Παγκόσμια μέρα της γυναίκας σήμερα, μια πολύ καλή ευκαιρία να ασχοληθούμε με την ανάδειξη γυναικείων δικαιωμάτων και προβλημάτων, καθώς και να καταπιέσουμε το σεξιστικό γουρούνι, που όλοι οι άνδρες έχουμε μέσα μας. Στη πολιτισμένη Δύση όπου κατοικούμε, οι γυναίκες είναι -φαινομενικά τουλάχιστον- ελεύθερες και χειραφετημένες, δηλαδή ελεύθερες να εκλέγουν και να εκλέγονται, ελεύθερες να πληρώνονται λιγότερο από άνδρες με τους οποίους κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά, ελεύθερες να πιστεύουν ότι το ιδανικό βάρος για μια γυναίκα είναι κάτω από 50 κιλά, επειδή αυτά είναι τα διαφημιστικά/τηλεοπτικά πρότυπα της εποχής και τέλος, ελεύθερες να υπομένουν τη βία ορισμένων συζύγων/συντρόφων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το «αντριλίκι» σαν βιαιοπραγία και τραμπουκισμό.

Φυσικά, στη διαφωτισμένη Δύση, οι γυναίκες δεν απειλούνται με κλειτοριδεκτομή, ούτε υποχρεούνται να φορούν μπούρκα, όμως σε κάθε περίπτωση, το μονοπάτι προς την επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση, είναι σαφέστατα πιο δύσβατο και στενό, σε σχέση αυτό που αντίστοιχα καλείται να βαδίσει ένας άνδρας. Το χειρότερο όμως για κάποιες γυναίκες που έχουν φτάσει στη κορυφή, είναι πως το μόνο που κερδίζουν στην πραγματικότητα, είναι ατελείωτο bullying και ορυμαγδούς ζηλοφθονίας. Ακολουθούν πέντε παραδείγματα διασήμων/επιτυχημένων γυναικών, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν/αντιμετωπίζονται άσχημα, από την ανδροκρατούμενη και συντηρητική ελληνική κοινωνία.

Πολύ λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα, έχουν χλευαστεί περισσότερο από την Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου. Η αναβάθμιση της από ερωμένη του Ανδρέα Παπανδρέου, σε σύζυγο του, συνέβη σε μια από τις πιο υστερικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, τα τέλη της δεκαετίας του '80-αρχές της δεκαετίας του '90. Καθώς η υγεία του Ανδρέα Παπανδρέου κατέρρεε μαζί με το ΠΑΣΟΚ, μια σιχαμερή οσμή σκανδάλων είχε καλύψει τη χώρα από τη μια άκρη ως την άλλη. Ο «Αυριανισμός», δημοσιογραφική τάση που πήρε το όνομα της από την ομώνυμη εφημερίδα και πρέσβευε την πιο πωρωμένη και ξεδιάντροπη χυδαιότητα που έχει εμφανιστεί ποτέ στο πλανήτη Γη, κυριαρχούσε απόλυτα, ενώ για να γίνει κατανοητή η ηθική κατάπτωση της εποχής και η απελπισία του κόσμου από τη σαπίλα του ΠΑΣΟΚ, ας αναφέρουμε απλά πως στις εκλογές του 1990, σχεδόν ένας στους δυο Έλληνες που ψήφισαν (ποσοστό 47%), το έριξαν δαγκωτό στον Κωνσταντίνο «θα-κάνω-κάθαρση» Μητσοτάκη.

Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο, εμφανίστηκε ξαφνικά στις ζωές μας η Δήμητρα Λιάνη, μετέπειτα Παπανδρέου. Στις 22 Οκτωβρίου του 1988, με την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου από την Αγγλία, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς, εγένετο Μιμή και επίσημα. Καθώς ο Ανδρέας κατέβαινε τα σκαλιά του αεροπλάνου, γύρισε, έκανε ένα νεύμα και εμφανίστηκε ξαφνικά στους τηλεοπτικούς δέκτες μια ψηλή ξανθιά γυναίκα. Από εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα τουλάχιστον πέντε χρόνια, η Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου ήταν διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ιστορικά εξώφυλλα εφημερίδων με γυμνές φωτογραφίες της, το βιβλίο του Γιώργου Καρατζαφέρη στο εξώφυλλο του οποίου φαινόταν να κρατάει τα γεννητικά όργανα ενός αγνώστου άνδρα (το βιβλίο είχε τίτλο «Η Λιάνη στηρίζει την Αλλαγή»), άλλα κυρίως, την ατελείωτη υστερία και ψύχωση του ελληνικού λαού με αυτή τη γυναίκα;

