Μια Χαλαρή Μέρα με τους Ρατσιστές του 21ου Αιώνα της Νότιας Καρολίνας

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Είναι νωρίς το βράδυ στο Laurens της Νότιας Καρολίνας, μόλις λίγες μέρες πριν από τις προεδρικές προκριματικές για τους Ρεπουμπλικάνους. Είμαι στο Capitol Theatre and Café με τον Michael Pitts, βουλευτή της Κομητείας Laurens. Ο Pitts είναι Ρεπουμπλικάνος -σε ορισμένες περιπτώσεις σχεδόν σε σημείο παρωδίας-, ο άνθρωπος που τον περασμένο μήνα κατέθεσε πρόταση νόμου για τη δημιουργία μητρώου «υπεύθυνων δημοσιογράφων», απλώς για να αποδείξει κάτι σχετικό με την κάλυψη της νομοθεσίας για τα όπλα από τα μέσα ενημέρωσης. Πέρυσι την άνοιξη, μετά τον πυροβολισμό εννέα ατόμων από τον 21χρονο λευκό εθνικιστή Dylann Roof σε εκκλησία μαύρων στο Τσάρλεστον, ο Pitts πρότεινε 54 τροποποιήσεις για να σταματήσει ένα νόμο που θα αφαιρούσε τη σημαία της Ομοσπονδίας από το κτίριο της πολιτειακής Βουλής της Νότιας Καρολίνας. Δεν είχε αποτέλεσμα. Σήμερα, είμαι εδώ για να του μιλήσω.

Από κοντά, ο Pitt είναι γενναιόδωρος και πρόθυμος μ' έναν πατερναλιστικό τρόπο. Φοράει γυαλιστερές ασημένιες τιράντες και κόκκινη γραβάτα. Έχει το είδος του προσώπου που μπορεί να δεις σ' ένα νόμισμα, φαλακρός στην κορυφή και με λευκό μουστάκι που κρέμεται στις άκρες του στόματός του.

«Μου θυμίζεις τον συνάδελφό μου στον στρατό», μου λέει, τρώγοντας μια φέτα κόκκινου κέικ με στρατηγική ακριβείας ενός άντρα που έχει σημαντική εμπειρία στην κατανάλωση κέικ. «Έμοιαζε πολύ με σένα. Πιο μικροκαμωμένος. Τσιγγάνος από το Νιου Τζέρσεϊ. Τον έλεγα αρουραίο γιατί ήταν τόσο μικροκαμωμένος. Ήταν καλός τύπος. Πραγματικά καλός άνθρωπος».

Του λέω ότι πιστεύω πως η σημαία συμβολίζει μια περίοδο βαρβαρότητας, ρατσισμού και καταστροφής. «Ήταν δύσκολη περίοδος και για τους λευκούς επίσης», λέει ο Pitts. Απαντώ ότι δεν νομίζω πως οι εμπειρίες είναι συγκρίσιμες. «Βρίσκονταν στη διάρκεια της Ανασυγκρότησης», λέει. «Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να διαβάσεις την ιστορία. Εάν δεν το πιστεύεις, ψάξε γιατί ο Νότος έγινε ο Δημοκρατικός Νότος».

Αργότερα ο Pitts και εγώ διασχίζουμε την πλατεία της πόλης. Δεν είμαι σίγουρος πώς να συμφιλιώσω την κατηγορηματική αντίθεσή μου με σχεδόν καθεμία από τις πολιτικές ιδεολογίες που εκφράζει και το γεγονός ότι κάποιες φορές βρίσκομαι να με συνεπαίρνουν οι πολυσύλλαβες λέξεις του, το κόλλημά του με μερικά τοπικά κτίρια, την παράθεση των ονομάτων των ιδιοκτητών, των οικογενειών τους και τι άρεσε σ' αυτές τις οικογένειες να μαγειρεύουν. Πολλές από τις ιστορίες του καταλήγουν σ' ένα «ω, παρεμπιπτόντως» που θα σε έκανε να μορφάσεις. Υπάρχουν πολλά ρατσιστικά «ω, παρεμπιπτόντως» σε αυτή την πόλη.

Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Henry Laurens, έμπορο σκλάβων του 18ου αιώνα και πολιτικού της Αμερικανικής Επανάστασης ο οποίος ήταν συνέταιρος σ' έναν από τους μεγαλύτερους οίκους εμπορίου σκλάβων στη Βόρεια Αμερική. Το 1776, ο Laurens έγραψε σε μια προσωπική επιστολή για την «ενοχλητική και επαίσχυντη Δουλεία των Νέγρων μας». Ο γιος του, John, τον παρακάλεσε να ελευθερώσει τους σκλάβους του. Ο Henry το έκανε με έναν από αυτούς, τον προσωπικό του υπηρέτη, τον George. Με τους υπόλοιπους 260 αποφάσισε να μην ασχοληθεί. Στη διάρκεια της Ανασυγκρότησης, η κομητεία του Laurens, όπως το μεγαλύτερο μέρος της ενδοχώρας, ήταν τόπος δράσης της Κου Κλουξ Κλαν, που είχε στόχο να καταπιέσει τη μαύρη ρεπουμπλικανική ψήφο, και η πόλη συνέχισε να είναι φυτώριο του λευκού εθνικισμού για τους επόμενους αιώνες.

