Μέσα στα Ιδιωτικά Νοσοκομεία της Κίνας Όπου Ευνουχίζονται οι Άνδρες

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος Ιουνίου του VICE Magazine.

Το απόγευμα της 30ής Σεπτεμβρίου του 2015, ο 23χρονος Little Huang στάθηκε στην οροφή του εντεκαώροφου κτιρίου του Shenzhen Health and Family Planning Commission έτοιμος να βουτήξει στο κενό. Στον χώρο στάθμευσης ακριβώς από κάτω, τα αμάξια των Κινέζων αξιωματούχων έμοιαζαν με σπιρτόκουτα, ενώ στα αυτιά του έφτανε ο βόμβος από τις εργασίες μιας κοντινής οικοδομής. Καθώς ο Little Huang προσπαθούσε να διακρίνει τους λόφους του Χονγκ Κονγκ μέσα από την ελαφριά ομίχλη, τηλεφώνησε σε έναν 25χρονο άντρα, τον Junjun. «Είμαστε στην ταράτσα», του είπε. «Φέρε αλκοόλ και νερό».

Ο Junjun βγήκε από το μετρό στη στάση Cui Zhu, σταμάτησε για να πάρει αλκοόλ ρυζιού και νερά και στη συνέχεια πήρε το ασανσέρ που βρισκόταν μέσα στο άσπρο κτίριο και ανέβηκε δέκα ορόφους. Εκεί, μια σκάλα τον οδήγησε στην ετοιμόρροπη τσιμεντένια ταράτσα, όπου είδε πως ο Little Huang είχε πλέον ανέβει ακόμα ψηλότερα, στην κορυφή μιας αποθήκης που φαινόταν να κουνιέται από τον αέρα και να ετοιμάζεται κι αυτή να βουτήξει από την κορυφή του κτιρίου. Μαζί του ήταν και δύο ακόμη άντρες που μπορούσε να αναγνωρίσει ο Junjun, ο κ. Wang και ο κ. Peng, οι οποίοι στέκονται δίπλα στον Little Huang. Ο Junjun ένιωθε ιδιαίτερα αγχωμένος, αλλά ο Little Huang τον έπεισε να σκαρφαλώσει κι αυτός εκεί πάνω. Όλοι οι άντρες φορούσαν λευκά ασορτί καπέλα. Η φράση στην μπροστινή τους μεριά εξηγούσε τον λόγο που οι άντρες ήταν διατεθειμένοι να πηδήξουν: «Τα απάνθρωπα νοσοκομεία αντρών κατέστρεψαν την ευημερία μας».

Οι τέσσερις άντρες, μαζί με χιλιάδες άλλους από κάθε σημείο της Κίνας με τους οποίους επικοινωνούσαν μέσω chat groups ασθενών, δηλώνουν πως έχουν ξεγελαστεί και πειστεί να υποστούν επεμβάσεις οι οποίες έχουν αναγνωριστεί από γιατρούς σε διάφορες χώρες του κόσμου ως ιδιαίτερα επικίνδυνες και χωρίς επιστημονική αξία. Συγκεκριμένα, μιλούν για την επέμβαση της ραχιαίας νευρεκτομής, η οποία αποκόβει τα νεύρα του πέους ώστε να θεραπεύσει την πρόωρη εκσπερμάτιση, αν και οι γιατροί που πωλούν την εν λόγω επέμβαση στην Κίνα προσφέρουν οποιαδήποτε εξήγηση ταιριάζει ώστε να πείσουν τον ασθενή να δεχτεί το νυστέρι. Έχοντας υποστεί την εν λόγω επέμβαση και όχι μόνο, ο Junjun, ο Little Huang, ο κ. Wang και ο κ. Peng έχουν πλέον πέη τα οποία είναι εντελώς μουδιασμένα, έχουν χάσει τη δυνατότητα στύσης, ενώ κάποιοι από αυτούς βιώνουν έντονους πόνους, πιθανόν εξαιτίας των νευρωμάτων που τους προκάλεσαν οι επεμβάσεις. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κάποια διορθωτική επέμβαση ή θεραπεία που μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση (για την προστασία της ανωνυμίας τους, οι άντρες στο κείμενο επέλεξαν ψευδώνυμα). Κανένας από τους τέσσερις άντρες, που βρίσκονται όλοι στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους, δεν μπορεί πια να τεκνοποιήσει. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «οι ευνούχοι της Κίνας για τον 21ο αιώνα».

Οι αχρείαστες επεμβάσεις πέους αποτελούν μόνο ένα κομμάτι της πολύ μεγαλύτερης εικόνας του νομικά αχαλίνωτου και πλήρως διεφθαρμένου ιδιωτικού συστήματος υγείας στην Κίνα. Σε άλλα περιστατικά ιατρικής κακοδιαχείρισης έχουν καταγραφεί περιπτώσεις ιατρών που έχουν ξεκινήσει παζάρια με ασθενή την ώρα της επέμβασης ή γυναίκες ασθενείς που έχουν ξεγελαστεί να προχωρήσουν σε έκτρωση υγιούς εμβρύου, ενώ επιπλέον έχουν καταγραφεί πολλοί θάνατοι ασθενών εξαιτίας ιατρικής αμέλειας.

Η χρήση ψευτοεπιστημονικών ιατρικών συσκευών είναι διαδεδομένη, όπως άλλωστε και οι λανθασμένες διαγνώσεις, κάτι το οποίο έχει αποκαλυφθεί από διάφορες δημοσιογραφικές εκπομπές, οι οποίες αποκάλυψαν τέτοια περιστατικά σε 60 ιδιωτικά νοσοκομεία τα τελευταία έξι χρόνια. Εν τω μεταξύ, ο αριθμός των ιδιωτικών κλινικών συνεχίζει να ανθεί στην Κίνα: από το 2005 έως το 2015 έχουν ανοίξει τις πόρτες τους 9.236 καινούργια νοσοκομεία, ενώ σήμερα έχουν φτάσει στο σημείο να αποτελούν το 50% όλων των νοσοκομειακών εγκαταστάσεων στη χώρα. To ποσοστό αυτό αναμένεται να μεγαλώσει, καθώς οι μεταρρυθμίσεις στον χώρο της υγείας της χώρας έχουν σκοπό την αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων. Αμερικανικές εταιρείες όπως η Morgan Stanley Private Equity Asia έχουν ήδη αρχίσει να επενδύουν εκατομμύρια.

Στις 12 Απριλίου, ο Wei Zexi, ένας 21χρονος φοιτητής που έπασχε από μια σπάνια μορφή καρκίνου, απεβίωσε, αφού είχε ξοδέψει όμως κοντά στα 200.000 yuan (περίπου 27.500 ευρώ) για θεραπείες καρκίνου που είχαν δήθεν αναπτυχθεί από το Πανεπιστήμιο Stanford. Ένας Κινέζος δημοσιογράφος απέδειξε πως οι θεραπείες είχαν αμφισβητήσιμη ιατρική αξία, και πως το Πανεπιστήμιο Stanford δεν είχε συνεργαστεί με το συγκεκριμένο νοσοκομείο και η είδηση της απάτης έκανε τον γύρο της χώρας. Στις 2 Μαΐου, η ρυθμιστική αρχή του διαδικτύου της χώρας ανακοίνωσε πως θα ερευνούσε το Baidu, το αντίστοιχο Google της Κίνας, το οποίο είναι και η βασική πηγή πελατειακής κίνησης για τα ιδιωτικά νοσοκομεία.