Aς ξεκινήσουμε από τα βασικά: Η Χρύσα «Χρυσηίδα» Δημουλίδου είναι μια κυρία μέσης ηλικίας που γράφει βιβλία για άλλες κυρίες μέσης ηλικίας. Μέχρι σήμερα έχει συγγράψει περίπου 30 τέτοια βιβλία, με ενδεικτικούς τίτλους όπως: «Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις», «Όταν το χιόνι χόρεψε με τη φωτιά» και «Πόθοι στα φτερά των αγγέλων», ενώ το συμβόλαιο που έχει υπογράψει με γνωστό εκδοτικό οίκο, αναφέρεται ως η πιο "ακριβοπληρωμένη μεταγραφή στον χώρο του (ελληνικού) βιβλίου". Είναι προφανές πως αυτού του είδους η λογοτεχνία, πολύ δύσκολα μπορεί να συγκινήσει οποιονδήποτε δεν είναι κυρία από σαράντα ετώ και πάνω, ταυτόχρονα όμως είναι δεδομένο πως αυτού του είδους τα βιβλία, πουλάνε και πιο συγκεκριμένα, τα βιβλία της Χρυσηίδας Δημουλίδου μοσχοπουλάνε.

Στον ηλιόλουστο γιδότοπο μας όμως, όπου ο μέσος αναγνώστης διαβάζει μια αθλητική εφημερίδα το μήνα και έναν «Αλχημιστή» κάθε δέκα χρόνια, άλλα ταυτόχρονα θεωρεί τον εαυτό του ειδήμονα στη λογοτεχνία, η Χρυσηίδα Δημουλίδου δεν θεωρείται αρκετά «ποιοτική», ενώ το στιλ των βιβλίων που γράφει, λοιδορείται από ανθρώπους που χρειάζονται τρεις μέρες για να διαβάσουν ένα Μίκυ-Μάους και άλλες τρεις για να καταλάβουν τι διάβασαν.

Αν έπρεπε να συμπυκνώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 σε τρεις λέξεις, αυτές θα ήταν: «Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη». Η δυναμική σύζυγος του βιομήχανου Θεόδωρου Αγγελόπουλου, ήταν επικεφαλής τόσο της επιτροπής διεκδίκησης των αγώνων, όσο και της οργανωτικής επιτροπής αργότερα. Το 2014 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της, η οποία είναι αρκετά αποκαλυπτική. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εποχής: «Το βιβλίο είναι γεμάτο από μικρές ιστορίες με μεγάλη διεισδυτικότητα (…) Όταν κάποιος υπουργός κάνει το λάθος να μετακινήσει την τσάντα croco Hermès που ήταν τοποθετημένη δίπλα στον πρωθυπουργό Σημίτη, η Γιάννα αντιδρά λέγοντας: "ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ να μην ξαναγγίξεις την τσάντα μου ή τα προσωπικά μου έγγραφα!" και ο Σημίτης συμπληρώνει: "Η θέση της κυρίας Αγγελοπούλου είναι εδώ, δίπλα στη δική μου"». Στο βιβλίο αυτό μπορεί κανείς να ακούσει τη Γιάννα να εξηγεί πώς χώρισε τον πρώτο άντρα της γιατί ήταν (συγκριτικά) φτωχός: "Έδειχνε εύπορος, έδειχνε να έχει καλή δουλειά και λαμπρές προοπτικές για το μέλλον – ή πάντως έτσι άφηνε να εννοηθεί […] Όμως αντί για τη δουλειά, αυτός προτιμούσε να παίζει τάβλι.» (…) Κανονικά ο άνθρωπος της εξουσίας ντρέπεται να αποκαλύψει το γλείψιμο που τον οδήγησε ώς εκεί. Η Γιάννα όμως δεν ντρέπεται. Δεν ντρέπεται καθόλου. (…)".

