Κάποια Παιδιά στη Βρετανία Πεθαίνουν από τα Χέρια των Γονιών τους

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE News.

Πριν πεθάνει από εγκαύματα στο 50% του σώματός του, ο 12χρονος Jack μπόρεσε να πει σ' έναν αστυνομικό και σε μια θεραπεύτρια του νοσοκομείου, ότι «ήταν ο μπαμπάς μου που έβαλε φωτιά. Ο μπαμπάς μου το έκανε επίτηδες».

Ο αδερφός του Jack, ο Paul, πέθανε επίσης στην πυρκαγιά μαζί με τον πατέρα τους Darren, ο οποίος πέντε μήνες νωρίτερα είχε κατηγορηθεί σε βρετανικό δικαστήριο από τη μητέρα των αγοριών, την Claire, για «εκφοβισμό, ότι θέλει να ελέγχει και για προφορικές απειλές και κακοποίηση των παιδιών». Στην περιγραφή της, στο πλαίσιο αιτήματος να ζήσουν μαζί της τα αγόρια, επισημάνθηκε πως ο Darren τής είχε πει ότι «δεν είχε κανένα λόγο για να ζήσει» και πως είχε πρόθεση να αυτοκτονήσει.

Επίσης, στο παρελθόν, τα παιδιά είχαν πει σε κοινωνικούς λειτουργούς ότι φοβόντουσαν τον πατέρα τους, με ένα από αυτά να τον περιγράφει ως «πραγματικά απαίσιο».

Παρόλα αυτά, το δικαστήριο τού επιδίκασε δύο επισκέψεις την εβδομάδα χωρίς επίβλεψη. Δύο μέρες μετά την τελευταία τους συνάντηση, όπου συζητήθηκε η επιθυμία του Paul να βλέπει λιγότερο τον πατέρα του, τα δυο αγόρια ήταν νεκρά. Ανακοίνωση μετά την πυρκαγιά ανέφερε πως ο οικογενειακός σύμβουλος του δικαστηρίου παρέλειψε να διαβάσει «στην ολότητά της» την αίτηση της Claire.

Το βρετανικό φιλανθρωπικό ίδρυμα Women's Aid, την περασμένη εβδομάδα, έδωσε στη δημοσιότητα έκθεση που περιέγραφε λεπτομερώς τους θανάτους 19 παιδιών από 12 οικογένειες, τα οποία δολοφονήθηκαν εκ προμελέτης από τους πατέρες τους το διάστημα Ιανουάριος 2005-Αύγουστος 2015.

Σε όλες τις περιπτώσεις, η ενδοοικογενειακή βία ήταν αιτία για τον χωρισμό του ζευγαριού, αλλά ο πατέρας είχε πρόσβαση χωρίς επίβλεψη στα παιδιά. Για δώδεκα από τα δολοφονημένα παιδιά, η βρετανική δικαιοσύνη είχε κανονίσει επαφές με τον πατέρα τους καθώς επίσης και διανυκτερεύσεις, πάντα χωρίς επίβλεψη.

Η έκθεση με τίτλο Nineteen Child Homicides, προτείνει η ενδοοικογενειακή βία να αναγνωριστεί ως επιβλαβής για τα παιδιά, με την ασφάλεια της γυναίκας να συνδέεται άρρηκτα με εκείνη του παιδιού. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι πάνω από το ένα τρίτο των παιδιών κάτω των 18 ετών, που είχαν ζήσει σε περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, είχε επίσης κακοποιηθεί ή παραμεληθεί από γονέα ή κηδεμόνα.

Η έκθεση απευθύνει επίσης έκκληση για την αλλαγή της κουλτούρας που πρεσβεύει «επαφή με κάθε κόστος» και είναι ενσωματωμένη στο δικαστικό σύστημα. «Το οικογενειακό δικαστήριο είναι εκεί να προστατεύει το παιδί, όχι τα δικαιώματα των πατέρων» δήλωσε η Polly Neate, διευθύνων σύμβουλος του Women's Aid.

Μόνο ένα στα δέκα ζευγάρια που χωρίζουν καταλήγει στα οικογενειακά δικαστήρια, αλλά η ενδοοικογενειακή βία παίζει ρόλο στο 70% αυτών των περιπτώσεων.

Το Women's Aid, στη δική του έκθεση, διαπίστωσε ότι ένας πατέρας που κακοποιεί ήταν πολύ εύκολο να παρουσιαστεί στο δικαστήριο ως καλός πατέρας, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της βίας που ασκούσε στη μητέρα.

Η έκθεση επικαλείται τον λόρδο Wall, επικεφαλής της επιτροπής Οικογενειακού Δικαίου στην Αγγλία, και την απάντησή του σε μια έκθεση του 2006, η οποία σύμφωνα με το Women's Aid είναι εύστοχη σήμερα: «Κατά την άποψή μου, είναι καιρός το σύστημα οικογενειακού δικαίου να εγκαταλείψει οποιαδήποτε εξάρτηση από την υπόθεση ότι ένας άνδρας μπορεί να έχει ιστορικό βίας σε βάρος της μητέρας των παιδιών του, αλλά να είναι καλός πατέρας».