Εν τω μεταξύ, στην οροφή, το ρολόι έδειχνε 3 το μεσημέρι και υπάλληλοι αφαλείας, αξιωματούχοι του τομέα υγείας, πυροσβέστες και αστυνομικοί είχαν σπεύσει στον χώρο, προσπαθώντας να πείσουν τον Little Huang, τον Junjun και τους άλλους δύο άντρες να μην πηδήξουν στο κενό. Την ίδια ώρα, οι άντρες έπιναν το αλκοόλ τους και τηλεφωνούσαν στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, σε εφημερίδες και κανάλια. Αν έπρεπε να πηδήξουν, δεν ήθελαν να είναι νηφάλιοι. Ένα μικρό πλήθος μαζεύτηκε στο πεζοδρόμιο από κάτω, αλλά τα μέσα δεν εμφανίστηκαν ποτέ.

Όταν έπεσε η νύχτα, οι άντρες παρέμειναν στην οροφή της αποθήκης, αλλά πλέον είχαν εμφανιστεί περισσότεροι αξιωματούχοι από τον τομέα υγείας. Όταν ένας από αυτούς πλησίασε κοντά στο κτίσμα και κοίταξε προς τα επάνω, ο Little Huang και ο κ. Wang ούρλιαξαν τα αιτήματά τους: ήθελαν ειδικούς γιατρούς για να τους περιθάλψουν, τη σύλληψη των γιατρών και των νοσοκόμων που τους είχαν ξεγελάσει, το άμεσο κλείσιμο της ιατρικής αίθουσας μέσα στην οποία είχαν όλοι μετατραπεί σε «ευνούχους», καθώς και την άμεση εξέτασή τους για να αποδειχτεί και νομικά το μέγεθος της ζημιάς που είχε προκληθεί στο σώμα τους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι πιο συνηθισμένες διαμαρτυρίες και πορείες δεν είχαν καταφέρει να κάνουν τις φωνές των αντρών να ακουστούν, οπότε οι τέσσερις διαδηλωτές είχαν αποφασίσει να μείνουν στην οροφή του κτιρίου μέχρι να αντιδράσουν επαρκώς οι αξιωματούχοι από τον τομέα υγείας.

«Εσείς το προκαλέσατε αυτό», ούρλιαξε ο Little Huang, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. «Έχουν έρθει ξανά θύματα για να σας μιλήσουν, αλλά δεν κάνατε τίποτα».

Εντέλει, ώρες μετά την έναρξη της διαμαρτυρίας, οι αξιωματούχοι υποχώρησαν και δέχτηκαν τα αιτήματα των διαδηλωτών, αλλά οι άντρες παρέμειναν καχύποπτοι. Ο κ. Wang θεώρησε πως έπρεπε να μείνει ένα διαπραγματευτικό χαρτί στην οροφή, οπότε επελέγη ο Junjun. Αν οι διαπραγματεύσεις δεν οδηγούσαν πουθενά, ο Junjun θα πηδούσε. Όντας ο πιο αδύναμος από τους τέσσερις, δεν δυσκολεύτηκαν να τον πείσουν.

«Τους είπα πως αν με άφηναν δεν θα έμενα», είπε ο Junjun. «Δεν θα τα κατάφερνα να τα βγάλω πέρα μόνος μου».

Δέκα λεπτά αργότερα, ο Little Huang, ο κ. Wang και ο κ. Peng κατέβηκαν και μπροστά τους στάθηκε ο αξιωματούχος από τον χώρο της υγείας Huang Penghui, ο οποίος ήταν και ο υπεύθυνος του νοσοκομείου στο οποίο είχε υποβληθεί σε επέμβαση ο Junjun. Κρατώντας το τηλέφωνό του, διαβεβαίωσε τον Junjun πως είχε σφραγίσει την αίθουσα επεμβάσεων 7 στο Shenzhen City Hospital, εκεί όπου ο Junjun είχε χάσει τόσα πολλά πριν από τέσσερις μήνες. Τελικά, ο Junjun κατέβηκε και κοίταξε το τηλέφωνο, βλέποντας την απαραίτητη φωτογραφική απόδειξη: μια φωτογραφία που έδειχνε ένα φύλλο χαρτί κολλημένο στην πόρτα του χειρουργείου το οποίο έγραφε: «Ο χώρος έχει σφραγιστεί».

«Κοίτα», του είπε ο αξιωματούχος, «τι άλλο να κάνουμε;»

Ο Junjun εργάζεται κανονικά σε μια εταιρεία IT. «Αν δεν μου είχε συμβεί αυτό», λέει με ψιλή και συναισθηματικά φορτισμένη φωνή, «θα έπαιρνα μια θέση γραφείου σε μερικά χρόνια, ίσως και να παντρευόμουν». Είναι μικροκαμωμένος και παχουλός, με γεμάτα μάγουλα και μεγάλα, λυπημένα μάτια. «Τώρα, ίσα-ίσα που μπορώ να κατουρήσω».

Η ιστορία του Junjun είναι πλέον τυπική. Στις 9 Μαΐου του 2015, με τη συνοδεία συναδέλφων του, ο Junjun κατευθύνθηκε σε μια κλινική για να κάνει τσεκάπ, μια τυπική διαδικασία σε πολλούς χώρους εργασίας στην Κίνα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν πως ο προστάτης του ήταν κάπως μεγαλύτερος από το κανονικό, με σημάδια ασβεστοποίησης. Ο γιατρός του πρότεινε να πάει σε ένα νοσοκομείο.

Ο Junjun δεν ανησυχούσε, μιας και πάντα ήταν πολύ υγιής. Δεν ήξερε όμως πού να πάει για τις περαιτέρω εξετάσεις. Ουσιαστικά, είχε δύο επιλογές: ή σε ένα υπερφορτωμένο δημόσιο νοσοκομείο, όπου ένας γιατρός μπορεί να βλέπει και 100 ασθενείς την ημέρα, ή σε μια ιδιωτική κλινική. Το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών της Κίνας ανήκει σε επιχειρηματίες από την Putian, μια πόλη στην περιοχή της Fujian. Τα συμφέροντά τους προασπίζονται από την Putian Health Industry Association (PHIA), η οποία εκπροσωπεί περίπου 8.600 ιδιωτικές κλινικές συμφερόντων Putian, ή αλλιώς το 70% των ιδιωτικών νοσοκομείων της Κίνας. Πολλά από αυτά τα νοσοκομεία χρησιμοποιούν εκτενώς το Baidu για τις διαφημιστικές τους ανάγκες, ενώ πέρυσι, χρησιμοποιώντας τη συλλογική της δύναμη, η PHIA μποϊκοτάρισε τη μηχανή αναζήτησης, απαιτώντας να δοθεί τέλος στην ιδιαίτερα υψηλή ετήσια αύξηση του ποσού που απαιτούσε από εταιρείες για διαφημίσεις.

