Γνωρίσαμε τον Νέο Συγγραφέα Τρόμου και Φαντασίας Ατρέα Λιμβρό

Συνάντησα τον Ερεβιέραξ Αυτοκρατορικό Τζιτζικοπεταλωτή, τον Ατρέα Λιμβρό -αυτόν που δε σας λέω το βαφτιστικό του γιατί θα με βιβλιοδέσει- στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ένα μεσημέρι, προσπαθώντας να κατανοήσω λίγη από την φύση του συγγραφικού του ταλέντου. Μετριόφρων, με πολύπλοκη σκέψη και καυστική διάθεση, μου μίλησε για το πώς επιβιώνει ένας νέος συγγραφέας στην Ελλάδα - πόσο μάλλον όταν προσανατολίζεται στη φανταστική λογοτεχνία, τον τρόμο και το μαγικό ρεαλισμό.

Με ιστορίες όπως «έαρ γλυκύ» , «η επιφάνεια» και «η νύμφη» (προσωπικά κάνω like και share), έχει καταφέρει να μαγνητίσει fans και μη, του είδους , καθώς το άρτιο και ιδιαίτερο λεξιλόγιο   σε μαγεύει, η ιστορία μπορεί να τερματίσει τη δική σου φαντασία, ενώ οι συμβολισμοί σε βάζουν αντιμέτωπο με ένα «κύβο του Ρούμπικ»  από γεγονότα. Ο ίδιος δηλώνει ότι εκτιμάει πολύ την Ούρσουλα Λεγκέν, αλλά σκοπός του είναι να μην επηρεαστεί από κάποιον. Εγώ θα έλεγα ότι επηρεάζεται απ’ τους πιο τρελούς μας εφιάλτες χωρίς να το ξέρει. Το ταξίδι στη μυθολογία, τη λαογραφία και τους αστικούς μύθους μόλις άρχισε και ο τρόμος δεν παρουσιάστηκε ποτέ πιο γλυκά ρεαλιστικός.

Πώς σε λένε τελοσπάντων?

Το λογοτεχνικό ψευδώνυμο είναι Ατρέας Λιμβρός και το άλλο ψευδώνυμο γενικής χρήσης είναι Ερεβιέραξ Αυτοκρατωρικός Τζιτζικοπεταλωτής. Έχει πολλά σκέλη, το «ζιτζικοπεταλωτικό» προέρχεται από μια συζήτηση με  φίλη μου όταν δουλεύαμε και  η απάντηση στο «τι κάνεις » ήταν «πεταλώνω τζιζίκια».

Άρα το Ατρέας Λιμβρός είναι για τα λογοτεχνικά κείμενα και το Ερεβιέραξ για το μπλογκ σου; Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό.

Ναι, το χρησιμοποιώ στο σατυρικό μπλογκ που ξεκίνησα το 2009 «Έπεα Πυρόεντα». Το κόνσεπτ είναι να δημιουργηθεί μια σουρεαλιστική σάτυρα με κοινωνικοπολιτικά θέματα, ουσιαστικά κράξιμο σε ομάδες που μισώ, όπως θρησκευτικές, στρατιωτικές, τους Έλληνες. Αν μπορούσα ίσως να άλλαζα υπηκοότητα και να έπαιρνα μιας εξαφανισμένης φυλής.

Πότε ξεκίνησες να γράφεις εκτός του μπλογκ ?

Ξεκίνησα ένα μυθιστόρημα dark fantasy, το καλοκαίρι του 2008, μόλις τελείωσα το σχολείο. Επειδή ήταν όλο χειρόγραφο, δακτυλογράφησα όσο είχα γράψει και σταμάτησα  γιατί άρχισα να γράφω διηγήματα. Ένα χρόνο αργότερα άρχισα και το μπλογκ.

Τι σε ώθησε στο να αρχίσεις να γράφεις από μικρός?

Θυμάμαι ότι από το δημοτικό ακόμα προτιμούσα τα story telling παιχνίδια, ήμουν αφηγητής και ρώταγα τους υπόλοιπους για παράδειγμα σε πιο απ’ τα τρία δέντρα προτιμούν να σκαρφαλώσουν. Είχα αρχίσει από 4η δημοτικού να γράφω ένα μυθιστόρημα που έτεινε προς σουρεαλιστική φαντασία, γιατί σε αντίθεση με τον Ιούλιο Βερν που διάβαζα και ένιωθα ότι με περιόριζε φαντασιακά, ήθελα να ξεφύγω απ’ το ρεαλισμό.

Κάπως έτσι δηλαδή κατευθύνθηκες προς το «τρομακτικά φανταστικό»?

Ήθελα να δω πώς θα εξελισσόταν η ιστορία αν γινόταν όντως αυτό το παρανοϊκό που υπάρχει συχνά ως υπαινιγμός. Για παράδειγμα στο «Ταξίδι στο κέντρο της γης», περίμενα 160 σελίδες για να δω το γαμημένο δεινόσαυρο. Σεβαστή η τεχνική αυτή. Αλλά εγώ ήθελα να δω τέρατα στο κέντρο της γης και να γράψω γι’ αυτά. Γιατί όσο και να τα έβλεπα δεν ήταν στην ποσότητα που τα ήθελα. Ήδη από όταν παίζαμε τα αφηγηματικά παιχνίδια, τα παιδιά μου φαίνονταν πιο βυθισμένα στην ιστορία όταν υπήρχε ένα στοιχείο τρόμου που έπαιρνε υλική υπόσταση.

Tα συγγραφικά σου κείμενα περιέχουν εκτός των άλλων και στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Το ελληνικό κοινό θα έλεγες ότι είναι εξοικειωμένο με αυτή την ιδέα?

