Έκανα Xειρουργική Eπέμβαση στον Eγκέφαλο ενώ Ήμουν Ξύπνια

Η ιστορία είναι της Kinetta Kelsall, όπως τη διηγήθηκε στην Kate Lloyd.

Όταν κάποιος κόβει τον εγκέφαλό σου, νιώθεις μια γλιστερή υγρασία. Καθώς το μαχαίρι εισχωρεί, σχεδόν μπορείς να ακούσεις έναν ήχο σαν να κόβουν ζουμερές μπριζόλες. Το κόψιμο δεν έχει ωστόσο σχέση με το τρύπημα. Όταν κάποιος τρυπάει το κρανίο σου είναι σαν να απογειώνεται ένα αεροπλάνο ή ένας οικοδόμος να σκάβει με το τρυπάνι στο κεφάλι σου.

Aυτό το ξέρω καλά, μιας και υποβλήθηκα σε εγχείρηση αφαίρεσης όγκου στον εγκέφαλο, ενώ ήμουν ξύπνια.

Παρατήρησα ότι κάτι συνέβαινε όταν άρχισαν να μου πέφτουν πράγματα. Σε διάστημα μιας εβδομάδας, έσπασα το μπολ της σούπας που πήγε παντού στην κουζίνα μου και έχυσα έναν γύρο ποτών στο πάτωμα ενός μπαρ. Ήμουν 25 ετών και έψαχνα για καινούρια δουλειά. Συνήθως είμαι πολύ ήρεμη, αλλά διαπίστωσα ότι ήμουν αγχωμένη και γινόμουν περίεργα συναισθηματική με τις συνεντεύξεις. Στην αρχή, δεν σκέφτηκα κάτι άλλο από το ότι ήμουν λιγάκι ηλίθια. Έπειτα, άρχισα να μουδιάζω στην αριστερή πλευρά του σώματός μου, από την κορυφή έως τα νύχια.

Πήγα στον γιατρό και είπε ότι θα μπορούσε να οφείλεται σε «πιασμένο» νεύρο, αλλά λίγες μέρες αργότερα άρχισα να έχω πονοκεφάλους και το πρωί ένιωθα σαν να έπινα αλκοόλ την προηγούμενη νύχτα. Η κοπέλα μου με πήγε στα επείγοντα για να με εξετάσουν και την επόμενη μέρα πήγα εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Μου έκαναν αξονική τομογραφία και βρήκαν έναν καλοήθη όγκο σε μέγεθος βατόμουρου ο οποίος αιμορραγούσε στον εγκέφαλό μου. Πίστεψα ότι θα πεθάνω.

Ήμουν στο νοσοκομείο πέντε μέρες, ενώ μου χορηγούσαν στεροειδή για να σταματήσει η αιμορραγία. Έπειτα συνάντησα την χειρουργό μου, για να συζητήσουμε για την αφαίρεση του όγκου. Μου έδωσε την επιλογή να είμαι ξύπνια στη διάρκεια της επέμβασης. Λίγα νοσοκομεία κάνουν αυτήν την επέμβαση και εκείνη την είχε κάνει 50 φορές.

Μου εξήγησε ότι, λόγω του σημείου όπου βρισκόταν ο όγκος μου, εάν κοιμόμουν στη διάρκεια της διαδικασίας υπήρχε 25% πιθανότητα να ξυπνήσω με κάποια αναπηρία. Εάν ήμουν ξύπνια θα υπήρχε μόνο 1% πιθανότητα. Πολλοί άνθρωποι απορρίπτουν τη διαδικασία, επειδή φοβούνται να είναι ξύπνιοι αλλά εγώ το είδα ορθολογικά· εάν κοιμάμαι δεν θα ξέρω ότι πεθαίνω, ενώ εάν είμαι ξύπνια μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.

Τέσσερις μήνες νωρίτερα από την επέμβαση, έπρεπε να συναντήσω μία νευροψυχολόγο για να κάνω τεστ προσομοίωσης σε έναν μαγνητικό τομογράφο, το οποίο θα επαναλαμβανόταν στη χειρουργική επέμβαση έτσι ώστε να χαρτογραφήσουν τον εγκέφαλό μου. Είχαν βάλει ένα βιβλίο μπροστά μου στην οθόνη ενός υπολογιστή και έπρεπε να το διαβάσω από μέσα μου, αλλά όχι να το λέω. Έτσι, μπορούσαν να δουν σε ποια μέρη του εγκεφάλου μου ήταν κοντά ο όγκος. Υπήρχαν, επίσης, κάποια τεστ μνήμης, τα οποία κάνω ακόμα σήμερα. Μου ζήτησαν να ονομάσω βασικά αντικείμενα ή να απαγγείλω τις μέρες της εβδομάδας.

Δεν θυμάμαι να ήμουν αγχωμένη το πρωί της επέμβασης, αλλά η φίλη μου λέει ότι ήμουν. Έπρεπε να ξαπλώσω στο πλάι για να μπορέσει η χειρουργός να φτάσει στον όγκο. Είχαν σχεδιάσει ένα Χ στο κεφάλι μου, στο επίμαχο σημείο.