Ο Junjun απευθύνθηκε στο Baidu για βοήθεια. Μέσω του browser του κινητού του έψαξε την «εξέταση προστάτη» και κλίκαρε το πρώτο link, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν διαφήμιση. Τα αποτελέσματα αναζήτησης του Baidu θολώνουν τη γραμμή ανάμεσα στα πληρωμένα και τα μη πληρωμένα links. Όταν μπήκε πλέον στο site του Shenzhen City Hospital, του εμφανίστηκε ένα παράθυρο chat:

«☺ Γεια, είμαι ο online ιατρός του Shenzhen City Hospital, πώς μπορώ να βοηθήσω;».

Ο Junjun περιέγραψε τα αποτελέσματα των εξετάσεων και ο online γιατρός τον έπεισε γρήγορα να κλείσει ένα ραντεβού για εξέταση προστάτη. Στις επαγγελματικές ιστοσελίδες όπου τα ιδιωτικά νοσοκομεία ψάχνουν αυτούς τους «online γιατρούς», τα προσόντα που απαιτούνται για τη δουλειά κάνουν ξεκάθαρο πως η δουλειά είναι αυτή ενός πωλητή, ο οποίος μάλιστα πληρώνεται με προμήθεια. Η πελατειακή κίνηση προς το νοσοκομείο έρχεται μέσω Baidu. Με τη σειρά τους, τα νοσοκομεία-μέλη της PHIA σε Πεκίνο, Σαγκάη και Guangzhou (οι τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Κίνας) αποτελούν τις επιχειρήσεις που απαρτίζουν το 10 με 15 τοις εκατό των διαφημιστικών εσόδων του Baidu, όπως υπολόγισαν πέρυσι αναλυτές της Nomura, μιας ιαπωνικής τράπεζας επενδύσεων.

Το πρωινό της 16ης Μαΐου του 2015, ο Junjun πήγε για την εξέτασή του. Το νοσοκομείο βρισκόταν στην καρδιά της Shenzhen, εκεί που οι ουρανοξύστες σηκώνονται μέχρι τον ουρανό και τον κόβουν σε σχήματα. Κοντά στο νοσοκομείο βρισκόταν επίσης και η αγορά Dongmen, εκεί που ήθελε δηλαδή να πάει ο Junjun μετά την εξέτασή του για να πάρει καινούργια ρούχα.

Οι εξετάσεις ξεκίνησαν: αίματος, ούρων, ευαισθησίας πέους, σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, εξέταση προστάτη και ανάλυση σπέρματος. Όταν ολοκληρώθηκαν όλα, μια βοηθός πήγε τον Junjun στο σαλόνι αναμονής και του είπε να περιμένει για τα αποτελέσματα.

Από τότε που οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Deng Xiaoping ξεκίνησαν την οικονομική μεταμόρφωση της Κίνας, το 1978, οι ιδιωτικές κλινικές και τα αντίστοιχα νοσοκομεία έχουν ανοίξει το ιατρικό τους φάσμα και προς χώρους όπως τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, η ανδρολογία και η γυναικολογία, καθώς και προς την αναπαραγωγική ιατρική, τομείς δηλαδή όπου ο ασθενής απαιτεί ιδιωτικότητα, κάτι που δεν παρέχεται με ευκολία στα δημόσια νοσοκομεία. Οι ιδιωτικές ιατρικές μονάδες διαφημίζονται εκτενώς σε ραδιόφωνα, δημόσια λεωφορεία και διαφημιστικές πινακίδες, σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πελάτες. Συνιστούν μάλιστα τόσο μεγάλο μέρος των διαφημιστικών εσόδων για κάποιες εκ των τοπικών εφημερίδων, που όταν η Metropolis Convenience Daily δημοσίευσε παράπονα ασθενών για μια κλινική που ανήκε σε μέλος της PHIA το 2010 –προκαλώντας την αντίδραση του προέδρου του νοσοκομείου, που έστειλε μπράβους με μαχαίρια στα γραφεία της εφημερίδας– η εκδοτική επιχείρηση τελικά έκλεισε, μιας και αποσύρθηκαν όλες οι διαφημίσεις νοσοκομείων από τις σελίδες της. Το νοσοκομείο, βέβαια, παραμένει ανοιχτό.

Όταν ήρθαν τα αποτελέσματα, η βοηθός του γιατρού οδήγησε τον Junjun σε μια αίθουσα εξετάσεων, όπου ο δρ Tang τον ρώτησε για το σεξουαλικό του ιστορικό. Ο Junjun αποκάλυψε πως ήταν εργένης και παρθένος. Ο δρ Tang παρουσίασε τότε τα αποτελέσματα των εξετάσεων: λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος, υπερβολικά μεγάλη ακροποσθία, χαμηλός αριθμός σπερματοζωαρίων με χαμηλή κινητικότητα και ασβεστοποίηση του προστάτη. Ήταν σε άσχημη κατάσταση και η βάση των προβλημάτων ήταν η ακροποσθία. Ο Junjun θυμάται τον γιατρό να του λέει ότι από εκεί ξεκινούσε η μόλυνση, η οποία εν συνεχεία προκάλεσε την ασβεστοποίηση στον προστάτη και τους επακόλουθους κρυστάλλους. Η ακροποσθία έπρεπε να φύγει.

«Μου είπε ότι χρειαζόμουν άμεσα θεραπεία», λέει ο Junjun, αν και δεν είχε κανένα σύμπτωμα. «Ήταν σοβαρά τα πράγματα. Με φόβισε. Μου είπε ότι έπρεπε να μου κάνουν περιτομή. Όταν του είπε ότι δεν ήθελα, ο δρ Tang Congxiang απλώς μου επανέλαβε το πρόβλημα. Μου είπε ότι σε άλλα νοσοκομεία δεν μπορούσαν να θεραπεύσουν τέτοιες ασθένειες, αλλά εκεί είχαν μηχανήματα από το εξωτερικό που μπορούσαν να με βοηθήσουν».

Ο δρ Faysal Yafi, καθηγητής Ουρολογίας στην Πανεπιστημιακή Ιατρική Σχολή του Tualane, μου είπε ότι ένας άντρας που έχει λοίμωξη του ουροποιητικού δεν χρειάζεται να υποβληθεί σε περιτομή εκτός εάν παρατηρούνται συνεχείς μολύνσεις και πως η ασβεστοποίηση στην περιοχή του προστάτη από μόνη της δεν χρειάζεται κάποια θεραπεία.

«Είχα ανησυχήσει και φοβόμουν», λέει o Junjun. «Δεν μπορούσα να τα πιστέψω όλα αυτά, αλλά σκέφτηκα πως ένας γιατρός δεν θα προσπαθούσε να με ξεγελάσει». Εντέλει, συμφώνησε στην επέμβαση και μια ιατρική βοηθός τον ακολούθησε μέχρι το ταμείο, όπου ο Junjun πλήρωσε 150 ευρώ για την περιτομή και την αναισθησία.

