Πώς Είναι η Ζωή Μιας Επιζώσας του Bataclan μετά τις Επιθέσεις στο Παρίσι;

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.

Από την Julia, όπως τα διηγήθηκε στον Glenn Cloarec.

Πριν από έναν χρόνο, δύο τρομοκράτες εισέβαλαν στα παρισινά γραφεία του σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Εν ψυχρώ, δολοφόνησαν 12 άτομα. Δυο μέρες αργότερα, ένας άλλος άνδρας επιτέθηκε στο μίνι μάρκετ Hyper Cacher στο 12ο διαμέρισμα, σκοτώνοντας τρεις πελάτες και έναν υπάλληλο. Στις 13 Νοεμβρίου 2015, το Παρίσι δέχθηκε επίθεση ξανά, με τους δολοφόνους να αφαιρούν 130 ζωές και να τραυματίζουν 352 άτομα.

Η 21χρονη Julia*, φοιτήτρια που ζει στο Παρίσι, ήταν στο Bataclan εκείνο το βράδυ, όπου 90 θαυμαστές των Eagles of Death Metal πέθαναν. Αφού κρύφτηκε για μισή ώρα ανάμεσα στα πτώματα και λίγο έλειψε να δεχθεί στο χέρι μια σφαίρα, κατάφερε να διαφύγει από το σημείο μαζί με έναν φίλο. Συναντήσαμε την Julia για να μιλήσουμε για το πώς είναι η ζωή της από εκείνο το φρικτό βράδυ. Τα παρακάτω είναι η διήγησή της, που υπέστη επεξεργασία λόγω έκτασης και σαφήνειας.

Εάν το σκεφτώ προσεκτικά, η συμπεριφορά μου, ή η καθημερινότητά μου, δεν άλλαξε ακριβώς, αλλά ίσως είναι πολύ νωρίς να πω κάτι τέτοιο με βεβαιότητα. Ωστόσο, από τις επιθέσεις στο Bataclan και μετά, όλα μοιάζουν λίγο παράλογα - σαν να ζω σε μια ταινία ή σ' ένα όνειρο. Ό,τι κάνω -συνηθισμένες δουλειές στο σπίτι, όπως μαγείρεμα ή ψώνια- τώρα φαίνονται παράξενα και σχεδόν ανάρμοστα. Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό να εξακολουθώ να κάνω ό,τι και πριν, όταν πέθαναν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Σχεδόν νιώθω ένοχη. Να πω ότι παρά τα όσα είδα εκείνο το βράδυ, δεν υποφέρω από μετατραυματικό σοκ. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί.

Επίσης νιώθω, έχοντας αντέξει αυτό το πράγμα, ότι μπορώ να ξεπεράσω τα πάντα. Για περίπου μισή ώρα ήμουν πεπεισμένη ότι επρόκειτο να πεθάνω. Το αποτέλεσμα είναι πως σήμερα τίποτα δεν με τρομάζει πραγματικά. Φυσικά, τινάζομαι όταν ακούω έναν κρότο ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν είμαι σίγουρη πώς αυτό οφείλεται σε φόβο. Εκτιμώ ότι είναι μια αυτόματη αντίδραση· ο εγκέφαλός μου και το σώμα μου είναι ακόμα σε εγρήγορση. Καθοδηγήθηκαν από το ένστικτο επιβίωσής μου για 30 λεπτά και είναι έτσι από τότε. Στην πραγματικότητα, νιώθω περισσότερο ζωντανή σήμερα. Οι αισθήσεις μου, η ακοή και η όρασή μου ιδιαιτέρως, έχουν βελτιωθεί.

Πιάνω τον εαυτό μου να είναι λιγότερο προσεκτικός χωρίς να το θέλω. Για παράδειγμα, μερικές φορές διασχίζω τον δρόμο χωρίς να κοιτάξω εάν έρχεται αυτοκίνητο. Συνεπώς, η σχέση μου με τον θάνατο έχει εξελιχθεί. Οι άνθρωποι φοβούνται το άγνωστο. Έχοντας βιώσει αυτήν την ψυχολογική εμπειρία, δεν έχω λόγο να φοβάμαι τον θάνατο.

Στη διάρκεια της επίθεσης, εξεπλάγην με το πώς αντέδρασε το σώμα μου. Όταν όλοι ξάπλωσαν στο πάτωμα μετά τους πρώτους πυροβολισμούς, σκέφτηκα ότι ήταν περίεργο που η καρδιά μου δεν άρχισε να χτυπάει δυνατά ή το σώμα μου δεν άρχισε να τρέμει. Ήμουν τόσο ήρεμη και δεν προσπάθησα να δραπετεύσω ή να βρω μια λύση. Απλά άφησα τα γεγονότα να με καθοδηγήσουν, γεγονός που με απέτρεψε από το να αναλύσω ο,τιδήποτε και άρα να φοβηθώ. Το γεγονός ότι ο φίλος μου ο Florian* έμεινε κοντά πιθανώς να βοήθησε.