Θεωρώ ότι ο μαγικός ρεαλισμός, δηλαδή η χρήση ενός μαγικού στοιχείου στην κατά τα άλλα ρεαλιστική πλοκή, έχει ταυτιστεί με τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς. Η φαντασία και ο τρόμος είναι κάπως πιο διαδεδομένα, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που ανεβάζουν κείμενα τους ή ιντερνετικοί και κρατικοί διαγωνισμοί για να προωθηθεί το είδος.

Έχεις συμμετάσχει σε κάποιο διαγωνισμό?

Σε ιντερνετικό όχι. Έχω πάρει μέρος στον πανελλήνιο διαγωνισμό επιστημονικής φαντασίας Larry Niven που το διοργάνωνε ένας εκδοτικός οίκος που ασχολείται με φανταστική λογοτεχνία, οι συμπαντικές διαδρομές. Η ιστορία μου «Η επιφάνεια» κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία νουβελέτα. Ήμουν επίσης τυχερός που βρήκα το διαγωνισμό του εκδοτικού οίκου Ostria , «ανοιχτό κάλεσμα σε νέους συγγραφείς», όπου το βραβείο ήταν η δημοσίευση του έργου.

Έτσι εκδόθηκε το πρώτο σου βιβλίο «Εν αρχή ην ο Λοιγός». Περί τίνος πρόκειται?

Έτσι ακριβώς. Είναι «λοιγοτεχνικό» κείμενο. Δεν μπορώ να πω ότι γράφω λογοτεχνία, δεν έχει οριστεί από κανέναν, οπότε προσπαθώ να γράφω λοιγοτεχνία και να κάνω την καταστροφή τέχνη. Αποτελείται από 7 νουβελέτες  που ο πυρήνας τους είναι ο όλεθρος. Όλοι οι χαρακτήρες, καλοί, κακοί , ανθρώπινοι , θηρευτές, θύματα, κατασπαράζονται απ’ τον όλεθρο. Αυτό είναι το κόνσεπτ.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος συγγραφέας του είδους σου στην Ελλάδα ?

Αρχικά δε βρίσκει κοινό. Πόσοι είναι  σταθεροί fans της λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Πόσοι απ’ αυτούς κατευθύνονται στον τρόμο και τη φαντασία και πόσοι επιλέγουν Έλληνες συγγραφείς. Ένα άλλο θέμα είναι να βρεις κάποιον να εκδώσει το υλικό σου. Οι περισσότεροι σου απαντάνε κάτι σε στυλ « Δεν εκδίδουμε διήγημα,  Έλληνες συγγραφείς, φανταστική λογοτεχνία ή τρόμο. Και δεν εκδίδουμε φυσικά  οτιδήποτε απ’ αυτά σε συνδυασμό».Δε ρισκάρει πλέον εύκολα ο εκδότης , δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει, παρόλο που υπάρχουν αξιόλογοι νέοι συγγραφείς στην Ελλάδα.

Γιατί γουστάρεις να γράφεις τρόμο?

Σίγουρα ξέρω ότι δε γράφω για να μεταδώσω κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. Δε με ενδιαφέρει αυτό. Νομίζω ότι δε θα μπορούσα να γράψω κάτι άλλο. Ο τρόμος είναι αυτοσκοπός. Και εκτός του ότι προσπαθώ μέσα απ’ αυτόν να ανοίξω την όρεξη σε κάποιον να ψάξει βαθύτερα στη μυθολογία , τη λαογραφία και τους αστικούς μύθους, μου δίνει ελευθερία κινήσεων. Δε χρειάζεται να βάλω τα πράγματα στο μοτίβο « Ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», γιατί κανείς δε ζει έτσι. Θεωρώ τον τρόμο πιο ρεαλιστικό από τα άλλα είδη της φανταστικής λογοτεχνίας.

Θα έλεγε κανείς ότι χρησιμοποιείς ένα ιδιαίτερα απαιτητικό λεξιλόγιο που σε συνδυασμό με το συμβολισμό και τη μυθοπλασία, ίσως κάνει την ιστορία δυσνόητη. Πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο λειτουργεί αρνητικά στον αναγνώστη?

Αναγκαστικά όταν δημιουργείς κάτι, θα διχάσεις. Απευθύνομαι σε όλους όσους έχουν πρόσβαση  στην αναζήτηση πληροφορίας τον 21ο αιώνα. Δε θέλω να χρησιμοποιώ τις 150 λέξεις που έχει κανείς πρόχειρες, γιατί τα ελληνικά έχουν ακριβές και πλούσιο λεξιλόγιο. Το απαιτητικό λεξιλόγιο υπάρχει και για να ιντριγκάρει, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση υποβλητικής ατμόσφαιρας. Χρησιμοποίησα για παράδειγμα τη λέξη «απροσδιόνυσος» και όχι «αμύητος» που σημαίνουν το ίδιο, γιατί η ιστορία έχει να κάνει με το Διόνυσο και η λέξη δίνει βάση για την πλοκή.

Να περιμένουμε κάτι καινούργιο από τον Ατρέα Λιμβρό?

Συνεχίζω και γράφω νουβελέτες τρόμου. Οι ιστορίες στο «Εν αρχή ην ο Λοιγός» είναι αυτοτελείς αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ανήκουν σε ένα σύμπαν. Ανήκουν και θα δεθούν με αυτό για να δώσουν κάτι μεγαλύτερο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο?

Σκληρό αυτό. Το «Τάδε έφη Ζαρατούστρας» του Νίτσε.

Αγαπημένο μυθικό πλάσμα.

Ο Φοίνικας.

Τι φοβάσαι εσύ?

Τις βελόνες. Είναι μία απ’ τις δυνατές φοβίες μου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.