Κανένας από τους ασθενείς στους οποίους μίλησα δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει γιατί συμφώνησε στις επεμβάσεις ή γιατί πίστεψε τις διαγνώσεις που του δόθηκαν. Αλλά ο Zhan Guotuan, ένας από τους πλέον πρωτοπόρους επιχειρηματίες στον τομέα της υγείας στην Κίνα και επίτιμος πρόεδρος της PHIΑ, πρόσφερε κάποιες εξηγήσεις σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στο κινεζικό περιοδικό Entrepreneur το 2014: «Υπάρχουν κόλπα για να ξεγελάσεις κάποιον ώστε να σου δώσει λεφτά. Ένα από αυτά είναι οι αποκαλούμενοι νοσοκομειακοί συνοδοί. Αφού μπεις στο νοσοκομείο, σε ακολουθούν παντού σαν σκιές, σαν πωλητές και σου κάνουν διαρκή πλύση εγκεφάλου, χωρίς να σου αφήνουν το περιθώριο να σκεφτείς αυτόνομα ή να μιλήσεις σε φίλους και συγγενείς».

«Δεν πρόσεχα τις λεπτομέρειες», λέει ο Junjun. «Η συνοδός με ακολουθούσε συνέχεια, με οδηγούσε, δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ». Σύντομα βρισκόταν στο εγχειρητικό τραπέζι. Ο δρ Tang του έκανε τοπική αναισθησία και ξεκίνησε την επέμβαση. Κατά τη διάρκειά της, ο Junjun θυμάται τον δρ. Tang να του λέει ότι είχε πολλά νεύρα. «Ήταν η πρώτη επέμβαση της ζωής μου», λέει ο Junjun, «ήμουν φοβισμένος». Καθώς του έκανε την αναισθησία, λοιπόν, πάντα σύμφωνα με τον Junjun, ο γιατρός τον πίεσε για να συμφωνήσει και σε μια ραχιαία νευρεκτομή, για να απαλλαγούν από τα επιπλέον νεύρα, μια διαδικασία που θα κόστιζε επιπλέον 290 ευρώ. Χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς ήταν η εν λόγω επέμβαση αλλά έχοντας πειστεί ότι έπρεπε να την κάνει, ο Junjun δέχτηκε (ένα ρεπορτάζ της Shenzhen TV διατύπωσε την εκτίμηση πως το νοσοκομείο είχε πλαστογραφήσει την υπογραφή του Junjun στο έντυπο συγκατάθεσης του ασθενή για τη συγκεκριμένη επέμβαση. Ο δρ Tang αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε δήλωση).

Μετά την επέμβαση, ο δρ Tang συμβούλεψε τον Junjun να χρησιμοποιήσει μια «ιατρική συσκευή από το εξωτερικό» για να διασπαστούν οι κρύσταλλοι στον προστάτη, οι οποίοι στη συνέχεια θα έφευγαν από το σώμα του μέσω της ούρησης. Ήταν μια ακριβή διαδικασία, 8 ευρώ το λεπτό, αλλά ο γιατρός του υποσχέθηκε ότι θα ήταν καλά μέσα σε μία ώρα. Για μια ακόμη φορά, η βοηθός του γιατρού ακολούθησε τον Junjun στο ταμείο, εκεί όπου εκείνος πλήρωσε για τη νέα επέμβαση, αλλά και για τη θεραπεία μίας ώρας με το περίφημο μηχάνημα. Είχε πλέον ξοδέψει κάτι παραπάνω από 1.000 ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε σε πάνω από δύο μηνιαίους μισθούς. Τα λεφτά με τα οποία είχε έρθει δεν υπήρχαν πια και πλέον είχε αδειάσει και ο τραπεζικός του λογαριασμός.

«Είχα ήδη κάνει την επέμβαση», σχολιάζει. «Σκέφτηκα πως δεν είχαν σημασία τα λεφτά και πως αν έδινα λίγα ακόμα θα γινόμουν καλά, οπότε δέχτηκα».

Η βοηθός τον οδήγησε στον πάνω όροφο, εκεί που υπήρχε η αίθουσα με το θαυματουργό μηχάνημα. Έμοιαζε με μηχάνημα μαγνητικής τομογραφίας και το λειτουργούσε μια νοσοκόμα από μια αίθουσα ελέγχου στο διπλανό δωμάτιο. Όταν ο Junjun ξάπλωσε πάνω στο τραπέζι του μηχανήματος, ένα κυλινδρικό εξάρτημα στάθηκε πάνω από τη βουβωνική του χώρα σαν μικροσκόπιο. Λίγο αργότερα, ένα κόκκινο φως άρχισε να φωτίζει την περιοχή του προστάτη του.

«Δεν ένιωθα κάτι όσο ήμουν κάτω από το κόκκινο φως. Απλώς είδα το φως να βγαίνει από το μηχάνημα. Ήμουν σαν χαμένος. Δεν ήξερα καν τι σκεφτόμουν».

Όταν είχε περάσει σχεδόν η μία ώρα θεραπείας, ο δρ Tang επέστρεψε. «Μου είπε ότι μία ώρα δεν ήταν αρκετή, ότι θα χρειαζόταν άλλη μία. Όταν του είπα ότι δεν είχα αρκετά χρήματα μου είπε να δανειστώ, γιατί η θεραπεία θα ήταν πιο αποτελεσματική αμέσως μετά την επέμβαση». Ο Junjun πήρε τηλέφωνο ένα συμμαθητή του ο οποίος ήρθε με την πιστωτική του κάρτα και από τον οποίο το Shenzhen City Hospital πήρε 500 ευρώ για άλλη μία ώρα θεραπείας.

Αν και πλέον ήταν καχύποπτος, ο Junjun επέστρεψε την άλλη μέρα για να συνεχίσει τη θεραπεία. Όταν ο δρ Tang του πρότεινε να κάνει κι άλλη θεραπεία με το μηχάνημα, που θα του κόστιζε άλλα 630 ευρώ, κατάλαβε επιτέλους ότι είχε να κάνει με απατεώνες.

Συνολικά είχε ξοδέψει 1.620 ευρώ, ποσό αντίστοιχο με μισθούς τεσσάρων μηνών, ενώ εξακολουθούσε να χρωστάει στον συμμαθητή του. Αφού δεν δέχτηκε περαιτέρω θεραπεία, ο Junjun επέστρεψε στο μικρό διαμέρισμα των γονιών του και έψαξε στο Baidu για στοιχεία σχετικά με τις επεμβάσεις και θεραπείες που είχε προσθέσει ο δρ Tang. Διάβασε για τις παρενέργειες. Διάβασε για τις περιπτώσεις ασθενών που είχαν κι αυτοί ξεγελαστεί. Διάβασε για τη στυτική δυσλειτουργία. «Έπεσα βαθιά μέσα σε μια κόλαση», εξηγεί.

Την επόμενη ημέρα, ο Junjun τηλεφώνησε στον δρ. Tang και τον ρώτησε πώς μπόρεσε να του κάνει αυτό το κακό. «Μου είπε ότι δεν ήταν τίποτα και ότι θα ήμουν μια χαρά». Οι νοσοκόμες στο νοσοκομείο του είπαν το ίδιο πράγμα. «Η νοσοκόμα μου έλεγε διαρκώς πόσο καλή ήταν επέμβαση. Είχε ένα γιο, οπότε της είπα ότι θα πλήρωνα για να την κάνει και ο γιος της. Και ο άντρας της. Μπορούσαν να την κάνουν και οι δύο, όλα πληρωμένα από εμένα».

