Πώς Βλέπει Ένας 21χρονος το Ταξίδι των Προσφύγων προς την Ευρώπη;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Creators Project και οι φωτογραφίες στο VICE US.

Ο Harrison Bruhn είναι ένας 21χρονος φωτογράφος και κινηματογραφιστής, ο οποίος πρόσφατα μας τράβηξε το ενδιαφέρον με μια σειρά από εικόνες που έδειχναν τα αντικείμενα που αφήνουν πίσω τους οι πρόσφυγες, στο ταξίδι τους για την Ευρώπη.

Παράλληλα μίλησε και στo The Creators Project, για το πως είναι να φωτογραφίζεις τους πρόσφυγες στο ταξίδι τους για μια καλύτερη ζωή. Να τι μας είπε:

«Το σκοτάδι του Αιγαίου φωτίζεται από προβολείς. Ακούγονται φωνές από μεγάφωνα, ενώ τα κύματα "σκάνε" με δύναμη στη βραχώδη ακτή. Κραυγές και κλάματα ανδρών, γυναικών και παιδιών φθάνουν από παντού. Κάποιοι εθελοντές μπαίνουν μπροστά. Οι καλυμμένες με πλαστικό αποσκευές των ανθρώπων ξετυλίγονται και αρχίζουν τα τηλεφωνήματα στους αγαπημένους τους για να τους πουν ότι τα κατάφεραν. Όλα αυτά δεν είναι σκηνές από κάποια ταινία, αλλά ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό στη Λέσβο.

Ο fixer μου κι εγώ, κατηφορίσαμε με το αυτοκίνητο τους σκοτεινούς και απόκρημνους δρόμους της Σκάλας Συκαμιάς, υπό το φως του φεγγαριού. Η πρώτη βάρκα έφτασε με το που βγήκαμε απ' το αυτοκίνητο. Ο fixer με άρπαξε ξαφνικά από τον ώμο και μου είπε "Είσαι έτοιμος;". Είχαμε κάνει συνεντεύξεις όλη την προηγούμενη εβδομάδα στην Τουρκία, αλλά αυτό τώρα ήταν τρέλα. Έβλεπες 35 ανθρώπους, μόλις να έχουν ξεφύγει από μια βάρκα-σχεδία, έτοιμη να βυθιστεί. Ωστόσο, δεν ήταν η βάρκα από την οποία "δραπέτευαν", αλλά η προηγούμενη ζωή τους. Ο πρώτος άνθρωπος που κατέβηκε από το πλοίο ήταν ένας πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, ο οποίος αμέσως έπεσε στα γόνατα, φιλώντας το έδαφος επανειλημμένα. Στα δεξιά μου, ένας πατέρας και η οικογένειά του στέκονταν με αγωνία. Ξέρουν άραγε ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να επιστρέψουν στην πόλη τους;

Προσπαθώ να καταγράψω τα συναισθήματά τους όσο καλύτερα μπορώ. Ακούω τις ιστορίες παιδιών που είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται μπροστά τους, στην πατρίδα τους. Μεταξύ άλλων, ελεύθεροι σκοπευτές, εκβιασμοί, απαγωγές και βασανιστήρια.

Είμαι μόνο 21 ετών και, απλά, δεν μπορώ να τα παρακολουθώ όλα αυτά. Πώς αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο δυνατοί; Πώς πιστεύουν τόσο πολύ στην ελπίδα; Ο κόσμος πρέπει να δει τι συμβαίνει εδώ».

Περισσότερα από το VICE

Το Πορτραίτο του «Λύκου του Λονδίνου»

Τι Σημαίνει να Ζεις στο Κουκάκι Σήμερα

Αυτές οι Γυναίκες Έχουν Εμμονή με τα Γυμνά Οπίσθια