός μου βρίσκεται πολύ ψηλά σε μια τέτοια λίστα.

Περισσότερα από το VICE

Όταν ένα Ασθενοφόρο «Σκίζει» μια Φεράρι

Υπεύθυνοι Πρόσληψης Προσωπικού Αποκαλύπτουν τις Χειρότερες Συνεντεύξεις που Έχουν Κάνει Ποτέ

Η Γιορτή των Χούλιγκαν του Πύργου