Όταν ο Junjun πήγε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για να καταλάβει τις επιλογές που είχε, ο γιατρός του επιβεβαίωσε ότι τον είχαν ξεγελάσει. «Οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία ξέρουν πως αυτά τα ιδιωτικά νοσοκομεία κάνουν κακό στον κόσμο», λέει λυπημένα ο Junjun. «Κανείς όμως δεν κάνει κάτι γι' αυτό».

Μέσα στις επόμενες εβδομάδες αναμείχτηκαν και οι γονείς του και έπειτα από οκτώ επισκέψεις το νοσοκομείο δέχτηκε να του επιστρέψει τα χρήματα της θεραπείας. «Να μου επιστρέψουν τα χρήματα της θεραπείας;» έγραψε ο Junjun σε ένα online forum. «Με μετέτρεψαν σε ευνούχο. Θέλω να με θεραπεύσουν». Όταν επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά με τον Hu Jianfan, τον νομικό εκπρόσωπο του νοσοκομείου, αρνήθηκε να κάνει κάποιο σχόλιο.

Αξιωματούχοι της Επιτροπής Υγείας του Διαμερίσματος Luohu του Shenzhen επιβεβαίωσαν πως η νευρεκτομή του Junjun είχε προστεθεί από τους γιατρούς, αλλά πως ο ασθενής είχε συναινέσει στην επέμβαση. Υποστήριξαν πως δεν ήταν υπεύθυνοι για ψεύτικες ιατρικές μηχανές και μας παρέπεμψαν στην Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων, από την οποία μάθαμε ότι η υπηρεσία τους εξασφαλίζει την ποιότητα των ιατρικών μηχανημάτων και πως κανένα ιδιωτικό νοσοκομείο δεν χρησιμοποιεί μηχανήματα που δεν έχουν λάβει την απαραίτητη έγκριση.

Μέσα στους 15 μήνες κατά τους οποίους έκανα την έρευνα γι' αυτό το άρθρο, 25 γιατροί του δημοσίου που εργάζονται σε 15 πόλεις της Κίνας μού ανέφεραν περιπτώσεις ασθενών που είχαν ξεγελαστεί από ιδιωτικές κλινικές και κατέληξαν στις αίθουσες αναμονής τους. «Μερικά δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν καν τμήμα Ανδρολογίας», αναφέρει ο δρ Jiang Hui, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Πεκίνου και πρόεδρος της Κινεζικής Εταιρείας Ανδρολογίας. «Αν έχεις λοιπόν τέτοιου είδους προβλήματα και βλέπεις αυτές τις διαφημίσεις, δεν είναι δύσκολο να πειστείς».

Σύμφωνα με τα δημόσια αρχεία και διάφορες συνεντεύξεις, ο Lin Jinzong είναι ο ιδιοκτήτης του Shenzhen City Hospital μέσω της εταιρείας του, Beijing Yingcai Hospital Management. Υποστηρίζει ότι κατέχει πάνω από 200 κλινικές και νοσοκομεία σε όλη τη χώρα και, όπως και τα περισσότερα μέλη της PHIA, κατάγεται από τη μικρή πόλη Dong Zhuang, η οποία βρίσκεται λίγο έξω από τα όρια της Putian. Ο Lin κατέχει τη θέση αντιπροέδρου στην ιεραρχία της PHIA. Μόλις 15 άτομα βρίσκονται πιο ψηλά από εκείνον.

(Ο Lin δεν ανταποκρίθηκε σε μια σειρά από τηλεφωνήματα και emails που στείλαμε στις τρεις εταιρείες του.)

Τα δημόσια αρχεία συνδέουν όλες τις κλινικές που επισκέφτηκαν οι τέσσερις «ευνούχοι» της Shenzhen με μέλη της PHIA. Ο Little Huang επισκέφτηκε την Κλινική Shenzhen Qiaoyuan, που ανήκει στον Xiao Hua μέσω της εταιρείας Bohua Industrial Group. O Xiao κατάγεται κι αυτός από την Dong Zhuang, κατέχει κι αυτός θέση αντιπροέδρου στην PHIA και λειτουργεί τουλάχιστον δέκα ακόμα κλινικές και νοσοκομεία στην Κίνα. Ένας γιατρός διαβεβαίωσε τον κ. Wang πως μια ραχιαία νευρεκτομή θα τον θεράπευε από όλα τα προβλήματα γονιμότητας που αντιμετώπιζε. Η επέμβαση έγινε στην Κλινική Shenzhen Wanzhong, ιδιοκτησίας του Yang Xiandon, ο οποίος λειτουργεί τέσσερις ακόμα κλινικές στην περιοχή Guangdong. O Yang είναι μέλος του τμήματος της Guangdong της PHIA, όπως άλλωστε και ο Su Kaiming, ιδιοκτήτης της Κλινικής Zhongya την οποία επισκέφτηκε ο κ. Peng.

Στην κορυφή της πυραμίδας της PHIΑ βρίσκουμε τον Lin Zhizhong, βασικό μέτοχο του Shenzhen Boai Group, που εικάζεται πως είναι η μεγαλύτερη εταιρεία που δραστηριοποιείται στον χώρο των ιδιωτικών νοσοκομείων. Ο νεότερος αδερφός του, Lin Zhicheng, κατέχει ένα ποσοστό του Ουρολογικού Νοσοκομείου Guangzhou Shengya, το οποίο έχει δώσει ψεύτικες διαγνώσεις σε δύο διαφορετικούς δημοσιογράφους της Κίνας –στο πλαίσιο ρεπορτάζ– μέσα στα τελευταία τρία χρόνια. Τρία χιλιόμετρα μακριά βρίσκεται το Modern Hospital Guangzhou του Lin Zhicheng, το οποίο το 2010 μετονομάστηκε σε Modern Cancer Hospital Guangzhou (MCHG), για να προσελκύσει καρκινοπαθείς σε προχωρημένα στάδια της ασθένειας από χώρες της Νοτιανατολικής Ασίας. Μία μάλιστα από τις διαφημίσεις του νοσοκομείου αναφέρει περίτρανα: «Δημιουργούμε ΘΑΥΜΑΤΑ! Φέρνουμε την ΕΛΠΙΔΑ!». Ο βασικός ογκολόγος του νοσοκομείου, Peng Xiaochi, κατέχει απλώς ένα master στη νευρολογία. Ο πρόεδρος ενός σημαντικού δημόσιου νοσοκομείου που ειδικεύεται στην έρευνα του καρκίνου και ο οποίος επέλεξε να μιλήσει ανώνυμα, σημείωσε πως οι περισσότερες διαφημίσεις του MCHG είναι ψεύτικες. «Το νοσοκομείο νοιάζεται μόνο για τα λεφτά», μας είπε. «Δεν πρόκειται να θεραπεύσουν κανέναν καρκινοπαθή».

