Τι Κατάλαβα Πίνοντας Μπύρες και Ακούγοντας τον Νέο Δίσκο της Adele

Όποτε βγάζει δίσκο η Adele, όλοι μας πρήζετε για το πόσο γαμάτη είναι, τι τραγουδάρες γράφει αλλά και για τη φωνάρα της. Ναι, μιλάμε για την Adele, την τραγουδίστρια που έχει την τρομερή έμπνευση να ονομάζει τους δίσκους της με αριθμούς. Τρομερό, παίζει να μην έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο, νομίζω πως ξεπέρασε σε έμπνευση και τους Beatles, την εποχή που έγραφαν το «Revolver». Φανταστείτε, προσπαθώ να θυμηθώ κάποιο τραγούδι της πέραν του «Hello» και δεν μπορώ. Γνωρίζω το «Rolling in the Deep», αλλά είναι τόσο αδιάφορο που δεν ξέρω αν είναι δικό της ή της Duffy και, για να σας πω την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα.

Πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε το «25» και, κλασικά, στο Facebook -πού αλλού- αρχίσατε πάλι τα δακρύβρεχτα status updates για το πόσο καταπληκτικό είναι το νέο της τραγούδι. Εν μέσω καταιγίδας πληροφοριών για τον μορφονιό μπράβο της, μιας και πιθανολογώ πως ο δίσκος της είναι τόσο βαρετός που αρχίσατε να ασχολείστε με τον μπράβο της, αποφάσισα να κάτσω και να ακούσω το «25» για να προσπαθήσω να καταλάβω τον λόγο που είναι Νο.1 στα charts όλου του κόσμου. Φυσικά, είμαι καλά εξοπλισμένος με αρκετές μπύρες ώστε να καταφέρω να φέρω την αποστολή μου εις πέρας. Το βλέπω σαν μια θυσία για την τέχνη και απαιτώ την άμεση βράβευση μου σε περίπτωση που καταφέρω να φτάσω μέχρι το τέλος του δίσκου.

Αφού έχω ήδη πιει δύο κουτάκια μπύρας, ανοίγω το τρίτο και ξεκινάω την ακρόαση.

ΟΚ, ο δίσκος ξεκινά με το «Hello», ευτυχώς θα φύγει νωρίς από τη μέση. Εδώ, η Adele κλαίγεται σαν κακομοίρα για κάποιον πρώην της ή δεν ξέρω και εγώ τι. Ενώ έχει όμορφη φωνή, χρησιμοποιεί κάποια σπαστικά γυρίσματα όταν τραγουδά που με κάνουν και ανατριχιάζω. Ξαφνικά, έσκασε το ρεφρέν στο άσχετο και τρόμαξα. Δεν κάνω πλάκα, ειλικρινά πετάχτηκα από την καρέκλα. Γιατί γκαρίζει; Συγγνώμη, στο ρεφρέν λέει «I must have called 1.000 times»; Πω ρε φίλε, δεν θα ήθελα να χωρίσω τη τύπισσα, είναι ψυχωτική. Φαντάσου να σε παίρνει η Adelle χίλιες φορές τηλέφωνο, να το σηκώσεις και να σου τραγουδάει το «Hello». Μέχρι στιγμής είναι το μόνο τραγούδι που με κάνει να αναπολώ τις μέρες που το ραδιόφωνο έπαιζε σε heavy rotation το «You're Beautiful» του James Blunt.

Ναι, είναι τόσο κακό.

Το δεύτερο κομμάτι λέγεται «Send my Love to your new Lover». Σοβαρά τώρα; Αλήθεια, δεν μου κάνετε πλάκα; Υπάρχει κόσμος που ακούει αυτό το κομμάτι και δεν ανησυχεί για την ψυχική υγεία της τραγουδοποιού αλλά και τη δική του; Επίσης, γιατί στο ρεφρέν ακούγεται λες και παθαίνει εγκεφαλικό; Μένουν 30 δευτερόλεπτα, πάω να κατουρήσω και να πιάσω μια μπύρα, δεν θα χάσω και πολλά.

Έχασα ένα κομμάτι, δεν πάω πίσω, τώρα ακούω ένα που η εισαγωγή του θυμίζει Στέφανο Κορκολή. Εντάξει, δεν είναι κακό. Αλλά πρέπει να προσλάβει επειγόντως έναν στιχουργό, τι αδιάφοροι στίχοι είναι αυτοί;

Λοιπόν, είμαι στο πέμπτο τραγούδι και έχω αρχίσει να μην την παλεύω. Πόσο πιο αργό μπορεί να είναι αυτό το άλμπουμ; Αισθάνομαι παγιδευμένος στον χωροχρόνο και μισώ τον εαυτό μου που είχε την ιδέα να κάνω αυτό το θέμα. Νιώθω λες και ακούω ένα συνεχόμενο μοιρολόι, μια τύπισσα που αντί να βγει έξω και να περάσει καλά, κάθεται πάνω σε ένα πιάνο και κλαίγεται για κάποιον που την έχει, προφανώς, γραμμένη.