Ο Pitts με πηγαίνει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, κλειστό με σανίδες και σκοτεινό. Κάποτε ήταν σινεμά - «Πήρα το πρώτο μου φιλί μπροστά από αυτό το σινεμά», λέει ο Pitts. Τη δεκαετία του 1990, ένας παράφρων ντόπιος μέλος της Κου Κλουξ Κλαν το μετέτρεψε σε Redneck Shop που πουλούσε αγαλματίδια με κουκούλες και λευκές σατέν ρόμπες, αυτοκόλλητα «David Duke for President» (Ο David Duke για πρόεδρος) και φωτογραφίες με καιγόμενους σταυρούς.

«Φορούσα τη σημαία της Ομοσπονδίας στο σχολείο. Έπαιζα ποδόσφαιρο με μαύρα παιδιά, πίναμε αλκοόλ όταν μπορούσαμε να το μπάσουμε μέσα. Κανένας δεν το έκανε θέμα», μου λέει ο Pitts, κοιτώντας το κτίριο που κάποτε φιλοξενούσε διεθνείς συναντήσεις λευκών ρατσιστών και νεοναζί. Δεν μπορώ να καταλάβω και πολύ την αγάπη του γι' αυτό το μέρος.

Το Redneck Shop έκλεισε το 2012. Δεν βλέπω καμία λευκή κουκούλα στο Laurens σήμερα. Αλλά υπάρχει μια πεποίθηση εδώ -επικίνδυνη και διάχυτη, νομίζω- ότι οποιαδήποτε φυλετική προκατάληψη περί λευκότητας δεν είναι πραγματικός ρατσισμός, αλλά κάτι ριζωμένο σε μια χαμένη κουλτούρα, κάτι όχι κακόβουλο ή ενεργό αλλά ενσωματωμένο, καλυμμένο και γι' αυτό αποδεκτό. Μια πεποίθηση που λέει ότι εάν μια ιστορία υποδούλωσης μπερδεύεται με μια αποστειρωμένη, ευφάνταστη έννοια μιας εποχής και ενός τόπου, τότε θα έπρεπε να συγχωρήσουμε όλο το κακό που έφερε μαζί της.

Η αποφασιστική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το περασμένο Σάββατο στις προκριματικές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη Νότια Καρολίνα φαίνεται να ενισχύει αυτό το είδος ημι-καλυμμένου ρατσισμού. Δημοσκόπηση του PPP που δόθηκε στη δημοσιότητα λίγες μέρες πριν από τις προκριματικές δείχνει ότι από τους υποστηρικτές του Τραμπ, το 70% πιστεύει πως η σημαία της Ομοσπονδίας πρέπει να εξακολουθήσει να ανεμίζει στην πολιτειακή Βουλή και το 38% εύχεται να είχε κερδίσει ο Νότος τον Εμφύλιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το 80% των υποστηρικτών του Τραμπ είναι επίσης υπέρ της απαγόρευσης εισόδου στους μουσουλμάνους μετανάστες -μόλις το 44% πιστεύει ότι το Ισλάμ θα έπρεπε να είναι νόμιμο στις ΗΠΑ- και περίπου το ένα τρίτο πιστεύει ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε επίσης να απαγορεύσουν την είσοδο γκέι μεταναστών στη χώρα.

Στο παράρτημα των Βετεράνων Ξένων Πολέμων (VFW) στο Laurens συνάντησα τον 77χρονο Lamar Patterson. Τα δόντια του είναι σπασμένα και γελάει με τα δικά του αστεία. Φοράει ένα χρυσό ρολόι και ένα T-shirt που το 'χει μέσα στο παντελόνι. Τα κοντά, πυκνά μαλλιά του καλύπτουν ολόκληρο το κεφάλι του, σαν ολόλευκη μπάλα του τένις. Ρωτάω ποιον θα ψηφίσει στις προκριματικές του Σαββάτου. Είπε ότι στην αρχή του άρεσε ο Marco Rubio αλλά άλλαξε γνώμη όταν άκουσε πως ο Rubio δεν πήγε στις συνεδριάσεις της επιτροπής στη Γερουσία. Τώρα θα ψηφίσει τον Τραμπ. «Λέει πολλά το στόμα του, αλλά συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους όταν θυμώνουν», μου λέει.

