Όταν Ξαφνικά Βρίσκεις τα 17 σου Αδέρφια από Δότη Σπέρματος στο Διαδίκτυο

Εάν με συναντούσατε και κάνατε όλες αυτές τις ερωτήσεις ρουτίνας που κάνουμε όταν γνωρίζουμε κάποιον –πού μεγάλωσα, εάν έχω αδέρφια–, πιθανώς θα σας έλεγα ότι είμαι μοναχοπαίδι. Τεχνικά, όμως, έχω ακόμα 17 αδερφούς και αδερφές και ακόμα δεν έχω τελειώσει το μέτρημα. Αφήστε με να εξηγήσω.

Έχω συλληφθεί από σπέρμα δότη. Η μαμά μου ποτέ δεν είχε δυσκολία με τους άντρες, αλλά όταν βρέθηκε στα 40 να είναι μόνη της αποφάσισε ότι ήταν καιρός να εκπληρώσει το όνειρο που είχε μια ζωή, δηλαδή να αποκτήσει παιδί – έστω κι αν αυτό σήμαινε να το κάνει μόνη της. Μελέτησε σελίδες με τεράστιο αριθμό δοτών στην τράπεζα σπέρματος Cryobank της Καλιφόρνιας και γρήγορα έκανε την επιλογή της. Ήταν υγιής, ψηλός, αθλητικός και δημιουργικός. Αυτός ο άντρας θα ήταν ο πατέρας μου.

Από την αρχή, η μαμά μου ήταν πολύ ειλικρινής μαζί μου για το πώς προήλθα. Μερικοί γονείς λένε στα παιδιά τους ότι τα μωρά προέρχονται από «δύο ανθρώπους που αγαπούν ο ένας τον άλλον πάρα πολύ». Η μαμά μου, μου είπε «η σύλληψή σου έγινε γωνία 79ης και Park την ώρα του διαλείμματος για μεσημεριανό και χωρίς την παρουσία άντρα».

Παρόλο που δεν γνώριζα πολλά για τον πατέρα μου, ορισμένες φορές έριχνα μια ματιά στον φάκελο του δότη, τον οποίο η μαμά μου φύλαγε σε ένα μεγάλο καφέ ντουλάπι στο σαλόνι μας. Η περιγραφή του δότη μου ήταν σύντομη αλλά κατατοπιστική. Είχε σγουρά καστανά μαλλιά, ήταν σε ομάδα στίβου και του άρεσε να κάνει τέχνη. Ο στίβος ήταν το μόνο σπορ στο οποίο αποδείχθηκε ότι ήμουν καλή. Ασχολούμουν με την τέχνη. Είχα σγουρά καστανά μαλλιά. Ένιωσα να συνδέομαι.

Πάντα, όμως, ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Πάντα ήμασταν εγώ και η μαμά μου – ένα σετ παππούδες, μία πλευρά του οικογενειακού δέντρου. Ζήλευα τους φίλους μου με τις τεράστιες οικογένειες ή τα αδέρφια που πάντα μάλωναν στις ταινίες του Disney Channel. Δεν μου είχαν κάνει ποτέ φάρσα. Δεν είχα αδερφούς για να τσακωθώ ούτε αδερφές για να μοιραστούμε τα ρούχα μας.

Έπειτα, όταν ήμουν επτά, η ευχή μου υλοποιήθηκε. Η μαμά μου κι εγώ καθίσαμε στο τραπέζι και μου εξήγησε ότι στην πραγματικότητα είχα αδέρφια – μάλιστα ήταν δύο. Τα είχε ανακαλύψει στο Donor Sibling Registry (Μητρώο Αδελφιών Δότη Σπέρματος), μια ιστοσελίδα για παιδιά δωρητών και τους γονείς τους προκειμένου να μπορούν να εντοπίσουν κι άλλα παιδιά που γεννήθηκαν από τον ίδιο δότη.

Είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς πόσα παιδιά έχουν συλληφθεί με σπέρμα δότη στις Ηνωμένες Πολιτείες, διότι «δεν υπήρχε ποτέ κάποιος που κρατούσε αρχείο», σύμφωνα με τη Wendy Kramer, τη διευθύντρια του Donor Sibling Registry. Αλλά μόνο η βάση δεδομένων έχει περισσότερα από 50.000 μέλη, τα πιο πολλά εκ των οποίων είναι άνθρωποι που προήλθαν από γενετικό υλικό κάποιου δότη. Κάθε δότης σπέρματος έχει έναν αριθμό και μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις για να βρεις άλλα παιδιά από αυτό τον δότη τα οποία έχουν εγγραφεί στη βάση δεδομένων. Έως σήμερα, το Donor Sibling Registry έχει βοηθήσει να ενωθούν περισσότερα από 13.000 ετεροθαλή αδέρφια.

Εκείνο το καλοκαίρι πήγαμε στη Βοστώνη για να συναντήσουμε τον καινούργιο αδερφό και την καινούργια αδερφή μου. Ο Gus ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου και η Macy ήταν τριών ετών. Ήταν κανονικά αδέρφια που τα μεγάλωνε μια ανύπαντρη μητέρα. Δεν ξέρω τι προσδοκούσα από αυτή την επίσκεψη, αλλά θυμάμαι ότι ήμουν ντροπαλή και ένιωθα περίεργα πηγαίνοντας στο πάρκο και στο μουσείο παρέα. Είχαμε κάποια ομοιότητα μεταξύ μας, αλλά κατά κύριο λόγο ένιωθα σαν να συναντούσα ξένους.

Το περίεργο με το να βρεις τα αδέρφια σου είναι ότι δεν υπάρχει οικογενειακή σχέση στη στιγμή. Μοιράζεσαι DNA σίγουρα, αλλά δεν μοιράζεσαι την εμπειρία των οικογενειακών διακοπών ή του να τρελαίνετε παρέα τη μαμά σας. Ωστόσο υπάρχει κάτι που σε κάνει να νιώθεις πως είναι ιδιαίτερο. Ο πιο συνηθισμένος λόγος που οι άνθρωποι ψάχνουν τα αδέρφια τους στο Donor Sibling Registry είναι για να έχουν «μια πιο ασφαλή αίσθηση ταυτότητας», σύμφωνα με έρευνα σε δείγμα περίπου 800 γονιών. Και παρότι η συνάντηση με τον Gus και τη Macy για πρώτη φορά δεν με έκανε να νιώθω ακριβώς σαν να κέρδισα έναν αδερφό και μια αδερφή, άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμουν τον εαυτό μου και την οικογένειά μου.

Κάθε χρόνο ύστερα από αυτό, ένας νέος αδερφός ή μια νέα αδερφή εμφανιζόταν στο μητρώο και ακολουθούσαμε την ίδια ρουτίνα: «Γεια, είμαι η Claudia και προφανώς μοιραζόμαστε το ίδιο DNA».

Όταν ήμουν 11 ετών, γιορτάσαμε την πρώτη μας Ημέρα των Ευχαριστιών ως νέα «οικογένεια». Συναντηθήκαμε στο σπίτι του Gus και της Macy στη Βοστώνη και συνάντησα για πρώτη φορά την Eve και τον Matt, ένα ζευγάρι αδερφιών από την Καλιφόρνια. Η Eve κι εγώ είχαμε μόνο τρεις μήνες διαφορά και μοιάζαμε τόσο πολύ που θα μπορούσαμε να ήμασταν πανομοιότυπα δίδυμα. Η συνάντηση μαζί της με έκανε να νιώθω σαν να ζούσα στιγμή από την ταινία Δίδυμοι Μπελάδες. Οι ζωές μας ήταν διαφορετικές – μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, εκείνη στην Καλιφόρνια. Είχε αδερφό ενώ εγώ μεγάλωσα μόνη μου. Είχα ανύπαντρη μαμά ενώ εκείνη είχε δύο μαμάδες – αλλά γνωρίζαμε ότι ήμασταν φτιαγμένες από το ίδιο υλικό.