Δεν έχουμε υποδοχείς πόνου στο κεφάλι μας, αλλά ο αναισθησιολόγος μου έκανε γενική αναισθησία για να με χαλαρώσει. Επίσης, έβαλε αναισθητικό στο πρόσωπό μου ώστε κατά το τρύπημα του κρανίου να μην νιώσω κάποια ενόχληση. Πονάει τόσο πολύ. Ορκίζομαι ότι δεν θα κάνω ποτέ Botox.

Άκουσα κάποιον να λέει «ξεκινάμε» και η χειρουργός άρχισε να τρυπάει. Το τρυπάνι ήταν πιθανώς στο μέγεθος μιας πυξίδας, αλλά ένιωσα ότι είχε το μέγεθος αυτοκινήτου. Ένιωθα ανά κάθε δευτερόλεπτο, ότι θα μπορούσε να γλιστρήσει και να με σκοτώσει.

Επειδή ήμουν στο πλάι, το μόνο που μπορούσα να δω ήταν η νευροψυχολόγος μου. Προφανώς, έκανα συνεχώς το σήμα της ειρήνης όταν ρώτησε εάν ήμουν ΟΚ. Αφού η χειρουργός έφθασε στον εγκέφαλό μου, τοποθέτησε ηλεκτρόδια σε διαφορετικά μέρη για να ενεργοποιήσει τα σημεία με ηλεκτρικό ρεύμα. Κάναμε τα τεστ στα οποία είχαμε εξασκηθεί, για να βεβαιωθούμε ότι ο λόγος και οι κινήσεις μου ήταν σωστές.

Ο όγκος μου ήταν κοντά στις περιοχές ομιλίας και κίνησης του εγκεφάλου μου, οπότε έβαλαν ηλεκτρόδια πραγματικά εκεί κοντά. Όταν τα ηλεκτρόδια ήταν σε διαφορετικές περιοχές, δεν μπορούσα να κινηθώ. Μου είπαν να μετρήσω έως το 10 και όταν έφτασα στο 7 δεν μπορούσα να μιλήσω. Αυτό σήμαινε ότι γνώριζαν ποια σημεία του εγκεφάλου μου δεν μπορούσαν να ακουμπήσουν, κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν εάν κοιμόμουν. Ρωτούσα συνεχώς «Είναι φυσιολογικό; Είναι φυσιολογικό;».

Τελικά, μια γιατρός σήκωσε τον αντίχειρά της και είπε «Kineta, βγάλαμε τον όγκο». Είπα «wow». Έπειτα ένιωσα κάτι να διαπερνάει το αριστερό χέρι μου και ένιωσα σαν να μην μπορούσα να αναπνεύσω, άρχισα να τρέμω και όλα έγιναν μαύρα. Έπαθα επιληπτική κρίση και ήμουν off για πέντε λεπτά. Είναι ένα πράγμα που δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσω ποτέ. Νόμιζα ότι πέθαινα.

Προφανώς, οι κρίσεις είναι αρκετά συχνό φαινόμενο στη διάρκεια της επέμβασης στον εγκέφαλο. Όταν συνήλθα είχα μια τεράστια αίσθηση ανακούφισης ότι ο όγκος είχε φύγει, αλλά έπαθα ακόμα δυο κρίσεις. Η ομιλία μου ήταν μειωμένη. Και όταν ξύπνησα την πρώτη φορά, ξέχασα τι ήταν το «φλιτζάνι» αλλά έπειτα θυμήθηκα και το ξεπέρασα.

Όσον αφορά το εάν ήμουν άρρωστη, δεν ήταν ότι ένιωθα σωματικά άσχημα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα κρυολογήματά μου ήταν χειρότερα. Το κεφάλι μου πονούσε αρκετά και είχα ήπιους πονοκεφάλους κάθε μέρα. Όμως, ξάπλωνα στο κρεβάτι επειδή ήμουν κουρασμένη και όχι άρρωστη. Επίσης, βίωσα μεγάλη ψυχική ένταση. Η αντίληψη ότι οι όγκοι είναι δολοφόνοι σε αρρωσταίνει περισσότερο απ' ό,τι οι ίδιοι οι όγκοι.

Εάν έπρεπε να ξανακάνω την επέμβαση, δεν θα φοβόμουν. Όλοι λένε «εάν ήμουν σε αυτήν την κατάσταση θα είχα φρικάρει εντελώς». Όμως, όταν είσαι σε αυτήν πραγματικά, όλος ο τρόπος σκέψης σου αλλάζει. Το να είμαι ξύπνια με έκανε να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο, γεγονός που με έκανε να νιώθω πιο ήρεμη.

Από την επέμβαση μου και μετά, άρχισα να συγκεντρώνω χρήματα για την οργάνωση The Brain Tumor Charity. Μια γυναίκα μου έστειλε mail· «περνάω το ίδιο πράγμα, είμαι τρομοκρατημένη». Της είπα να μη φοβάται. Το ότι ήμουν ξύπνια με έκανε να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο. Εναι μια φοβερή ιστορία να διηγηθείς. Μάλιστα ήθελα να την tweet-άρω, αλλά το νοσοκομείο δεν μου το επέτρεψε.

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Περισσότερα από το VICE

Τι Κάνει ένας Έλληνας Φυσικός στο Άμπου Ντάμπι;

Η Σειρά The Knick σε Ταξιδεύει στα «Ανήλικα» Χρόνια της Ιατρικής Επιστήμης

Πώς να Πεις στους Γονείς σου ότι Είσαι Πορνοστάρ