Τον ρωτάω επίσης για τη σημαία. «Πιστεύω ότι κάποιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν το θέμα της σημαίας για να δημιουργήσουν πρόβλημα», λέει ο Patterson. «Όταν ήμουν παιδί, σύχναζα έξω από το φαρμακείο. Εκεί ήταν ένα μαύρο παιδί - είχαμε και οι δύο Chevy του '56. Είχαμε κι ένα μικρό κλαμπ, το Rebels. Του παιδιού δεν του έκανε καμιά εντύπωση. Νομίζω ότι μαύροι και λευκοί τα πήγαιναν καλύτερα τότε απ' ό,τι σήμερα. Όσο περισσότερο περνούν τα χρόνια τόσο δυσκολότερα γίνονται τα πράγματα με αυτές τις ποσοστώσεις».

Αργότερα, σε ένα άλλο μέρος της πόλης, μίλησα με έναν μηχανικό αυτοκινήτων, τον Klaus. Δουλεύει έξω από το γκαράζ του, σε ένα αδιέξοδο στο τέλος ενός μακρύ δρόμου που κι από τις δυο πλευρές έχει ψηλά δέντρα. Όταν έφτασα εκεί, ήταν σκυμμένος δίπλα σε ένα El Camino του 1965, στο χρώμα της ώριμης φράουλας. Ο Klaus, ο οποίος δεν αποκαλύπτει το επώνυμό του, αποστρατεύτηκε από το αμερικανικό ναυτικό το 1969. Εργάστηκε για τα επόμενα 30 χρόνια σε εργοστάσιο της περιοχής που κατασκεύαζε έδρανα - όχι ρουλεμάν, μόνο έδρανα. Τώρα που συνταξιοδοτήθηκε, περνάει τη μέρα του στο γκαράζ, μαστορεύει Chevy Impala και Malibu, αποσυναρμολογεί και συναρμολογεί.

«Δεν μου αρέσουν τα καινούργια πράγματα», μου λέει. Μπουκάλια Ajax και σπρέι χωρίς ετικέτες με μπλε-πράσινο υγρό υπάρχουν σε όλες τις επιφάνειες. Έχει περιοδικά αυτοκινήτου χωμένα στα ράφια, που κυριολεκτικά φτάνουν μέχρι το ταβάνι· οι σελίδες τους είναι λεκιασμένες, μαύρες από τη σκόνη και τα λάδια και ζαρωμένες από τη ζέστη. Στον τοίχο υπάρχει μια πινακίδα που λέει «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕ ΤΟ, ΜΗΝ ΤΟ ΣΠΑΣ». Υπάρχουν αφίσες ξανθών κοριτσιών με μπικίνι, του Τομ Σέλεκ, των τσιρλίντερ των Dallas Cowboys της δεκαετίας του 1970 και ένα διαστημικό λεωφορείο που ετοιμάζεται για εκτόξευση.

Τον ρωτάω για τον Τραμπ. «Λέει πάρα πολλά», λέει ο Klaus. «Επίσης δεν έχει καθόλου τρόπους. Ισχυρίζεται ότι είναι χριστιανός, αλλά δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό. Δεν αποκαλείς τον κόσμο ηλίθιο και ψεύτη, δεν τον υποτιμάς». Δεν λέει ποιον θα ψηφίσει, αλλά μου λέει πως πιστεύει ότι ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος - είναι ολοφάνερο, λέει. Και προσθέτει: «Πιθανώς είμαι ο πιο συντηρητικός άνθρωπος που θα συναντήσεις».

Στο VFW, ο Patterson είχε αναφέρει ένα μπαρ στο Laurens που λεγόταν Waterhole. Αργότερα, ρωτάω τον Pitts γι' αυτό. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα, με κοιτάει από πάνω έως κάτω, σκεφτόμενος ίσως την τσιγγάνικη εμφάνισή μου. «Εάν πας εκεί μέσα και μοιάζεις σαν Πορτορικανός ή κάτι ανάλογο, πρέπει να προσέχεις τι λες», με προειδοποιεί. «Κάποιοι από αυτούς, μπορεί να είναι σαν τους Νεάντερνταλ».

Αποφάσισα να πάω έτσι κι αλλιώς. Μια ταμπέλα στην εξώπορτα απαγορεύει τα κρυμμένα όπλα. Είναι το είδος του μπαρ που μυρίζει σαν ουρητήριο όπου κι αν σταθείς. Συχνάζουν άνδρες με άγριες γενειάδες και σήματα από κλαμπ μοτοσικλετιστών στα δερμάτινα μπουφάν τους. Η ομίχλη από τον καπνό των τσιγάρων είναι τόσο βαριά που αργότερα, όταν επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου, μπορώ να τον μυρίσω κάτω από τα νύχια μου και στα χαρτονομίσματα που βγάζω από τις τσέπες μου. Στο τζουκ μποξ παίζει κάτι που δεν είναι σίγουρα Lynyrd Skynyrd αλλά είναι σίγουρα Lynyrd Skynyrd.

Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που δεν είναι Νεάντερνταλ και κανένας δεν με κατηγορεί που είμαι Πορτορικανός. «Δεν είμαστε μέλη της ΚΚΚ», μου λέει μια γυναίκα ονόματι Diana Norris. Η φίλη της, Shannon Rayford, το μόνο μαύρο άτομο στον χώρο, σκύβει. «Δεν είμαστε τέτοιο πράγμα», λέει η Rayford. «Κάποιοι είναι. Αλλά συνήθως αυτοί δεν μπορούν να πληρώσουν για μια μπίρα».

Ωστόσο, είναι κάποιοι εδώ που φαίνονται κάπως έτσι. Εκεί κοντά, ένας άνδρας ακουμπάει στον τοίχο. Τον λένε Steven Pettit. Τον ρωτάω για τον Τραμπ, για τη Νότια Καρολίνα και για τον Εμφύλιο Πόλεμο. «Η δουλεία συνέβαινε πριν από αιώνες. Το περάσαμε αυτό το στάδιο», λέει, πίνοντας ένα κουτάκι Budweiser. «Δεν είχα σκλάβους. Ο κόσμος που γνωρίζω, οι φίλοι μου, δεν είχαν σκλάβους. Απλώς ζούμε τις ζωές μας». Η σημαία, προσθέτει, «δεν είναι απλώς η κληρονομιά μου – είναι οι μαύροι, οι λευκοί, όλοι».

«Εάν με ρωτάς, είναι μαλακία που υπεστάλη η σημαία», λέει η Kelly Holtzclaw, η μπαργούμαν, ενώ μαζεύει ένα κουτάκι Miller Lite. Για τον Dylann Roof, που προκάλεσε το μακελειό στο Charleston, προσθέτει «αυτός ο μικρός ηλίθιος, δεν ήξερε τι σήμαινε για εμάς».

Εκείνη περίπου τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι ενώ οι συντηρητικοί μπορεί να αντιδρούν έντονα στην εξουσία και τη μεγάλη κυβέρνηση και τον Οργανισμό Προστασίας του Περιβάλλοντος, θα ενέκριναν την ύπαρξη ενός είδους Οργανισμού Περιβαλλοντικής Προστασίας του μυαλού - που θα ρυθμίζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι άνθρωποι, που καθορίζει τι είναι ρατσιστικό, πότε ήρθε η ώρα να πας παρακάτω, πόσο εύκολο πρέπει να είναι να αποκτήσεις όπλα, πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να πάρεις κουπόνια φαγητού ή αντισύλληψη, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας μαύρος αφού βάλει γκολ στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Πιστεύουν ότι επειδή μεγάλωσαν με μαύρα παιδιά, μπορούν να αποφασίζουν ότι οι μειονότητες είναι πάρα πολύ ευαίσθητες και επίσης πότε η Αμερική δεν είναι αρκετά ευαίσθητη με το Σύνταγμα. Είναι σκληροί τύποι που θέλουν να τους επιτρέπεται να λένε στον δάσκαλο πότε πληγώθηκαν τα συναισθήματά τους.

«Εύχομαι οι άνθρωποι να ήταν εξυπνότεροι, να μάθαιναν για την ιστορία της συνομοσπονδίας, αντί να επαναφέρουν τον ρατσισμό», λέει ο Pettit. «Άσ' τα. Αυτό που συνέβη στο Τσάρλεστον, το μισήσαμε αυτό το πράγμα, αλλά δεν είχε να κάνει με κανέναν από εμάς».

Μπορείς να σφραγίσεις τον χώρο όπου παλιά πουλούσαν τις λευκές κουκούλες, μπορείς να κάνεις μια μεγάλη τελετή και να υποστείλεις από τον στύλο τη σημαία, όμως δεν πρόκειται να φύγει: εκείνη η σιωπηρή λευκή υπεροχή που σε σκοτώνει στο ξύλο υπάρχει στα γεμάτα καπνό μπαρ, στα δείπνα όπου κόβουν λεπτές φέτες κόκκινου κέικ με το πιρούνι.

Περισσότερα από το VICE

H πιο Σέξι Κλέφτρα του Πλανήτη Καταδικάστηκε σε Φυλάκιση αλλά Υπέγραψε και Συμβόλαιο με Πρακτορείο Μοντέλων

Ύπατος Αρμοστής ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες: «Η Ευρώπη δεν Εφαρμόζει τις Αποφάσεις της»

Μια Ανάλυση του Απίστευτου Βίντεο με τον Τύπο που του Βγήκε το «Πουλί» καθώς Χόρευε