Εκείνη η πρώτη Ημέρα των Ευχαριστιών ήταν περίεργη και σουρεαλιστική, αλλά και εκπληκτικά φυσιολογική. Βρέθηκα να στριμώχνομαι στον καναπέ από τους δύο αδερφούς μου και τις δύο αδερφές μου, να γελάω και να κάνω παρέα όπως πάντα ήθελα. Οι μαμάδες μας πέρασαν πολλή ώρα γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, ανταλλάσσοντας ιστορίες από την ανατροφή μας, συγκρίνοντας τις φακίδες μας και το νούμερο των παπουτσιών που φορούσαμε. Μας έβαλαν να σταθούμε στη σειρά σε έναν λευκό τοίχο και συνέκριναν το ύψος μας. Τα φλας των φωτογραφικών μηχανών άναβαν συνεχώς και όλοι στεκόμασταν εκεί, αδέξια αλλά μαζί

Τα χρόνια πέρασαν και βρήκαμε κι άλλα αδέρφια. Παρόλο που βλεπόμασταν μία φορά τον χρόνο το πολύ, η καινούργια οικογένειά μας είχε γίνει αυτό ακριβώς – μια οικογένεια. Ευχόμασταν χρόνια πολλά στα γενέθλιά μας, μοιραζόμασταν τα νέα μας σε ένα τεράστιο ομαδικό μήνυμα και μια στο τόσο πετούσαμε σε όλη τη χώρα για να δούμε ο ένας τον άλλο.

Είχαμε τη μεγαλύτερη «οικογενειακή επανένωσή» μας έως σήμερα όταν ήμουν 16 ετών. Ήμασταν επτά από εμάς, συν οι μαμάδες μας. Συναντηθήκαμε στη Βόρεια Καλιφόρνια, όπου ζούσε η ετεροθαλής αδερφή μου Charlotte. Ενώ οι μαμάδες (ή οι «δότριες συμπεθέρες», όπως τις αποκαλούμε) έπιναν κρασί και μοιράζονταν ιστορίες στην κουζίνα, εμείς (δωρητόπαιδα) πήγαμε στο δωμάτιο της Charlotte. Ήμασταν πάρα πολλοί για να χωρέσουμε στο κρεβάτι, οπότε στριμωχτήκαμε στο πάτωμα και μιλήσαμε για τις ξεχωριστές ζωές μας. Κάποιοι μεγαλώσαμε ως μοναχοπαίδια, άλλοι είχαν κανονικά αδέρφια˙ ορισμένοι δεν είχαν ποτέ πατέρα και ένα είχε μεγαλώσει με πατέρα. Μερικοί από εμάς πηγαίναμε σε ιδιωτικό σχολείο, άλλοι σε δημόσιο σχολείο˙ κάποιοι ζούσαμε σε αγροτικές περιοχές και άλλοι σε μεγάλες πόλεις. Αλλά καθεμιά από τις μητέρες μας είχε παλέψει σκληρά για να αποκτήσει το παιδί της και καθένας από εμάς γνώριζε πώς ήταν να μεγαλώνεις και να αναρωτιέσαι για το άλλο μισό του γενετικού υλικού σου. Πιο πολύ από το DNA μας, μοιραζόμασταν αυτή την εμπειρία.

Σήμερα είμαστε πάνω από 18 ετών, που σημαίνει ότι έχουμε την επιλογή να επικοινωνήσουμε με τον δότη μας, αλλά κανένας μας δεν το έχει κάνει ακόμα. Όταν το κάνουμε, δεν είμαι βέβαιη ότι θα είναι προετοιμασμένος για όλο αυτό – όχι μόνο να συναντήσει 17 παιδιά, αλλά να συνειδητοποιήσει ότι όλοι μαζί έχουμε σφυρηλατήσει μια «οικογένεια».

Τον περασμένο μήνα, η μαμά μου κι εγώ ανακαλύψαμε ακόμα μία αδερφή – τη 17η που έχουμε βρει μέχρι τώρα στο Donor Sibling Registry. Συναντήσαμε εκείνη και τη μαμά της τρεις μέρες αργότερα. Η καινούργια αδερφή μου είχε εγγραφεί στο Donor Sibling Registry ένα χρόνο πριν, χωρίς πραγματικά να περιμένει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Στη διάρκεια του δείπνου, της είπα να κρατηθεί: μπορεί να ένιωθε μοναχοπαίδι σε όλη τη ζωή της, αλλά η οικογένειά της σύντομα θα γινόταν πολυμελής.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Η Μαριχουάνα ως Αντικαταθλιπτικό

H Ξένια Γκάλι δεν Είναι Απλώς η Καλύτερη Ελληνίδα DJ

Οι Οδηγοί Φορτηγών Μιλούν για τη Ζωή στον Δρόμο