Φωτογραφίζοντας τις Υποκουλτούρες της Βρετανικής Νεολαίας

Τη μέρα, ο Lee Crichton εργάζεται ως κομμωτής με έδρα το Λονδίνο. Ωστόσο καιρό τώρα είναι φαν του The Face κι έτσι αποφάσισε ότι ήθελε να αναβιώσει το πνεύμα του ξεπερασμένου σήμερα κλασσικού βρετανικού περιοδικού και να εκδώσει τη δική του εφημερίδα φωτογραφίας.

Το αποτέλεσμα είναι η Collection of Documentaries - μια συλλογή έργων που έχουν στόχο να εξερευνήσουν τη σύγχρονη βρετανική κοινωνία και να θέσουν υπό αμφισβήτηση αυτό που ο κόσμος θεωρεί ότι είναι η «Πραγματική Βρετανία». Μέσω της συνοπτικής γραφής και της αυθεντικά αυθόρμητης φωτογραφίας, ψάχνει να εξερευνήσει την επιρροή της Μεγάλης Βρετανίας στην κουλτούρα της νεολαίας παγκοσμίως.

Μιλήσαμε με τον Lee, τον εκδότη, και τον σχεδιαστή του περιοδικού Adam Evans-Pringle, για το πρότζεκτ και το γεγονός ότι απορρίφθηκαν από τη διαφήμιση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

VICE: Πώς προέκυψε το C.O.D; Άκουσα ότι υπήρξε πρόβλημα στη χρηματοδότησή του;
Lee Crichton: Πρώτον, προέκυψε από την επιθυμία να δημιουργήσω το δικό μου περιοδικό επειδή αγαπώ τις έντυπες εκδόσεις. Βλέποντας ότι ο κόσμος έχει παθιαστεί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -με συνέπεια ο κλάδος να είναι/γίνεται τόσο κορεσμένος- ήθελα πραγματικά να επιστρέψω στα βασικά.

Εάν σκεφτείς την rave κουλτούρα -την πραγματική rave κουλτούρα- δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Οι άνθρωποι ζούσαν τη στιγμή. Σε αντίθεση σήμερα, οι άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι με το να τραβάνε φωτογραφίες και να γράφουν το καλύτερο βίντεο, ενώ θα έπρεπε να χάνουν τον έλεγχο. Είναι αυτές οι στιγμές που ήθελα πραγματικά να γιορτάσω και τεκμηριώσω.

Eγώ, ο Winter [Vandenbrink, ο φωτογραφικός επιμελητής] και ο Adam θελήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι που θα έμοιαζε διαφορετικό στο ράφι. Όσο αφορά στη χρηματοδότηση, προφανώς η έκδοση είναι πολύ πιο ακριβό και λιγότερο προσιτό προϊόν. Αυτός είναι και ο λόγος που τα online μέσα ενημέρωσης φαίνεται να είναι η προφανής επιλογή στις μέρες μας και τα έντυπα η άπιαστη επιλογή. Είχαμε πιθανό χρηματοδότη, κάποιον εκτός ημών ο οποίος όμως αποχώρησε γρήγορα. Οπότε ας πούμε ότι κάνω πολλά κουρέματα! Αλλά αξίζει τον κόπο. Και ελπίζω ότι θα έχουμε περισσότερο χώρο όταν θα κυκλοφορήσει το δεύτερο τεύχος.

Τι σε ενέπνευσε όταν το στήνατε;
Lee: Είναι ένα περιοδικό που διοικείται από Βρετανούς - τι να πει κανείς περισσότερο επ'αυτού. Όντας Βρετανός στο Λονδίνο, πάντα ενδιαφερόμουν για άλλους πολλούς δημιουργούς που έχουν μετακομίσει εδώ, και τους τρόπους που η κουλτούρα μας έχει επηρεάσει τις πόλεις τους και την εφηβεία τους καθώς μεγαλώνουν - κάτι που συμβαίνει σήμερα περισσότερο παρά ποτέ. Ο φωτογραφικός επιμελητής μας, ο Winter είναι από το Άμστερνταμ και βλέπει τη Βρετανία με διαφορετικά μάτια από ότι εγώ. Κι αυτό από μόνο του προκαλεί τόσες πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες. Χρειάστηκαν πολλές πολιτιστικές συζητήσεις, που τροφοδοτήθηκαν με κρασί για να αντιληφθούμε ότι οι διαφορετικές απόψεις μας και γνώμες μας θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά όμορφο.

Ο σχεδιασμός του είναι πολύ αεροδυναμικός, με πολύ άχρωμο χώρο. Ποια είναι η ιδέα πίσω από αυτή την επιλογή;
Adam Evans-Pringle: Ο λευκός χώρος σε μια γκαλερί έργων τέχνης είναι εξίσου σημαντικός με το περιεχόμενό της, οπότε κατευθυνθήκαμε προς αυτή την επιλογή για να αναδείξουμε τη δουλειά. Επίσης, λόγω της ποικιλομορφίας των φιλοξενούμενων, αποδεικνυόταν δύσκολο να επιλέξουμε τη σωστή φωτογραφία εξωφύλλου, οπότε δεν το κάναμε.

Ως άνθρωπος πλήρους απασχόλησης στο δημιουργικό διαφημιστικής πάντα κάνω παραχωρήσεις στη δημιουργικότητα προς όφελος της λειτουργικότητας και για λόγους μάρκετινγκ- προσπαθώντας να χωρέσω τα πάντα παντού και συνήθως αντίθετα από την πρότασή μου-οπότε ήταν ωραίο να μπορώ να ξεφύγω από αυτή την ασφυξία και δημιουργήσω μίνιμαλ ομορφιά. Ξεκινήσαμε το C.O.D για να επιστρέψουμε στα βασικά και για να παράγουμε κάτι από το οποίο να πιαστούμε. Οπότε αυτό είναι αυτό που κάναμε.

