Εικόνες από Σημεία που Έγιναν Δολοφονίες στο Λονδίνο

Το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Φόνοι συμβαίνουν παντού. Σε σπίτια, πάρκα, κτίρια γραφείων, έξω από καταστήματα με αθλητικά. Όμως, όταν πλέον οι αρχές τελειώσουν τον έλεγχό τους και τα μέσα ενημέρωσης «τρέξουν» το ρεπορτάζ, συνηθίζουμε να τους ξεχνάμε, λες και δεν έγινε τίποτα, πράγμα παράξενο, διότι για μία ή δύο εβδομάδες, η σημασία του χώρου αλλάζει δραματικά. Μεταμορφώνεται σε κάτι τρομακτικό, αποκτά την αύρα μιας πράξης που φαντάζει ότι θα μείνει κρεμασμένη σε κάθε τοποθεσία για χρόνια. Σπάνια όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο χρόνος περνάει και με τον καιρό γίνεται και πάλι κάτι που ξεχνιέται, που απορροφάται από την καθημερινότητα, ένα ακόμα ανώνυμο κτίριο σε έναν ακόμα ανώνυμο δρόμο.

Ο γεννημένος στο Μεξικό, αλλά πλέον βασισμένος στο Λονδίνο, φωτογράφος Antonio Olmos, πέρασε δύο χρόνια καταγράφοντας αυτά τα μέρη στο πλαίσιο του project του «The Landscape of Murder». Πριν δύο χρόνια είχε κυκλοφορήσει ένα ομότιτλο βιβλίο, αλλά η δουλειά του εκτίθεται και πάλι στον εκθεσιακό χώρο του Λονδρέζικου κινηματογράφου Rich Mix. Είδα τις φωτογραφίες για πρώτη φορά εκεί το προηγούμενο σαββατοκύριακο και θέλησα να μιλήσω άμεσα στο Antonio για αυτές. Και αυτό ακριβώς έκανα.

VICE: Το project σου άρχισε μετά την δολοφονία της Jitka Nahodilova. Μπορείς να μου μιλήσεις για αυτό;
Antonio Olmos: Ναι, ζω στο Arnos Grove μια γειτονιά του Λονδίνου κοντά στο Arnos Park και ένας φίλος μου, μου είπε ότι είχε γίνει ένας φόνος εκεί κοντά. Πήγα να δω το σπίτι όπου είχε γίνει η δολοφονία και έμοιαζε ακριβώς σαν το δικό μου, αλλά δεν υπήρχε κάτι που να έδειχνε πως είχε γίνει κάτι τόσο κακό εκεί. Μερικοί από τους γείτονες δεν ήξεραν καν για το συμβάν.

Κοίταξα τις τοπικές εφημερίδες και βρήκα μόνο μια μικρή αναφορά σε αυτό. Στις «μεγάλες» εφημερίδες δεν είχε υπάρξει καν κάλυψη του γεγονότος. Ο φόνος της Jitka ήταν μια υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας και αργότερα άκουσα για μια παρόμοια υπόθεση στο Walthamstow, οπότε και άρχισα να φωτογραφίζω αυτά τα μέρη, χωρίς να ξέρω τότε που θα κατέληγα με αυτές τις φωτογραφίες. Λίγο αργότερα υπήρξε μια υπόθεση δολοφονίας κάποιων εφήβων και πάλι στο Walthamstow, κάτι που καλύφθηκε από τα δελτία ειδήσεων. Παρατήρησα ότι υπήρχαν διαφορές σχετικά με το πώς καλύπτονταν διάφορες τέτοιες ειδήσεις.

Πώς παρακολουθούσες αυτούς τους φόνους αφού δεν καλύπτονταν από τα μέσα ενημέρωσης;
Βρήκα έναν ιστότοπο που λέγεται Murder Map –τον οποίο τον τρέχει ένας τύπος, ο Peter Stubley– που καλύπτει όλες αυτές τις υποθέσεις που λαμβάνουν χώρα στο Λονδίνο. Άρχισα να επικοινωνώ μαζί του και άρχισα επίσης να παρακολουθώ τον ιστότοπο της Αστυνομίας, ο οποίος σε ενημερώνει για τις δραστηριότητες και τις έρευνές τους. Σταδιακά, άρχισα να ακολουθώ μερικά εγκληματολογικά μπλογκ και tweets και έχτισα ένα δίκτυο επαφών.

Ποια μέρη του Λονδίνου επισκέφτηκες πιο συχνά; Άλλαζε αυτό καθώς προχωρούσε το project;
Το Lambeth έχει τεράστιο πρόβλημα, όπως άλλωστε και το Tottenham. Εξεπλάγην από το Croydon να σου πω την αλήθεια. Πήγα εκεί αρκετές φορές, κάτι που δεν το περίμενα. Όταν είχα πρωτοέλθει στο Λονδίνο, έπρεπε να πηγαίνω εκεί για να κανονίσω τα χαρτιά για την παραμονή μου στην χώρα και είχα την εντύπωση ότι ήταν μια όμορφη γειτονιά. Επίσης πήγα πολλές φορές στο Bexleyheath και στο Ealing. Δεν περίμενα ότι θα βρεθώ εκεί τόσο συχνά, αλλά τελικά έχουν γίνει αρκετά πράγματα εκεί.