Ωστόσο, αγχώθηκα όταν ο Florian και εγώ εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σηκώθηκαν να τρέξουν για να φύγουν. Κάναμε κάτι. Σταματήσαμε να είμαστε θύματα. Αλλά τη σωστή στιγμή, δεν ήμουν σίγουρη ότι το να τρέξουμε ήταν έξυπνη κίνηση, γιατί οι τρομοκράτες είχαν ήδη πυροβολήσει μερικούς που προσπάθησαν να δραπετεύσουν. Ήταν μια δύσκολη απόφαση.

Πυροβολισμοί άρχισαν να πέφτουν προς το μέρος μας, οπότε έπρεπε να ξαπλώσουμε ξανά. Αναρωτήθηκα και πάλι εάν έπρεπε να τα παρατήσω και να υιοθετήσω παθητική στάση ή να προσπαθήσω να δραπετεύσω ξανά. Ήταν δύσκολο να επιλέξω. Ο Florian έκανε την ίδια σκέψη.

Χρειάστηκα μερικές μέρες για να καταφέρω να θυμηθώ τα 30 δευτερόλεπτα της διαφυγής - ο εγκέφαλός μου κατά κάποιον τρόπο είχε σβήσει αυτή τη στιγμή, ενώ ακόμα και σήμερα έρχονται στο μυαλό μου μόνο λίγες εικόνες όταν προσπαθώ να θυμηθώ.

Άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση όταν είδα τραυματισμένους ανθρώπους στο πεζοδρόμιο έξω από τον χώρο. Με επηρέασε περισσότερο κι από τα νεκρά σώματα που είχα δει μέσα. Λίγο αργότερα, πήγαμε σ' ένα διαμέρισμα εκεί κοντά με μερικούς άλλους επιζώντες. Η ατμόσφαιρα ήταν εξωπραγματική. Κανένας δεν μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς είχαμε βιώσει. Ακούγαμε ραδιόφωνο και όλοι έκλαιγαν όταν άκουσαν έναν άνδρα να περιγράφει αυτό που είχε δει. Μόνο όταν είδα τα βίντεο και άκουσα άλλους να μιλούν για αυτό, συνειδητοποίησα πλήρως την έκταση της φρίκης.

Όλο εκείνο το σαββατοκύριακο δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να διαβάζω και να παρακολουθώ ο,τιδήποτε σχετικό με τις επιθέσεις. Είδα όλα τα βίντεο και κοίταξα όλες τις φρικτές φωτογραφίες, γιατί δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να κάνω. Έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι πράγματι όλο αυτό είχε συμβεί. Θυμάμαι να παρακολουθώ τηλεοπτικό υλικό που είχε τραβήξει ένας δημοσιογράφος από το παράθυρό του κοντά στο Μπατακλάν, να ακούω τα ουρλιαχτά και τους πυροβολισμούς και να νιώθω έξω από αυτό.

Το βίντεο που παρακολούθησε η Julia μετά από τις επιθέσεις,

Σταμάτησα να το κάνω περίπου μία εβδομάδα μετά από τις επιθέσεις. Δεν ένιωθα ότι χρειαζόταν να πάρω μέρος στις μαζικές εκδηλώσεις μνήμης. Υποθέτω ότι συγκινήθηκα από το κίνημα «Je suis en terrasse» («Είμαι κι εγώ στα υπαίθρια τραπέζια»), μια αναφορά στη δράση πολλών ατόμων που κάθονταν έξω από τα γαλλικά καφέ, αλλά την ίδια στιγμή, δεν μπορώ παρά να ανιχνεύσω κάποιου είδους υποκρισία σ' αυτό.

Είδα τον Florian εκείνη την Κυριακή, δυο μέρες μετά το γεγονός. Πήγαμε στο 11ο διαμέρισμα για να μάθουμε τι έπρεπε να κάνουμε προκειμένου να πάρουμε τα υπάρχοντά μας που είχαν απομείνει πίσω στο Bataclan. Το συγκεκριμένο με έκανε να νιώσω ιδιαιτέρως παράλογα, σκεπτόμενη τι είχε συμβεί.

Τελικά, μας κάλεσαν να πάμε στο σημείο. Όταν μου ζήτησαν να παραδώσω το εισιτήριο που μου είχαν δώσει από το βεστιάριο, συνειδητοποίησα πλήρως τη σημασία που είχα δώσει σε φυσικά πράγματα που μου θύμιζαν την επίθεση. Ήθελα να κρατήσω το εισιτήριό μου, παρόλο που ήταν ματωμένο. Είχα επίσης κρατήσει το εισιτήριο εισόδου. Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο με το οποίο θα το αντάλλασσα. Το ίδιο και τα ρούχα που φορούσα εκείνο το βράδυ. Ήταν επίσης ματωμένα, οπότε η μαμά μου τα έπλυνε. Εάν ήταν στο χέρι μου, θα τα είχα κρατήσει σ' ένα κουτί, άπλυτα, για να μπορώ να τα βλέπω κατά διαστήματα. Δεν είμαι σίγουρη τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω κάτι τέτοιο. Ίσως φοβάμαι ότι ο χρόνος θα πάρει μερικές αναμνήσεις μακριά. Γνωρίζω κι άλλους επιζώντες που έχουν κάνει το ίδιο. Επίσης έβαλα τα παπούτσια μου -επίσης καλυμμένα με αίμα- σε μια γωνία στο διαμέρισμά μου και από τότε δεν τα έχω αγγίξει. Είναι προφανώς αηδιαστικά αλλά πρέπει να τα κρατήσω.

