Ο πιο Υποτιμημένος Hip Hop Δίσκος του 2016 Ανήκει στον Schoolboy Q

Όπλα, μπλεξίματα με συμμορίες, φέρμες, κυνηγητά με την αστυνομία, ξύλο μέχρι τελικής πτώσεως, καβγάδες που λίγο έλειψε να αποβούν μοιραίοι, φυλακίσεις, αναστολές και φυσικά νταραβέρια με ναρκωτικά. Ο Schoolboy Q έχει δει και βιώσει όλα τα παραπάνω στο πετσί του στην παράνομη πλευρά των κακόφημων δρόμων του νότιου Los Angeles (λέγε το και South Central). Κατάφερε όμως να επιζήσει σ' αυτή την αστική κόλαση και αποφάσισε να μιλήσει για όσα έχει καταγράψει με την κόρη των ματιών του με την πένα και το μικρόφωνό του. Για να καταλάβουμε όμως πώς έφτασε μέχρι εδώ ο ταλαντούχος MC από την ηλιόλουστη πολιτεία, πρέπει να γυρίσουμε επτά χρόνια πίσω, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα.

Το ημερολόγιο γράφει 2009 και τέσσερις Αφροαμερικανοί πιτσιρικάδες ράπερ από διαφορετικά μέρη της California, παντελώς άγνωστοι στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, ευρέως γνωστοί ωστόσο στην τοπική πιάτσα, υπογράφουν στη δισκογραφική εταιρεία Top Dawg Entertainment. Νέοι σε ηλικία, όμως φορτωμένοι με εμπειρίες που θα τρόμαζαν ακόμα και μεγάλους άνδρες, μπαίνουν στη χιπ χοπ σκηνή πεινασμένοι όχι τόσο για το σταριλίκι και τις ορδές από groupies που υπόσχονται τα γκλαμουράτα ραπ βιντεοκλίπ, αλλά για να μεταδώσουν την αλήθεια τους στο κοινό. Την πραγματική, σκοτεινή και επικίνδυνη πλευρά του Los Angeles, εκεί όπου καμία τηλεοπτική κάμερα δεν τολμά να πάει και κανένα δημοσιογραφικό ρεπορτάζ να αγγίξει. Φτιάχνουν ένα συγκρότημα, ονομάζουν τη φάση τους Black Hippy, όμως, αδιαφορώντας παντελώς για τους κανόνες και τα πρέπει, δεν κυκλοφορούν ποτέ κάποια ολοκληρωμένη δουλειά. Αντιθέτως, ξεκινούν όλοι τους προσωπική καριέρα.

Μια επταετία μετά, και οι τέσσερίς τους έχουν διεκδικήσει τα δικά τους «15 λεπτά δημοσιότητας», με διαφορετικά αποτελέσματα δημοφιλίας και περγαμηνών στον χιπ χοπ χώρο ο καθένας. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής της τετράδας των «μαύρων χίπηδων» είναι ασφαλώς ο Kendrick Lamar. Ένας 29χρονος ράπερ από το Compton (γενέτειρας των σπουδαίων NWA), που κατάφερε χωρίς εκπτώσεις στο δημιουργικό όραμα αλλά και στο street credibility του να θεωρείται αυτήν τη στιγμή ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στον πλανήτη, ανεξαρτήτως μουσικού είδους. Και πώς να μη γίνει αυτό, όταν ο εν λόγω MC έχει καταφέρει να αποτελεί τέτοιο κοινωνικοπολιτικό σύμβολο με τους στίχους του, που το τραγούδι του «Alright» τραγουδιέται από πορείες του κινήματος Black Lives Matter μέχρι την επεισοδιακή προεκλογική συγκέντρωση του Donald Trump στο Σικάγο που έμελλε να μην πραγματοποιηθεί ποτέ λόγω εκτεταμένων επεισοδίων.

Από τους υπόλοιπους του γκρουπ (που περισσότερο λειτουργεί ως μουσική κολεκτίβα παρά ως κανονικό συγκρότημα) δεν τέθηκε ποτέ υπό αμφισβήτηση η θέση του δεύτερου σημαντικότερου μέλους, όσο κι αν προσπάθησαν ο Ab-Soul και ο Jay Rock να αναστρέψουν κάτι τέτοιο. Schoolboy Q, λοιπόν. Ο ράπερ από τους Black Hippy που κατάφερε να ξεχωρίσει και να λάμψει. Ένας slacker που είχε εξαρχής την ιδέα η τετράδα να μετουσιωθεί σε γκρουπ, με πρωταρχικό λόγο το γεγονός πως απλώς βαριόταν να κάνει όλη τη δουλειά μόνος του. Ο καλλιτέχνης που εδώ και χρόνια θεωρείται ο Robin του Batman (όπου Batman, βλέπε Kendrick Lamar). Εκεί που ο τελευταίος προτάσσει τις φυλετικές του ανησυχίες και τα πολύπλευρα προβλήματα που ταλανίζουν τη μαύρη κοινότητα, ο Q επιλέγει να επικεντρωθεί στη street μεριά των πραγμάτων, εξιστορώντας την καθημερινή πραγματικότητα των Αφροαμερικανών αδερφών του με ωμό ρεαλισμό.