Πόσο καιρό άφηνες να περάσει μέχρι να επισκεφτείς τον τόπο του εγκλήματος;
Συνήθως προσπαθούσα να περιμένω δύο ή τρεις ημέρες, διότι όταν πήγαινα κατευθείαν συναντούσα το ίδιο πράγμα: ένα κάρο αστυνομικούς και περιπολικά. Η αστυνομία κρατάει τον κόσμο μακριά από το σημείο, αλλά εγώ ήθελα να μπορώ να πλησιάσω. Όταν τέλειωναν τα πρώτα μέρη της έρευνας, η αστυνομία αποχωρούσε, οπότε τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα.

Αυτό που με εντυπωσίασε με το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς σου, είναι το γεγονός πως στην πλειοψηφία των εικόνων, η απλότητα της γειτονιάς, του δρόμου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ένταση του εγκλήματος.
Ναι, τα περισσότερα μέρη που επισκέφτηκα δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Είναι μέρη στα οποία οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πάει ποτέ, δεν έχει χρειαστεί. Υπήρχαν βέβαια μερικά πιο γνωστά σημεία, όπως ένας φόνος που έγινε στο King's Cross, ένας στο Farringdon, ένας στην Marble Arch, αλλά όλοι οι υπόλοιποι φόνοι έγινα σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει.

Επηρέασε αυτό το project τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι το Λονδίνο; Το να ξέρεις ότι περνάς από ένα πάρκο ή ένα σπίτι στο οποίο κάποιος δολοφονήθηκε, πρέπει να αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι αυτά τα σημεία, αυτά τα μέρη.
Δεν θα έλεγα πως άλλαξε αυτό που αισθάνομαι για το Λονδίνο. Μου αρέσει το Λονδίνο, νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία πόλη και αρκετά ασφαλής. Σε σχέση με τους φόνους που γίνονται, για μια πόλη τόσο μεγάλη, ο αριθμός είναι αρκετά μικρός.

Αυτό που άλλαξε είναι το ότι γνωρίζω την πόλη πολύ καλύτερα πια και με εκπλήσσει το πόσο αχανής είναι, αλλά και το πόσο απομονωμένα φαντάζουν μερικά σημεία της. Για παράδειγμα, μέρη όπως το New Addington ή το Tottenham, τα νιώθεις πολύ μακριά από το κέντρο του Λονδίνου. Βρίσκονται μόλις μερικά μίλια μακριά, αλλά τα νιώθεις λες και είναι ένας άλλος κόσμος.

Φωτογράφησες φόνους στις πιο πλούσιες περιοχές της πόλης;
Δεν πήγα ποτέ στο Kensington ή στο Chelsea, αλλά πήγα στο Richmond. Την πρώτη φορά αφορούσε την δολοφονία ενός καθαριστή και την δεύτερη ήταν μια μάνα την οποία είχε σκοτώσει ο σχιζοφρενής γιος της. Δεν πήγαινα σχεδόν ποτέ στο Δυτικό ή στο Νοτιοδυτικό Λονδίνο. Τις περισσότερες φορές πήγαινα στο Βορειοανατολικό και Νοτιανατολικό Λονδίνο.

Γιατί νομίζεις ότι συνέβη αυτό; Οι περισσότεροι φόνοι αφορούσαν βίαιες πράξεις νέων;
Κοίτα, από τους 210 φόνους που φωτογράφησα, νομίζω μόνο οι 20 ήταν σχετικές με συμμορίες και ίσως άλλοι 19 να είχαν να κάνουν με νεαρά παιδιά που δεν ήταν σε συμμορίες. Ο μεγαλύτερος λόγος που γίνονταν οι φόνοι που κατέγραψα ήταν η ενδοοικογενειακή βία και αμέσως πιο κάτω ήταν οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας και βέβαια κάποιες υποθέσεις που σχετίζονταν με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Αν ακούσεις τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, θα νομίζεις ότι όλοι οι φόνοι έχουν να κάνουν με συμμορίες. Σε σχέση με άλλους φόνους, αυτοί που αφορούν συμμορίες καλύπτονται εκτενώς από τα μέσα και δεν καταλαβαίνω το γιατί.

Τελειώνοντας, σε έκανε αυτό το project να αλλάξεις τις αντιλήψεις για τον θάνατο με κάποιο τρόπο; Σε επηρεάζει λιγότερο πλέον;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν είδα ποτέ πτώματα, το χειρότερο που είδα ήταν ίσως κάποια αίματα στον δρόμο. Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε έχει να κάνει με το ότι ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που περνούσα μπροστά από κάποια μνημεία ή κάποια λουλούδια σε κάποιο σημείο που είχε γίνει κάτι κακό και δεν τα πρόσεχα καθόλου. Αν έβλεπα ένα νοσοκομειακό να περνάει δεν σκεφτόμουν κα τι σήμαινε. Πλέον δεν είμαι έτσι. Έχω αναπτύξει μια φοβερή ευαισθησία για το τι γίνεται γύρω μου.

Ελπίζω να μην φτάσω στο σημείο ποτέ που δεν με «ακουμπά» και τόσο θάνατος. Είμαι πατέρας δύο νεαρών παιδιών και από τότε που γεννήθηκαν, όταν ακούω για τον θάνατο ενός παιδιού με επηρεάζει ακόμα περισσότερο. Έχω την αίσθηση ότι ο θάνατος με ενοχλεί πολύ περισσότερο καθώς μεγαλώνω, σε σχέση με το πώς ήμουν μικρότερος. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω αυτό το project, αν δεν με «ακουμπούσε» ο θάνατος. Ήθελα από την αρχή να έχω μια φοβερή ευαισθησία για τον θάνατο και ό,τι συμβαίνει γύρω από αυτόν.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.