H PHIA πιθανόν να μην υπήρχε ως οργανισμός χωρίς τον Chen Deliang, ο οποίος γεννήθηκε στην Dong Zhuang το 1950. Σήμερα, ο Deliang είναι ένας μικροκαμωμένος και αδύναμος 65χρονος, με καμπουριασμένη πλάτη και τις λίγες γκρίζες τρίχες που του έχουν απομείνει στο κεφάλι να μαζεύονται σε δυο μεγάλες φαβορίτες. Ένα χρυσό Ρόλεξ και ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι στολίζουν το αδύνατο αριστερό του χέρι. Λατρεύεται ως ο «πατέρας» των ιδιωτικών νοσοκομείων της Κίνας και κατέχει τη θέση του επίτιμου προέδρου της PHIA. «Δεν υπήρχαν γιατροί κατά τη διάρκεια της Κινεζικής Επανάστασης», μου είπε ο Chen όταν τον επισκέφτηκα στον ταοϊκό ναό που χτίζει στην Dong Zhuang, με συνολικό κόστος 11 εκατομμυρίων ευρώ. Μου εξηγούσε πως ξεκίνησε την καριέρα του σαν περιπλανώμενος φαρμακοποιός, ταξιδεύοντας σε κάθε άκρη της Κίνας πουλώντας το θαυματουργό του φάρμακο με βάση τον υδράργυρο (δηλαδή τοξικό), το οποίο θεράπευε την ψώρα. Όταν έφτασε στα μέσα της δεκαετία του '90, άρχισε να καταπιάνεται με ιδιωτικές κλινικές σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων. «Αρχίσαμε να βγάζουμε τρελά λεφτά», λέει ο Chen, αναφέροντας την περίφημη θεραπεία για τη βλεννόρροια που πουλούσε ως το best seller του. «Μέσα σε ένα χρόνο μπορούσαμε να βγάλουμε ένα εκατομμύριο, ίσως και παραπάνω». Τα αφροδίσια νοσήματα ήταν πραγματικό χρυσωρυχείο και τα ολοένα και αυξανόμενα πλούτη του έδειξαν σε συγγενείς, φίλους και στους φίλους αυτών ότι ο χώρος της ιδιωτικής υγείας είχε πολύ χρήμα (το 1998, μια ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας της Κίνας αποκαλούσε τους «ακόλουθους» του Chen «λωποδύτες που έχουν γεμίσει τη χώρα… ξεγελώντας κόσμο και κλέβοντας τα λεφτά του»). Η οικογένεια του Chen έχει αυτήν τη στιγμή στα χέρια της πάνω από 100 ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία. «Όσο υπάρχει γη», λέει ο Chen, «οι άνθρωποί μας θα φτιάχνουν νοσοκομεία. Δημιούργησα έναν καινούργιο δρόμο».

Η οικογένεια του Chen διαχειρίζεται τα νοσοκομειακά κεφάλαια και ακίνητα, ανάμεσα στα οποία είναι και η Baijia, μια εταιρεία στην οποία ανήκουν 17 μαιευτήρια και νοσοκομεία γυναικολογίας. Το Ιανουάριο του 2015, η Morgan Stanley Private Equity Asia επένδυσε 26 εκατομμύρια ευρώ στην Baijia (σύμφωνα με τα δημόσια αρχεία ο Chen είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της Baijia, με τον ανιψιό του Su Jinmo να είναι ο πρώτος, κατέχοντας επίσης τον τίτλο του προέδρου και διευθυντή της εταιρείας). Σύμφωνα με τον Chen, η συνολική αξία της Baijia ανέρχεται στα 208 εκατομμύρια ευρώ. Από την ώρα που μπήκε στο σχήμα και η Morgan Stanley, η ιατρική αλυσίδα έχει αποκτήσει άλλα τέσσερα νοσοκομεία.

Οι πρακτικές της Baijia περιλαμβάνουν τη σύνδεση των bonus των γιατρών με τις επεμβάσεις που ολοκληρώνουν καθώς και με τα φάρμακα που πωλούν. Επιπλέον, τα νοσοκομεία της εταιρείας δεν έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό για να διαχειριστούν επείγοντα περιστατικά και σε περιπτώσεις επιπλοκών στις οποίες μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή του ασθενή, ο εν λόγω μεταφέρεται σε κάποιο τοπικό δημόσιο νοσοκομείο, όπως μας ενημέρωσε ένας από τους διευθυντές των νοσοκομείων της Baijia.

Ακόμα και όταν μια θεραπεία δεν καταλήξει σε τραγωδία, οι ασθενείς που γράφουν κριτικές για τα νοσοκομεία της εταιρείας αναφέρουν ότι έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης από τους γιατρούς. «Το νοσοκομείο είναι για τα σκουπίδια», λέει ένας ασθενής του Νοσοκομείου Maria, ενός από τα νοσοκομεία της εταιρείας στην Changsha, της περιοχής Hunan. «Μια πυελική φλεγμονή μου κόστισε περισσότερα από 1.050 ευρώ και δεν με θεράπευσαν καν. Αντιμετωπίζουν τον κόσμο σαν ATM».

(Ο Nik Footitt, εκπρόσωπος της Morgan Stanley, δεν δέχτηκε να κάνει κάποιο σχόλιο, κάτι που ισχύει και για την Baijia.)

H Morgan Stanley βοηθά την Baijia να επεκτείνει τις εργασίες της, όπως μου είπε ο Chen Deliang, καθώς η εταιρεία ετοιμάζεται να μπει στο χρηματιστήριο. Άλλη μια αμερικάνικη επενδυτική εταιρεία, η CDH Investments, έχει ήδη αποκομίσει οφέλη από την επένδυσή της σε μια εταιρεία-μέλος της PHIA, η οποία μπήκε στο χρηματιστήριο του Hong Kong τον Ιούλιο του 2015. «Είμαι ευχαριστημένος με τις επενδύσεις στα νοσοκομεία της Putian», είπε ο Wang Hui, πρώην στέλεχος της CDH Investments, μιλώντας στο China Business News. «Στις περισσότερες περιπτώσεις, κάθε νοσοκομείο ξεκινάει και βγάζει χρήματα μετά από 2-3 χρόνια λειτουργίας».

Τα κέρδη από τα ιδιωτικά νοσοκομεία έχουν μετατρέψει την Dong Zhuang από μια φτωχική αγροτική πόλη στο Beverly Hills της Κίνας. Η πόλη αποτελεί την έδρα 35.000 ιδιοκτητών ιδιωτικών νοσοκομείων και των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτά. Εκεί που στο παρελθόν φύτρωναν γλυκοπατάτες, τώρα πλέον υπάρχουν επαύλεις με πανάκριβα αυτοκίνητα.

Όταν επισκέφτηκα την περιοχή το 2015, είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στην ετήσια έκθεση ιατρικών μηχανημάτων που γίνεται στον καινούργιο τριώροφο εκθεσιακό κέντρο της Dong Zhuang. Ο διοργανωτής της έκθεσης, Lin Jianxing, με υποδέχτηκε στην είσοδο. «250 εταιρείες από 28 διαφορετικές περιοχές έρχονται εδώ για να πουλήσουν τις ιατρικές τους συσκευές». Η πρώτη έκθεση, πριν από 13 χρόνια, είχε γίνει στον δρόμο, σαν υπαίθρια αγορά, αλλά πλέον έχει μεταφερθεί σε εγκαταστάσεις που παραπέμπουν σε παλάτι. «Έλα, δες όλο τον εξοπλισμό που υπάρχει εδώ», με προέτρεψε ο Lin. «Είναι πραγματικά πολύ προχωρημένος».

