Διλήμματα, πόλωση, έλλειψη ψυχραιμίας, γελοιότητα των πολιτικών. H χώρα τις τελευταίες ημέρες βυθίζεται. Λίγο πριν από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό, η συζήτηση περιστρεφόταν στην αντιπαράθεση μεταξύ όσων πήγαν στη συγκέντρωση "Όχι στη λιτότητα" και εκείνους που πήγαν στη "Μένουμε Ελλάδα". Τώρα η πόλωση περιστρέφεται γύρω από το "Ναι" και το "Όχι". Η βαβούρα της πληροφορίας, της προπαγάνδας και των φοβικών συνθημάτων που κυριαρχούν μας ακινητοποιεί. Και τώρα τι;

Επικοινωνήσαμε με κάποια από τα υπόλοιπα γραφεία του VICE στον κόσμο και τους ρωτήσαμε πώς αντιλαμβάνονται την ελληνική κρίση τι θα έκαναν εκείνοι αν ήταν Έλληνες; Ιδού οι απαντήσεις που λάβαμε.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που έπαιξαν έναν ρόλο αυτές τις ταραχώδεις μέρες χρησιμοποίησαν τη λέξη «προδοσία» ξανά και ξανά. Tη Δευτέρα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ κατηγόρησε τον Τσίπρα και την ελληνική κυβέρνηση ότι τον πρόδωσαν. Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, κάθε Ευρωπαίος πολίτης θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να νιώθει προδομένος από την καταστροφική, κοντόφθαλμη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Έλληνες πολίτες είναι, φυσικά, το πιθανότερο να νιώθουν έτσι καθώς νομιμοποιούνται κιόλας. Ενστικτωδώς θα έλεγα, εάν ήμουν Έλληνας πολίτης θα σκεφτόμουν να ψηφίσω «ΟΧΙ». Αλλά το σενάριο νίκης του ΟΧΙ δεν είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό –περιλαμβάνει από Grexit μέχρι μια πραγματική κοινωνική Αποκάλυψη. Εννοώ ότι δεν θα ήταν μια ελαφρά τη καρδία απόφαση. Το να ψηφίσεις ΝΑΙ είναι εξίσου επικίνδυνο και αβέβαιου αποτελέσματος. Ουσιαστικά, σημαίνει να συνεχίσεις στο ίδιο μονοπάτι των τελευταίων πέντε ετών – δημοσιονομικές περικοπές, λιτότητα, ανεργία κλπ. Ένα μονοπάτι -όπως όλοι έχουμε δει- που δεν έχει αποτέλεσμα, για να το θέσω ήπια, και είναι φτιαγμένο για να κάνει όλους τους νέους ανθρώπους να εγκαταλείψουν πρώτα την ελπίδα.

Ευτυχώς, δεν είμαι εγώ που πρέπει να ψηφίσω την Κυριακή. Αλλά αν και από τη μία πλευρά είμαι ανακουφισμένος που δεν πρέπει να επιλέξω, από την άλλη ανησυχώ ότι θα κληθώ να το κάνω στη δική μου χώρα, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον.

Mihai Popescu - Φωτογραφία: Παναγιώτης Μαΐδης

Το πρόβλημα με την λιτότητα στην Ελλάδα είναι το ίδιο με αυτό που αντιμετωπίζει η Ρουμανία. Γνωρίζω γι 'αυτό, καθώς ο πατέρας μου απολύθηκε από μια καλοπληρωμένη κυβερνητική δουλειά, που ήταν και το βασικό εισόδημα της οικογένειάς μας, διότι το ΔΝΤ ζήτησε περικοπές στον δημόσιο τομέα. Η ουσία είναι ότι ο πατέρας μου ήταν από τους λίγους σκληρά εργαζόμενους στη δουλειά του, αλλά τον έδιωξαν επειδή δεν είχε άκρες και δεν είχε δωροδοκήσει τους ανώτερούς του για να κρατήσει τη δουλειά του, όπως έκαναν ορισμένοι συνάδελφοί του. Το να κατηγορώ τις τράπεζες που ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του, είναι σαν να κατηγορούμε την πυροσβεστική επειδή κάηκε ένα κτίριο που είχε χτιστεί παράνομα.

Το πραγματικό πρόβλημα στις χώρες μας είναι η μαζική διαφθορά στο δημόσιο τομέα, η οποία τροφοδοτείται από λαϊκιστές πολιτικούς. Παράλληλα κατηγορώ πολλές από τις διεθνείς τράπεζες, επειδή ουσιαστικά επωφελήθηκαν από τη διαφθορά και τα παραθυράκια στους νόμους σε χώρες όπως η Ρουμανία και η Ελλάδα, προσφέροντας τρελά δάνεια σε ανθρώπους που δεν κατανοούσαν τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις τους. Με την ευκαιρία, πολλές από αυτές τις διεθνείς τράπεζες στη Ρουμανία χρηματοδοτούνται από Έλληνες, έτσι αρκετοί άνθρωποι εδώ μισούν τους Έλληνες όσο μισούν τις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Αν ήμουν Έλληνας, θα ψήφιζα «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα, διότι πιστεύω ότι είναι η μοναδική ελπίδα της χώρας.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.