Γιατί επιλέξατε να μην έχετε διαφημίσεις στο περιοδικό;
Lee: Στην αρχή ήταν περισσότερο μια επανάσταση, παρά κάτι άλλο. Οι σελίδες πολλών εκδόσεων είναι πλημμυρισμένες με διαφημίσεις που συχνά δεν είναι άσχετες με το ίδιο το περιεχόμενο του περιοδικού-κάτι στο οποίο αναφερόμαστε αρκετά ρητά με τις πολυάριθμες επαναλήψεις της ίδιας εικόνας στο πρώτο τεύχος. Φυσικά, εκτιμάμε ότι δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να βγάλουμε πολλά τεύχη χωρίς κάποια βοήθεια από διαφημίσεις, οπότε δεν είναι κάτι που αποκλείουμε συνειδητά.

Σε ποιον απευθύνεται το περιοδικό;
Lee: Δεν θέλω να αποκλείσω κανέναν-το περιεχόμενο του C.O.D ήδη είναι τόσο ευρύ που θα ήταν δύσκολο να επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Κατά κάποιο τρόπο, είμαστε μια κοινότητα με τον τρόπο που δημιουργούμε το περιοδικό. Είναι κάτι που θέλουμε να μας ανακαλύψουν και να μας εξερευνήσουν. Το πραγματικό ενδιαφέρον θέμα με δεδομένη την διαδικτυακή απουσία μας είναι ότι στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να στοχεύσουμε σε ένα συγκεκριμένο τύπο ατόμου, που σημαίνει ότι βασιζόμαστε αποκλειστικά στη διαφήμιση από στόμα σε στόμα ή σε δευτερογενείς πηγές που θα μιλήσουν για μας. Οπότε, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχουμε ιδέα ούτε ποιος το διαβάζει.

Πώς ήρθατε σε επαφή με τους συμμετέχοντες;
Lee: Αυτή ήταν κατά κύριο λόγο δουλειά του Winter. Όντας και ο ίδιος φωτογράφος, έχει ουσιαστική επαφή με νέα ταλέντα σε όλη την Ευρώπη και πραγματικά το κατέχει το θέμα. Βρήκε τους φωτογράφους και εγώ τακτοποίησα το θέμα της συγγραφής.

Όταν διάβασα το τεύχος ένιωσα σαν το βασικό θέμα να ήταν η απώλεια της αθωότητας. Αυτή ήταν πρόθεση σας ή υπήρχε ένα άλλο μήνυμα που θέλατε να περάσετε;
Lee: Πρόκειται για ενός είδους φυσικής εξέλιξης. Το πραγματικά ακατέργαστο στοιχείο όλου αυτού του πράγματος ήταν ότι η θεματολογία ήταν τόσο αόριστη. Συνεπώς, το βασικό θέμα που ανέφερες ήταν ένα πολιτιστικό σχόλιο που προέκυψε ως αποτέλεσμα του γεγονότος πως όλοι οι συνεργάτες μας είχαν βρετανική κουλτούρα. Το ενισχύσαμε αυτό με την έλλειψη επεξεργασίας στα κείμενα, ιδιαιτέρως του Stuart. Αποπνέει αθωότητα γιατί το γραπτό του έχει πραγματικά μια παιδική ποιότητα, με την καλή έννοια. Και αυτό είναι κάτι που δεν θέλαμε να αποκρύψουμε.

Ποια είναι η αγαπημένη σου συλλογή στο περιοδικό και γιατί; Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες που σου αρέσουν περισσότερο;
Lee: Νομίζω ότι με εκείνη της Sonya συνδέομαι περισσότερο. Ίσως γιατί διαθέτει το περισσότερο βρετανικό στοιχείο και μου θυμίζει την ποδοσφαιρική κουλτούρα της δεκαετίας του '80, κάτι με το οποίο πάντα γοητευόμουν οπτικά.

Η αγαπημένη μου φωτογραφία είναι αυτή του Winter (από πάνω). Όταν την είδα για πρώτη φορά, μου θύμισε τον εαυτό μου. Αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν είσαι παιδί και αγοράζεις για σένα τα αθλητικά που αγαπάς… Για μένα ήταν ένα γυαλιστερό παντελόνι φόρμας Adidas, για αυτόν ήταν αυτό το μπλουζάκι. Υποθέτω ότι η αθωότητα έρχεται ξανά στο προσκήνιο. Αυτός, το παιδί, δεν θα είναι ποτέ ξανά έτσι.

Ποια είναι τα σχέδια σας για το επόμενο έργο σας;
Lee: Εγώ και ο Winter ετοιμάζουμε το δεύτερο τεύχος αυτή τη στιγμή. Το πρώτο θα βρίσκεται στα ράφια, παγκοσμίως, τον Μάρτιο και το δεύτερο τον Σεπτέμβριο. Το ίδιο θα συμβεί και τον επόμενο χρόνο. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να πάμε το C.O.D στο επόμενο επίπεδο τώρα βρίσκοντας τους κατάλληλους ανθρώπους να ασχοληθούν με αυτό αλλά διατηρώντας το στο ίδιο μονοπάτι.

Δες τις φωτογραφίες του περιοδικού C.O.D.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.