Και επιτέλους, ένα κομμάτι που διακόπτει για λίγο αυτόν τον λήθαργο ξεπερασμένης τραγουδοποιίας. Ωραίος ρυθμός, λιγότερη κλάψα και όμορφη ενορχήστρωση. «Water Under the Bridge». Θα με θυμηθείτε, αν φτάσετε ζωντανοί μέχρι εκεί.

Η μπύρα κάνει τη δουλειά της, πλέον φτάνω στο τέλος του δίσκου και έχω αρχίσει να ελπίζω πως, με τη βοήθεια ειδικών ψυχολόγων, θα καταφέρω να συνεχίσω τη ζωή μου. Στο μεταξύ, η τρομερή έμπνευση φαίνεται και από το γεγονός πως το εξώφυλλο είναι μια εξαιρετικά κοντινή, ασπρόμαυρη, λήψη της φάτσας της Adele. Είμαι πλέον πολύ κοντά στο τέλος, το κομμάτι λέγεται «Million Years Ago» και μιλάει κατευθείαν στη καρδιά μου επειδή θυμάμαι πως ήταν η ζωή μου πριν εκατομμύρια χρόνια, όταν ξεκίνησα δηλαδή να ακούω αυτόν τον δίσκο.

Adele, γιατί κλαίγεσαι; Βγες έξω, πιες μια μπύρα, κερνάω εγώ, αρκεί να σταματήσεις να γράφεις μουσική.

Κατούρημα και ανεφοδιασμός μπύρας και δεν σας το κρύβω, ευκαιρία να χάσω ακόμη ένα κομμάτι και να πάω κατευθείαν στο τελευταίο. Αυτός ο δίσκος λοιπόν έχει ένα καλό, σε κάνει να νιώθεις πάλι σαν παιδί, που περιμένει πως και πως να τελειώσει το βαρετό μάθημα ιστορίας για να βγει διάλειμμα. Έτσι κι εγώ, περιμένω πως και πως να τελειώσει το τελευταίο τραγούδι για να κλείσω τον υπολογιστή και με δάκρυα στα μάτια, να βάλω να ακούσω έναν δίσκο από κάποιον καλλιτέχνη που ξέρει να γράφει τραγούδια. Όπως και στο σχολείο λοιπόν, τα τελευταία πέντε λεπτά φαίνονται σαν ώρες. Πλέον τα αυτιά μου αρνούνται να ακούσουν, η ψυχή μου είναι πάλι πίσω στο σώμα μου και εγώ κοιτάω τον χρόνο στο media player και μετράω αντίστροφα.

Επιτέλους τελείωσε. Ενώ έχω πιει πολλές μπύρες, δεν νιώθω ούτε καν ζαλισμένος, ο ξενέρωτος αυτός δίσκος, δεν σε αφήνει να μεθύσεις και σε κάνει να θες να πας για κατούρημα πολύ πιο συχνά από το συνηθισμένο. Κατουρούσα ουσιαστικά, νότες από τον δίσκο της Adele. Νομίζω πως η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός πως τον χρησιμοποιούν, παγκοσμίως, οι άνθρωποι για να «ξενερώνουν» από το αλκοόλ όταν πρέπει να οδηγήσουν μετά από party, συναυλίες, φεστιβάλ και λοιπές εκδηλώσεις. Κάθε οδηγός θα πρέπει να έχει το «25» της Adele στο αυτοκίνητο του ως ένδειξη σεβασμού στους συνανθρώπους του.

Διάβασα στη wikipedia πως άργησε να βγάλει τον εν λόγω δίσκο επειδή είχε έλλειψη έμπνευσης. Ειλικρινά, δεν μου κάνει καμία εντύπωση.

Περισσότερα από το VICE

Οι Γυναίκες Πορνοστάρ Ενώνονται Κατά του James Deen Μετά τις Κατηγορίες Εναντίον του για Βιασμό

Μία Ελληνίδα Ανάμεσα στους Συλληφθέντες στα Επεισόδια στο Παρίσι Μιλάει για Όσα Έζησε

Η Ιστορία και τα Προβλήματα του «Ελληνικού» Swinging