Μέσα, με περίμενε ένας ιατρικός παράδεισος. Στο περίπτερο της Dekang Medical δοκίμασα ένα μηχάνημα που έκανε μασάζ στο κεφάλι, το οποίο, όπως με ενημέρωσε η πωλήτρια, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της σχιζοφρένειας, της κατάθλιψης, του άγχους και του μετατραυματικού στρες. Ένας από τους πωλητές της Dongnan Medical μου εξήγησε γιατί τα περισσότερα μηχανήματα έμοιαζαν με μαγνητικούς τομογράφους. «Τα ιδιωτικά νοσοκομεία πρέπει να δείχνουν στους πελάτες ότι τα μηχανήματά τους έχουν μεγάλη αξία. Τα μεγάλα μηχανήματα προσελκύουν πελάτες για θεραπεία».

Στο περίπτερο της Shenzhen Yuanda Medical Instruments εντόπισα το μηχάνημα που μάλλον είχε «θεραπεύσει» τον Junjun. Διαφημιζόμενο ως ένα από τα μηχανήματα του Shenzhen City Hospital από το site του ίδιου του νοσοκομείου, βρισκόμουν πλέον μπροστά στο «Wolman Prostate Gland Treatment System». Το μηχάνημα έμοιαζε με μεγάλο μαγνητικό τομογράφο και στην εξωτερική του πλευρά διάβαζε κανείς μεγάλες αγγλικές λέξεις: «Electrochemical Apparatus», «Infrared Light». Πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού όπου ξάπλωνε ο ασθενής υπήρχε ένα πιστοποιητικό που έλεγε πως το μηχάνημα ήταν κατασκευασμένο από το USA Wolman Prostate Institute, που με λίγη έρευνα βρήκα ότι ήταν μια dummy εταιρεία που ήταν εγγεγραμμένη στη Utah από το 2011. H εταιρεία ανήκει στον Yu Dongqing, στον οποίο ανήκουν και 100 άλλες παρόμοιες εταιρείες, πάντα με έδρα την ίδια διεύθυνση και πόλη.

«Το κόκκινο φως θεραπεύει την προστατίτιδα», με ενημέρωσε ο πωλητής περήφανα, δίνοντάς μου μια μπροσούρα για το Wolman Prostate Gland Treatment System. Η μπροσούρα περιλάμβανε μια φωτογραφία του κέντρου ερευνών του USA Wolman Prostate Institute, το οποίο βέβαια, όπως φαινόταν και από την ξεκάθαρη πινακίδα που μπορούσε να διακρίνει κάποιος στη φωτογραφία, ήταν στην πραγματικότητα το Invesco Field, η έδρα δηλαδή των Denver Broncos. «Το νούμερο ένα σε πωλήσεις μηχάνημα εδώ και τέσσερα χρόνια», έλεγε η μπροσούρα, «χρησιμοποιείται σε περισσότερα από 800 ιδιωτικά νοσοκομεία σε όλη τη χώρα».

Ήταν δύσκολο να διακρίνεις ποιος ξεγελούσε ποιον. Τόσο τα νοσοκομεία όσο και οι πωλητές ήξεραν πως ασθενείς όπως ο Junjun και ο Little Huang θα εμπιστεύονταν τα «προχωρημένα» μηχανήματα «εισαγωγής» αν τα πρότειναν οι γιατροί. Η ασυμμετρία πληροφοριών μεταξύ γιατρού και ασθενή είναι υπερβολική στον τομέα της υγείας. Η κλασική ηθική πυξίδα των γιατρών, ο όρκος του Ιπποκράτη, έχει πέσει θύμα του αχόρταγου καπιταλισμού και της διαφθοράς που παρατηρείται στην Κίνα, ειδικά στα ιδιωτικά νοσοκομεία, τα οποία δέχτηκαν το 11% των επισκέψεων ασθενών, συνολικά 325,6 εκατομμύρια, μέσα στο 2014. Παλαιότερα ο χώρος της ιδιωτικής υγείας ήταν παγίδα για τους νέους, τους αφελείς ή τους ανασφάλιστους, αλλά νοσοκομειακές αλυσίδες όπως η Baijia έχουν ανέβει κατηγορία και έχουν αρχίσει να δέχονται και κρατικές ασφάλειες, κάτι που τους έχει ανοίξει τις πόρτες προς ένα εντελώς καινούργιο γκρουπ πελατών. Όταν όμως οι ψεύτικες διαφημίσεις και οι υποτιθέμενες χαμηλές τιμές προσελκύσουν τα άτομα της μεσαίας τάξης, θα εμπιστευτούν και εκείνα με την ίδια ευκολία τις άσπρες ιατρικές ρόμπες και τα ακριβά μηχανήματα; «Η κλινική είναι απλώς μια τρύπα που περιμένει κάποιον να πέσει μέσα», σχολιάζει σχετικά ο Junjun. «Και το υπουργείο Υγείας απλώς τα περνάει όλα με μια σφραγίδα. Νόμιμα!»

Την βραδιά της 3ης Νοέμβρη του 2015, περίπου ένα μήνα αφότου ο Junjun είχε κατέβει από τη στέγη του κτιρίου στη Shenzhen, οι ευνούχοι της Κίνας του 21ου αιώνα στριμώχτηκαν σε ένα μικρό δωμάτιο στα προάστια του Πεκίνου. Μαζί τους ήταν και άλλοι 20 άντρες, ηλικίας από 22 έως 44 ετών, όλοι γεννημένοι σε επαρχιακές περιοχές της χώρας. Για μήνες, όλοι τους επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω ενός online chat group, οργανώνοντας μια διαμαρτυρία στο Πεκίνο που ήλπιζαν πως επιτέλους θα τραβούσε την προσοχή των κρατικών αξιωματούχων, αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν νομικά τις υποθέσεις των ιδιωτικών νοσοκομείων και να τους βρουν θεραπεία για τη στυτική δυσλειτουργία την οποία τους είχαν «χαρίσει» τα νοσοκομεία.

Ο κ. Li, διαχειριστής του online chat group, ο οποίος είχε δεχτεί την «κλασική» επέμβαση της ραχιαίας νευρεκτομής πριν από πέντε χρόνια, πήρε τον λόγο μιλώντας δυνατά για να τον ακούν όλοι. Ο Junjun βρισκόταν πιεσμένος σε έναν από τους τοίχους, πιο κοντός από τους περισσότερους, με τον λαιμό του τεντωμένο για να διακρίνει τον κ. Li.