Ο τελευταίος του δίσκος και τέταρτος συνολικά, υπό τον τίτλο Blank Face, αποτελεί την πιο ουσιαστική, μεστή και ολοκληρωμένη δουλειά του μέχρι στιγμής. Εκεί όπου ο ράπερ από το South Central δεν χάνει καθόλου χρόνο να επιβεβαιώσει πως δεν έχει ξεχάσει την αποστολή που έχει δώσει ο ίδιος στον εαυτό του. Να είναι δηλαδή η φωνή των δρόμων. Ξεκαθαρίζει δε τις προθέσεις του όταν στο εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το «Torch», γράφει στίχους όπως «Underage, smokin' weed and alcohol, Grandma sweeped shells out the driveway, One of the homies got slayed so we bang at the King parade, I can take you spots where gangsters walk, The real damus and locs, Boyz N the Hood wasn't even close». Φούντες, αλκοόλ, κάλυκες να έχουν γεμίσει τον δρόμο έξω από το σπίτι, μια δολοφονία και η επακόλουθη ανταπόδοση, εκεί όπου τα λόγια έχουν δώσει τη θέση τους στις σφαίρες και μια ζοφερή πραγματικότητα που κάνει ακόμα και μια κλασική ταινία των δρόμων, όπως το Boyz N The Hood να μοιάζει με περίπατο στην παιδική χαρά.

Καλώς ορίσατε στον κόσμο του Schoolboy Q.

Οι παραπάνω στίχοι φυσικά δεν είναι παρά μόνο η αρχή του λεκτικού μανιφέστου που έχει στήσει ο ράπερ στο Blank Face. Εκεί όπου το επιδέξιο ραπάρισμα και το ιδιαίτερο στιλ του flow του συναντούν και αγκαλιάζουν στίχους με ωμή δύναμη, όπως το αρκούντως περιγραφικό «I'm ridin' cycs through Hoover Street, my knuckles full of teeth, Try to creep on me, you're dyin' in your homie's seat». Η θεματική του Q, όμως, δεν εξαντλείται στο τρίπτυχο «γκανγκστεριλίκι, παρανομίες, τσαμπουκάδες». Έτσι, στο «Neva Change» δεν διστάζει να καταπιαστεί τόσο με τα όλο και συχνότερα φαινόμενα ρατσιστικής αστυνομικής βίας («You see them lights get behind us, They pull me out for my priors, Won't let me freeze before they fire, You say that footage a liar») όσο και με το περήφανο συναίσθημα να είσαι πατέρας («Six years straight the valentine for my munchkin, I made a queen outta nothing»).

Το λεκτικό σύμπαν του Schoolboy Q πλαισιώνεται από μια πληθώρα σημαντικών καλεσμένων και παραγωγών. Στο Blank Face υπάρχει μια παρέα προσκεκλημένων με περίσσεια μικροφωνικά skills και αναγνωρισιμότητα. Όλοι τους όμως εντάσσονται στο δημιουργικό όραμα του Q, τιθασεύοντας τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά. Ο πρωταγωνιστής του έργου έχει βγει στη ραπ πιάτσα πεινασμένος για χιπ χοπ καταξίωση και δεν αφήνει κανέναν να τον καπελώσει. O σούπερ-στάρ Kanye West και ο ταχύτατα ανερχόμενος Vince Staples πλαισιώνονται από τους βετεράνους Tha Dogg Pound και Jadakiss, με τους soul-ίζοντες καλλιτέχνες όπως ο Miguel και ο Anderson Paak να συμπληρώνουν το πολυσυλλεκτικό ψηφιδωτό των guests. Στο μέτωπο των beats, πάλι, το Blank Face διαθέτει υπεροπλία, καθώς οι παλιοσχολίτες Alchemist και Swizz Beatz δένουν απόλυτα με το σύγχρονο ηχητικό τοπίο του Metro Boomin, του Frank Dukes και του DJ Dahi.

Η επιστροφή του ράπερ σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ του, Oxymoron, μοιάζει ιδανικά ταιριαστή με το γεγονός πως στο τέλος Ιουνίου ο δίσκος του από τον Φεβρουάριο του 2014 έγινε επιτέλους πλατινένιος σε πωλήσεις. Δεν είναι επομένως περίεργο που το Blank Face ντεμπούταρε στο #2 των αμερικανικών τσαρτς, βλέποντας την πλάτη μονάχα του Drake, ο οποίος με το Views έγινε ο πρώτος που μένει τόσες εβδομάδες στους καταλόγους επιτυχιών μετά τον εμπορικό οδοστρωτήρα 1989 της Taylor Swift. Το ντεμπούτο του Q στους πίνακες των επιτυχιών όμως δεν είχε συνέχεια, με το κοινό του Billboard και των μαζικών hits να δείχνει πως ενδιαφέρεται περισσότερο για τραγούδια με τον ρυθμό των clubs στο μυαλό παρά για το άτυπο tribute που επιχειρεί να κάνει ο ράπερ στην golden era του χιπ χοπ των '90s. O Schoolboy Q, όμως, με τις κλειστοφοβικές του ιστορίες και το βουτηγμένο στα σκοτάδια ηχοτοπίο του «Κενού Προσώπου» απέδειξε πως δεν εκφράζει μόνο τον ίδιο, αλλά και μια μεγάλη μερίδα των ραπ μουσικόφιλων, που συνειδητοποιούν πως η δραματική στιχουργία του εκφράζει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την καθημερινότητά τους απ' ό,τι οι καλογυαλισμένοι γκλαμουράτοι ράπερ του mainstream, σε μια Αμερική που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην κοινωνική και ταξική πόλωση.

Περισσότερα από το VICΕ

Οι Eιδικοί Εξηγούν Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας Ξαπλώνει στις Καρέκλες

Εκτίμησα τη Μονογαμία Πηγαίνοντας σε ένα Gangbang

Είναι Τρελοί Αυτοί οι Youtubers: Οι TechItSerious Παίζουν Video Games με Ισχυρή Δόση Καφρίλας