Όταν ανακοινώνεται η ανάληψη των αγώνων, ξεκινά μια αληθινή πανδαισία, όπου όλοι την αρπάζουν και την αγκαλιάζουν, τόσο ώστε "συνεχώς χρειαζόταν να περιμαζεύω τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια μου". Το ίδιο όταν ανοίγει το παράθυρο από το αυτοκίνητο για να ενωθεί με τον λαό κατά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου το 2004. Γράφει: "Τόσο ενθουσιάστηκα, που άνοιξα το παράθυρο και άρχισα να χαιρετάω όποιον έφθανα. Η ασφάλεια συνοδείας δεν έδειχνε ευτυχής: γνώριζα όμως ότι ούτε εγώ κινδύνευα, ούτε το μονόπετρο!" (…) Η ιστορία της Γιάννας Αγγελοπούλου είναι η ιστορία (μεταξύ άλλων) του ολυμπιακού εγκλήματος, με το βλέμμα μιας γυναίκας που το έβαλε αμέτι μουχαμέτι, το πέτυχε και το καταφχαριστήθηκε».

Είναι σαφές ότι η φιλοδοξία αξιολογείται αλλιώς όταν πρόκειται για άνδρα και αλλιώς όταν πρόκειται για γυναίκα.

Η «Λαίδη» Άντζελα Δημήτριου, μια γνήσια λαϊκή τραγουδίστρια με σχεδόν πενήντα χρόνια καριέρας, έχει γίνει πολλές φορές στόχος γελοιοποίησης, κατά βάση για τα επικά «μαργαριτάρια» που κατά καιρούς έχει ξεστομίσει. Η αλήθεια είναι πως η Άντζελα έχει όντως δηλώσει πως: «Οι 7 Έλληνες στους 10 προτιμούν αυτό και οι άλλοι 4 το άλλο», καθώς και «Από τους εν ζωή καλλιτέχνες, χάρηκα που συνεργάστηκα με τον αείμνηστο Στέλιο Διονυσίου», αλλά και «Θαυμάζω πολύ τον Γκάντι. Έκανε τόσα για την Κίνα».

Από κει και πέρα όμως, είναι τουλάχιστον εμετική η προσπάθεια ορισμένων τηλεοπτικών αστέρων με εγκεφαλικές ικανότητες πόμολου, oι οποίοι/ες παλεύουν με νύχια και με δόντια να αποσπάσουν κάποιο «αριστούργημα» από το στόμα της Άντζελας, για να την κοροϊδέψουν. Στο κάτω-κάτω, πετυχημένη τραγουδίστρια στα μπουζούκια είναι η γυναίκα, δεν έθεσε ποτέ υποψηφιότητα για την Ακαδημία Αθηνών.

Κλείνουμε με την γυναίκα που έχει ξεβαφτιστεί γύρω στις δεκατρείς χιλιάδες φορές, από τα μπινελίκια που τις έχουν χώσει Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Η καγκελάριος της Γερμανίας εδώ και πάνω από δέκα χρόνια (εξελέγη για πρώτη φορά το 2005) και πρώτη γυναίκα αρχηγός του ομοσπονδιακού κράτους της Γερμανίας, από την ίδρυση του (1871) ως σήμερα, αποτελεί έναν εύκολο και πολύ βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, για όλα τα κακά που συμβαίνουν στη χώρα την εποχή των μνημονίων. Έχει καύσωνα; Φταίει η Μέρκελ που δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε κλιματιστικό. Έχει κακό καιρό μέσα στο καλοκαίρι; Κοίτα να δεις που η απαίσια η Μέρκελ, μέχρι και τον ήλιο μας έβαλε να πουλήσουμε για να ξεχρεώσουμε. Κλαίει το μωρό; Χάλασε το σκούτερ; Στραμπούληξες τον αστράγαλο σου; Έκοψε η μαγιονέζα; Mα φυσικά, φταίει η ξινομούρα Μέρκελ.

Έτσι λοιπόν, βρίζοντας την Μέρκελ έχουν περάσει ήδη έξι χρόνια καταστροφικής κρίσης. Δεν σας άρεσε αυτό το κείμενο; Ξέρετε ποιος φταίει, έτσι δεν είναι;

Περισσότερα από το VICE

Στην Αντίπαρο Παίζουν Βόλεϊ Μεσοπέλαγα

Το να Είσαι Υποχόνδριος δεν Είναι Αστείο

Κορυφαίοι Σκιτσογράφοι από την Ελλάδα Στέλνουν το Δικό τους Μήνυμα για τους Πρόσφυγες