«Έχουμε την επιστολή διαμαρτυρίας μας», είπε ο κ. Li, σηκώνοντας τις 31 σελίδες του κειμένου που είχε γράψει χειρόγραφα την προηγούμενη ημέρα. Η μπροστινή σελίδα είχε το όνομα του κάθε άντρα, το όνομα του νοσοκομείου καθώς και ένα αποτύπωμα του αντίχειρά τους, ενώ οι μέσα σελίδες περιείχαν λεπτομερείς περιγραφές του κάθε τραυματισμού, καθώς και τα βήματα που είχαν κάνει για αποζημιωθούν και να θεραπευθούν. Είχαν στόχο να την παραδώσουν στην Κεντρική Επιτροπή Επιθεώρησης Πειθαρχίας (Central Commission for Discipline Inspection – CCDI), το τμήμα του Κομμουνιστικού Κόμματος που είχε ως βασικό αντικείμενο την καταπολέμηση της διαφθοράς σε κάθε επίπεδο της κρατικής ζωής, στις 8 το πρωί της επόμενης ημέρας.

Αν οι άντρες πετύχαιναν τον στόχο τους, ήλπιζαν πως οι αξιωματούχοι του κόμματος θα ωθούνταν να αναλάβουν δράση, συγκινημένοι από τις ιστορίες που θα διάβαζαν στην επιστολή διαμαρτυρίας, όπως αυτή του 24χρονου κ. Xi, που βρισκόταν στο δωμάτιο με ένα ευδιάκριτο σημάδι στον καρπό του, στο σημείο δηλαδή που είχε ανοίξει το χέρι του με μαχαίρι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ζητήσει τη βοήθεια της τοπικής επιτροπής υγείας. Υπήρχε επίσης και η ιστορία του κ. Yao που καθόταν λίγο πιο εκεί, η γυναίκα του οποίου τον είχε παρατήσει όταν η ραχιαία νευρεκτομή τον είχε αφήσει ανίκανο. Σε κατάσταση απόγνωσης, είχε λουστεί με πετρέλαιο και είχε σκαρφαλώσει στη στέγη της τοπικής επιτροπής υγείας, απειλώντας να βάλει φωτιά στο σώμα του. Και υπήρχε βέβαια και η ιστορία του κ. Gao, ενός μικροκαμωμένου 25χρονου ο οποίος ήταν κι αυτός εκεί, με το πρόσωπό του κόκκινο από το αλκοόλ. Ο Gao είχε κόψει το μικρό δάχτυλο του χεριού του σε μια προσπάθεια να παρακαλέσει για δικαιοσύνη και τώρα ανέμιζε το κινητό του τηλέφωνο στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους.

Στην οθόνη του κινητού, οι Junjun και οι άλλοι είδαν τα γραπτά μηνύματα του κ. Duan, διευθυντή της επιτροπής υγείας στην περιοχή του κ. Gao. Ο κ. Duan είχε ακολουθήσει τον κ. Gao μέχρι το Πεκίνο, παρακαλώντας τον να μη συμμετάσχει στη διαμαρτυρία, φοβούμενος ότι οι άντρες θα κατάφερναν να τραβήξουν την προσοχή υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κομμουνιστικού Κόμματος. «Γύρνα πίσω μαζί μας αύριο και θα τα λύσουμε όλα», έγραφε ο κ. Duan. «Ό,τι και αν γίνει, στο τέλος θα πρέπει να γυρίσεις πίσω με μια λύση». Σε άλλο μήνυμα, ο κ. Duan υποσχόταν στον κ. Gao ένα ποσό πάνω από 5.200 ευρώ αν δεχόταν να φύγει αμέσως από το Πεκίνο.

«Πρέπει να αντέξουμε τουλάχιστον μερικές ώρες», είπε ο κ. Gao με αυτοπεποίθηση. Η δική του διαμαρτυρία στη Shanxi, την περιοχή του, στη στέγη του ιδιωτικού νοσοκομείου, είχε διαρκέσει αρκετά ώστε να δεχτεί να τον δει προσωπικά ο κ. Duan.

«Ακόμα και αν η αστυνομία αποκλείσει την περιοχή», τόνισε ο κ. Wang, «θα πρέπει να παραμείνουμε».

«Θα μας πάρουν σηκωτούς», πρόσθεσε ένας άλλος.

«Δεν κάνουμε κάτι παράνομο», ούρλιαξε ο κ. Wang. «Ποιους νόμους παραβιάζουμε; Αυτοί κατέστρεψαν τα πουλιά μας!»

Το επόμενο πρωινό, οι άντρες ξύπνησαν κάτω από τη βαριά ομίχλη του Πεκίνου. Δεν είχαν τσεκάρει από πριν την είσοδο του κτιρίου της CCDI και απογοητεύτηκαν όταν έμαθαν ότι το κτίριο περικυκλωνόταν από τοίχο ύψους 6 μέτρων. Στην κεντρική είσοδο επί της λεωφόρου Pinganil υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί που περίμεναν τον ερχομό των διαδηλωτών.

Η διαμαρτυρία πραγματοποιήθηκε και τελικά όλοι οι διαδηλωτές συνελήφθησαν και πέρασαν 5 μέρες στη φυλακή, προτού παραδοθούν σε αξιωματούχους των τοπικών αρχών οι οποίοι τους οδήγησαν άμεσα στις περιοχές από τις οποίες προήλθαν. Ο Little Huang έλαβε πρόσφατα μια μικρή αποζημίωση από την κλινική που του έκανε την επέμβαση. Ο Junjun έχει κάνει μήνυση στο Shenzhen City Hospital, αλλά τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το νοσοκομείο δεν έχει λάβει κανένα πρόστιμο, ενώ η χειρουργική αίθουσα που είχε σφραγιστεί λειτουργεί και πάλι κανονικά.

Εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη, όμως, είχαν ακόμα ελπίδες. Αν έστω κι ένας αξιωματούχος που πήγαινε εκείνη την ώρα για δουλειά στο κτίριο είχε δει τους άντρες, είχε ακούσει τις κραυγές και τις διαμαρτυρίες τους, ίσως να σταματούσε να δει τι συνέβαινε. Ίσως να είχε συγκινηθεί από τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων και ίσως, όπως ήλπιζαν αυτοί οι 24 άντρες, να τους είχε βοηθήσει στην προσπάθειά τους να βρουν μια θεραπεία.

Αλλά όχι. Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, ένα μεγάλο βαν της αστυνομίας βγήκε από έναν παράδρομο και σταμάτησε ακριβώς μπροστά από τους διαδηλωτές, κόβοντας κάθε οπτική επαφή τους με το κτίριο. Αφού τους πήραν τα πανό και τα πλακάτ –τα οποία έσκισαν και ποδοπάτησαν– ξέσπασαν μικροσυμπλοκές και στο σημείο έφτασαν κι άλλα βαν της αστυνομίας. Οι άντρες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή. Μέσα σε δέκα λεπτά, τα πάντα είχαν εξαφανιστεί. Κανένα σημάδι της διαμαρτυρίας δεν είχε μείνει στον δρόμο. Κανένα σημάδι των ευνούχων.

Περισσότερα από το VICE

Oι Φούρνοι του Άμστερνταμ που Σερβίρουν Παράνομα σε Μαστουρωμένους, Μεθυσμένους και Αστυνομικούς

Tι Σημαίνει να Κάνεις Διακοπές στην Αντίπαρο

Μερικά από τα Χειρότερα Πράγματα που Έχει πει ο Κόσμος στο Πρώτο Ραντεβού