Λόγω περικοπών στη νομική βοήθεια στη Βρετανία, που παρείχε στα θύματα δωρεάν ή επιδοτούμενη σε μεγάλο βαθμό νομική εκπροσώπηση, οι γυναίκες διατρέχουν επίσης τον κίνδυνο να πρέπει να απαντήσουν ερωτήσεις απευθείας σε εκείνον που τις κακοποίησε, κάτι που η έκθεση λέει ότι απαγορεύεται. Επίσης, συνηγορεί υπέρ του οι επαγγελματίες όπως οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι λειτουργοί να εκπαιδευτούν ώστε να αντιλαμβάνονται τη δυναμική της ενδοοικογενειακής βίας.

Επισημαίνει ότι οι υπηρεσίες απέτυχαν να δείξουν τη δέουσα κατανόηση όσον αφορά το πώς η βία και ο έλεγχος συχνά συνεχίζονται ή χειροτερεύουν μετά το χωρισμό - οπότε η συνέχιση της επαφής με το παιδί μπορεί να είναι ένα μέσο συνέχισης άσκησης αυτού του έλεγχου. «Υπό αυτό το πρίσμα, ένας πατέρας που δολοφονεί τα παιδιά του μπορεί να θεωρηθεί ως η τελευταία πράξη άσκησης εξουσίας, αντί ότι "το 'χασε" σε μια προσωρινή απώλεια ελέγχου», είπε.

Εννέα από τους δώδεκα άνδρες που σκότωσαν τα παιδιά τους ήταν γνωστό ότι κακοποιούσαν την πρώην σύντροφό τους μετά τον χωρισμό και σε δύο περιπτώσεις δολοφονήθηκε και η μητέρα.

Η έκθεση συστήνει, επίσης, τα οικογενειακά δικαστήρια να αναγνωρίσουν ότι η επαφή με ένα παιδί μπορεί να προσφέρει σε έναν άνδρα που κακοποιεί την ευκαιρία να ελέγξει περαιτέρω μια γυναίκα. Σε μια υπόθεση, η γυναίκα είχε πάει σε καταφύγιο και είχε αρχίσει μια νέα ζωή με τα παιδιά της. Ωστόσο, το οικογενειακό δικαστήριο ξανάβαλε τον βάναυσο άνδρα στις ζωές τους, γεγονός που οδήγησε στο θάνατο των παιδιών.

Η έκθεση κάνει επίσης έκκληση τα δικαστήρια και άλλες υπηρεσίες, όπως η αστυνομία, να μοιράζονται πληροφορίες και οι βάναυσοι πατέρες να λογοδοτούν για τη συμπεριφορά τους.

Η Jules, μια 42χρονη μητέρα δύο παιδιών, μίλησε για τη δική της εμπειρία από το οικογενειακό δικαστικό σύστημα. Παρά το ότι είχε χωρίσει από τον πρώην σύζυγό της Ben πριν από πέντε χρόνια, το δικαστήριο ενεπλάκη στην υπόθεση πρώτη φορά πέρυσι, όταν εκείνος έκανε αίτηση για επίσημη πρόσβαση στα παιδιά. Τα παιδιά επέμεναν ολοένα και περισσότερο ότι δεν ήθελαν να τον δουν και κυρίως να μείνουν στο σπίτι του. Εκείνος πιστεύει ότι φταίει η Jules.

Η Jules είπε ότι πηγαίνοντας στο οικογενειακό δικαστήριο ένιωσε βέβαιη ότι η υπόθεσή της θα αντιμετωπιζόταν με συμπάθεια, καθώς είχε τόσο πολλά στοιχεία για την βάναυση συμπεριφορά του. Άρχισε όταν ήταν έγκυος και σταδιακά ήθελε να ασκεί περισσότερο έλεγχο.

«Έλεγε ότι θα με πνίξει ή ότι μου είχαν απομείνει μόνο τρεις μήνες», είπε. Τελικά τη βίασε. «Ήθελα να ουρλιάξω, αλλά ανησυχούσα ότι θα ξυπνούσα τα παιδιά». Ο Ben ήταν βάναυσος και προς τα παιδιά. «Φτάσαμε στο σημείο να κρύβονται κάτω από το κρεβάτι όταν άκουγαν το κλειδί στην εξώπορτα», είπε η Jules.

Το σημείο καμπής ήταν όταν η Jules ανακάλυψε ότι ο τότε σύζυγός της την κατασκόπευε με webcam που είχε τοποθετήσει στην κρεβατοκάμαρά της, και την έβλεπε από τον υπολογιστή του στη δουλειά. Λίγο αργότερα, όταν εκείνος έλειπε, μετακόμισε στο σπίτι της μητέρας της με τη βοήθεια ενός φίλου.

Η Jules εξεπλάγη όταν της είπαν ότι έπρεπε να συναντηθεί με τον Ben και δύο μη ειδικούς ψυχολόγους για να συζητήσουν το θέμα των επισκέψεων. Ο Ben είπε στους ψυχολόγους ότι ήταν η Jules που τον ήλεγχε και ότι εκείνη είχε διαλύσει τον γάμο και ξόδευε λεφτά αλόγιστα. Στην πραγματικότητα, λέει η Jules, «ήταν αυτός που ξόδευε χρήματα σε κοκαΐνη και στριπτιζάδικα».