Εκείνη την Κυριακή, ο Florian μου είπε ότι ήταν «ευτυχισμένος που ήταν ζωντανός». Δεν μπορώ να πω ότι μοιράζομαι αυτό το συναίσθημα. Προφανώς είμαι χαρούμενη που ακόμα αναπνέω, αλλά δεν το είπα ποτέ στον εαυτό μου. Ο Florian είπε επίσης ότι δεν ένιωθε άνετα να μπαίνει στο μετρό ή να μένει σε κλειστό χώρο. Για μένα, είναι πιο περίπλοκο. Θυμάμαι να είμαι στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη μια μέρα, να κοιτάω όλους γύρω μου και να σκέφτομαι «είναι στον κόσμο τους». Δεν είχαν κανένα λόγο να φοβούνται ο,τιδήποτε. Το να σκέφτομαι ότι ήταν ανυποψίαστοι όπως οι άνθρωποι που ήταν μαζί μου στη συναυλία των Eagles of Death Metal, με έκανε να νιώθω απίστευτα άβολα.

Από τις 13 Νοεμβρίου, είμαι πιο αναποφάσιστη και επιρρεπής σε αλλαγές διάθεσης από ό,τι ήμουν πριν. Σχεδιάζω να κάνω κάτι και μετά αλλάζω γνώμη. Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Επίσης έχασα το ενδιαφέρον μου για μερικά πράγματα και δραστηριότητες. Παρόλο που άρχισα σπουδές, που θα διαρκέσουν πάρα πολύ καιρό, αναρωτιέμαι γιατί το έκανα. Τι σκοπό εξυπηρετεί όταν όλα μπορούν να χαθούν σε ένα δευτερόλεπτο;

Για λίγο διάστημα είδα έναν θεραπευτή. Μίλησα και έκλαψα και μου έκανε πολύ καλό. Μίλησα στην οικογένειά μου για το τι συνέβη λεπτομερώς, αλλά δεν μπορούσα να τους πω πώς ένιωσα γιατί δεν ήθελα να τους ανησυχήσω. Επίσης, θέλω να κρατήσω μερικά πράγματα για τον εαυτό μου.

Μερικές φορές το να μιλάω για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ με άλλους, με κάνει να νιώθω άβολα. Δεν μου αρέσει όταν οι συγγενείς μου μιλούν για αυτό γιατί δεν ξέρουν απαραιτήτως πώς να προσεγγίσουν σωστά το θέμα -ούτε εγώ δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να το κάνουν- και δεν νομίζω ότι μπορούν να καταλάβουν τι πέρασα, ακόμα κι αν τους πω όλη την ιστορία. Παραδόξως, για εβδομάδες αφού συνέβη, δεν μπορούσα να μιλήσω για τίποτα άλλο. Για αυτό, ήθελα να μείνω με τον Florian, που δεν ήταν πολύ στενός φίλος αλλά που έχει γίνει από τις 13 Νοεμβρίου. Μόνος εκείνος θα μπορούσε να με καταλάβει.

Το γεγονός ότι οι φίλοι μου δεν το πέρασαν όλο αυτό μαζί μου, κατά κάποιον τρόπο έβαλε ένα κενό ανάμεσά μας. Μερικοί μου είπαν ότι όλα ήταν ΟΚ γιατί ήμουν ζωντανή. Όταν τους είπαν ότι ήμουν ζωντανή, δεν τους ενδιέφερε το πόσοι πολλοί άνθρωποι πέθαναν. Είναι δύσκολο να το δεχθώ όταν εγώ προσδιορίζομαι ως μέλος της ομάδας που φτιάξαμε εκείνο το βράδυ - εμείς, τα θύματα και οι επιζώντες του Μπατακλάν. Νιώθω συνδεδεμένη με τους ανθρώπους που παραλίγο να πεθάνουν μαζί μου, έστω κι αν δεν τους γνωρίζω και πιθανώς δεν θα τους ξαναδώ ποτέ. Μπορεί να μην έχασα κάποιον που γνώριζα αυτό το βράδυ, αλλά είναι δύσκολο να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι ενώ εμείς επιζήσαμε, 90 άλλοι έχασαν τις ζωές τους. Εκείνο το συναίσθημα ότι τους απογοητεύσαμε είναι τρομακτικό. Από τότε, νιώθω ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, γιατί όλα κρέμονται από μια κλωστή.

*Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί.

Περισσότερα από το VICE

Λασπωμένες Φωτογραφίες από το Ράλι Ντακάρ

Ένα Video Clip στα Όρια της Τέχνης και του Πορνό

Σταμάτα να Τρως Σκουπίδια και Βρες τη Φόρμα σου