«Είχα δυο συναντήσεις τέτοιου τύπου. Με ανάγκασαν να συναντηθώ με κάποιον που είχε κακοποιήσει συναισθηματικά, σωματικά και σεξουαλικά». Στη συνέχεια, εκείνη διαγνώστηκε με PTSD και άρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού.

Το οικογενειακό δικαστήριο πήρε το μέρος του Ben και υποχρέωσε την Jules να διευκολύνει εβδομαδιαίες επισκέψεις εκείνου στα παιδιά τους. Νιώθει πως το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη καθόλου τα στοιχεία από την πλευρά των παιδιών, τα οποία είχαν εκφράσει την ανησυχία τους ή τη μακρά ιστορία ελέγχου και βάναυσης συμπεριφοράς που είχε καταγγείλει. «Έχασα την εμπιστοσύνη μου στα οικογενειακά δικαστήρια. Ήταν απαίσιο να κάθομαι εκεί και να τον ακούω να λέει ψέματα για μένα και τα παιδιά».

Οι επισκέψεις εξακολουθούν να προκαλούν ανησυχία, με τα παιδιά να ισχυρίζονται ότι είναι «άρρωστα» την προηγούμενη νύχτα και συχνά να αρνούνται να φύγουν. Η Jules πιστεύει ότι τα παιδιά έχουν υποστεί μακροχρόνια βλάβη. Και τα δύο παιδιά είναι αγχωμένα και χρειάζονται επιπρόσθετη στήριξη στο σχολείο.

Όταν ένα παιδί είναι είτε σοβαρά τραυματισμένο ή πεθάνει -σε περιπτώσεις όπου η κακοποίηση ή η παραμέληση είναι γνωστό ή υπάρχει υποψία ότι είναι παράμετρος- γίνεται Επανεξέταση Σοβαρής Υπόθεσης από τοπικούς ανώτερους αξιωματούχους από διάφορες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής υπηρεσίας και της αστυνομίας. Ερευνά τις καταστάσεις γύρω από τον θάνατο ή τον τραυματισμό και τα ευρήματα γίνονται γνωστά σε εθνικό επίπεδο.

Οι επανεξετάσεις των δώδεκα οικογενειών σε αυτή την έκθεση περιέγραψαν τη σοβαρή ενδοοικογενειακή βία που προηγήθηκε των θανάτων των παιδιών ως «συγκρουσιακή», «γονεϊκή δυσαρμονία» και «οξεία».

Αυτοί οι ασαφείς όροι, που χρησιμοποιήθηκαν από άτομα τα οποία έχουν την εξουσία να αλλάξουν την κατάσταση, δείχνουν πόσο αναγκαίο είναι να αλλάξει η συζήτηση γύρω από την ενδοοικογενειακή βία, εάν πρόκειται να αποτραπούν κάποιοι θάνατοι.

«Η αποτυχία να προσδιοριστεί ποιος έχει την εξουσία και τον έλεγχο είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στην αξιολόγηση και την αντιμετώπιση της ασφάλειας του παιδιού/παιδιών και του μη βάναυσου γονέα», αναφέρει η έκθεση.

«Σε περιπτώσεις που εμπλέκεται δράστης ενδοοικογενειακής βίας, τα οικογενειακά δικαστήρια πρέπει να αμφισβητήσει την υπάρχουσα κουλτούρα της "επαφής με κάθε κόστος" προκειμένου το παιδί να είναι πάντα προτεραιότητα», κατέληγε η έκθεση. «Αν δεν συμβεί αυτό, τα οικογενειακά δικαστήρια θα συνεχίσουν να επιτρέπουν την ύπαρξη καταστάσεων που μπορεί τελικά να κοστίσουν τις ζωές των παιδιών τα οποία υποτίθεται υπηρετούν και μερικές φορές και τις ζωές των μητέρων τους».

Η Claire εκλιπαρεί την κυβέρνηση να δώσει προσοχή στην έκθεση και να μην επιτρέψει να περάσουν κι άλλες οικογένειες αυτό που περνάει η δική της. «Κανένας γονιός δεν πρέπει να κρατάει τα παιδιά του και να τα παρηγορεί καθώς πεθαίνουν ή να ακούσει πως το παιδί του έπαθε κακό από μια πράξη εκδίκησης ή οργής», είπε.

«Σε άλλα 10 χρόνια, δεν πρέπει να επαναλάβουμε την ίδια έρευνα και να έχουμε τα ίδια ευρήματα», είπε η Neate.

Περισσότερα από το VICE

Σπάνιες Φωτογραφίες από το Εσωτερικό του Ναυαγισμένου Costa Concordia

Στον Πύργο Αλλάζουν Πεζοδρόμιο για να Αποφύγουν τα Σκουπίδια

Μπορεί το Υπόθετο Κάνναβης να Ανακουφίσει τις Γυναίκες από τους Πόνους της Περιόδου;